Πέρασαν 50 χρόνια που τα τουρκικά στρατεύματα -με αφορμή το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη που ανέτρεψε τον Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο- πραγματοποίησαν εισβολή στην Κύπρο. Εισβολή που σχεδιαζόταν από τους Βρετανούς και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές τουλάχιστον μια δεκαετία νωρίτερα, προκειμένου να μετατρέψουν το νησί σε αμερικανική επιθετική βάση ενάντια στους Αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής.
Η πρώτη φάση της τούρκικης στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο, ο «Αττίλας 1», ξεκίνησε στις 20 Ιούλη και ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη φάση της, τον «Αττίλα 2», που άρχισε στις 14 Αυγούστου 1974.
Η τούρκικη στρατιωτική εισβολή άφησε πίσω της 5.000 νεκρούς, 220.000 πρόσφυγες και 1.619 αγνοούμενους, ενώ συνοδεύτηκε και από άλλες παρανομίες και εγκλήματα, όπως η μονομερής ανακήρυξη τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους στη Βόρεια Κύπρο το 1975 και ο εποικισμός (έγκλημα πολέμου σύμφωνα με τον ΟΗΕ), που έχει φτάσει σήμερα στο σημείο ο αριθμός των Τούρκων εποίκων στο βόρειο μέρος της Κύπρου να είναι σχεδόν ισάριθμος του τουρκοκυπριακού πληθυσμού.
Όλα αυτά τα χρόνια, το 37% της Κυπριακής Μεγαλονήσου παραμένει υπό τούρκικη στρατιωτική κατοχή και η ντε φάκτο διχοτόμησή της διαιωνίζεται. Όλες οι πολιτικές κινήσεις και «πρωτοβουλίες» που προωθήθηκαν ή και αναπτύσσονται, με την επικεφαλίδα των «Σχεδίων επίλυσης του Κυπριακού», όχι μόνο δεν αποτέλεσαν σχέδια για την αποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων, την παύση της τούρκικης στρατιωτικής κατοχής και της αποκατάστασης της Κύπρου σαν ένα ενιαίο, κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, αλλά αντίθετα, ήταν όλα βγαλμένα από τα ιμπεριαλιστικά μαγειρεία του αμερικάνικου και βρετανικού ιμπεριαλισμού. Εξέτρεψαν το Κυπριακό από πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής, σε ζήτημα σχέσεων των δύο κοινοτήτων, ώθησαν και ωθούν στην παγιοποίηση και νομιμοποίηση της διαίρεσης της Κύπρου, με την «ομοσπονδοποίησή» της και, ταυτόχρονα, τη διατήρησή της κάτω από τον έλεγχο των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το τραγικό είναι ότι με ευθύνη των κυβερνήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας και παρά τις αντιστάσεις που εκδηλώνει ο λαός της Κύπρου στα διχοτομικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, όπως όταν καταψήφισε με συντριπτικό ποσοστό το διχοτομικό-νεοαποικιακό σχέδιο Ανάν, η υπόθεση της Κύπρου, μέσα από την πολιτική των «τετελεσμένων», που ακολουθεί η Τουρκία με την ιμπεριαλιστική ανοχή, κάλυψη ή και ενθάρρυνση, οδηγείται σε όλο και δυσχερέστερους όρους. Αποτελεί πρόκληση προς τον κυπριακό λαό το κατάντημα των κομμάτων της κυπριακής δεξιάς του ΔΗΣΥ και του φασιστικού ΕΛΑΜ που και φέτος (πέρσι συμμετείχε και η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη) κατέθεσαν στεφάνια στους τάφους των Λοκατζήδων, που σκοτώθηκαν επιτιθέμενοι στο Προεδρικό μέγαρο κατά το πραξικόπημα ανατροπής του Μακάριου της 15ης Ιουλίου 1974.
Στο πλαίσιο αυτό, το πολύπλευρο παζάρι επικίνδυνων εκβιασμών και απατηλών υποσχέσεων που στήνεται ανάμεσα στην Τουρκία από τη μια μεριά και την ΕΕ, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, από την άλλη, με δέλεαρ τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, όχι μόνο δεν απέτρεψαν, αλλά αντίθετα προκαλούν την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας.
