Στις 9 Απριλίου συμπληρώνονται 43 χρόνια από την ίδρυση του Ιταλικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κόμματος (PARTITO MARXISTA-LENINISTA ITALIANO-PMLI).
Τιμώντας την επέτειο της ίδρυσης του το PMLI με ανακοίνωση του ο Γενικός Γραμματέας του Giovanni Scuderi αναφέρεται στην τρέχουσα κατάσταση στην Ιταλία και στις προοπτικές της.
Η ανακοίνωση εκφράζει τις ιδεολογικοπολιτικές απόψεις και εκτιμήσεις του PMLI.
Ο κορονοϊός και η Ιταλία του μέλλοντος
του Giovanni Scuderi / Γενικού Γραμματέα του PMLI
Τιμώντας την 43η επέτειο από την ίδρυση του PMLI, η οποία συμπίπτει με την 9η Απριλίου, οι σκέψεις μας πηγαίνουν πρώτα απ ‘όλα στους νεκρούς, στους μολυσμένους και στους νοσηλευόμενους απο την επιδημία του κορονοϊού. Γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζομένους στον τομέα της υγείας και εθελοντές. Εργάτες που μας εξασφαλίζουν τροφή, φάρμακα, βασικές δημόσιες υπηρεσίες, μεταφορές και πληροφόρηση. Στους συντρόφους και μέλη του κόμματος και τους δραστήριους συμπαθούντες του PΜLI οι οποίοι δίνουν την ψυχή τους να βοηθήσουν το προλεταριάτο και τις λαϊκές μάζες, να λύσουν τα άμεσα υλικά τους προβλήματα και να τους πείσουν για τον επαναστατικό αγώνα, για την κατάκτηση του σοσιαλισμού και της πολιτικής εξουσίας του προλεταριάτου. Αυτή η επώδυνη ανθρώπινη σφαγή που συμβαίνει στην Ιταλία και στον κόσμο προκλήθηκε από έναν άγνωστο ιό, που πιθανόν μεταδόθηκε σε έναν άνθρωπο από μία νυχτερίδα ή άγριο ζώο, το οποίο ξεκίνησε από την σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα και επεκτάθηκε γρήγορα σε όλες τις χώρες του κόσμου με μετάδοση μεταξύ των ανθρώπων. Είναι ο πικρός καρπός της καταστροφής της φύσης, της απώλειας της βιοποικιλότητας των ειδών, της καταστροφής του βιότοπου των άγριων ειδών, της αποψίλωσης των δασών, της ρύπανσης του περιβάλλοντος, των θαλασσών και του αέρα, της κλιματικής αλλαγής που προκλήθηκε από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Ωστόσο, οι κυβερνήτες του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού σε διάφορες χώρες δεν έχουν κάνει τίποτα για να αποτρέψουν και να αντιμετωπίσουν τις έκτακτες ανάγκες για την υγεία. Η Ιταλική «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά», συμπεριλαμβανομένων των δύο κυβερνήσεων του Conte, κατέστρεψαν το εθνικό σύστημα υγείας, χωρίζοντάς το, μεταξύ άλλων, σε είκοσι αυτόνομους τομείς προς όφελος της ιδιωτικής υγείας. Τόσο πολύ, ώστε τα τελευταία τριάντα χρόνια τα κρεβάτια στα νοσοκομεία έχουν μειωθεί στο μισό και τα μικρότερα υγειονομικά κέντρα, που ήταν διανεμημένα σε όλη την επικράτεια, έκλεισαν. Και παρά το ότι ήταν γνωστή από τις 5 Ιανουαρίου, η άφιξη του κορονοϊού, η κυβέρνηση δεν είχε κινητοποιηθεί μέχρι την εμφάνιση του πρώτου ασθενή για να ξεκινήσει η κρατική μηχανή να προστατεύσει την υγεία του ιταλικού λαού. Οι “κεντροδεξιοί” κυβερνήτες της Λομβαρδίας και του Βένετο και η «κεντροαριστερά» της Emilia-Romagna κινήθηκαν επίσης αργά και άσχημα.
