Οι “θεσμοί” αγρυπνούν και υπαγορεύουν την “τήρηση των συμφωνηθέντων”
Είναι ενδιαφέρον να ρίξουμε μία ματιά στο περιεχόμενο της «Έκθεσης» και συγκεκριμένα στο μέρος εκείνο που αναφέρεται στην τρίτη «μεταμνημονιακή αξιολόγηση». Γιατί πέρα από την παραπάνω διαπίστωση για τις αποκλίσεις των «πρωτογενών πλεονασμάτων» εξαιτίας των προεκλογικών επιδομάτων, μερισμάτων, συντελεστών ΦΠΑ, 120 δόσεων, ελαφρύνσεων, κρατικών επιδοτήσεων, κλπ., οι δανειστές θεωρούν ότι μπλοκάρεται συστηματικά η «ανάπτυξη». Επισημαίνουν πως η προεκλογική αύξηση των δημοσίων δαπανών για συντάξεις, είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τις δεσμεύσεις του Προϋπολογισμού του 2019 «…που κατευθύνει μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για κοινωνικές παροχές προς τους νέους και την εργασία, που αντιμετωπίζουν πολύ υψηλότερους κινδύνους φτώχειας», δηλ τις επιδοτήσεις προς τους εργοδότες.
Παράλληλα, στο ζήτημα των «προαπαιτούμενων», η «Έκθεση» επανέρχεται με δριμύτητα σε ό,τι αφορά τις «αναδιαρθρώσεις», όπως λ.χ. οι πλειστηριασμοί στη λαϊκή κατοικία, όπου απαιτείται αυστηρή τήρηση των συμφωνημένων μέτρων (ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, πλαίσιο αφερεγγυότητας νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ξεπούλημα σε ξένα αρπακτικά funds). Σύμφυτο είναι και το θέμα της ενίσχυσης του τραπεζικού τομέα, σύμφωνα με τις υποδείξεις της ΤτΕ και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για την κρατική στήριξη των τραπεζών στην προσπάθεια μείωσης των «μη εξυπηρετούμενων δανείων», δηλ. των πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας.
Στα «προαπαιτούμενα» υπάγονται επίσης: τα φορολογικά έσοδα και ο ΕΝΦΙΑ, το δημοσιονομικό, η υγειονομική περίθαλψη, τα δημόσια οικονομικά (ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις), η κοινωνική προστασία (προσδιορισμός της αναπηρίας βάσει λειτουργικής αξιολόγησης), η Δικαιοσύνη (εφαρμογή του Ενιαίου Συστήματος Διαχείρισης Δικαστικών Υποθέσεων), τα Capital controls (χαλάρωση των ελέγχων κεφαλαίου), το Κτηματολόγιο (κατάρτιση των υπόλοιπων δασικών χαρτών), η Ενέργεια, οι ιδιωτικοποιήσεις (ολοκλήρωση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί έως το τέλος του 2019 για Εγνατία ΑΕ, ΔΕΠΑ, λιμάνια Αλεξανδρούπολης και Καβάλας, ΕΥΔΑΠ, κ.α.), η «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» – Υπερταμείο (διορισμός επαγγελματικών μελών στα ΔΣ των μεγαλύτερων μη εισηγμένων ΔΕΚΟ), η Δημόσια διοίκηση (μείωση του αριθμού των προσωρινά απασχολούμενων κατά 1.550 άτομα, προκειμένου να διατηρηθεί το συνολικό μέγεθος του Δημοσίου Τομέα, ολοκλήρωση της αξιολόγησης έως τον Ιούνιο του 2019 και νομικές τροποποιήσεις έως τον Σεπτέμβριο του 2019), τα αναδρομικά (επισημαίνεται ο κίνδυνος από την ανατροπή δικαστικών αποφάσεων που ανατρέπουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις-κλειδιά), ο κατώτατος μισθός (παρακολούθηση των επιπτώσεων της αύξησης των κατώτατων μισθών και των συλλογικών διαπραγματεύσεων).
