Σε συνθήκες γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης ζει τις τελευταίες εβδομάδες η Κολομβία. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του Απρίλη, όταν η κυβέρνηση του ακροδεξιού και νεοφιλελεύθερου προέδρου, Ιβάν Ντούκε, αποπειράθηκε να ψηφίσει νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Δηλαδή εν μέσω πανδημίας, με την πολιτική των περιορισμών να αυξάνει τη φτώχεια ραγδαία, προσπάθησε να φορτώσει τα λαϊκά στρώματα με νέους φόρους. Η συνταγή ήταν η γνωστή. Διεύρυνση της φορολογικής βάσης προς τα μικρομεσαία στρώματα, κατάργηση κάποιων φορολογικών ελαφρύνσεων, επιβολή ή αύξηση φόρου πωλήσεων σε βασικά προϊόντα κλπ.
Τα συνδικάτα αποφάσισαν γενική απεργία στις 28 Απριλίου και διαδήλωση προκειμένου να αποκρουσθεί το νομοσχέδιο. Η πρώτη κινητοποίηση στην πρωτεύουσα Μπογκοτά χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία, η οποία σύμφωνα με μια σειρά μέσα έκανε χρήση δολοφονικής βίας. Όπως έχει συμβεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αυτό όχι μόνο δεν έκαμψε τις λαϊκές κινητοποιήσεις, αντίθετα τις μαζικοποίησε και διεύρυνε και το περιεχόμενό τους, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο να αποδεικνύεται τελικά αφορμή για γενικευμένη εξέγερση.
Η Κολομβία περνάει πολύ δύσκολα την περίοδο της πανδημίας. Το ΑΕΠ της μειώνεται φέτος κατά 6,8 τοις εκατό. Ενώ το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 37,5 σε 50 τοις εκατό το 2020. Το έλλειμμα τριπλασιάστηκε. Η ανεργία είναι στο 15 τοις εκατό του ενεργού πληθυσμού και το τρίτο κύμα της πανδημίας οδήγησε σε πενταπλασιασμό των κρουσμάτων από την 1η Μαρτίου ως την 19η Απριλίου. Το ισχνό σύστημα υγείας της Κολομβίας δε μπορεί να διαχειρισθεί αυτήν την πραγματικότητα.
Παράλληλα, στα τρία χρόνια της διακυβέρνησης του Ιβάν Ντούκε, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας συνοδεύονται από τις τακτικές δολοφονίες λαϊκών στελεχών από παραστρατιωτικές ομάδες. Είτε πρόκειται για συνδικαλιστές, είτε για ηγέτες του κινήματος των ιθαγενών, για πρωτοστάτες του αγροτικού κινήματος ή και πρώην στελεχών του FARC, όλοι αποτελούν στόχο του δολοφονικού οργίου που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια.
Άλλωστε ήδη κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων που έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, οι αναφορές μιλάνε για πάνω από 50 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, θύματα της αστυνομικής βίας, που επιστράτευσε μέχρι και πολεμικά ελικόπτερα ενάντια στους διαδηλωτές.
Μπροστά στον ξεσηκωμό, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει το νομοσχέδιο και να παραιτήσει τον υπουργό οικονομικών, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά, ώστε αυτό να σταματήσει τη λαϊκή οργή, καθώς πλέον έχει ανοίξει το σύνολο των ζητημάτων. Το αίτημα για κοινωνική ασφάλιση φαίνεται να είναι από τα πιο ζωτικά, ενώ χαρακτηριστική στιγμή ήταν και το ξήλωμα του αγάλματος Ισπανού κατακτητή από ιθαγενείς στην πόλη Κίτο.
Το 2019 στα πλαίσια της 74ης συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, ο Μητσοτάκης είχε συναντηθεί με τον Ιβάν Ντούκε. Είχαν συζητήσει και για την τότε κατάσταση στη Βενεζουέλα, κάνοντας λόγο για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων εκεί. Ακόμη παλιότερα από τη θέση της αντιπολίτευσης ο Μητσοτάκης είχε ξιφουλκήσει ενάντια στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας χαρακτηρίζοντάς τη καθεστώς που δολοφονεί τους πολίτες του. Μάλλον δε θα βρει το ίδιο «σθένος» απέναντι στον φίλο του, πρόεδρο της Κολομβίας, του οποίου το καθεστώς έχει βυθίσει την Κολομβία στη φτώχεια, δολοφονεί διαδηλωτές, ενώ μακραίνει συνεχώς ο κατάλογος των εγκλημάτων που διαπράττουν οι παραστρατιωτικές συμμορίες εναντίον αγωνιστών.
