Στις 6 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανοί ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στην ιαπωνική πόλη Χιροσίμα. Τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, θα ακολουθήσει και δεύτερη ρίψη ατομικής βόμβας, στην επίσης ιαπωνική, πόλη Ναγκασάκι. Εκτιμάται ότι οι άνθρωποι, άμαχοι, που πέθαναν άμεσα, ή από τα φριχτά εγκαύματα ανέρχονται σε 90.000 έως 166.00. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, που δεν υπαγορευόταν από καμιά πολεμική αναγκαιότητα, αφού ο πόλεμος είχε ουσιαστικά λήξει.
74 χρόνια μετά οι ΗΠΑ, οι τοτινοί δολοφόνοι, αποχωρούν από την συνθήκη Περιορισμού των Πυρηνικών Όπλων (IFN), τρομοκρατώντας την Ανθρωπότητα, με την απειλή χρήσης των πυρηνικών, για ακόμα μια φορά. «Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν έχει ακόμα ανατραπεί και κατέχει την ατομική βόμβα, αλλά εγώ πιστεύω, ότι και αυτός, επίσης, είναι μια χάρτινη τίγρη και ότι και αυτός θα ανατραπεί». Θα διαπιστώσει ο πρόεδρος Μάο στην Μόσχα το 1957. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ένα λόγο του Μάο Τσετούνγκ, στη Σύνοδο των Αντιπροσώπων των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Μόσχας
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΤΙΓΡΕΙΣ
18 Νοέμβρη 1957
Όταν το 1946, ο Τσανγκ Κάι-σεκ, ξεκίνησε την επίθεσή του ενάντιά μας, πολλοί από τους συντρόφους μας και ο λαός της χώρας μας ανησυχούσαν πολύ για το αν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τον πόλεμο. Και εγώ, ο ίδιος, ανησυχούσα. Αλλά είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα. Εκείνο τον καιρό, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, η Άννα Λουίζα Στρόνγκ, ήρθε στο Γενάν. Σε μια συνέντευξη, συζήτησα πολλά ζητήματα μαζί της, συμπεριλαμβάνοντας και τον Τσανγκ Κάι-σεκ, τον Χίτλερ, την Ιαπωνία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ατομική βόμβα. Είπα ότι όλοι οι δήθεν ισχυροί αντιδραστικοί είναι απλά και μόνο χάρτινες τίγρεις. Ο λόγος είναι ότι αυτοί είναι ξεκομμένοι από το λαό. Προσέξτε! Μήπως δεν ήταν ο Χίτλερ μια χάρτινη τίγρη; Μήπως δεν ανατράπηκε; Είπα, ακόμα, ότι ο τσάρος της Ρωσίας ήταν μια χάρτινη τίγρη. Το ίδιο ήταν και ο αυτοκράτορας της Κίνας και ο γιαπωνέζικος ιμπεριαλισμός, και δείτε, όλοι αυτοί έχουν ανατραπεί. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν έχει ακόμα ανατραπεί και κατέχει την ατομική βόμβα, αλλά εγώ πιστεύω, ότι και αυτός, επίσης, είναι μια χάρτινη τίγρη και ότι και αυτός θα ανατραπεί. Ο Τσανγκ Κάι-σεκ ήταν πολύ ισχυρός, επειδή είχε ένα τακτικό στρατό πάνω από τέσσερα εκατομμύρια. Τότε είμαστε στο Γενάν. Ποιός ήταν ο πληθυσμός του Γενάν; Εφτά χιλιάδες. Πόσους στρατιώτες είχαμε; Είχαμε 900.000 άντρες, που είχαν όλοι απομονωθεί από τον Τσανγκ Κάι-σεκ σε περιοχές βάσεων. Αλλά, εμείς λέγαμε ότι ο Τσανγκ Κάι-σεκ ήταν μόνο μια χάρτινη τίγρη και ότι θα μπορούσαμε σίγουρα να τον νικήσουμε. Διαμορφώσαμε μια αντίληψη σε μια μακρόχρονη περίοδο για την πάλη ενάντια στον εχθρό, δηλαδή, από στρατηγική άποψη εμείς θα πρέπει να περιφρονούμε όλους τους εχθρούς μας, αλλά, από άποψη ταχτικής, θα πρέπει να τους παίρνουμε όλους στα σοβαρά. Με άλλα λόγια, όσον αφορά το σύνολο πρέπει να περιφρονούμε τον εχθρό, αλλά όσον αφορά το κάθε ιδιαίτερο πρόβλημα πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Αν δεν τον περιφρονούμε όσον αφορά το σύνολο, θα διαπράξουμε οπορτουνιστικά λάθη. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν ήταν παρά δυο άτομα, και όμως, ήδη από πολύ νωρίς είχαν δηλώσει, ότι ο καπιταλισμός θα ανατρέπονταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά, όσον αφορά τα ιδιαίτερα προβλήματα και τον κάθε ιδιαίτερο εχθρό, αν δεν τα παίρνουμε στα σοβαρά, θα διαπράξουμε τυχοδιωκτικά λάθη. Στον πόλεμο, οι μάχες είναι δυνατό να διεξάγονται μόνο μία προς μία και οι δυνάμεις του εχθρού είναι δυνατό να συντρίβονται μόνο κατά ένα τμήμα κάθε φορά. Τα εργοστάσια είναι δυνατό να κατασκευάζονται μόνο ένα προς ένα. Οι αγρότες είναι δυνατό να οργώνουν τη γη μόνο χωράφι προς χωράφι. Το ίδιο ισχύει ακόμα και για τον τρόπο που τρώμε το φαγητό. Από στρατηγική άποψη, εμείς θεωρούμε εύκολο να φάμε ένα πιάτο φαΐ, είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να το καταφέρουμε. Αλλά, όταν, στην πραγματικότητα, αρχίσουμε να τρώμε, αυτό πρέπει να γίνει μπουκιά προς μπουκιά, δεν μπορούμε να καταπιούμε ολόκληρη την ποσότητα ενός πιάτου με μια μπουκιά. Αυτό λέγεται τμηματική διάλυση και, στη στρατιωτική γλώσσα, είναι γνωστό σαν καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων μία προς μία.