Από την πλευρά του το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, αρνείται την ορθότητα των όσων καταλογίζει η Κομισιόν, επιμένοντας στις δικές του εκτιμήσεις ως προς το δημοσιονομικό κόστος των παροχών και των 120 δόσεων, παρά το γεγονός ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους προβλέπει μεγάλο δημοσιονομικό κενό εάν ισχύσουν τόσο η διατήρηση του αφορολογήτου ορίου, όσο και η ακύρωση των αντίμετρων. Ο Ε.Τσακαλώτος ωστόσο δηλώνει αμετακίνητος ενόψει των εκλογών: «…εμμένω στην πρόβλεψή μου ότι το πρωτογενές αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης για το έτος 2019 θα διαμορφωθεί στο 4,1% του ΑΕΠ, υπερβαίνοντας έτσι τον στόχο κατά 0,6% και δημιουργώντας αντίστοιχο δημοσιονομικό χώρο». Μάλιστα επικαλείται τα ματωμένα πλεονάσματα των 5,5 δις € που τάχα δημιουργούν τον απαραίτητο «δημοσιονομικό χώρο» για «φιλολαϊκή» πολιτική και τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
★★★
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως η δημοσίευση της «Έκθεσης» αποτελεί άλλη μία μελανή σελίδα στην πορεία εξάρτησης και επιτροπείας της χώρας και ο ελάχιστος δισταγμός ή προβληματισμός απέναντι στην προπαγάνδα και τις αντιδραστικές παραινέσεις ότι: «Η ΕΕ και το ΔΝΤ επιβάλλουν εκβιαστικά τα μέτρα ως αναγκαία για να βγει η Ελλάδα από την κρίση», πρέπει να αποκρουστεί. Αυτό που προβάλλει ανάγλυφα σα στοιχειώδες χρέος του κάθε δημοκράτη, προοδευτικού, αριστερού και κομμουνιστή εργαζόμενου, είναι η μαζική αντίσταση στη λαίλαπα που έρχεται να σαρώσει τη ζωή του για τις επόμενες δεκαετίες.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ο ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος τόσο της Ε.Ε (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM), όσο και του ΔΝΤ, σε μία χώρα χωρίς παραγωγική βάση, με τις αεριτζίδικες «υπηρεσίες» (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ΠΡΟΠΟτζίδικα, καζίνα, εμπόριο της συμφοράς, καφετέριες, τουρισμός της λίγδας, κομπραδόρικες αρπαχτές, κλπ.) που φθάνουν το 86,3% του ΑΕΠ (πρωτογενής τομέας 2,7% και δευτερογενής 11% του ΑΕΠ), δεν πρόκειται να είναι «τριετής» ή «πενταετής», όπως διατείνονταν η κυβέρνηση και μειοδοτούσε η αντιπολίτευση. Η εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά αυτά κέντρα θα είναι μακροχρόνια και η επίδειξη πυγμής από αυτά ήδη φαίνεται ξεκάθαρα. Η μέγκενη σφίγγει και μόνο η επαγρύπνηση και ο ενιαίος εργατολαϊκός αγώνας μπορούν να βάλουν φραγμό στις ακόμα πιο δύσκολες μέρες που έρχονται και να αποκρούσουν την επερχόμενη σφοδρότερη αντιλαϊκή, αντιδραστική επέλαση.
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι σαρωτικές αλλαγές στη ζωή και την επιβίωση του λαού μας, αποτελούν μία εξαιρετική «παροχή» προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και συνάμα έχουν σαν στόχο την πλήρη υποταγή και ήττα του εργατολαϊκού κινήματος.
Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα δέχεται απανωτά πλήγματα πάνω στο εισόδημά του, τις εργασιακές του σχέσεις, το ασφαλιστικό του, τις δημοκρατικές του ελευθερίες και δικαιώματα, την ίδια την επιβίωσή του.
Για όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να καταπολεμηθεί αποφασιστικά η γραμμή της υποταγής και του συμβιβασμού προς την κυβερνητική πολιτική. Είναι ανάγκη να αποδοκιμαστεί και να καταγγελθεί κάθε διασπαστική πολιτική που εμποδίζει την ενότητα και τη μαζικοποίηση των αγώνων. Και πάνω απ’ όλα θα πρέπει οι αγώνες αυτοί να δοθούν με τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα και αποφασιστικότητα, ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
