και το ανιστόρητο και προκλητικό ρεβιζιονιστικό κατηγορητήριο
Μέρος Τρίτο
Όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο του Λαϊκού Δρόμου, η κριτική του ΚΚΕ στις αποφάσεις της ΚΔ (από την ίδρυση ως την αυτοδιάλυσή της) ξεκινάει από τις αποφάσεις των πρώτων κιόλας συνεδρίων της που πάρθηκαν με την άμεση συμμετοχή και καθοδήγηση του Λένιν.
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ διαπιστώνουν παρεκκλίσεις στις αποφάσεις της ΚΔ, (στο 2ο, 3ο, 4ο συνέδριο) αλλά το πιο ουσιαστικό είναι ότι υποβάλλουν τη ρεβιζιονιστική ιδέα πως οι υποτιθέμενες αυτές παρεκκλίσεις έχουν την πηγή τους στις ίδιες τις λενινιστικές αντιλήψεις, στη λενινιστική θεωρία, την οποία καθώς φαίνεται, οι θεωρητικοί του ΚΚΕ ανέθεσαν στους εαυτούς τους το φιλόδοξο έργο να τη διορθώσουν. Είδαμε ήδη να διατυπώνουν δηλητηριώδεις υπαινιγμούς, να προβάλλουν ακρωτηριασμένες τις λενινιστικές θέσεις για τον “αριστερισμό”, και να κάνουν λαθρεμπόριο επαναστατικότητας σχετικά με την τακτική του “ενιαίου μετώπου”. Στο ίδιο μοτίβο γράφουν και για το 5ο συνέδριο της ΚΔ (ύστερα πλέον από το θάνατο του Λένιν), για να περάσουν στη συνέχεια σε μια αχαλίνωτη κλιμάκωση και γενίκευση της κριτικής τους στο 6ο συνέδριο της ΚΔ, το 1928, και από κει και ύστερα στις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου και σε όλη τη γενική γραμμή της ΚΔ όλα τα κατοπινά θυελλώδη χρόνια.
★★★
Το 6ο συνέδριο (Ιούλης – Σεπτέμβρης 1928) καθόρισε το πρόγραμμα της Τρίτης Διεθνούς, χαράζοντας τα θεμελιακά καθήκοντα του κομμουνιστικού κινήματος. Τη βάση του προγράμματος αποτέλεσε το σχέδιο Επιτροπής που είχε σχηματιστεί στο 5ο συνέδριο.
Ο Στάλιν μετείχε στην Επιτροπή και καθοδήγησε την επεξεργασία του σχεδίου προγράμματος. Σύμφωνα με τον Στάλιν, το σχέδιο “δεν δίνει πρόγραμμα γι’ αυτά ή τα άλλα ξεχωριστά εθνικά κομμουνιστικά κόμματα, μα για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα παρμένα μαζί, περιλαμβάνοντας το κοινό και το βασικό γι’ αυτά. Από δω απορρέει, ο θεμελιακά – θεωρητικός χαρακτήρας του προγράμματος”.
Η κριτική του ΚΚΕ στις αποφάσεις του 6ου συνεδρίου της ΚΔ δεν αφορά μόνο τη γραμμή που χάραξε το συνέδριο αυτό. Στην πραγματικότητα, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ με πρόφαση το συνέδριο αυτό και σε αντιπαράθεση με αυτό, έρχονται να προβάλουν τις δικές τους κούφιες θεωρίες που παραποιούν και διαστρεβλώνουν τη λενινιστική αντίληψη για την εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης και επιχειρούν να ανασκευάσουν αναδρομικά και από τα βάθρα της τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό.
Η ανασκευή γίνεται στο όνομα της διόρθωσης της “λαθεμένης θεώρησης” που υπήρχε – όπως λένε – για τον ιμπεριαλισμό (επί ένα περίπου αιώνα δηλαδή) πριν αποφασίσουν να καταπιαστούν με το θέμα αυτό οι θεωρητικοί του ΚΚΕ!
