Η ανυπότακτη λαϊκή αντιφασιστική αντίσταση
φάρος για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας
Συμπληρώθηκαν φέτος 80 χρόνια από το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς τη 17η Αυγούστου του 1944, μέρα χαραγμένη στη μνήμη του λαού μας. Το «Μπλόκο» αποτελεί έναν ακόμη ματωμένο σταθμό στους λαϊκούς αντιφασιστικούς αγώνες του λαού μας, μία ακόμη σελίδα γραμμένη με το αίμα, τη θυσία, αλλά και τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των κομμουνιστών και των λαϊκών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στον ξένο φασισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του.
Σύντομο ιστορικό
Τα γεγονότα του «Μπλόκου» τον Αύγουστο του ’44 αποτέλεσαν κομμάτι των τρομοκρατικών δολοφονικών ενεργειών των Γερμανών ναζί και των φασιστικών συμμοριών των «Ταγμάτων Ασφαλείας», της «Χ» και άλλων, οι οποίες εντάθηκαν τη χρονιά εκείνη, που είχε πια κριθεί και η έκβαση του πολέμου μετά τη συντριβή του γερμανικού φασισμού στο Λένινγκραντ, το Στάλινγκραντ και άλλες περιοχές που ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός κατατρόπωσε το ναζιστικό φίδι. Θυμίζουμε πως την ίδια χρονιά είχαν προηγηθεί η μάχη στο Κάστρο του Υμηττού, η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή, η μάχη στην οδό Μπιζανίου στην Καλλιθέα, τα Μπλόκα στο Βύρωνα και το Δουργούτι (Νέο Κόσμο).
Βλέποντας την επικείμενη ήττα και συνθηκολόγηση της Γερμανίας να πλησιάζει, αλλά και θέλοντας να εκδικηθούν το αντιστασιακό κίνημα του λαού μας που είχε καταφέρει τόσα καίρια χτυπήματα στον γερμανικό φασισμό όλη την προηγούμενη περίοδο, σπέρνοντας το φόβο και τον τρόμο σε κάθε συνοικία και χωριό που εγκατέλειπαν, τα γερμανικά στρατεύματα ακολουθούσαν την τακτική των μαζικών εκτελέσεων, των βιασμών, των βασανιστηρίων, των πυρκαγιών των σπιτιών και της καταστροφής κτιρίων, όπως εργοστασίων που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών αναγκών την επόμενη μεταπολεμική περίοδο. Άφηναν κυριολεκτικά και μεταφορικά «καμένη γη» πίσω τους.
Η Κοκκινιά της εργατιάς και των αγώνων αποτέλεσε από τους πρώτους κιόλας μήνες εκδήλωσης της αντίστασης του λαού μας στους κατακτητές. Μια συνοικία που το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ είχαν όχι απλώς τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων με το μέρος τους, αλλά σύσσωμη -σχεδόν- αποτέλεσε ένα απόρθητο «κάστρο» για τον ξένο και τον ντόπιο φασισμό. Δεν ήταν τυχαία η ονομασία «Μόσχα» που είχε δοθεί στην εν λόγω περιοχή.
Στη μάχη της Κοκκινιάς το Μάρτη του ’44, ο ΕΛΑΣ αντιστάθηκε με επιτυχία στις γερμανικές επιθέσεις και η έκβασή της ήταν νικηφόρα για τις λαϊκές δυνάμεις. Το «Μπλόκο» αποτέλεσε τη γερμανική «εκδίκηση» για τη νίκη του ΕΛΑΣ, αλλά και για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Στις 17 Αυγούστου, οι δυνάμεις των Γερμανών και των ντόπιων φασιστών είχαν από νωρίς κυκλώσει την Κοκκινιά. Οι πρώτες εν ψυχρώ εκτελέσεις έγιναν στα σπίτια κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών, κατά τη διαδικασία μεταφοράς των κατοίκων στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Αφού συγκέντρωσαν χιλιάδες ανθρώπους, μετά από τις υποδείξεις των δοσίλογων συνεργατών τους που έδειχναν με τη μάσκα τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, ξεκίνησαν να τους εκτελούν στη μάντρα ενός ταπητουργείου λίγο παραπέρα. Εκεί εκτελέστηκε και η θρυλική ΕΠΟΝίτισσα και καπετάνισσα του ΕΛΑΣ, Διαμάντω Κουμπάκη, μετά τη σύλληψή της κατά τη διάρκεια μαχών σε άλλο σημείο της περιοχής την ίδια μέρα.
