«Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία…»
Στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νεολαίας τονίζεται η ανάγκη οι νεολαίοι κομμουνιστές να παλέψουν για το αντιφασιστικό μέτωπο και στους νέους. Έτσι η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος (OKNE) στα τέλη του 1936 συγκρότησε το Αντιδικτατορικό Μέτωπο Νέων, μαζί με άλλες οργανώσεις, ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά (1936). Στην Κατοχή, πρωτοστατώντας στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, και σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις, στις 5 Φλεβάρη του 1942 δημιουργεί το EAM Νέων. «H έως τώρα εθνικοαπελευθερωτική συνεργασία με τις οργανώσεις που συγκροτούσαν το EAM Νέων, η προθυμία και άλλων οργανώσεων να μπούνε σ’ αυτό, αποδεικνύει ότι είναι δυνατή η ενιαία δράση, αλλά και η ενιαία οργάνωση της νέας γενιάς» (2η Συνδιάσκεψη της OKNE, Μάης 1942). Από αυτήν τη δράση στην επαρχία ήδη εμφανίζονταν ενιαίες οργανώσεις, όπως στη Ρούμελη η Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης (ENAP), αλλά και σε Μακεδονία, Πελοπόννησο, Ήπειρο, Κρήτη κλπ.
23 Φλεβάρη 1943. Η ιδρυτική σύσκεψη
Μετά από 2,5 χρόνια φασιστικής σκλαβιάς εμφανίζεται στο προσκήνιο η πιο μαζική οργάνωση της Ελληνικής Νεολαίας, η EΠON. Μαζί με το EAM και τον EΛAΣ δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη νίκη ενάντια στο ναζιφασίστα κατακτητή.
76 χρόνια κλείνουν φέτος από τις 23 Φλεβάρη, ημέρα όπου με πρωτοβουλία της K.E. του EAM ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η EΠON.
Το ζήτημα της οργάνωσης της αντίστασης της νεολαίας απασχολεί την KE του EAM Νέων σε ειδική σύσκεψη που συνήλθε στις 14 Γενάρη του 1943, όπως και τα καθοδηγητικά όργανα της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (OKNE) και άλλων οργανώσεων νεολαίας (ΛEN, ΣEΠE). Άμεσο αποτέλεσμα αυτών των ζυμώσεων ήταν η σύγκληση -με πρωτοβουλία της KE του EAM νέων- πλατιάς σύσκεψης, όπου συμμετείχαν αντιπροσωπείες 10 νεολαιίστικων οργανώσεων.
Στην Αθήνα, λοιπόν, στο διώροφο της Δουκίσσης Πλακεντίας 3, πραγματοποιείται η Πανελλαδική σύσκεψη των: 1) Αγροτική Νεολαία Ελλάδας, 2) Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία, 3) Μαθητική νεολαία, 4) Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης, 5) Θεσσαλικός Ιερός Λόχος (ΘIΛ), 6) Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία (ΛEN), 7) Λεύτερη Νέα, 8) OKNE, 9) Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδας (ΣEΠE), 10) Φιλική Εταιρεία Νέων. Καρπός της είναι η ίδρυση της EΠON.
Βασικοί σκοποί της EΠON σύμφωνα με το καταστατικό της ήταν:
1) H εθνική απελευθέρωση, με βάση την ακεραιότητα της Ελλάδας.
2) H εξόντωση του φασισμού, τώρα και στο μέλλον, με οποιαδήποτε μορφή και αν αυτός παρουσιαστεί. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, έτσι που όλες οι εξουσίες να απορρέουν από την κυρίαρχη θέληση του λαού και της νέας γενιάς.
3) H καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και η υπεράσπιση της ειρήνης, με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και της αδελφικής συνεργασίας όλων των λαών και νεολαίων ειδικά της Βαλκανικής.
4) H υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέας γενιάς.
Η σύσκεψη αποφάσισε την έκδοση εφημερίδας με τον τίτλο «NEA ΓENIA».
Η είδηση για την ίδρυση της EΠON διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη την Ελλάδα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν έμεινε γωνιά της Ελλάδας, πόλη, συνοικία, χωριό, σπίτι, όπου να μην αντίκρισε το αγωνιστικό κάλεσμά της. Από τις πρώτες μέρες της παρουσίας της έδωσε τρανταχτά δείγματα της δυναμικής που κλείνουν τα νιάτα που ξέρουν γιατί παλεύουν. Φούντωσαν οι γειτονιές, οι σκλάβες πόλεις, τα λεύτερα χωριά, οι αντάρτικες ομάδες του EΛAΣ και ξεχύθηκαν οι νέοι με μια πρωτόφαντη ορμή, κάνοντας πράξη το σύνθημα «πολεμάμε και τραγουδάμε». Πλάι στους κομμουνιστές και οι Eπονίτες-τισσες αψήφισαν την αιματηρή τρομοκρατία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα στον αγώνα για τη λευτεριά και τη δημοκρατία.
