Το 2ο από τα 4 άρθρα του Λαϊκού Δρόμου πριν 20 χρόνια
Παραθέτουμε το τελευταίο μέρος από το σημείωμα του Γραφείου Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ (που δημοσιεύσαμε στις 11/9/2021)
…Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και καθώς αναλύουμε τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, τους αγώνες των λαών, τις αλλαγές και ανακατατάξεις στη δύναμη των μεγάλων διεθνών κέντρων που σημειώθηκαν στη διάρκεια των δύο αυτών δεκαετιών, κρίνουμε σκόπιμο και αναγκαίο να αναρτήσουμε μια σειρά βασικά κείμενα εκείνης της περιόδου που δημοσιεύτηκαν στο «Λαϊκό Δρόμο» και τα οποία βοηθούν να κατανοήσουμε τη σημερινή κατάσταση, κάτω από το πρίσμα των εκτιμήσεων και κατευθύνσεων που χάραζαν τα κείμενα του Μ-Λ ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πρόκειται για κείμενα που αναλύουν τα βασικά χαρακτηριστικά και τις προοπτικές εξέλιξης της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε ύστερα από το δολοφονικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη, το χαρακτήρα και τις αιτίες του πολέμου που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, τις επιδιώξεις των επιθετιστών, τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών και το θεοκρατικό ρεύμα που εκφράζουν οι Ταλιμπάν, την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τους λόγους που επικαλούνταν για να εξαπατά τους λαούς και να κρύβει τους αληθινούς σκοπούς του πολέμου.
Τα κείμενα αυτά δημοσιεύθηκαν διαδοχικά στα φύλλα του «Λαϊκού Δρόμου» στις 22 Σεπτέμβρη, 6 Οκτώβρη, 20 Οκτώβρη και 3 Νοέμβρη 2001. Το τελευταίο είναι η ομιλία από πολιτική συγκέντρωση που οργάνωσε το Μ-Λ ΚΚΕ για να καταγγείλει τον πόλεμο των ΗΠΑ.
***
Μπορείτε να διαβάσετε το 1ο κείμενο “11 Σεπτέμβρη 2001- 2021: 20 χρόνια πόλεμοι και εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού” εδώ
***
Ακολουθεί το 2ο κείμενο του Λαϊκού Δρόμου της 6ης Οκτώβρη 2001, σελίδες 10-11
Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι ΗΠΑ σε βάρος των εθνών και των λαών
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Για την υπεράσπιση της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας
Η κυβέρνηση Σημίτη περιφρονώντας τα αισθήματα του λαού μας δένει ξανά τη χώρα στο φιλοπόλεμο άρμα των Αμερικανών
Καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και νομιμότητας και αναγορεύοντας η ηγεσία των ΗΠΑ τον εαυτό της σε υπέρτατο κριτή, δικαστή και εκτελεστή των όπου γης αντιπάλων της, κινητοποιεί και αναπτύσσει ένα τεράστιο στρατιωτικοπολεμικό δυναμικό, έτοιμο να το εξαπολύσει από μέρα σε μέρα για να ανατρέψει τους μέχρι χθες συμμάχους της Ταλιμπάν, για να εξασφαλίσει τον έλεγχο και την κυριαρχία στο Αφγανιστάν, προωθώντας στην εξουσία ένα συνονθύλευμα αντιδραστικών δυνάμεων με επικεφαλής τους βρυκόλακες της μοναρχίας.
Ο «δεκαετής πόλεμος», που κήρυξε η ηγεσία των ΗΠΑ δια στόματος Μπους «σε όσους είναι εναντίον μας», γίνεται με σημαία και σύνθημα «την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας». Πριν τρία χρόνια εξαπέλυσαν τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, την κομμάτιασαν και την ισοπέδωσαν με σημαία «την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και με συμμάχους τις τρομοκρατικές συμμορίες του UCK, που τις ενίσχυε ποικιλοτρόπως ο σημερινός εχθρός τους Μπιν Λάντεν.