Ακόμη και τώρα η κυβέρνηση αγωνίζεται να αγοράσει αρκετό ατομικό εξοπλισμό προστασίας, ξεκινώντας από μάσκες, αναπνευστήρες και φιάλες οξυγόνου, να βρει νέους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και να ανοίξει νέες μονάδες εντατικής φροντίδας και εντατικής θεραπείας. Ενώ στη συνάντηση της 17ης Φεβρουαρίου, όταν συζητήθηκε το σχέδιο κατά του κορονοϊού, ο Υπουργός Υγείας Roberto Speranza, ηγέτης του LeU (Ιταλικός Συνασπισμός Κομμάτων «Ελεύθεροι και Ίσοι»), καυχήθηκε ότι «η εθνική υγειονομική υπηρεσία είναι εξοπλισμένη με επαγγελματισμό, δεξιότητες και εμπειρία επαρκή για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ενδεχόμενο». Τα γεγονότα, αντίθετα, δείχνουν όχι μόνο ότι το εθνικό σύστημα υγείας, με εξαίρεση τους εργαζόμενους στην υγεία, ήταν απόλυτα απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει μια επιδημία αυτού του μεγέθους, αλλά επίσης ότι η κυβέρνηση πήρε πολύ χρόνο για να κλείσει μη βασικές εταιρείες, έτσι ώστε να μην δυσαρεστήσει την Confindustria (Γενική Συνομοσπονδία της Ιταλικής βιομηχανίας) και να εξασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών. Τις έκλεισε, αλλά όχι επαρκώς, μόνο όταν οι εργαζόμενοι έκαναν απεργία για να πάρουν μέτρα προστασίας για την υγεία τους.
Εκτός από τα απαραίτητα μέτρα, όπως η διαμονή στο σπίτι, η κράτηση αποστάσεων μεταξύ των ανθρώπων, οι κανόνες υγιεινής, η συμπεριφορά που πρέπει να ακολουθείται σε περίπτωση ημι-γριππικών συμπτωμάτων, δεν συμφωνούμε καθόλου με τα άλλα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση. Πάνω από όλα εκείνες οι πολιτικές οι οποίες συγκεντρώνουν τις εξουσίες της κυβέρνησης και του προέδρου του συμβουλίου, με νομοθετικά και προεδρικά διατάγματα που συνιστούν ένα επικίνδυνο προηγούμενο και στην πραγματικότητα αναστέλλουν θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα, επιβάλλουν τη δικτατορία της κυβέρνησης και προσωπικά του Conte και το άδειασμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου.
Δεν βρισκόμαστε στο ίδιο σκάφος. Η ταξική πάλη συνεχίζεται
Δεν είμαστε στο ίδιο σκάφος, όπως ο Conte και τα κυβερνητικά κόμματα κηρύσσουν επίμονα, στα οποία έχει προστεθεί τώρα και ο Πάπας. Τα σκάφη είναι δύο, εκείνα των δυνάμεων του καπιταλισμού και εκείνων των αντίθετων στον καπιταλισμό. Και τα δύο έχουν διαφορετικούς κωπηλάτες και αντίθετους προορισμούς. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία δεν έχει ακυρώσει, ούτε τις κοινωνικές και εδαφικές ανισότητες, οι οποίες πραγματικά έχουν αυξηθεί, όπως καταδεικνύουν πρώτα – πρώτα οι εξεγέρσεις των ανέργων και των άφραγκων της Νότιας Ιταλίας, ούτε τις τάξεις και την ταξική πάλη. Ποτέ στην κοινωνική ζωή, ακόμη και όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη, ακόμη και αν πρόκειται για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο ταξικός αγώνας δεν πρέπει ποτέ να παραμεριστεί. Πράγματι, είναι ακριβώς σε εκείνες τις στιγμές που μια καθαρή και σαφής διαχωριστική γραμμή πρέπει να χαραχθεί μεταξύ του προλεταριάτου και των λαϊκών μαζών, αφενός, και της αστικής τάξης και της κυβέρνησής της, αφετέρου. Επειδή τα συμφέροντα και οι ανάγκες των πρώτων είναι αντίθετα με εκείνα των τελευταίων. Χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι το τρίχρωμο και ο ύμνος της Μαμέλι (εθνικός ύμνος της Ιταλίας) αντιπροσωπεύουν μόνο την αστική κυριαρχία, όχι την εργατική τάξη και όλους τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους της αστικής δικτατορίας και του καπιταλισμού. Η ταξική πάλη δεν θα παύσει και σκεπτόμαστε το μέλλον της Ιταλίας. Αυτό που η κυβέρνηση έχει κατά νου θα είναι χειρότερο από το σημερινό.
