• Αντί για «ήσυχο καλοκαίρι», απροκάλυπτη αμφισβήτηση στον ΟΗΕ, ελληνικών νησιών του Αιγαίου…
• Επίδειξη δύναμης από τον Ερντογάν με φιέστες στα κατεχόμενα, για «δύο κράτη»
Πριν καλά καλά ανακοινωθούν οι καθησυχαστικές «διαβεβαιώσεις» Μητσοτάκη – Ερντογάν ότι «θα περάσουμε ήσυχο καλοκαίρι» ξανάρχισαν πολεμικά τύμπανα σε Αιγαίο και Κύπρο. Οι Navtex διαδέχονται η μια την άλλη στο Αιγαίο, ενώ προαναγγέλλονται η επανέναρξη των εξορυκτικών δραστηριοτήτων των πετρελαϊκών κολοσσών για λογαριασμό της Λευκωσίας, όσο και οι τουρκικές εξαγγελίες για έναρξη γεωτρήσεων σε θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Οι αναταράξεις αυτές συνδυάζονται με πανηγυρικές προετοιμασίες της 47ης μαύρης επετείου του Αττίλα με την προκλητική παρουσία του Ερντογάν στο νησί και ειδικά στην Αμμόχωστο, ο οποίος προβλέπεται να εγκαινιάσει βάση για drones στο στρατιωτικό παράνομο αεροδρόμιο στο κατεχόμενο Λευκόνοικο.
Είναι χαρακτηριστική η εφ’ όλης της ύλης επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Τουρκίας στον ΟΗΕ, Σινιρλίογλου, που κατατέθηκε στον ΟΗΕ (21/6) λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν και απορρίπτει την ελληνική θέση για ύπαρξη μόνο μίας διαφοράς -της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης- και ενώ μιλάει για διάλογο, παράλληλα αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας σε νησιά του Αιγαίου και δεν αναγνωρίζει την ελληνική κυριαρχία στον εναέριο χώρο, από τα 6 μέχρι τα 10 ναυτικά μίλια. Παράλληλα θέτει το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.
Ο Σινιρλίογλου, με την επιστολή του, με την οποία απαντά στην επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΗΕ, υποστηρίζει πως «η Ελλάδα προσπαθεί να υπονομεύσει τους μηχανισμούς διαλόγου, παρουσιάζοντας την κατάσταση σαν να υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μεταξύ των δύο κρατών, δηλαδή η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά μακροχρόνια ζητήματα μεταξύ των δύο κρατών, τα οποία περιλαμβάνουν το εύρος των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου, την κυριαρχία των νησιών, των νησίδων και των βράχων που δεν παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μέσω έγκυρων διεθνών συνθηκών, την παραβίαση του αποστρατιωτικοποιημένου καθεστώτος των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου από την Ελλάδα και το ζήτημα των περιοχών αρμοδιοτήτων (FIR, SAR και NAVTEX)».
Καθώς οξύνεται ο ανταγωνισμός των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο η ελληνική κυβέρνηση, με τη δεδηλωμένη προθυμία της να προσαρμοστεί στις επιλογές των ισχυρών «συμμάχων» της, οδηγεί το λαό και τη χώρα στα επικίνδυνα νερά των συμπληγάδων και σειρήνων.
Έτσι η πρόσφατη σύνοδος κορυφής της ΕΕ αντί για κυρώσεις ή έστω απειλή κυρώσεων, τις οποίες η κυβερνητική προπαγάνδα πρόβαλε σαν ασπίδα τιθάσευσης των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών, υιοθέτησε τώρα ανοιχτά τη «θετική ατζέντα» απέναντι στην Τουρκία προσφέροντάς της δώρα δισεκατομμυρίων για τη συμβολή της στο προσφυγικό και υποσχέσεις για τελωνειακή ένωση, δίνοντας αέρα στα πανιά των επεκτατικών οραμάτων της.
Στη συνέχεια η σύνοδος του Βερολίνου για τη Λιβύη, αποτέλεσε νέο κόλαφο για την Αθήνα, που μένοντας για δεύτερη φορά εκτός νυμφώνα, αρκέστηκε να διατυπώσει τη δυσαρέσκειά της για τον αποκλεισμό της. Ο Δένδιας μίλησε για «εμμονική τακτική» από τη Γερμανία, και παραπονέθηκε ότι η χώρα μας αποκλείστηκε από την σημαίνουσα συνάντηση παρά το γεγονός ότι έχει ανοίξει πρεσβεία στην Τρίπολη και προξενείο στη Βεγγάζη.
