Η αστική κυριαρχία για να σταθεί στα πόδια της και να νομιμοποιηθεί, πολλές φορές, καταφεύγει στην τρομοκρατία και το φασισμό. Όταν επιλέγει όμως τη δική της νομιμότητα έχει ανάγκη τη συναίνεση τμημάτων του λαού και της νεολαίας. Αυτό βλέπουμε σε πολλές χώρες της δύσης, όπου το εποικοδόμημα (ήθη, έθιμα, αξίες, τέχνη) συμπληρώνουν, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι, την αστική επιβολή. Ένα ισχυρό μέσο στρέβλωσης και ισοπέδωσης είναι το διαδίκτυο και ο εθισμός της παρακολούθησής του, ιδιαίτερα στη νεολαία.
Η εικόνα χιλιάδων νέων που περπατούν, συναναστρέφονται, διαβάζουν με το κινητό, tablet, ως φυσική προέκταση του σώματός τους είναι πλέον οικεία σε όλους μας. Η τεχνολογική επανάσταση στο συγκεκριμένο χώρο έδωσε τη δυνατότητα της επικοινωνίας και παρακολούθησης πραγμάτων που συμβαίνουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά και ο χρήστης αισθάνεται πως είναι παρών και δράστης. Η εικόνα γίνεται κυρίαρχη και το εργαλείο ως μέσο χρήσης και διαμεσολάβησης γίνεται τύραννος και δυνάστης. Σε μεγάλο βαθμό ισχύει αυτό που ονομάστηκε εικονική πραγματικότητα. Πρόκειται για αντίφαση «εν τοις όροις», διότι η εικόνα είναι έκφραση της πραγματικότητας, αλλά ποτέ η ίδια η πραγματικότητα. Αλλά το πέρασμα από την αλάνα, τη γειτονιά και το πάρκο στη μαγική οθόνη είναι γεγονός αναντίρρητο. Εν πολλοίς, θυμίζει τον αγύμναστο και ευτραφή οπαδό που ορύεται στην κερκίδα απευθυνόμενος σε πολύ γυμνασμένους παίκτες «παίξε μπάλα ρε». Όλοι όσοι ασχολούνται με τα ζητήματα νεολαίας καταγράφουν μία ισχυρότατη ροπή των νέων σ’ έναν παθολογικό εθισμό. Τέτοιον που παρασύρει σαν ορμητικός τυφώνας τα νέα, κυρίως, παιδιά, απομυζά τη ζωντάνια τους, αποστραγγίζει κάθε ικμάδα φαντασίας τους, στρεβλώνει ανεπανόρθωτα και επικίνδυνα την κοινωνικότητα τους.
Αποτελεί στοιχείο άξιο στοχασμού να υπάρχει μια συντροφιά συνομηλίκων και όλοι/όλες να ασχολούνται με το κινητό τους. Χωρίς να επικοινωνούν, χωρίς να μιλούν, χωρίς να γεύονται τις χαρές της παρέας. Πρόκειται για μορφή κοινωνικού αυτισμού! Για εθελοντική απομόνωση, για παραίτηση και «φυλάκιση» χωρίς φανερά κάγκελα. Από ατομική θέαση και ψυχολογική σκοπιά, ο ανώνυμος χρήστης γίνεται πρωταγωνιστής και εφήμερα διάσημος, «επικοινωνεί» με άλλους που δε θα τους γνωρίσει πραγματικά ποτέ, η τεχνολογία τον βγάζει στη δημοσιά και τον ορίζοντα ενώ στην πραγματικότητα του βάζει χειροπέδες, πολλές φορές ισόβια. Σερφάρει στο άγνωστο, σκοτώνει εχθρούς, ανταγωνίζεται πέρα από τα σύνορα, αγοράζει, πουλάει, καταπίνει χιλιάδες πληροφορίες. Είναι ένας σύγχρονος Λεονάρντο Ντα Βίντσι, πολυπράγμων, Οδυσσέας πολυμήχανος, ασύνορος. Διόλου δεν είναι έτσι. Όλα τα παραπάνω είναι προγραμματισμένα, φιλτραρισμένα και ελεγχόμενα και όσο μεγαλύτερη είναι η χρήση, τόσο μεγαλύτερη και η αυταπάτη, ο φενακισμός. Δεν είναι διόλου υπερβολή να πούμε ότι η αστική ιδεολογική κυριαρχία βρήκε στο πρόσωπο της σύγχρονης τεχνολογικής δικτύωσης έναν πολύτιμο σύμμαχο, ένα ισχυρό όπλο.
Εδώ δεν χωράει αθωότητα. Δεν πρόκειται για τη χρησιμοποίηση του τηλεφώνου ή την παρακολούθηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Αν δεν υπάρξει αναστροφή, το υπερόπλο της ηλεκτρονικής δικτύωσης θα οξειδώσει βαθειά τις νεολαιίστικες συμπεριφορές. Η αντιμετώπιση της κυριαρχίας της εικόνας πάνω στην πραγματικότητα δεν αφορά τους θρήνους, τις “κατάρες” και τις καταγγελίες. Μια ηθικοπλαστική διδαχή δεν πρόκειται να πείσει κανέναν νέο. Πιο λογικό είναι να τον απομακρύνει.
Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι ένα συνολικό αντιρεύμα που θα ξεκινάει από τον αθλητισμό, την τέχνη, το βιβλίο, τα βιώματα, τις πρακτικές που αφορούν στη νεολαία. Στους χώρους μάθησης, κατοικίας και ζωής. Στο σχολείο, το σπίτι, το γυμναστήριο, δυναμώνοντας όλους τους δεσμούς ομαδικότητας, φιλίας, δημιουργίας και αλληλεγγύης. Μόνον αν υπάρξει δημιουργική διέξοδος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, μία γόνιμη διέξοδος που θα γίνει «μόδα» , θα πάψει ή θα ελαχιστοποιηθεί η τεχνολογική εξάρτηση και ο άγονος εθισμός. Πρόκειται για ένα νέο φαινόμενο και το αριστερό, κομμουνιστικό και αγωνιστικό κίνημα πρέπει να σκάψει βαθύτερα και διορατικότερα.