Το μαύρο ιωβηλαίο της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου στιγματίζεται από σοβαρές εξελίξεις που αποσκοπούν στην επιβράβευση της κατοχικής δύναμης από τους ιμπεριαλιστές, προκειμένου να εξευμενίσουν τις επεκτατικές ορέξεις της Άγκυρας. ΗΠΑ, ΕΕ και ΟΗΕ προσφέρουν την Κύπρο στην Άγκυρα σαν Ιφιγένεια προκειμένου να κρατηθεί η Τουρκία στο δυτικό μαντρί, ιδιαίτερα τώρα που το νησί βρίσκεται στο σταυροδρόμι δυο πολεμικών συγκρούσεων, Ουκρανίας και Ισραήλ. Έτσι κλείνουν το μάτι στην Τουρκία που έχει εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη και προβάλλει το νεο-οθωμανικής κοπής δόγμα της «Γαλάζιας πατρίδας», ζητώντας αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης και διακηρύσσει ότι, όπου ανεβαίνει η τουρκική σημαία, παραμένει με την υποστήριξη του στρατού της. Ανέχονται ή και προτρέπουν τις τουρκικές προκλήσεις όπως την καταπάτηση της κυπριακής ΑΟΖ με γεωτρήσεις υπό την παρουσία τούρκικων πολεμικών πλοίων. Την προκλητική παραβίαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ με το «άνοιγμα» της παραλίας των Βαρωσίων, στην Αμμόχωστο, η οποία είναι κλειστή και ακατοίκητη από την εποχή της τούρκικης εισβολής, το 1974.
Ενδεικτικό του μεθοδευμένου βραδυφλεγούς χαντακώματος του Κυπριακού αποτελεί η πρωτοφανής παράλληλη παρουσία Μητσοτάκη και Ερντογάν στο νησί ανήμερα της πεντηκοστής Μαύρης Επετείου για τους Κύπριους και από την άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής, εθνικιστικοί πανηγυρισμοί για την επέτειο της «Αναγκαίας Ειρηνευτικής Επιχείρησης». Ταυτόχρονη παρουσία με συμφωνημένους χαμηλούς τόνους, για να μην διαταραχθούν τα ήρεμα νερά, που όμως η διπλή παρουσία στην Κύπρο αποτελεί κορύφωση της σταδιακής αποδοχής των διευρυμένων τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος του νησιού, που καταλήγουν στην απαίτηση για άμεση διεθνή αναγνώριση των κατεχομένων και τελικά στη δημιουργία δυο κρατών. Ο Μητσοτάκης να εκλιπαρεί για επανέναρξη του διαλόγου και ο Ερντογάν να επιμένει στη διχοτομική κυριαρχική ισότητα, διοργανώνοντας πανηγυρικές εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, τον Ερντογάν θα συνοδεύουν στις επίσημες τελετές που θα πραγματοποιηθούν στη Λευκωσία ο πολιτικός συνέταιρός του, επικεφαλής του φασιστικού MHP, Μπαχτσελί, και ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP, Οζέλ. Το αεροπλανοφόρο Αναντολού θα δέσει στα κατεχόμενα και στη συνέχεια θα ηγηθεί μιας ναυτικής παρέλασης με τη συμμετοχή 50 πολεμικών πλοίων, όπως φρεγάτες, κορβέτες, υποβρύχια και πλοία αποβίβασης. Μαχητικά αεροπλάνα θα πραγματοποιήσουν πτήσεις πάνω από την «ΤΔΒΚ» με τη συμμετοχή μαχητικών αεροσκαφών F-16. Επίσης, το πυροβολικό θα χαιρετίσει με 50 βολές. Εφόσον τα δημοσιεύματα επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για μια πρωτοφανή, προκλητική επίδειξη δύναμης για την κατοχύρωση των κατοχικών τετελεσμένων.
Χαρακτηριστική και της Ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» η πρόσφατη συμμετοχή του Όρμπαν, πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, η οποία ασκεί την προεδρία της ΕΕ, στην «άτυπη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών» στη Σούσα του Καραμπάχ, κατά την οποία η Τουρκία επιχείρησε να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος στην Κύπρο. Συμβολή στην κατεύθυνση του σκεπάσματος κάτω από το χαλί των επεκτατικών φιλοδοξιών της Άγκυρας αποτελεί και η ανακήρυξη του Α. Τσίπρα σε επίτιμο διδάκτορα του τουρκικού πανεπιστημίου Koc. Ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει συνδέσει την πρωθυπουργική του θητεία με την πειθήνια αποδοχή και υποστήριξη της συμφωνίας των Πρεσπών, εξωράισε αριστερόστροφα την ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τους επερχόμενους επώδυνους συμβιβασμούς, επισημαίνοντας σε τελετή αποφοίτησης του ιδιωτικού πανεπιστημίου: «Στόχος μας είναι να παράγουμε προοδευτικές πολιτικές για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη. Υπογραμμίζοντας ότι η ώρα για προοδευτική αλλαγή είναι τώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να κωλυσιεργούμε, να μεταβιβάζουμε τις ευθύνες και τα προβλήματα στις επόμενες γενιές, σε κανένα από τα κρίσιμα ζητήματα για το κοινό μας μέλλον».
