Η βαθιά επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης
της εργατικής τάξης απαιτεί άμεσο μαζικό πανεργατικό αγώνα
Στη δημαγωγική ομιλία του στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, ούτε λίγο ούτε πολύ περιέγραψε την «καταπληκτική ποιότητα ζωής» (!) στην Ελλάδα και με κομπασμό διακήρυξε πως ηγούμενος «μίας παράταξης με βαθιά λαϊκά και κοινωνικά χαρακτηριστικά» θα οδηγήσει τη χώρα «ξανά στο ξέφωτο» (!) με «τρεις βασικούς στόχους: ανακούφιση των πολιτών, διατήρηση των θέσεων εργασίας, τόνωση των επιχειρήσεων». Ταυτόχρονα εξήγγειλε ένα πακέτο μέτρων, που με επιλεκτικά και πρόσκαιρα μικροεπιδόματα υποτίθεται θα στηρίξει τους “ευάλωτους συμπολίτες” να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια, την ενεργειακή και οικονομική κρίση.
Ωστόσο, οι κυβερνητικές δημαγωγίες δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Ακριβώς δίπλα, σε άλλο περίπτερο της ΔΕΘ, ανακοινώνονταν στοιχεία της έρευνας της ALCO, που σχεδίασε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, και τα οποία περιγράφουν γλαφυρά την πραγματική κατάσταση των εργαζομένων. Το 80% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα δηλώνει ότι δεν είδε ούτε ένα ευρώ αύξηση στο μισθό τους από την αρχή του χρόνου.
Συγχρόνως, η μείωση της αγοραστικής δύναμης και η απώλεια διαθέσιμου εισοδήματος λόγω της ακρίβειας είναι σαρωτικές. Συγκεκριμένα, το 71% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δηλώνει ότι έχει αναγκαστεί να περικόψει βασικά είδη διατροφής, ενώ σχεδόν οι μισοί (47%) δηλώνουν ότι δύσκολα θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν τον χειμώνα. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη αν σέρνει κάποιον σε “ξέφωτο” είναι το μεγάλο κεφάλαιο, που ενισχύει συνέχεια τα κέρδη του, ενώ τους εργαζόμενους τους έχει βυθίσει και τους βυθίζει στο ζόφο.
Το βασικό αίτημα του εργατικού κόσμου παραμένει η γενναία γενική αύξηση των μισθών και του εισοδήματός τους, και όχι κάποιες αυξήσεις-ψίχουλα που δίνει η κυβέρνηση για τον κατώτατο μισθό, ενόψει βουλευτικών εκλογών. Πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Μέσα από την πάλη για τη σταθερή και πλήρη εργασία και τη ριζική μείωση της ανεργίας. Μέσα από την πάλη για τη μείωση της ληστρικής φορολογίας και το χτύπημα της ακρίβειας. Και ενώ όλα αυτά προβάλλουν ως όλο και πιο επιτακτική ανάγκη, καθώς η κυβερνητική πολιτική βουλιάζει τον εργατικό κόσμο στη φτώχεια και σε μεγάλες στερήσεις, ποια είναι η στάση της ανώτερης συνδικαλιστικής ηγεσίας;
Περιορίζεται απλώς, περιοδικά, να αποτυπώνει με έρευνες και μελέτες της τον όλεθρο που ζει η εργατική τάξη. Μπροστά στην οξύτητα που έχουν πάρει και θα πάρουν ακόμα περισσότερο τον χειμώνα τα εργατικά προβλήματα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στη ΔΕΘ, αρκέστηκε ξανά σε μια γενική και αόριστη εξαγγελία 24ωρης Πανεργατικής απεργίας στις αρχές Νοεμβρίου (τελικά ανακοινώθηκε από τη ΓΣΕΕ η 9η Νοεμβρίου) παρ’ όλο που η ίδια η βαριά κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη απαιτεί το άμεσο ξεκίνημα μαζικού και παρατεταμένου αγώνα.
Η απαίτηση αυτή πρέπει μέσα στους εργασιακούς χώρους και να δυναμώσει. Το καζάνι βράζει, τα προβλήματα μεγαλώνουν, το εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει τώρα!
