«…Το νερό ζει το θάνατο της γης και η γη το θάνατο του νερού…», διατύπωνε με χτυπητούς αφορισμούς, που μοιάζουν με χρησμούς, ο «σκοτεινός» και «αινικτής» (αινιγματικός) φιλόσοφος Ηράκλειτος στο «Περί Φύσεως» σύγγραμμά του.
Πρόσφατα, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Λιβανός, παρουσία του Μητσοτάκη, ανακοίνωσε σε ειδική τελετή «το μεγαλύτερο πρόγραμμα αρδευτικών έργων των τελευταίων πενήντα χρόνων», το οποίο θα υλοποιηθεί μέσω Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ)!
Το «Ύδωρ 2.0» όπως το ονόμασαν, έχει σαν προμετωπίδα το ψευδεπίγραφο κυβερνητικό ενδιαφέρον «…που αφορά στις εγγειοβελτιωτικές υποδομές, δεδομένου ότι το αρδευτικό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον αγροτικό τομέα, καθώς τα αρδευτικά δίκτυα είναι πεπαλαιωμένα, με αποτέλεσμα την ανεπαρκή κάλυψη των αρδευτικών αναγκών, το υψηλό αρδευτικό κόστος, τη σπατάλη νερού και την ποιοτική υποβάθμιση του αρδευτικού νερού», όπως τόνισε ο υπουργός, παίζοντας υποκριτικά το ρόλο του στην τραγωδία του βασικού λαϊκού αγαθού.
Είναι βεβαίως γνωστό πως η αγροτική οικονομία είναι ο βασικός καταναλωτής των υδάτινων πόρων (80%), με μέση ετήσια κατανάλωση 600 m3/στρέμμα. Σημειώνουμε επίσης, πως πάνω από το 90% των επιφανειακών απορροών των υδάτων καταλήγει στη θάλασσα, χωρίς ποτέ να ληφθεί καμία μέριμνα συλλογής τους από το κράτος!
Ήδη από το 1940, με τη διαβόητη σύμβαση της κυβέρνησης Μεταξά με τις ΗΠΑ και την Hugh Cooper & Co ή απλά τη «Σύμβαση Cooper» (που επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α’/17.02.1940) «Περί κυρώσεως συμβάσεως για την παραχώρηση υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού»), όλος ο υδάτινος αλλά και ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας (όπως και τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, αέριο κλπ), παραχωρήθηκαν -ερήμην του λαού- σε ένα Αμερικάνικο consortium εταιρειών, μέχρι το 2010! Το συμπέρασμα είναι πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, με μία κίνησή του κατάφερε να πνίξει «εν τη γενέσει» της κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας μας, μιας και η γη, το νερό και ο ηλεκτρισμός αποτελούν τους βασικούς παράγοντες της βιομηχανίας! Γιατί περί αυτού πρόκειται…
Σήμερα, μετά τη λήξη της «Σύμβασης Cooper» και αφού το αστικό κράτος παράδωσε τον απόλυτο στρατιωτικό έλεγχο στους Αμερικάνους, ήρθε η σειρά της Γαλλίας (με τη συγκατάθεση των ΗΠΑ, μετά το «άδειασμα» AUKUS) να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα των εξοπλιστικών προγραμμάτων (μαχητικά Rafale, φρεγάτες Belharra, κορβέτες) και παράλληλα να αρπάξει ένα άλλο κομμάτι από το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών -και συγκεκριμένα τη διαχείριση των υδάτινων πόρων- μέσω των ΣΔΙΤ. Ήδη οι διάφορες εταιρείες εμφιαλώσεως χρεώνουν με 0,5 € ένα μπουκαλάκι νερό των 500 ml, δηλ. 1€/lt ή 1000 €/m3, αντί των 3,2 €/ m3 που χρεώνει η ΕΥΔΑΠ!
Η τραγωδία της ειδικής τελετής συνεχίστηκε με τον πρωταγωνιστή Μητσοτάκη, να τονίζει: «Τα έργα αυτά είναι κορυφαίας σημασίας για μια χώρα η οποία επενδύει στον πρωτογενή της τομέα και που θέλει οι αγρότες της να μην έχουν άγχος για το απαραίτητο συστατικό της αγροτικής παραγωγής, που είναι το νερό. Να μην καταφεύγουν σε ακριβές γεωτρήσεις, οι οποίες, όπως γνωρίζετε, συχνά έχουν πολύ σημαντική περιβαλλοντική επιβάρυνση». Για ποια «επένδυση» στον πρωτογενή τομέα, αναφέρεται ο Μητσοτάκης, όταν για κάθε 1 ευρώ αγροτικού προϊόντος που εξάγουμε εισάγουμε αντίστοιχα αγροτικά προϊόντα 2, 2 ευρώ; Και επιπλέον όταν είναι πασίγνωστο πως η συμμετοχή του αγροτικού τομέα στο ΑΕΠ της χώρας, από 34,48% το 1980 (πριν την είσοδό μας στην ΕΟΚ), έχει καταρρεύσει στο μόλις 2,9%!
