Σε ένα βασικό θέμα που μάλλον θα επηρεάσει τις εκλογικές προτιμήσεις αν δεν σκεπαστούν από την σκόνη της «σικέ» αντιπαράθεσης για το πόσα σπίτια είχε ο ένας ή ο άλλος υπουργός ή πολιτευτής, πόσους μετακλητούς διόρισε ο μεν ή ο δε, πόσες παρενοχλήσεις έκανε το α ή το β στέλεχος κλπ, είναι και το ζήτημα της προστασίας της περιουσίας των πολιτών, ειδικά της πρώτης κατοικίας.
Παρά ταύτα όμως και ενώ διανύσαμε μόλις την πρώτη μετά το Πάσχα βδομάδα, οι δυνάμεις της αγοράς, στις οποίες οι πάντες των κυρίαρχων δυνάμεων ομνύουν όρκους πίστης και στοχοπροσήλωσης, αδιαφορώντας για την πραγματική κατάσταση των λαϊκών οικογενειών, είχαν προγραμματίσει πλειστηριασμούς για 1000 ακίνητα με την πλειοψηφία τους να αφορούν πρώτη κατοικία.
Και ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στις 4 Απριλίου με τις ανακοινώσεις του έβαζε το «πλαίσιο προστασίας» από τους πλειστηριασμούς, φροντίζοντας να διευκρινίσει πως «σε καμία ευνομούμενη πολιτεία δεν απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί» και θέτοντας τη σύγκριση του αριθμού των πλειστηριασμών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ όπου το σκορ ήταν «25.000 πλειστηριασμοί επί ΣΥΡΙΖΑ» σε αντίθεση «με τη ΝΔ που έκανε 40.000»…
Ας δούμε όμως τα πεπραγμένα τους.
Επί ΣΥΡΙΖΑ
Ψηφίστηκε η πώληση των «κόκκινων» δανείων στα funds (νόμοι 4354/2015 και 4389/2016), σύμφωνα με τις σχετικές μνημονιακές δεσμεύσεις, τις οποίες είχαν ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ψηφίστηκε ο νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, που διευκόλυνε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς και καθιέρωσε την ηλεκτρονική διεξαγωγή τους.
Θέσπισε το «Ιδιώνυμο» για τους πλειστηριασμούς, που προβλέπει την «αυτεπάγγελτη δίωξη όσων διαταράσσουν την απρόσκοπτη και εύρυθμη λειτουργία των πλειστηριασμών». Με αυτή την διάταξη δεκάδες άνθρωποι αγωνιστές σέρνονται ακόμη και τώρα στα δικαστήρια με την απειλή να δεχτούν εξοντωτικές ποινές.
Εισήγαγε νέες έννοιες όπως τις «ελάχιστες δαπάνες διαβίωσης», δηλαδή τα όρια της φτώχειας και εξαθλίωσης, αλλά και του «συνεργάσιμου δανειολήπτη».
Ακόμα νομοθέτησε πως ο τυχόν διακανονισμός θα πρέπει να εξασφαλίζει στα «κοράκια» όσα θα έβγαζαν αν έκαναν τον πλειστηριασμό, διευκρινίζοντας νομοθετικά πως ο δανειολήπτης – οφειλέτης θα πρέπει να καταβάλει ποσό «τέτοιο ώστε οι πιστωτές του δεν θα βρεθούν, χωρίς τη συναίνεσή τους, σε χειρότερη οικονομική θέση από αυτήν στην οποία θα βρίσκονταν σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης», δηλαδή πλειστηριασμού.
Επί ΝΔ
με τον Πτωχευτικό Κώδικα το 2020, οδήγησε ουσιαστικά στην απώλεια κάθε περιουσίας, ολοκληρώνοντας το έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ σφίγγει κι άλλο τη θηλιά των χρεών γύρω από τους μικρούς επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που ήδη έχουν να αντιμετωπίσουν «βουνό» υποχρεώσεων απέναντι στις τράπεζες και στο κράτος.
Ακόμα με τον Πτωχευτικό Κώδικα υλοποίησε ένα από αυτά τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, και του Ταμείου Ανάκαμψης αλλά και της περιόδου Μεταπρογραμματικής Εποπτείας, και για τον λόγο αυτό προχώρησε στη ρύθμιση που προβλέπει ότι όσοι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, στην καλύτερη περίπτωση, υπό όρους και με τη «δαμόκλειο σπάθη» των πλειστηριασμών πάνω από το κεφάλι, θα πληρώνουν νοίκι για 12 χρόνια στα «κοράκια» για να ζουν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!
Ο Πάτσης, ο υπουργός Παπαθανάσης, ο βουλευτής Χειμάρας και πόσοι άλλοι είναι οι εμβληματικές περιπτώσεις για το πώς η ΝΔ σαν παράταξη και σαν κυβέρνηση πολιτεύτηκε καλύπτοντας και εκτρέφοντας στους κόλπους της από «κυνηγούς κεφαλών» έως μπαταχτσήδες, ενώ την ίδια στιγμή μοίραζε τα διάφορα «pass», για να βοηθήσει υποτίθεται τους αναξιοπαθούντες πολίτες.
Για να μη ξεχάσουμε και την πρόσφατη απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας – που εκδόθηκε σε χρόνο ρεκόρ εντός 8 ημερών – ενώ είχε προαναγγελθεί με σχετικές εκθέσεις του κεντρικού τραπεζίτη Στουρνάρα, και αφορούν το ελεύθερο να προβαίνουν σε μέτρα πλειστηριασμών ακόμα και οι «servicers», δηλαδή τα κοράκια που λειτουργούν κάτω από τον παραπλανητικό τίτλο «εταιρείες ενημέρωσης απαιτήσεων» των funds και των λοιπών πιστωτών.
Συμπερασματικά, όσο πλησιάζουμε προς την εκλογική αναμέτρηση των βουλευτικών εκλογών τόσο θα πλειοδοτούν τα πολιτικά σχήματα των κυρίαρχων δυνάμεων στις εξαγγελίες παροχών και υποσχέσεων – κατά βάση απατηλών – που θα λησμονηθούν την επόμενη, μόλις διασφαλιστεί και εξασφαλιστεί η κυριαρχία τους στη διακυβέρνηση.