★★★
Η “Ανακοίνωση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυση της ΚΔ” μέμφεται το γεγονός ότι το πρόγραμμα της ΚΔ κατέτασσε τις καπιταλιστικές χώρες σε διαφορετικές κατηγορίες, στις οποίες αντιστοιχούσαν διαφορετικές ως προς τον χαρακτήρα τους επαναστάσεις.
Σύμφωνα με την “Ανακοίνωση” του ΚΚΕ, λαθεμένα η ΚΔ “καθόρισε τρεις βασικούς τύπους επαναστάσεων στην πάλη για την παγκόσμια δικτατορία του προλεταριάτου με κριτήριο τη θέση κάθε καπιταλιστικής χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα : 1) χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, στις οποίες ήταν δυνατό το άμεσο πέρασμα στη δικτατορία του προλεταριάτου. 2) Χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, όπου δεν έχει ολοκληρωθεί ο αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός, στις οποίες θεωρούνταν δυνατό ένα λίγο – πολύ γρήγορο πέρασμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. 3) Χώρες αποικιακές ή μισοαποικιακές στις οποίες το πέρασμα στη δικτατορία του προλεταριάτου προϋπέθετε ολόκληρη περίοδο για τη μετατροπή της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική”.
Δεν συμφωνούν λοιπόν, οι θεωρητικοί του ΚΚΕ με την παραπάνω “κατηγοριοποίηση” των χωρών και τη διάκριση σε “τρεις βασικούς τύπους επαναστάσεων”. Όχι μόνο δεν συμφωνούν αλλά και θεωρούν ότι εδώ έχουμε μια καραμπινάτη παρέκκλιση που (για να θυμηθούμε τα λόγια της Αλ. Παπαρήγα) “κόστισε πολύ” στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, γιατί ήταν, λέει, σε “ασυμφωνία με τον χαρακτήρα της εποχής”!
★★★
Στην πραγματικότητα, το 6ο συνέδριο της ΚΔ καθόρισε τις προγραμματικές αυτές θέσεις σε συμφωνία με τα λενινιστικά διδάγματα, συνοψίζοντας και γενικεύοντας σωστά την πείρα από τη Ρωσική και διεθνή επαναστατική πρακτική όλων των προηγούμενων χρόνων. Την “κατηγοριοποίηση”, στην ουσία την είχε εισαγάγει ο ίδιος ο Λένιν και ήδη στο έργο του “ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού” που γράφτηκε το 1916, πριν δηλαδή από την επανάσταση του Φλεβάρη στη Ρωσία, μπορούμε π.χ. να διαβάσουμε:
“Τυπικές γι’ αυτή την εποχή δεν είναι μόνο οι δύο βασικές ομάδες χωρών : οι κάτοχοι των αποικιών και οι αποικίες, μα και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά είναι τυπικά ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης”.
Την “κατηγοριοποίηση” ( η οποία αντανακλά πραγματικές σχέσεις και όχι “αριστερές” φαντασιοπληξίες που μετατρέπουν στην πράξη τους φορείς τους σε απολογητές του ιμπεριαλισμού) θα τη βρούμε στον Λένιν και πριν ακόμα εκδοθεί το έργο του για τον ιμπεριαλισμό, όταν καταπολεμούσε τις λαθεμένες αντιλήψεις στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών και αντέκρουε τον “ιμπεριαλιστικό οικονομισμό”.
Σύμφωνα με τον Λένιν “… για να είμαστε συγκεκριμένοι πρέπει να ξεχωρίζουμε στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης όχι λιγότερο από τρεις διαφορετικούς τύπους χωρών. (Είναι φανερό ότι σε γενικές θέσεις δεν θα ήταν δυνατό να γίνει λόγος για την κάθε ξεχωριστή χώρα). Πρώτος τύπος: Οι προηγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης (και της Αμερικής), όπου το εθνικό κίνημα ανήκει στο παρελθόν. Δεύτερος τύπος: Η Ανατολική Ευρώπη, όπου το εθνικό κίνημα ανήκει στο παρόν. Τρίτος τύπος : Οι μισοαποικίες και οι αποικίες, όπου το εθνικό κίνημα σε σημαντικό βαθμό ανήκει στο μέλλον”.
