Για μία ακόμη φορά, το υπουργείο παιδείας προσέφυγε με αγωγή στα δικαστήρια εναντίον της ΑΔΕΔΥ, με αφορμή την κήρυξη απεργίας-αποχής για τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Για μια ακόμη φορά, τα δικαστήρια εν ριπή οφθαλμού έκριναν την απεργία της ΑΔΕΔΥ παράνομη. Για μια ακόμη φορά, η απόφαση της ΑΔΕΔΥ για απεργία-αποχή ζητήθηκε από την εκπαιδευτική ομοσπονδία για να καλυφθούν οι δάσκαλοι που παίρνουν μέρος σε αυτή, επειδή προηγουμένως είχε κριθεί με τον ίδιο τρόπο παράνομη η απεργία που αρχικά είχε κηρύξει η ΔΟΕ.
Για μια ακόμη φορά! Τα τελευταία τρία χρόνια, αρχικά αξιοποιώντας την πανδημία και κυρίως μετά την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει στήσει μια βιομηχανία αγωγών και δικαστικών αποφάσεων για την κήρυξη κάθε συνδικαλιστικής δράσης ως παράνομης και καταχρηστικής. Στην πραγματικότητα το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχει αγώνας που να μην οδηγείται στα δικαστήρια. Και αυτό από μόνο του αποτελεί μια σοβαρή τομή, ένα σημαντικό χτύπημα της συνδικαλιστικής έκφρασης και των δημοκρατικών δικαιωμάτων που πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των εργαζομένων.
Ιδιαίτερη θέση στο κυβερνητικό πογκρόμ φίμωσης και ποινικοποίησης των απεργιακών αγώνων, όχι τυχαία, έχει το υπουργείο παιδείας και η Κεραμέως, η οποία έχει σύρει 7(!) φορές τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και την ΑΔΕΔΥ στα δικαστήρια! Επιχειρώντας έτσι, να επιβάλει ένα ακραία αυταρχικό μοντέλο που τρομοκρατεί και απαγορεύει εξαρχής κάθε συνδικαλιστική έκφραση των εκπαιδευτικών!
Το περιεχόμενο της αγωγής, όπως και της δικαστικής απόφασης, είναι αποκαλυπτικό της συνδικαλιστικής φίμωσης που επιχειρεί να επιβάλει η ΝΔ.
Η Κεραμέως, με την αγωγή του υπουργείου, απαιτεί να κριθεί παράνομη η απεργία επειδή η απόφαση δεν λήφθηκε από το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ! Από το όργανο, δηλαδή, που συγκαλείται κάθε τρία χρόνια! Το συνέδριο που τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβρη του 2019 και που με βάση το καταστατικό θα ξαναγίνει το Δεκέμβρη του 2022. Μόνο σε αυτό το όργανο, κάνοντας ερμηνεία του νόμου Χατζηδάκη, αναγνωρίζει το δικαίωμα απόφασης η Κεραμέως!
Η δικαστική εξουσία, μία μέρα μετά, συνεδριάζει και βγάζει παράνομη την απεργία. Όχι όμως με την τεκμηρίωση της Κεραμέως. Το πρωτοδικείο αναγνωρίζει ότι δικαίωμα για λήψη απεργιακής απόφασης έχει το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ. Αλλά αφού μελέτησε(!) την απόφαση του Γενικού Συμβουλίου και κάνοντας τη δική του(!) ερμηνεία για αυτή, «έκρινε» ότι με βάση την απόφαση δεν στοιχειοθετείται το δικαίωμα κήρυξης απεργίας από την ΑΔΕΔΥ! Αποφάσισε δηλαδή ότι το Γενικό Συμβούλιο και η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ δεν κατάλαβαν σωστά την απόφασή τους. Και -ελέω Χατζηδάκη- δίνει στον εαυτό του το δικαίωμα να κρίνει αυτό τι ακριβώς ήθελε και τι εννοούσε με την απόφασή του το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ!
Πρόκειται πραγματικά για εξοργιστική καταπάτηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η κρατική ανάμειξη, ο ασφυκτικός έλεγχος και η προσπάθεια φίμωσης της συνδικαλιστικής δράσης, το ακριβές περιεχόμενο του νόμου Χατζηδάκη, συμπυκνώνονται και αποκαλύπτονται καθαρά σε δύο πράξεις.
Αυτές οι πρακτικές δεν μπορεί να μένουν αναπάντητες. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέριμνο τον απαγχονισμό του. Η συντεταγμένη αγωνιστική απάντηση σε κάθε τέτοιο χτύπημα είναι χρέος. Η επιμονή και η στήριξη κάθε απόφασης κόντρα στις δικαστικές αποφάσεις ανάγκη. Μετά και από αυτή την κατάπτυστη δικαστική απόφαση για την ΑΔΕΔΥ, αποτελεί ελάχιστη πράξη υπεράσπισης της τιμής του συνδικαλιστικού κινήματος η επαναπροκήρυξη της ίδιας απεργίας-αποχής από τη ΔΟΕ.