Σήμερα, βέβαια, οι εμπνευστές και οργανωτές της δολοφονικής επίθεσης χιλιάδων αθώων πολιτών στη Ν. Υόρκη και την Ουάσιγκτον πρόσφεραν στην ηγεσία των ΗΠΑ το άλλοθι που αναζητούσε για να φαντάζει πειστική η παγκόσμια σταυροφορία της για την «εξάρθρωση της διεθνούς τρομοκρατίας», για να συγκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους και επιδιώξεις της και να διαμορφώνει ένα παγκόσμιο πλαίσιο αντιδραστικοποίησης και εκφασισμού της παγκόσμιας πολιτικής.
Γιατί πραγματικός στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι οι λαοί και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που με τον αγώνα τους υποσκάπτουν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, στόχος τους επίσης είναι κάθε δύναμη ή συνδυασμός δυνάμεων που μπορεί προοπτικά να αμφισβητήσει τη σημερινή κυριαρχική θέση τους στην παγκόσμια σκηνή.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρ’ ότι ενεργοποίησε το άρθρο 5 της Νατοϊκής συμμαχίας και οι ευρωπαίοι εταίροι του έσπευσαν να εκφράσουν άμεσα τη «συμμαχική συμπαράσταση και αλληλεγγύη», αναπτύσσει επιλεκτικές συμμαχίες και επιδιώκει να οργανώσει, να κατευθύνει και να εξαπολύσει τις στρατιωτικοπολεμικές επιχειρήσεις μόνος του, επιδιώκοντας να επωφεληθεί αποκλειστικά και σε βάρος των αντιπάλων του τους «καρπούς» από την έκβαση του πολέμου που κήρυξε.
Σε μια στιγμή που οι πολεμικές προετοιμασίες των αμερικάνων ιμπεριαλιστών βρίσκονται στο ζενίθ και από μέρα σε μέρα οι πύραυλοι, τα βομβαρδιστικά και ό,τι άλλο φονικό όπλο διαθέτουν είναι έτοιμα να σκορπίσουν το θάνατο και την καταστροφή, τα φερέφωνα και οι απολογητές του ιμπεριαλισμού διεθνώς και στη χώρα μας, σε μια κατευθυνόμενη προπαγανδιστική εκστρατεία, προσπαθούν να πείσουν για την «σωφροσύνη και την ψυχραιμία των ηγετών των ΗΠΑ», «για την απόφασή τους να μην πλήξουν αθώα θύματα, αλλά μόνο τους τρομοκράτες με χειρουργικές επιχειρήσεις». Δεν πρόκειται μόνο για μια επιχείρηση εξωραϊσμού της φιλοπόλεμης ηγεσίας των ΗΠΑ ή για μια προσπάθεια καλλιέργειας εφησυχασμού, εξαπάτησης και υπονόμευσης των αντιαμερικάνικων αισθημάτων του λαού μας. Αυτό έτσι κι αλλιώς το ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Είδαμε με τι μένος προσπάθησαν να συκοφαντήσουν και. να αποτρέψουν την αντιπολεμική συγκέντρωση και διαδήλωση στην Αθήνα και πόση χολή έριξαν μετά την πραγματοποίησή της.
Η στάση τους αυτή αποτελεί προοίμιο για τη γραμμή πλεύσης των κονδυλοφόρων του ιμπεριαλισμού την επομένη περίοδο, όταν θα ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Στο όνομα «της πάταξης της διεθνούς τρομοκρατίας», όλοι αυτοί θα δικαιολογούν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, προσδίνοντάς τους την έννοια των «παράπλευρων απωλειών» όπως έκαναν και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.