Εκατοντάδες εκτελέστηκαν εκείνη τη μέρα. Όμως ο λαός της Κοκκινιάς δε λύγισε, δεν τρομοκρατήθηκε. Με τις γροθιές υψωμένες, με τραγούδια και συνθήματα έπεσαν τόσοι νεκροί από τις ναζιστικές σφαίρες. Με τον ίδιο τρόπο οι Κοκκινιώτες κήδεψαν τους νεκρούς τους. Αυτό φάνηκε και από τις μεγάλες επιτυχίες της εαμοελασίτικης αντίστασης τον Οκτώβρη, που οι Γερμανοί επιχείρησαν να κάψουν το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής». Παρά το ματωμένο εκείνο καλοκαίρι, η Κοκκινιά παρέμεινε συνοικία της αντίστασης και του αγώνα, στέλνοντας μήνυμα σε κάθε γωνιά του τόπου. Και το μήνυμα αυτό ήταν η ανάγκη να δυναμώσει το πνεύμα της ανυπότακτης αντίστασης και να μην περάσει το κλίμα φόβου και τρόμου που επιχειρούσε να σπείρει ο γερμανικός φασισμός.
Η απελευθέρωση της Αθήνας
Ταυτόχρονα, φέτος στις 12 Οκτώβρη συμπληρώνονται 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας, η οποία αποτέλεσε «έπαθλο» της εποποιίας του εαμοελασίτικου αγώνα, που αποτίναξε από τη χώρα τη φασιστική-ναζιστική σκλαβιά και τα εγχώρια στηρίγματά της. Ανεξάρτητα από το γεγονός πως λίγους μήνες μετά την Απελευθέρωση οδηγηθήκαμε στα γεγονότα του Δεκέμβρη και λίγο αργότερα στη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία το λαϊκό αντιφασιστικό κίνημα οδηγούνταν σιδηροδέσμιο και άοπλο απέναντι στη δολοφονική δράση των παρακρατικών φασιστικών συμμοριών, η 12η Οκτώβρη αποτέλεσε μια μέρα χαράς και «λύτρωσης» του αθηναϊκού λαού.
Συνδέθηκε με την εαμοελασίτικη αντίσταση και την αντιφασιστική λαϊκή πάλη, που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για το διώξιμο των κατακτητών -μια ώρα αρχύτερα.
Το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς διδάσκει και εμπνέει
Το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς και η απελευθέρωση της Αθήνας και του Πειραιά δεν τιμώνται σήμερα επειδή κλείνουν 80 χρόνια και αυτό συνιστά μια «στρογγυλή» ημερομηνία. Το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς, οι 200 της Καισαριανής, ο ηρωικός Δεκέμβρης και δεκάδες ακόμη ματωμένοι σταθμοί του λαού μας στην πάλη για την απελευθέρωση αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και αγωνιστικής ανάτασης στις σημερινές συνθήκες, που η ακροδεξιά ξανασηκώνει επικίνδυνα κεφάλι στην Ευρώπη και τη χώρα μας.