Στην ίδια κατεύθυνση του εφησυχασμού και ανταλλαγής ευχολόγιων δηλώσεων ήταν και η συνάντηση κορυφής στη Νέα Υόρκη στα πλαίσια της Νατοϊκής συνόδου, Ερντογάν-Μητσοτάκη, που αποτέλεσε γεγονός …χωρίς ειδήσεις.
Όλα δείχνουν ότι έρχεται «η ώρα των σκληρών και τελικών διλημμάτων» για το Κυπριακό σύμφωνα με την Καθημερινή, που διαπιστώνει ότι «ο Ελληνισμός πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά τους νεοβυζαντινισμούς και την ασυνεννοησία μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας» και προτρέπει Αθήνα και Λευκωσία να μην εμπλακούν σε ένα αυτοκαταστροφικό ενδοελληνικό παιχνίδι αλληλομεταβίβασης ευθυνών (blame game).
Οι επερχόμενες εξελίξεις αποτυπώθηκαν στην ανοιχτή επιστολή της προσωπικής απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στην Κύπρο, Μαρίας Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, πριν παραδώσει την κρίσιμη έκθεσή της. Σ’ αυτήν, κατά την τουρκική απαίτηση, απουσιάζει κάθε αναφορά σε προηγούμενες θετικές αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό, ακόμα και για την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αντίθετα τονίζεται ότι «είναι σημαντικό να υπάρξει απομάκρυνση από λύσεις που στο παρελθόν δημιούργησαν προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν και οδήγησαν σε μεγαλύτερες διαφωνίες και απογοητεύσεις». Δηλαδή απορρίπτεται το μέχρι σήμερα πλαίσιο διαπραγμάτευσης του ΟΗΕ. Θολώνοντας τα νερά, για να τεκμηριώσει τα συμπεράσματά της, κατέφυγε στη «νευροεπιστήμη», που έχει διευρύνει την …κατανόησή της για ορισμένες συμπεριφορές στην Κύπρο. Όπως, επεσήμανε, σύμφωνα με αυτές, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα συγχωνεύοντας τις πεποιθήσεις του παρελθόντος με νέες εμπειρίες. «Αυτές οι πεποιθήσεις, που σχηματίστηκαν, κληρονομήθηκαν και ενισχύθηκαν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είναι βαθιά ριζωμένες στον εγκέφαλο, ο οποίος χάνει την ικανότητα να αφομοιώνει νέες πληροφορίες», επεσήμανε. Τελικά το πρόβλημα της Κύπρου ξεφεύγει. Μια νέα πτυχή αναδύεται πέρα από την πολιτική, την εδαφική, την εποικιστική, το περιουσιακό, που μέχρι τώρα συσκότιζαν το κύριο πρόβλημα της τουρκικής κατοχής. Προέκυψε και η ψυχολογία. Το μέχρι σήμερα βάλτωμα της υπόθεσης επιχειρείται να αποδοθεί στη μαζική κατάθλιψη του κυπριακού λαού, ο οποίος λόγω του οδυνηρού παρελθόντος του δεν πιστεύει «σε μια ελπιδοφόρα εναλλακτική για ένα καλύτερο μέλλον».
Το κατάντημα των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη είναι τέτοιο που κρίνουν θετική τη συνέχιση των υπηρεσιών της Ολγκίν καθώς, σύμφωνα με την επιστολή της, η δέσμευσή της δεν τελειώνει με την έκθεσή της στον Γενικό Γραμματέα, αλλά θα συνεχίσει να σκέφτεται «εναλλακτικές λύσεις για μια βιώσιμη λύση», πρόταση που αφήνει ανοιχτή την πόρτα τού χωρίς προϋποθέσεις διαλόγου. Τα πάντα επαφίενται στις προθέσεις και συσχετισμούς των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που ασκούν ολοένα και μεγαλύτερες πιέσεις στην Κύπρο για την επιβολή διχοτομικής λύσης.
Η αύξηση των πιέσεων προέρχεται από το γεγονός ότι ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Κύπρο γνωρίζει μεγαλύτερη ένταση λόγω της κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή. Η πρόσφατη προειδοποίηση του Νασράλα και της Χεζμπολάχ προς τη Λευκωσία ούτε τυχαία είναι, ούτε ασήμαντη μπορεί να θεωρηθεί. Αυτό πιστοποιούν και οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού εξωτερικών, Φιντάν, ο οποίος έβαλε στο κάδρο του πολέμου όχι μόνο την Κύπρο, ευθυγραμμιζόμενος με τη Χεζμπολάχ, αλλά και τα ελληνικά νησιά, εννοώντας την Κρήτη.
Οι Ευρωατλαντικές πιέσεις ενισχύονται και από το άνοιγμα ενός νέου πεδίου αντιπαράθεσης γύρω από την εκμετάλλευση των ενεργειακών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων στην ΑΟΖ της Κύπρου και την κατασκευή αγωγών μεταφοράς ενέργειας από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη.