Και ενώ 30.000 αμερικανοί στρατιώτες, αεροπλανοφόρα, εκατοντάδες βομβαρδιστικά αεροπλάνα, δεκάδες άλλα πλοία, αμφίβιες και ειδικές δυνάμεις είναι έτοιμες να εξαπολύσουν επίθεση στο Αφγανιστάν, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αρνούνται να δώσουν αποδείξεις για την ενοχή του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν, ενώ τα ανά τον κόσμο μαντρόσκυλά τους, όπως ο Μπλερ, κραυγάζουν πως «δεν χρειάζονται αποδείξεις για να επιτεθούμε», «οι Αφγανοί και ο Μπιν Λάντεν είναι ένοχοι». Και ενώ μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη σ’ αυτό το μήκος κύματος κινούνταν και ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, εντύπωση προκάλεσε η στροφή του σε συνέντευξη που παραχώρησε στα μέλη της Ένωσης Ευρωπαίων δημοσιογράφων, όπου δήλωσε πως: «Υπάρχουν αμφιβολίες και σωστά υπάρχουν, γιατί πρώτα πρέπει να αποδείξει κανείς ότι είναι έτσι. Καμιά δημοκρατία δεν αποδέχεται αποφάσεις κατ’ επιλογή. Ουδείς υπεύθυνος πολιτικός μπορεί να πάρει ευθύνη να κάνει κάτι, αν δεν έχει αποδείξεις. Γιατί πώς θα ενημερώσει τους πολίτες και το λαό που εκπροσωπεί για αυτό που πράττει;». Μεγαλύτερη εντύπωση βέβαια προκάλεσε ο σχολιασμός αυτών των θέσεων από Νατοϊκούς κύκλους που σημείωναν ότι «ο Έλληνας υπουργός έκανε το αυτονόητο, δηλαδή να δημοσιοποιήσει όσα κουβεντιάζονται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις των υπουργών Άμυνας της Συμμαχίας, αλλά δεν μπαίνουν στις επίσημες συνεδριάσεις».
Ανεξάρτητα αν οι δηλώσεις αυτές έγιναν μια εβδομάδα πριν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Α. Τσοχατζόπουλος θα ήθελε να προσέλθει με αριστερό προφίλ, το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί σέρνεται και στοιχίζεται η ελληνική κυβέρνηση κι όλοι «οι υπεύθυνοι πολιτικοί της» από την πρώτη στιγμή στο επιθετικό άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δηλώνουν πως θα δώσουν τα πάντα σε ένα πόλεμο των αμερικανών, χωρίς να γνωρίζουν την ενοχή των υποψήφιων θυμάτων; Αυτό δεν μεγεθύνει άραγε το λακεδισμό της κυβέρνησης Σημίτη;
Γιατί επιτίθενται οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και την Ευρασία
Πολύ πριν την 11η Σεπτεμβρίου, όπως αποκαλύφθηκε, οι ΗΠΑ σχεδίαζαν την εξαπόλυση πολέμου για τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στο Αφγανιστάν. Η χώρα αυτή βρίσκεται στην καρδιά της Ευρασίας.
Ήδη από τη δεκαετία του ’70 η χώρα μετατρέπεται σε πεδίο του πιο άγριου ανταγωνισμού ανάμεσα στη σοβιετική και την αμερικάνικη υπερδύναμη, με την εισβολή σοβιετικών στρατευμάτων και την αμέριστη υποστήριξη των Αμερικανών στους Ταλιμπάν για να εκδιώξουν τα σοβιετικά στρατεύματα και να ανατρέψουν τις φιλοσοβιετικές κυβερνήσεις.
Είκοσι χρόνια ο αφγανικός λαός γίνεται θύμα αιματηρών επεμβάσεων και εμφύλιων συγκρούσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους λακέδες τους.
Οι Ταλιμπάν, που υποστηρίχτηκαν παντοιοτρόπως από τις ΗΠΑ, κατέλαβαν τελικά την εξουσία και σταδιακά απομακρύνθηκαν από τον έλεγχο και την επιρροή των Αμερικανών, εγκαθιδρύοντας ένα ακραίο θεοκρατικό καθεστώς, ένα μίγμα κοινωνικής αντίδρασης και ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Ο επανέλεγχος του Αφγανιστάν αποτελούσε και αποτελεί για τους Αμερικανούς ζωτικής σημασίας ζήτημα. Γιατί η κατάκτησή του σημαίνει διεμβολισμό ολόκληρης της Ευρασίας από τον Καύκασο μέχρι την Ινδία.