Θα συνεχιστούν η κυριαρχία της αστικής τάξης και του καπιταλισμού, οι κοινωνικές και εδαφικές ανισότητες, η επιδείνωση της ανεργίας και της φτώχειας η κοινωνική απομόνωση, που με ορισμένες προσαρμογές, πιθανά να καταστεί μόνιμη, ο κοινωνικός έλεγχος, η τηλεργασία, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ο περιορισμός των αστικών ελευθεριών και της δημοκρατίας, η περιθωριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της χώρας του κοινοβουλίου και ο σωβινιστικός και φασιστικός εθνικισμός. Στην ουσία, το νεοφασιστικό κεφαλαιοκρατικό καθεστώς θα ενισχυθεί.
Το μέλλον της Ιταλίας που έχουμε κατά νου εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές βλέπει αντ ‘αυτού την κυριαρχία του προλεταριάτου και του σοσιαλισμού, την ακύρωση οποιουδήποτε τύπου ανισότητας και την έναρξη της κατάργησης των τάξεων που θα πραγματοποιηθεί στον κομμουνισμό, το τέλος της ανεργίας και της φτώχειας, την εργασία για όλους, την ευημερία του λαού, την πλήρη ελευθερία και τη δημοκρατία για τον λαό. Στην ουσία, μια νέα οικονομία και ένα νέο κράτος διαμορφωμένο σύμφωνα με τα συμφέροντα του προλεταριάτου και των εργαζόμενων μαζών και ικανό να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη, ξεκινώντας από αυτήν της υγείας.
Μόνο του το PMLI, ακόμα και όταν έχει ένα σώμα Κόκκινου Γίγαντα, ποτέ δεν θα είναι ικανό να το κάνει αυτό, γι ‘αυτό καλούμε όλες τις κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές δυνάμεις, ξεκινώντας από εκείνες με την κόκκινη σημαία και το σφυρί και το δρεπάνι, τους συνδικαλιστές, τους ανθρώπους του πολιτισμού και τους θρησκευόμενους που είναι αντίθετοι στον καπιταλισμό, να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί για την επίτευξη της σοσιαλιστικής Ιταλίας του μέλλοντος. Με την κατάκτηση της κουλτούρας, της στρατηγικής, της τακτικής και της εμπειρίας που επέτρεψαν να νικήσει ο σοσιαλισμός στη Ρωσία του Λένιν και του Στάλιν και στην Κίνα του Μάο.
Όλα αυτά μπορούμε να τα διδαχτούμε, εκμεταλλευόμενοι την απαγόρευση της κυκλοφορίας, διαβάζοντας το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» του Μάρξ και του Ένγκελς, το «Κράτος και την επανάσταση» του Λένιν, τις «Αρχές του λενινισμού» και τα «Ζητήματα του λενινισμού» του Στάλιν, το έργο του Μάο “Για τη σωστή λύση των αντιθέσεων στους κόλπους του λαού”. Όσο πιο γρήγορα αποκτάμε αυτή την κουλτούρα και αυτή την κοινωνική πρακτική, τόσο πιο γρήγορα απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από την αστική ρεφορμιστική, εκλογική, κοινοβουλευτική, συνταγματική, κυβερνητική και ειρηνιστική επιρροή, η οποία προσβάλλει και το λεγόμενο “Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα” που βασίζεται στη ρεφορμιστική και ρεβιζιονιστική σκέψη του Gramsci. Τόσο συντομότερα θα πετύχουμε να δώσουμε μια επαναστατική στροφή στον ταξικό αγώνα στην Ιταλία.