Αυτό το σκηνικό διευκολύνει την Τουρκία να ενισχύει τις απαιτήσεις της για την παγίωση της διχοτόμησης της Κύπρου και τη στρατιωτική παρουσία της στο βόρειο τμήμα της, καθώς και για την κλιμάκωση των διεκδικήσεών της σε βάρος της Κύπρου (εκμετάλλευση τμήματος της ΑΟΖ της Κύπρου κ.ά.).
Η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης επιδείνωσε τη θέση της Ελλάδας στην αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και στο Κυπριακό.
Το Μ-Λ ΚΚΕ αποκάλυψε και κατάγγειλε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, πού οδηγεί η κυβερνητική πολιτική συνολικά τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Υποστήριξε τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, την αποχώρηση των ελλαδίτικων στρατιωτικών δυνάμεων και των ξένων στρατιωτικών βάσεων από την Κύπρο, την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων, την αποτροπή κάθε μορφής διχοτομικής λύσης, συμπεριλαμβανομένης και της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Με βάση αυτήν την πολιτική άσκησε κριτική σε λαθεμένες θέσεις και σε θέσεις που χαρακτηρίζονται από σύγχυση.
Τόσο σε αυτές του ΚΚΕ που, παρά τον πρόσφατο επιμέρους διαχωρισμό του, εξακολουθεί να υποστηρίζει το ΑΚΕΛ και να συμπλέει μαζί του στα διεθνιστικά ψευτοκομμουνιστικά του φόρα. Το ομογάλακτο του ΚΚΕ ΑΚΕΛ που, όντας προσδεδεμένο στο άρμα των συμφερόντων της ρεβιζιονιστικής Σοβ. Ένωσης, μετεξελίχθηκε μετά το 1991 σε ουσιαστικό υποστηρικτή της πολιτικής του ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικές ήταν οι επαινετικές για τη στάση του -στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν- αναφορές από ΗΠΑ και ΕΕ, που αυτό ακριβώς επιβεβαίωσαν. Να θυμίσουμε ότι με την προεδρία του Γραμματέα του ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφια, ξεκίνησαν οι στρατηγικές τριμερείς συνεργασίες Ελλάδας, Κύπρου με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την εποπτεία των ΗΠΑ, των οποίων σήμερα, με τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, η σκοπιμότητα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής είναι προφανής.
Όσο και σε εκείνες οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που υποβαθμίζουν τον τούρκικο επεκτατισμό μέσα από μια μονόπλευρη και «κοκαλωμένη» θεώρηση του «αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων» της Ελλάδας και της Τουρκίας. Που εμφανίζουν στρεβλά ως «επεκτατισμό» τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για αιγιαλίτιδα ζώνη έως 12 μίλια και ΑΟΖ. Που «πνίγουν» το ζήτημα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο μέσα σε «αναλύσεις» για τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής αστικής τάξης και για «αντικαπιταλιστικό» αγώνα στην Κύπρο, βάζοντας στη σκιά και παραγκωνίζοντας το αίτημα για την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και για την ανεξαρτησία της Κύπρου.
Η πραγματική λύση του Κυπριακού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα και την Κύπρο. Που θα βγάλει το Κυπριακό από την προκρούστεια κλίνη των ιμπεριαλιστικών παζαρεμάτων και διαβουλεύσεων και θα στηριχθεί στον κοινό αγώνα των λαών της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας.
►Για να φύγουν από την Κύπρο όλα τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα και όλες οι ελλαδίτικες στρατιωτικές δυνάμεις.
►Για να φύγουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι στρατιωτικές βάσεις τους και να σταματήσει κάθε ξένη επέμβαση στο νησί.
►Για να διαλυθεί το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και να εξαλειφθούν όλες οι συνέπειες της πολύχρονης τουρκικής κατοχής και του τούρκικου εποικισμού στη Βόρεια Κύπρο.
►Για να καταργηθεί το καθεστώς των «εγγυητριών» δυνάμεων, που νομιμοποιεί τις ξένες επεμβάσεις στην Κύπρο, και να αφεθούν οι Κύπριοι, οι Έλληνες και οι Τούρκοι, να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους και να εξασφαλίσουν την ειρηνική, ισότιμη και αρμονική συμβίωσή τους.
►Για να αποτραπεί κάθε διχοτομική λύση, με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται.
Τελικά, το πραγματικό ζήτημα για τον κυπριακό λαό είναι να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, έξω από τον έλεγχο των δυνάμεων της ολιγαρχίας, ενάντια στην πολιτική των εκπροσώπων της συνθηκολόγησης, ανατρέποντας τη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων, αναπτύσσοντας τον αγώνα του για την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήτριες δυνάμεις.