Και η Ευρασία αποτελεί για τις ΗΠΑ έναν από τους κυριότερους γεωστρατηγικούς χώρους του πλανήτη. Αυτό πρεσβεύουν οι κυριότεροι διαμορφωτές της στρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γράφει ο γνωστός X. Κίσινγκερ στο βιβλίο του η «Διπλωματία»:
«Γεωπολιτικά η Αμερική είναι ένα νησί μακριά από τις ακτές της γήινης μάζας της Ευρασίας, οι πόροι και ο πληθυσμός της οποίας είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά των ΗΠΑ. Η κυριαρχία μιας μόνο δύναμης σε οποιαδήποτε από τις δυο σφαίρες της Ευρασίας -Ευρώπη ή Ασία- παραμένει ένας καλός ορισμός στρατηγικού κινδύνου για την Αμερική, με ή χωρίς Ψυχρό Πόλεμο. Κι αυτό επειδή μια τέτοια δύναμη θα είχε την ικανότητα να ξεπεράσει την Αμερική στον οικονομικό και, τέλος, στον στρατιωτικό τομέα επίσης. Ο κίνδυνος αυτός θα έπρεπε να αποτραπεί, έστω κι αν η κυρίαρχη δύναμη φαινόταν καλοπροαίρετη, γιατί αν άλλαζαν ποτέ οι προθέσεις της, η Αμερική θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη Θέση για μια αποτελεσματική αντίσταση, ενώ οι δυνατότητές της να διαμορφώσει τα γεγονότα θα έφθιναν ολοένα και πιο πολύ».
Αυτά τα έγραφε o X. Κίσινγκερ πριν μια πενταετία, πολύ πριν δηλαδή ανέβει στην εξουσία ο Πούτιν και χαρακτηρίσει ο Μπους την Κίνα «στρατηγικό αντίπαλο» από «καλοπροαίρετη δύναμη». Σχετικά με αυτό το ζήτημα ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Ζ. Μπρεζίνσκι υποστηρίζει ότι:
«Η Ευρασία είναι το κέντρο της παγκόσμιας ισχύος» και πως «για την Αμερική το κύριο γεωπολιτικό λάφυρο είναι η Ευρασία».
Στη βάση αυτών ακριβώς των επιδιώξεων οι ΗΠΑ υποκινούν τώρα και μια δεκαετία εμφύλιες και διακρατικές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας, προσπαθούν να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους και να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στις πρώην Δημοκρατίες της Σ. Ένωσης στην Κ. Ασία, με αποκορύφωμα τώρα την εξαπόλυση πολέμου για τον έλεγχο και την κατάκτηση του Αφγανιστάν.
Αν το τέλος του «δεκαετούς πολέμου» που κήρυξαν οι ΗΠΑ θα σήμαινε τη δημιουργία προτεκτοράτων στην Ευρασία, την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και σε άλλες κεντροασιατικές χώρες, όπως συνέβη ύστερα από τον «δεκαετή» πόλεμό τους στα Βαλκάνια, αυτό θα σήμαινε επίτευξη των βασικών επιδιώξεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εδραίωσης της παγκόσμιας κυριαρχίας του και αποτροπή ανάδειξης «στρατηγικού κινδύνου» για ορισμένες δεκαετίες.
Αυτοί οι επιθετικοί σκοποί πρωτίστως φέρνουν τις αμερικάνικες λόγχες στο Αφγανιστάν, που επικαλύπτονται και συσκοτίζονται πίσω από τις κραυγές ενάντια στον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν που είναι δημιούργημά τους.
Αν θα πετύχουν τους κατακτητικούς σκοπούς τους οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ή αν θα βουλιάξουν στις ερήμους του Αφγανιστάν, όπως βούλιαξαν στις ζούγκλες του Βιετνάμ κάτω από τα συντριπτικά χτυπήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αυτό θα εξαρτηθεί από την αντίσταση των λαών, από τις δυνάμεις που θα ηγηθούν, την προοπτική και τους σκοπούς του αγώνα που θα αναπτύξουν.
Από την άποψη αυτή οι δυνάμεις που εμφανίζονται σήμερα να ηγούνται του αντιαμερικάνικου αγώνα τόσο στο Αφγανιστάν, όσο και σε άλλες αραβικές χώρες, δεν μπορούν να προσδώσουν στον αγώνα αντίστασης των λαών καμιά προοπτική εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, αντίθετα προβάλλουν ένα αντιδραστικό πολιτικό κοινωνικό πρόγραμμα που φράζει το δρόμο στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των λαών, οδηγώντας στο αδιέξοδο, την οπισθοδρόμηση και την ήττα.