★★★
Λίγο πριν συνέλθει το 6ο συνέδριο της ΚΔ, στο λόγο του για το “Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς” στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ(μπ), ο Στάλιν, μεταξύ άλλων, επισήμανε και τα εξής: “Τέλος, πάνω στις παρατηρήσεις μιας σειράς αντιπροσώπων για την Πολωνία, σαν χώρα που αντιπροσωπεύει τον δεύτερο τύπο εξέλιξης προς την προλεταριακή διχτατορία. Οι σύντροφοι αυτοί έχουν τη γνώμη, ότι δεν είναι σωστή η κατάταξη των χωρών σε τρεις τύπους, σε χώρες με υψηλή καπιταλιστική ανάπτυξη (Αμερική, Γερμανία, Αγγλία), σε χώρες με μέση καπιταλιστική ανάπτυξη (Πολωνία, Ρωσία πριν απ’ την επανάσταση του Φλεβάρη κλπ) και σε αποικιακές χώρες. Ισχυρίζονται ότι την Πολωνία πρέπει να την κατατάξουμε στις χώρες του πρώτου τύπου, ότι μπορούμε να μιλάμε μόνο για δύο τύπους χωρών, τις καπιταλιστικές και τις αποικιακές.
Αυτό δεν είναι σωστό, σύντροφοι. Εκτός απ’ τις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες, όπου η νίκη της επανάστασης θα οδηγήσει κατευθείαν στην προλεταριακή διχτατορία, υπάρχουν και χώρες με χαμηλή καπιταλιστική ανάπτυξη… κι όπου η νίκη της επανάστασης, για να οδηγήσει στην προλεταριακή διχτατορία, μπορεί και σίγουρα θα χρειαστεί μερικά ενδιάμεσα σκαλοπάτια με τη μορφή, λόγου χάρη, της διχτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς”.
Υπήρχαν, όπως βλέπουμε, αντιπρόσωποι στην ΚΔ που είχαν τη γνώμη ότι δεν είναι σωστή η κατάταξη των χωρών σε τρεις τύπους και ισχυρίζονταν ότι μπορούμε να μιλάμε μόνο για δύο τύπους χωρών, τις καπιταλιστικές και τις αποικιακές.
Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ δεν συμφωνούν καθόλου με τη θέση του Στάλιν, αλλά δεν συμφωνούν ούτε και με κείνους που έβλεπαν μόνο δύο τύπους χωρών!
Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ βλέπουν και αναγνωρίζουν μόνο έναν τύπο, για όλα:
Αυτοί πράγματι ισχυρίζονται ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες ανά την υφήλιο κατατάσσονται σε ένα μόνο τύπο (δηλ. στον ιμπεριαλισμό”) και αντίστοιχα αναγνωρίζουν μόνο έναν τύπο επανάστασης (δηλ. τη σοσιαλιστική επανάσταση) παντού, οπουδήποτε, ας πρόκειται και για την πιο εξαρτημένη, με επιβιώσεις του Μεσαίωνα, άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, καταπιεζόμενη και λεηλατημένη χώρα του πλανήτη.
Ο “τύπος” που προβάλλουν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, βασίζεται στις ανακαλύψεις τους για τον χαρακτήρα της “εποχής”. Θα δούμε στη συνέχεια πώς εννοούν την “εποχή” και τι συμπεράσματα βγάζουν απ’ αυτή την κακοποιημένη από τους ίδιους λέξη.
★★★
Η “Ανακοίνωση” της ΚΕ του ΚΚΕ, κριτικάροντας τη γραμμή του 6ου συνεδρίου της ΚΔ, διαπιστώνει ότι:
“Υποτιμήθηκαν ο διεθνής χαρακτήρας της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού και η όξυνση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας”, “Υποτιμήθηκε ο χαρακτήρας της εποχής ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό”, “Από την όξυνση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας σε κάθε καπιταλιστική χώρα, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, προκύπτουν ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας και τα καθήκοντα της επανάστασης”. (Οι υπογρ. του Λ.Δ.)