Σήμερα, που το φασιστικό κράτος του Ισραήλ δολοφονεί καθημερινά τον μαρτυρικό Παλαιστινιακό λαό και -με τη στήριξη και υποκίνηση των ΗΠΑ, της ΕΕ και του δυτικού ιμπεριαλισμού- εισβάλλει στον Λίβανο και απειλεί με γενικευμένη ανάφλεξη όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, η Κοκκινιά στέκεται σαν ακλόνητος φάρος για να θυμίζει στους λαούς πώς κερδίζεται η λευτεριά και το δίκιο. Για να θυμίζει πως οι χιτλερικές ορδές τσακίστηκαν από τους λαϊκούς αντιφασιστικούς αγώνες και πως καμία πολεμική μηχανή, όσο κι αν είναι τεχνολογικά προηγμένη και εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα όπλα δεν μπορεί να νικήσει έναν αποφασισμένο, ενωμένο και οργανωμένο λαό. Αυτό έδειξε η Κοκκινιά το ’44, αυτό δείχνει σήμερα το παράδειγμα του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, που όλη η παγκόσμια προοδευτική ανθρωπότητα υποκλίνεται μπροστά του.
Σήμερα, που οι θηριωδίες του σιωνιστικού κράτους-τρομοκράτη δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα κρεματόρια, τα μπλόκα και τις σφαγές των Γερμανών ναζί, που η γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού παρακολουθείται σε «ζωντανή σύνδεση» και βαφτίζεται στα δελτία των 8 ως «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς αποτελεί πηγή θάρρους και ελπίδας για το λαό μας και τους λαούς όλου του κόσμου, αποδεικνύοντας πως το αίμα και η θυσία εξοφλούνται με τους νικηφόρους αγώνες των λαών.
Σήμερα, που ο αντικομμουνισμός αποτελεί επίσημη ιδεολογία της μεγαλοαστικής τάξης στη χώρα μας και στην ΕΕ, που στα αντικομμουνιστικά της μνημόνια (που σύσσωμοι τα ψηφίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) εξισώνει τα ναζιστικά εγκλήματα με τους αντιφασιστικούς αγώνες των λαών, το φασισμό με τον κομμουνισμό, χρειάζεται να υπερασπίσουμε την ιστορία του κινήματός μας. Να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη, θυμίζοντας πως ήταν οι κομμουνιστές εκείνοι που την πιο δύσκολη στιγμή κράτησαν ψηλά το μπόι του λαού και του τόπου, οργάνωσαν τη λαϊκή αλληλεγγύη για να μην πεθάνει ο κόσμος από την πείνα, έφτιαξαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, έναν από τους μεγαλύτερους αντάρτικους στρατούς της Ευρώπης, την ΕΠΟΝ, το «σχολείο» της νεολαίας με τόσο πλούσια πολιτική, πολιτιστική και μορφωτική συνεισφορά στη νεολαία.
Τώρα που η ιστορία ξαναγράφεται για να δικαιολογηθεί η ανιστόρητη και επικίνδυνη θεωρία των «δύο άκρων», η Κοκκινιά δεν αφήνει το λαό μας να ξεχάσει σε ποια πλευρά της ιστορίας ανήκουν οι πολιτικοί απόγονοι εκείνων που συνεργάστηκαν με τους ξένους κατακτητές, που πίσω από τις μάσκες και τις κουκούλες κατέδωσαν χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές, που εγκατέλειψαν τη χώρα, που έστρεψαν τα όπλα απέναντι στον αντιφασιστικό αγώνα. Οι πολιτικοί απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών ήταν εκείνοι που πριν από μια εβδομάδα βεβήλωσαν με φασιστικά σύμβολα το μνημείο για το «Μπλόκο της Κοκκινιάς», θέλοντας (και) με τον τρόπο αυτόν να δηλητηριάσουν τα μυαλά της νεολαίας, να τρομοκρατήσουν και να εκφοβίσουν.
Σήμερα, που η κυβέρνηση της ΝΔ στηρίζει το νεοναζιστικού τύπου κράτος του Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία, το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς διδάσκει πως η μόνη «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι εκείνη του δίκαιου αγώνα των λαών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Διδάσκει πως παρά τα αμέτρητα ποτάμια αίματος και τις θυσίες, ο δρόμος των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ ήταν και παραμένει ο νικηφόρος δρόμος των λαών, πως ο φασισμός θα ξαναμπεί εκεί που πραγματικά ανήκει, στα σκονισμένα ράφια στις αποθήκες της ιστορίας.