Παρ’ ότι επικεφαλής στον αγώνα αντίστασης του αφγανικού λαού εμφανίζεται να βρίσκονται σήμερα δυνάμεις που αντιστρατεύονται ουσιαστικά το περιεχόμενο και τους στόχους της γενικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είναι καθήκον και υποχρέωση κάθε προοδευτικής δύναμης να καταγγείλει την πολιτική της επίθεσης, της επέμβασης, του πολέμου των ιμπεριαλιστών και να υπερασπίσει το αναφαίρετο δικαίωμα των λαών στον αγώνα για την υπεράσπιση της εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας. Στην πορεία αυτού του αγώνα θα αναδείχνονται -πρέπει να αναδείχνονται- ηγέτιδα δύναμη εκείνες οι δυνάμεις που προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις, σε αγώνα των καταπιεζομένων και εκμεταλλευόμενων ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, όπως διεξάγεται σήμερα σε πολλές περιοχές και χώρες του κόσμου.
Παρά τη σοβαρή υποχώρηση των επαναστατικών δυνάμεων και ιδεών, οι πλατιές λαϊκές μάζες από την ίδια τους την πείρα, από την εφιαλτική πραγματικότητα που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές, διδάσκονται και πείθονται για την αναγκαιότητα του αγώνα και μια τέτοια διαδικασία αφύπνισης και αγωνιστικής διάθεσης αναπτύσσεται παντού. Αυτό είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο για τη μεγάλη υπόθεση των λαών.
Δείγμα αυτής της αφύπνισης αποτέλεσαν οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε δεκάδες πόλεις και χώρες, πρώτα και κύρια στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα
Παρά την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και το κλίμα πολεμικής υστερίας που εκπορεύεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αψηφώντας τις φιλοπόλεμες κραυγές, τις απειλές, τις συκοφαντίες και τις απαγορεύσεις, κατέβηκαν στους δρόμους, διατρανώνοντας την αντίθεσή τους στον πόλεμο και διαδηλώνοντας υπέρ της ειρήνης.
Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι στην Ουάσιγκτον κατέβηκαν στους δρόμους, ενώ 100.000 χιλιάδες διαδηλωτές στη Ρώμη κάτω από τους ήχους της «Διεθνούς» και του «Μπέλα Τσάο» καταδίκασαν την πολιτική του πολέμου και το ρατσισμό του Μπερλουσκόνι. Διαδηλώσεις όμως χιλιάδων εργαζομένων έγιναν και στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη, την Πράγα, το Άμστερνταμ, τη Φραγκφούρτη, το Μπράιτον, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, στην Αυστραλία και το Ναϊρόμπι!
Την ίδια στιγμή οι σφυγμομετρήσεις που διεξάγονται από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία προφανώς, δείχνουν τεράστια ποσοστά ανθρώπων ακόμη και στις ίδιες τις ΗΠΑ να αντιτίθενται στην πολιτική του πολέμου. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού παρά τις απειλητικές κραυγές των αμερικανολακέδων καταδικάζει απερίφραστα την προσφυγή στον πόλεμο και εκφράζει με κάθε τρόπο τα αντιαμερικάνικα αισθήματά του. Χαρακτηριστικό αυτών των διαθέσεων ήταν η μαζική αγωνιστική αντιπολεμική συγκέντρωση και διαδήλωση την Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη, όπως και οι συγκεντρώσεις που έγιναν σε αρκετές πόλεις, στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο, τη Χαλκίδα και αλλού.
