Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Αν ασκείς το σωστό ύφος, τόνο φωνής και στάση σώματος, τότε μπορείς να πας ψηλά. Όσο πιο πολλές πρόβες, όσο πιο πολλά χρόνια μπροστά στον καθρέφτη, τόσο πιο αποτελεσματικός ψεύτης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σερβίρεις το ψέμα με αυτοπεποίθηση και βεβαιότητα πως αυτός που βρίσκεται απέναντί σου δεν γνωρίζει -ή δεν θέλει- να σε αντικρούσει. Σε αυτό το «άθλημα» της συνειδητής ψευτιάς, οι ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι σαρώνουν τα Όσκαρ της υποκριτικής τέχνης. Οι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, υπολείπονται των δημοσιογράφων, με λίγες εξαιρέσεις, όπως πχ ο Άδωνις ή ο Βορίδης, που άλλωστε μετρούν και πολλά χρόνια στην πολιτική ζωή ξεκινώντας τη θητεία τους «εκπαιδευμένοι» στο ακροδεξιό ψέμα.
Περίσσεψε η υποκρισία και ο θεατρινισμός στις μέρες του θανάτου και της οργής. Συνοφρυωμένα βλέμματα και μουτσούνα θλίψης κυβερνητικών παραγόντων στις δηλώσεις στις κάμερες, σκυμμένα κεφάλια στο υπουργικό συμβούλιο, κάτι σαν ενός λεπτού σιγή και μετά βουρ στην «κανονικότητα» της αρπαχτής, της μίζας, της ασυναισθησίας. Βουρ στην ιδιωτικοποίηση του νερού και του Αντικαρκινικού Παίδων.
Από κοντά ο συρφετός των ενσωματωμένων δημοσιογράφων. Ο καθένας στο ρόλο του. Σε σενάριο που είχε γραφτεί από πριν, ή και εξελισσόταν γραφόμενο, για να ρίξει στάχτη στη φωτιά της οργής. Θλιμμένοι – αγανακτισμένοι – εμβρόντητοι (τάχα από αυτά που άκουγαν ή έλεγαν οι ίδιοι, υπακούοντας στο προγραμμένο σενάριο) -δικαστές που δείχνανε πως οι εργαζόμενοι στα τραίνα και ακόμα όλοι εμείς φταίγαμε, για το έγκλημα στα Τέμπη. Μάλιστα! Όλοι εμείς φταίμε, έφτασε να γράψει κάποιο κατακάθι της ενσωμάτωσης. Διότι, όπως ο σταθμάρχης μπήκε με ρουσφέτι στη θέση, έτσι και ο καθένας μας ζητάει ρουσφέτια για το παιδί του, τη γυναίκα του, τον εαυτό του. «Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει», που έλεγε και ο ορισμός του παραλογισμού, στο μάθημα της «Λογικής», (υπήρξε και τέτοιο), που παρακολουθούσαμε εμείς οι «κάπως» μεγαλύτεροι στο αντίστοιχο Λύκειο, εποχής.
Τα σενάρια αποδείχτηκαν, προς το παρόν, ηλίθια και ως εκ τούτου αναποτελεσματικά. Πάρτε το σενάριο της «Θυσίας». Δηλαδή θυσιάστηκαν -ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι στα Τέμπη- αλλά θα φτιάξουμε τραίνα, έλεγε. Πρώτος το …παρουσίασε στο κοινό, με θεατρικά κομπιάσματα και παύσεις, ο Παύλος Τσίμας. Χωρίς να μετρήσει αντιδράσεις, (υπάρχουν βλέπετε και ανόητοι), το επανέλαβε και ο Πορτοσάλτε. Και τότε οι αντιδράσεις έφτασαν μέχρι και τα λουμπενικά πανό των γηπέδων. Και ήταν, να το πούμε πολιτικά ορθά, «άκομψες». «Μα τι είπα»; αναρωτήθηκε. «Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δε θα συνέβαινε αυτό» μας κατακεραύνωσε. Και βλαχοβαλκάνιοι και Μη Ευρωπαίοι είσαστε, μας είπε.
Το «Αυτά δεν γίνονται στην Ευρώπη», το «Στο εξωτερικό, αυτό, εκείνο, το άλλο» των ξενο- λιγούρηδων, το τρώμε στη μούρη πάρα πολλά χρόνια τώρα. Μα σε τι διαφέρουμε από τις «ευρωπαϊκές» χώρες; Μήπως εκεί δεν υπάρχουν πάρα πολλοί, μα πάρα πολλοί φτωχοί και πολύ λίγοι, μα πάρα πολύ λίγοι πλούσιοι; Μήπως εκεί δεν τρώνε το ξύλο της αρκούδας, από τις αστυνομίες, οι πολίτες που διαμαρτύρονται, προς εμπέδωση της «δημοκρατίας» τους; Μήπως εκεί οι υποκριτικές «Συγγνώμες», σαν αυτές του Μητσοτάκη δεν πάνε σύννεφο; Πριν πολύ λίγο καιρό, η αυτής εξοχότης η Μέρκελ, ο αυτού έξοχος Σόιμπλε και το βασιλόπαιδο Ντάισελμπλουμ δεν παραδέχτηκαν πως «Το παρακάναμε με την Ελλάδα», με τη μνημονιακή πολιτική; Χα! Χα! Χα! Συγγνώμη, το παρακάναμε, αλλά τα λεφτά που αρπάξαμε δεν γυρίζουν πίσω. Ή μήπως εκεί τα σκάνδαλα μίζας που ακουμπάνε και την κορφή της Ευρώπης, σαν αυτό της Ούρσουλας Φον, δεν είναι υπαρκτά.
Υποθέτουμε πως η παρέμβαση του Στ. Μάνου ενάντια στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, μετά την προηγούμενη ιστορική εμφάνισή του στο χιονιά, όπου κατακεραύνωσε το κράτος γιατί …δεν είχε ρεύμα στο σπίτι του, ήταν μια ΜΟΝΗ, παρέμβαση και όχι σενάριο: «Απεργούν όλοι όσοι είναι βολεμένοι στο Δημόσιο… Αυτοί απεργούν και ταλαιπωρούν όλους τους υπόλοιπους. Η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δυο, στους βολεμένους και στους υπόλοιπους».
Συμφωνούμε στο: η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δυο. Στους κλέφτες και στους κλεπτόμενους.
Τάνια