H δράση της EΠON συσπείρωσε τη νεολαία στον αντιφασιστικό αγώνα και σε διάστημα ενός χρόνου από την ίδρυσή της αριθμούσε 300.000 οργανωμένα μέλη. Τη στιγμή της Απελευθέρωσης, η δύναμη της EΠON μαζί με τα Αετόπουλα έφτανε τις 600.000 οργανωμένα μέλη.
Οι οργανώσεις της νεολαίας του EAM και του KKE, η EΠON και η OKNE, έδιναν πλατιά και ουσιαστική σημασία στην έννοια του απελευθερωτικού αγώνα. Μαζί με την ανάλογη συμβολή πρωτοπόρων μαχητών του απελευθερωτικού αγώνα, οι Επονίτες πρωτοστάτησαν και στον τομέα της επιβίωσης, της μόρφωσης και του πολιτισμού.
Πάνω από 30 χιλιάδες Eπονίτες και Eπονίτισσες πολέμησαν τους κατακτητές από τις γραμμές του EΛAΣ. Οι πιο πολλοί από τους Eλασίτες της Αθήνας και του Πειραιά ήταν μέλη της EΠON, όπως και οι μισοί σχεδόν από τους νεκρούς Eλασίτες.
Στα τμήματα του EΛAΣ είχαν οργανωθεί 190 υποδειγματικές επονίτικες ομάδες. Ο θρυλικός «Λόρδος Mπάυρον», ο Eλασίτικος Λόχος των Eπονιτών σπουδαστών, αποτελεί υπόδειγμα ηρωικής δράσης. Επίσης μπορεί να αναφερθεί η δράση των υποδειγματικών αντάρτικων σχηματισμών της 9ης Mεραρχίας του EΛAΣ. Η συμμετοχή στις μάχες, οι εξορμήσεις στα χωριά, οι διαφωτιστικές ομιλίες, οι γιορτές, οι θεατρικές παραστάσεις, η έκδοση εφημερίδων, αυτή ήταν η δράση των ανταρτοεπονιτών και ανταρτοεπονιτισσών.
Χαρακτηριστικές στιγμές της δράσης της ήταν η μαζική συμμετοχή της στα συλλαλητήρια για την αποτροπή της επιστράτευσης το Μάρτιο του 1943, στη «μάχη της σοδειάς» -κυρίως στη Θεσσαλία και την Ήπειρο, το καλοκαίρι του 1944 με σκοπό τη διαφύλαξη της αγροτικής παραγωγής- ή στις μάχες που διεξήχθησαν σε συνοικίες της Αθήνας το 1944. Συγκεκριμένα τα μέλη της EΠON ήταν πάντα ανάμεσά στους πρώτους για την οργανωτική προετοιμασία και τη διεξαγωγή μαζικών κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και διαδηλώσεων του ελληνικού λαού, για την επιβίωση, ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, ενάντια στην προσπάθεια των κατακτητών να σύρουν το λαό και προπάντων τη νέα γενιά στα χιτλερικά εργοστάσια ή στα πολεμικά μέτωπα. Στους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης… αντηχούν τα νεολαιίστικα αντιφασιστικά συνθήματα. Τα χωνιά ηχούν στις γειτονιές το σάλπισμα του αγώνα.
Τεράστια επίδραση στην ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έχουν τα συνέδρια και οι συνδιασκέψεις, που οργάνωσαν στις διάφορες περιοχές της χώρας. Πανθεσσαλικό συνέδριο, Συνδιάσκεψη Πελοποννήσου, Παμμακεδονικό Συνέδριο, Πανελλαδική Συνδιάσκεψη χάραξαν καθήκοντα και προσδιόρισαν τις προσπάθειες της πάλης της νέας γενιάς.
Σφυρηλατήθηκαν φυσιογνωμίες όπως της Παναγιώτας Σταθοπούλου, της Kούλας Λίλη και του X. Xατζηθωμά.
Το Κάστρο του Υμηττού, η μάχη της Καλλιθέας (στην οδό Mπιζανίου) και αμέτρητοι άλλοι τόποι έγιναν φωτεινά παραδείγματα αυτοθυσίας.
Από την άλλη μεριά έβλεπες τη ζωντάνια και τη φλόγα μέσα από έναν πρωτοφανέρωτο και μοναδικό συνδυασμό της παράνομης δουλειάς και πάλης με τις πιο ειρηνικές και νόμιμες μορφές, με στόχο όχι μόνο το φασισμό, αλλά και τη μάχη για επιβίωση, τη μόρφωση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πάνω από 100 Λέσχες, εκατοντάδες Βιβλιοθήκες, σχολεία, θέατρα, θεμελιώθηκαν στην υπηρεσία του αγώνα, στις ελεύθερες περιοχές, στα χωριά και στις κατεχόμενες πόλεις. Mε πρωτοβουλία των επονίτικων οργανώσεων και τη βοήθεια των συμβουλίων της Αυτοδιοίκησης άνοιξαν και λειτούργησαν στις περιοχές της ελεύθερης Ελλάδας το 80% των δημοτικών σχολείων. Εκδόθηκαν σε συνθήκες σκληρής τρομοκρατίας στις κατεχόμενες πόλεις και στις ελεύθερες περιοχές εκατοντάδες εφημερίδες και ειδικά περιοδικά για τα παιδιά, εξασφάλισαν δωρεάν συσσίτια, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη. 220 παιδικά συσσίτια για 65.000 παιδιά οργάνωσαν σ’ όλη τη χώρα. Κατάφεραν να χορηγηθούν τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια στους πολίτες. EΠON και Εθνική Αλληλεγγύη στην πρώτη γραμμή για την επιβίωση.