Όπως διαμορφώνεται η νέα πραγματικότητα διεθνώς και στη χώρα μας, προβάλλει κεντρικό καθήκον για κάθε προοδευτική δύναμη η καταγγελία των εμπρηστών του πολέμου, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, το ξεσκέπασμα των απατηλών συνθημάτων τους «περί τρομοκρατίας» και η πιο πλατιά κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για τη ματαίωση των φιλοπόλεμων σχεδίων τους. Πρέπει ταυτόχρονα να καταγγελθεί η φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, που για άλλη μια φορά ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Αναπόσπαστα δεμένος με τον αντιπολεμικό, αντινατοϊκό αγώνα του λαού μας, είναι ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στους νέους τρομονόμους και το αντιδραστικό εσωτερικό πλαίσιο που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση σε βάρος των δημοκρατικών, αριστερών και επαναστατικών δυνάμεων.
Το βασικό σ’ όλη αυτή την προσπάθεια είναι να απευθυνθούμε πλατιά στους εργαζόμενους, να κάνουμε τον αντιπολεμικό αγώνα υπόθεση των μαζών. Ο περιορισμός της δράσης σ’ ένα καθορισμένο κύκλο οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στενεύει απελπιστικά τα όρια και δεν μπορεί να διαμορφώσει προοπτική ανάπτυξης μαζικού αγώνα.
Πολύ περισσότερο που οι θέσεις αυτών των οργανώσεων είναι σε πολλές περιπτώσεις αλληλοσυγκρουόμενες, αδυνατώντας να εξασφαλίσουν ένα επίπεδο πολιτικής συμφωνίας.
Το Μ-Λ ΚΚΕ θα επιδιώξει να αναπτύξει την αντιπολεμική πάλη μέσα στους μαζικούς χώρους, στα σωματεία, τους συλλόγους και στα κάθε λογής μαζικά όργανα, στις συνοικίες και στους τόπους δουλειάς, απευθύνοντας κάλεσμα συνεργασίας και συμπόρευσης με όλους τους αγωνιστές και τις δυνάμεις που θα συμφωνούσαν στη βάση μιας ενιαίας αντιπολεμικής πλατφόρμας στοχεύοντας στην όσο γίνεται πιο πλατιά ενεργοποίηση και κινητοποίηση των εργαζομένων, στα πλαίσια του μαζικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο το Μ- Λ ΚΚΕ έθεσε ήδη από τον περασμένο Ιούνη -και σήμερα το θέτει λόγω των ραγδαίων εξελίξεων ακόμη πιο επιτακτικά- το ζήτημα της δημιουργίας αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πανελλαδικής κίνησης με όλες εκείνες τις δυνάμεις που κινούνται σε μια πραγματικά αντιπολεμική- αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση πάνω στη βάση μιας συγκροτημένης πλατφόρμας που μπορεί να εξασφαλίσει μια σταθερή προοπτική.
Για το ζήτημα αυτό έχουμε ήδη απευθύνει συγκεκριμένες προτάσεις και θα αναφερθούμε συγκεκριμένα στο επόμενο φύλλο του «Λ.Δ.».
Η συγκρότηση της «πρωτοβουλίας αριστερών και οικολογικών εντύπων» μπορεί να κάλυψε προσωρινά την ανάγκη μιας συγκεκριμένης κινητοποίησης, παρά τις αδυναμίες που διαπιστώθηκαν και την έλλειψη αξιοπιστίας πολλών εξ όσων συμμετείχαν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη ανάπτυξης του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε επίπεδο μάλιστα πολιτικών οργανώσεων και σε βάθος χρόνου. Οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης μόνιμης πρωτοβουλίας θα ήταν ευθύς εξ αρχής καταδικασμένη σε αποτυχία.
Το να συμφωνήσουν πολιτικές δυνάμεις σε μια μίνιμουμ πλατφόρμα αυτό είναι δέκα φορές προτιμότερο να γίνει σε επίπεδο μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, στα πλαίσια των σωματείων και των συλλόγων που μπορεί να αγκαλιάσει ένα μεγάλο εύρος πολιτικοσυνδικαλιστικών δυνάμεων, παρά στα πλαίσια αυτών των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που με τις διαφωνίες που υπάρχουν ναρκοθετεί κάθε προοπτική και κάθε προσπάθεια ουσιαστικής σύγκλισης όσων πολιτικών δυνάμεων μπορούν να συγκλίνουν πραγματικά.
ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, 6 Οκτώβρη 2001, σελίδες 10-11