Ενδιαφέρον για το θέμα της χρήσης της Ατομικής Βόμβας έχει η παρακάτω τοποθέτηση του Ισραήλ Επστάιν στο βιβλίο του «Ιστορία της Κίνας (1840 – 1950), που επανακυκλοφόρησε από τις «Μορφωτικές Εκδόσεις».
«… Τέλος η Σοβιετική Ένωση, αφού το 1940-45 έσπασε τη ραχοκοκκαλιά των Χιτλερικών επιδρομέων, τίμησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στους άλλους συμμάχους και κατάφερε ένα γρήγορο, ισχυρό και κεραυνοβόλο χτύπημα κατά της μεγαλύτερης συγκέντρωσης Ιαπωνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Μαντζουρία, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό πως οι μιλιταριστές του Τόκιο δεν θα ήταν σε θέση άλλο πια να συνεχίσουν τον πόλεμο από Κινέζικο έδαφος και καταδικάζοντάς τους έτσι στην τελική τους ήττα. Στο χτύπημα αυτό πήραν μέρος και δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μογγολίας.
Ο “αποφασιστικός ρόλος της ατομικής βόμβας” είναι μύθος κατασκευασμένος στην Ουάσιγκτον για πολιτικούς λόγους και αργότερα διαδόθηκε επίμονα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κατά τη στρατιωτική κρίση του αντισοβιετικού στρατηγού της αεροπορίας των ΗΠΑ Σεννώ, που την εξέφρασε τη μέρα που παραδόθηκε η Ιαπωνία, “η είσοδος της Ρωσίας στον Ιαπωνικό πόλεμο αποτέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα στην επιτάχυνση του τέλους της και αν ακόμα δεν ρίχνονταν ατομικές βόμβες”. Και οι δυο Αμερικανοί πολιτικοί σχολιαστές, που ο ένας απ’αυτούς αργότερα έγινε υπουργός της Αεροπορίας στην Κυβέρνηση του Προέδρου Τρούμαν, αποκάλυψαν αργότερα με ειλικρίνεια πως η απόφαση για την χρησιμοποίηση του απάνθρωπου όπλου ήταν πολιτική: “Γιατί τότε τη ρίξαμε; Ή αν υποθέσουμε πως η χρησιμοποίηση της βόμβας ήταν δικαιολογημένη γιατί δεν κάναμε μια επίδειξη της δύναμής της με μια δοκιμή που θα γινόταν κάτω από την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και με βάση τα αποτελέσματά της, να στέλναμε ένα τελεσίγραφο στην Ιαπωνία;
Όχι, οποιαδήποτε δοκιμή θα ήταν αδύνατη αν ο σκοπός ήταν να τεθεί η Ιαπωνία εκτός μάχης προτού αναμειχθεί η Ρωσία -ή τουλάχιστον προτού η Ρωσία προβεί σε μια επιδεικτική συμμετοχή πριν από την κατάρρευση της Ιαπωνίας”.
Ο ατομικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν αποτελούσε, όπως τότε παρουσιάστηκε, αναγκαστικό όπλο για την τα των Ιαπώνων μιλιταριστών και τη λήξη του πολέμου κατά του Φασισμού.
Η εξαπόλυση του ατομικού όπλου απόβλεπε στον εκφοβισμό των λαών ως προς την ισχύ των ΗΠΑ και για την εξασφάλιση στον τομέα των διεθνών σχέσεων, του ότι η Σοβιετική Ένωση δε θα είχε λόγο στον μεταπολεμικό διακανονισμό του θέματος της Ιαπωνίας. Αυτό έγινε την εποχή, που όπως επιβεβαίωσε ο τότε υφυπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζότζεφ Γριού, η πολιτική τους απόβλεπε κιόλας στη διατήρηση του Ιάπωνα αυτοκράτορα στο θρόνο του και στην πρόληψη της επανάστασης στη χώρα αυτή».