Οι ελληνογαλλικές επαφές συνεχίζονται, ενώ ο γενικός γραμματέας Ενωσιακών Πόρων και Υποδομών Δ. Παπαγιαννίδης ήδη συναντήθηκε με το σύμβουλο για αγροτικές υποθέσεις της Γαλλικής Πρεσβείας J.P.Fayolle, με την υπεύθυνη Μελετών της Οικονομικής Υπηρεσίας της Γαλλίας κα Ε. Αντιόχου, με Γάλλους τεχνικούς, με ένα τσούρμο γαλλικές κατασκευαστικές και μελετητικές εταιρείες και γαλλικές τράπεζες, που εκφράζουν το έντονο ενδιαφέρον τους «να συνδράμουν» στην υλοποίηση του «Ύδωρ 2.0». Το πρόγραμμα -συνολικού κόστους 1,628 δισ. €- θα υπερβεί τα 4 δισ. € εφόσον συνυπολογισθεί το κόστος συντήρησης και λειτουργίας για 25 χρόνια και οι πληρωμές διαθεσιμότητας. Το αρδευτικό αυτό δίκτυο θα καλύψει 1, 35 εκατ. στρέμματα και θα ωφελήσει 36.000 αγροτικά νοικοκυριά. Στην πραγματικότητα, με απλά μαθηματικά, αυτό σημαίνει ένα κόστος επιβάρυνσης 118 €/στρέμμα για 25 χρόνια, που θα το πληρώσει προφανέστατα ο λαός, μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες όπου εμπλέκονται το «Ταμείο Ανάκαμψης», οι ξένες και ντόπιες τράπεζες, οι Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων (ΟΕΒ, ΤΟΕΒ κ.ά.), τα υπουργεία Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης κλπ, κλπ. Για την κατασκευή των έργων θα αντληθούν πόροι από το «Ταμείο Ανάκαμψης», το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, αλλά και -κυρίως- ιδιωτικά ξένα κεφάλαια. Για το πρόγραμμα «Ύδωρ 2.0», αλλά και για τη διαχείριση, λειτουργία και συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.) του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών ενδιαφέρεται ένας μεγάλος αριθμός μονοπωλίων μαζί με την κουστωδία των ντόπιων εργολάβων τους, όπως: η Suez Environment SA (Γαλλία), η Development & Enterprise Co (Ισραήλ), η Miya Water Projects Netherlands BV (Ολλανδία), η Veolia Environmet SA (Ισπανία), η Sabesp Co (Βραζιλία), η RWE AG (Γερμανία), η ACEA SA (Ιταλία), η Saur SA (Γαλλία), η Pepsi Co Ιnc. (ΗΠΑ) κ.ά. Οι εξελίξεις αυτές, δείχνουν πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος ξεπουλήματος του δημόσιου αγαθού, του νερού, με το ξεπούλημα των ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης. Τα ΣΔΙΤ αποτελούν την κερκόπορτα αυτού του ξεπουλήματος, με το οποίο οι χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, με μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση της εργασίας και ομαδικές απολύσεις. Σημειώνουμε πως όπου οι πολυεθνικές πήραν στα χέρια τους τις δημόσιες επιχειρήσεις (Βολιβία, Χιλή, Πορτογαλία κ.α.) η τιμή του νερού εκτοξεύτηκε μέχρι και 400%!
Θυμίζουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ -που σήμερα καταφέρεται κατά των ΣΔΙΤ- πρώτος αυτός προχώρησε σε μία σειρά ΣΔΙΤ σε Υγεία, Παιδεία, χωματερές κ.ά.
Μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση, όπου ένα δημόσιο κοινωνικό αγαθό σαν το νερό ξεπουλιέται στους κερδοσκόπους «επενδυτές», η μοναδική απάντηση μπορεί να δοθεί μόνον μέσα από τους μαζικούς αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Για να αποτραπεί το εγκληματικό ξεπούλημα αυτού του δημόσιου αγαθού που λέγεται νερό.