Ο σοσιαλισμός δεν βρίσκεται κοντά, επειδή, ακόμα, το προλεταριάτο πρέπει να αποκτήσει την συνείδηση τάξης για τον εαυτό της, πράγμα που δεν μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε γι’ αυτό τώρα και να εργαζόμαστε σκληρά για να δημιουργήσουμε όλες τις υποκειμενικές συνθήκες που χρειάζεται να κατακτήσει αυτό μέσα από την προλεταριακή επανάσταση.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όντας αντιμέτωπες με άμεσα προβλήματα, οι δυνάμεις που είναι ενάντια στον καπιταλισμό έχουν καθήκον να αγωνιστούν μαζί για να δοθούν άμεσα 1.200 ευρώ το μήνα για όσους δεν έχουν εισόδημα και δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης, όσο διαρκεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης του κορονοϊού. Για την ενίσχυση και την ανάπτυξη του εθνικού συστήματος υγείας και την κατάργηση της ιδιωτικής υγείας. Για να καταργηθεί ο 5ος Τίτλος του Συντάγματος και η σχετική διαφοροποιημένη αυτονομία των περιφερειών. Για να καταργηθούν το Άρθρο 81 του Συντάγματος που επιβάλλει τη δημοσιονομική ισορροπία του προϋπολογισμού, ο νόμος Fornero, η Πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την εργασία και τα διατάγματα για την ασφάλεια. Για την έξοδο της Ιταλίας από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρώντας επίσης ότι δεν έχει κάνει τίποτα για να μας βοηθήσει στην στη μάχη ενάντια στον κορονοϊό.
Στην καπιταλιστική χώρα μας, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες από την άμεση εμπειρία τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ισότητα. Ο Λένιν, του οποίου την 150η επέτειο της γέννησής του γιορτάζουμε με ένα σημαντικό ντοκουμέντο του Πολιτικού Γραφείου του PMLI, σε ένα γραπτό του, του 1920, με τίτλο “Εσφαλμένες ομιλίες για την ελευθερία”, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Engels από το “Anti-Dühring”, σύμφωνα με τα οποία «η ισότητα είναι προκατάληψη ή ηλιθιότητα. Αν η ισότητα δεν σημαίνει την κατάργηση των τάξεων», σημείωνε, «τα συνθήματα της εποχής μας είναι και πρέπει να είναι αναπόφευκτα: κατάργηση των τάξεων, δικτατορία του προλεταριάτου για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, αδυσώπητη αποκάλυψη όλων των μικροαστικών, δημοκρατικών προκαταλήψεων για την ελευθερία και την ισότητα, ανηλεής αγώνας εναντίον σ’ αυτές τις προκαταλήψεις». Και πρόσθετε: «Όσο δεν καταργούνται οι τάξεις, κάθε γενική συζήτηση για ελευθερίες και ισότητα είναι ένα μέσο να αυταπατάται κανείς και να εξαπατά τους εργάτες και όλους τους εργαζόμενους και εκμεταλλευόμενους από το κεφάλαιο και είναι, σε κάθε περίπτωση, μια υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης».
Εμείς οι Ιταλοί μαρξιστές-λενινιστές συμφωνούμε πλήρως με τον στόχο που πρόβαλε ο Λένιν, από τότε που αρχίσαμε να προετοιμάζουμε τις προϋποθέσεις για την ίδρυση του PMLI τον Σεπτέμβριο του 1967. Πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, πιο χρήσιμο, πιο επαναστατικό και μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να υπηρετούμε το λαό ολόψυχα και να εργαζόμαστε για το θρίαμβο της ευγενικής υπόθεσης του σοσιαλισμού.
Με οποιοδήποτε κόστος, λοιπόν, θα προχωρήσουμε ενωμένοι μπροστά προς την κατεύθυνση του δρόμου του Οκτώβρη της κόκκινης και σοσιαλιστικής Ιταλίας. Βέβαιοι ότι τελικά με τους μεγάλους μας δασκάλους και το PMLI θα νικήσουμε!
Φλωρεντία, 31 Μαρτίου 2020
Δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα www.pmli.it και στο “IlBolscevico” n. 12/2020