Τις επόμενες μέρες όμως, με την ενεργή ενθάρρυνση και υποστήριξη της Ουάσιγκτον, σε εντελώς διαφορετικό κλίμα πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη η υπουργική συνάντηση της παγκόσμιας συμμαχίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Η συμμετοχή του Έλληνα υπουργού εξωτερικών υπό την από κοινού προεδρία των ομολόγων του των ΗΠΑ και Ιταλίας, Μπλίνκεν και Μάιο, χαρακτηρίστηκε από την Αθήνα σαν επιστροφή της Ελλάδας στη διεθνή διπλωματική συζήτηση για τη Συρία για πρώτη φορά μετά το 2015.
Το κλίμα της Ρώμης, υπό την αιγίδα Μπλίκεν, διευκόλυνε τον Δένδια να απαντήσει και στις αιτιάσεις, που παρουσίασε ο επίσης παρών «φίλος» του, Τσαβούσογλου, ο οποίος έθεσε ζήτημα Κούρδων της Συρίας. Ο Έλληνας ΥΠΕΞ υπενθύμισε πικρόχολα ότι «Στην τελευταία συνάντηση για τη Λιβύη η Τουρκία απομονώθηκε. Η Τουρκία ήταν η μόνη χώρα η οποία υποστήριξε ότι δεν πρέπει να φύγουν από τη Λιβύη όλα τα ξένα στρατεύματα. Υποστήριξε ότι πρέπει να φύγουν μόνο οι μισθοφόροι». Η επανάκαμψη της Αμερικής στην περιοχή επιβεβαιώνεται και με το προωθούμενο διακομματικό νομοσχέδιο, Μενέντεζ και Ρούμπιο, «αμυντικής» συνεργασίας ΗΠΑ-Ελλάδας, που παγιώνει τον τριμερή άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ υπό τον ολοκληρωτικό αμερικανικό έλεγχο.
Σ’ αυτές τις συνθήκες δυσοίωνες εξελίξεις μεθοδεύονται και στο Κυπριακό, με το πολιτικό σκηνικό, όπως καταγράφηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, να κινείται δεξιόστροφα και την κυβέρνηση Αναστασιάδη να αναζητά ερείσματα στους πολιτικούς απογόνους του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος της 15η Ιούλη του 1974, που έστρωσε το δρόμο στα σημερινά δεινά του νησιού. Αυτό σηματοδοτεί και η πρόσφατη εκλογή στην προεδρία της Βουλής της υποψήφιας του ΔΗΣΥ, Αννίτας Δημητρίου, με τις ψήφους και του φασιστικού ΕΛΑΜ.
★★★
Την ίδια ώρα με στόχο να «ενθαρρυνθεί» η τουρκική πλευρά και να «διασκεδαστούν ανησυχίες» των Τουρκοκυπρίων, η Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών προσανατολίζεται να περιλάβει στην έκθεση Καλών Υπηρεσιών για το Κυπριακό, που θα κατατεθεί τον Ιούλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αναφορά σε «αυτοδιοικούμενες περιοχές». Προφανής στόχος η σύγκλιση προς την Τουρκική θέση για τη διχοτομική λύση δύο κρατών. Η κατεύθυνση αυτή εξασφαλίζει τις στρατηγικές επιδιώξεις της κατοχικής Τουρκίας για τον πλήρη έλεγχο, μετά τη συμφωνία, ολόκληρου του νησιού και -μέσω του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου- την πρόσβασή της και στην ΕΕ.
Η εκ των υστέρων αντίδραση Αναστασιάδη για τις «αυτοδιοικούμενες περιοχές» ότι «έχουν επισημανθεί όλες οι ενδεχόμενες αναφορές ως αρνητικές. Τόσο προς την κα Λουτ όσο και προς τον ΓΓ έχουν διαβιβαστεί οι πληροφορίες που αιωρούνται και θέλω να πιστεύω ότι μια ανάλογη αναφορά και ατυχής θα ήταν και απαράδεκτη», αποτελούν προπέτασμα καπνού, που καλύπτει διαχρονικά την ουσία των συνομιλιών, έχοντας στείλει στα αζήτητα το κεντρικό ζήτημα του Κυπριακού: την στρατιωτική κατοχή του νησιού. Έτσι μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, ο επόμενος γύρος διολισθαίνει προς τις τουρκικές επιδιώξεις. Από την «πολιτική ισότητα» στην «κυριαρχική ισότητα», από τη «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία», η οποία ήταν τουρκική απαίτηση, μέσα από νεφελώδεις διατυπώσεις περί «χαλαρής» ή «αποκεντρωμένης» ομοσπονδίας στη συνομοσπονδία και τα «δύο κράτη».