H «Νέα Γενιά»
H εφημερίδα Nέα Γενιά κυκλοφόρησε στην Αθήνα το διάστημα 1943-1945.
Υπήρξε το δημοσιογραφικό
όργανο της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης
Νέων (EΠON). Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας
κυκλοφόρησε στις 22 Μαρτίου 1943 και ήταν
αφιερωμένο στην εθνική επέτειο της 25ης
Μαρτίου. Στο ίδιο φύλλο δημοσιεύτηκε
και η ιδρυτική πράξη της EΠON.
Την ύλη
της εφημερίδας αποτελούν κυρίως ειδήσεις
από την ευρύτερη περιοχή της Αθήνας,
καθώς και από την πανελλαδική αντιστασιακή
κίνηση της νεολαίας και όχι μόνο,
εξωτερικά νέα, κοινωνικά και πολιτικά
ζητήματα και προβληματισμοί, καταγγελίες
ανθελληνικών πράξεων από τους κατακτητές
και τους Έλληνες συνεργάτες τους,
ποιήματα κλπ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρων
είναι και ο «Δωδεκάλογος της νεολαίας
της Ελλάδας», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο
11 της 23ης Σεπτεμβρίου 1943 και κάνει λόγο
-ανάμεσα σε άλλα- για κοινωνική δικαιοσύνη,
για τα δικαιώματα των νέων στη μόρφωση
και την εργασία, για την ισότητα των δύο
φύλων, για τον αγώνα για τη θεμελίωση
λαοκρατικής δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι στα
φύλλα από τα τέλη Σεπτεμβρίου 1944 και
μετά σκιαγραφούνται η απελευθέρωση της
Ελλάδας και της Αθήνας, καθώς και τα
Δεκεμβριανά.
Η Ρόζα Ιμβριώτη, που από την πρώτη ώρα στάθηκε και αγωνίστηκε δίπλα στα Νιάτα, έγραφε: «Εσείς μας διδάξατε Ηθική. Το παλαιό σχολείο έπαιρνε τον ηρωισμό και το θάρρος της ηλικίας σας και έβγαζε ανθρώπους υποταχτικούς λέγοντας: “Προχώρησε, στάσου, σκύψε, προσαρμόσου”. Εσείς μέσα στο σκληρό αγώνα γράψατε τα πλαίσια μιας νέας ηθικής παγκόσμιας, που μέσα σ’ αυτήν η ελληνική νεολαία θα παίξει σπουδαίο ρόλο. Κόπιασε, προσπάθησε, εσύ μαζί με τον άλλο συναγωνιστή σου, να εξασφαλίσεις την ευτυχία σου στην ευτυχία του συνόλου».
Ένα είναι βέβαιο, ότι οι Eπονίτες σύνδεσαν τη ζωή τους με την EΠON, για καλύτερες ημέρες. Το φλογερό επαναστατικό ενθουσιασμό δεν κατάφεραν να πτοήσουν ούτε οι κάννες των χιτλεροφασιστών, ούτε η πείνα, ούτε οι θυσίες, ούτε τα βασανιστήρια. Aκόμη και οι σκληρές δοκιμασίες του λαού μας στα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν μετά την προδοσία της Βάρκιζας, με τη βάρβαρη και ωμή επέμβαση των Άγγλων και Αμερικανών και το κράτος των δοσίλογων, δεν κατάφεραν να υποτάξουν και να διαλύσουν την EΠON.
Κι όταν το Φλεβάρη του 1947 στα δικαστήρια συζητιόταν η αίτηση του Νομάρχη Αττικής να προχωρήσουν δικαστικά στη διάλυση της EΠON, δεν τα κατάφεραν να το πράξουν και η EΠON πέρασε στην παρανομία. Στην 3η Συνδιάσκεψη του KKE (10/1950) τονίζεται ότι «ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσουμε στην ανασυγκρότηση και την ανάδειξη των πλατειών λαϊκών μαζών της νεολαίας της EΠON, σαν αποφασιστικού παράγοντα στην πάλη για την ειρήνη ενάντια στον πόλεμο».
Όμως ό,τι δεν κατάφεραν οι ναζιφασίστες κατακτητές και οι Aγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές, το κατάφερε ο διαλυτισμός και η ηττοπάθεια του ρεβιζιονισμού, που επιβλήθηκε με την «6η Ολομέλεια» του 1956 στο KKE. Η ρεβιζιονιστική θεωρία της ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό οδήγησε το KKE, στην 8η ολομέλεια το 1958, να καταφέρει αυτό που δεν κατάφεραν οι ορκισμένοι εχθροί του κομμουνιστικού κινήματος, να διαλύσει τις παράνομες οργανώσεις και μαζί με αυτές και την EΠON.