Η εποχή, λένε με άλλα λόγια, είναι η “εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού”, όπου το μονοπώλιο είναι (στα μάτια τους) η εξίσωση με τον ιμπεριαλισμό.
Πιάνονται από την επιδερμίδα της συνοπτικής λενινιστικής διατύπωσης ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, κάνουν αφαίρεση όλων των άλλων καθοριστικών γνωρισμάτων του ιμπεριαλισμού όπως τα συνόψισε ο Λένιν, κι όπου δουν μονοπώλιο, σ’ οποιαδήποτε χώρα, την κατατάσσουν αυτόματα στον “ιμπεριαλισμό” και τη χαρακτηρίζουν ιμπεριαλιστική. Επειδή δε στην “εποχή” μας, τα μονοπώλια έχουν διεισδύσει σε κάθε γωνιά της γης, σύμφωνα με την ανάπηρη αυτή λογική όλος ο κόσμος έχει κατακλυσθεί από “ιμπεριαλισμούς”!
Όμοια, επειδή η εποχή σύμφωνα με τον ορισμό τους είναι επίσης “ εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό”, έχουν προκαταβολικά έτοιμο και δεδομένο το χαρακτήρα της επανάστασης για όλες τις χώρες, “ανεξάρτητα” – όπως λένε – “από τη θέση κάθε καπιταλιστικής χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα”, ανεξάρτητα δηλ. αν είναι με διάφορες μορφές και τρόπους κάτω από καθεστώς εξάρτησης, αν βρίσκεται κάτω από ξένο οικονομικό – πολιτικό κλπ έλεγχο ή με στραγγαλισμένα και ακρωτηριασμένα τα εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα κ.ο.κ
★★★
Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ ανέκαθεν αρνούνταν και απέρριπταν τον κλασικό ορισμό του Στάλιν πως “ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης” (διατυπώθηκε το 1924 στις “Βάσεις του λενινισμού”).
Ως το θάνατο του Στάλιν, το 1953, το ΚΚΣΕ και ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, θεωρούσαν πράγματι την εποχή μας σαν την εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης. Λίγο αργότερα τα πράγματα άλλαξαν.
Ύστερα απ’ το χρουστσωφικό 20ό συνέδριο, οι ρεβιζιονιστές νόθεψαν και απέρριψαν αυτό τον ορισμό, και πρόβαλλαν διάφορους ορισμούς της εποχής μας, που το χαρακτηριστικό τους είναι ότι εμφάνιζαν το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό όχι σαν μια επαναστατική, αλλά σαν μια εξελικτική – ειρηνική διαδικασία. Ας μην ξεχνάμε πως την ίδια ώρα που οι ρεβιζιονιστές εξοστράκιζαν από τους ορισμούς τους την “προλεταριακή επανάσταση” και την αντικαθιστούσαν με το “πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό”, διακήρυσσαν πως το “πέρασμα” αυτό θα μπορούσε να γίνει με τον “ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο”! Η νόθευση και αλλοίωση του περιεχομένου και των εννοιών γινόταν τότε από τα δεξιά. Τώρα, τον ίδιο δικό τους ορισμό, τον μεταβάφτισαν και τον πλασάρουν σαν το πιο υγιεινό μεταλλαγμένο, “απ’ τα αριστερά”.
Η αλήθεια βέβαια δεν βγαίνει από τους ορισμούς και τις έννοιες, αλλά οι ίδιοι οι ορισμοί και οι γενικές έννοιες έχουν αλήθεια μόνο αν βγαίνουν από τη σύνδεσή τους με την πραγματικότητα και από την πείρα των λαών και των κινημάτων. Οι θεωρίες που προβάλλουν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ δεν αντιπροσωπεύουν καμιά αλήθεια. Αντιπροσωπεύουν την άρνηση του λενινισμού ντυμένη σαν σύγχρονη επιστημοσύνη
★★★
Αυτή η συνεχής παραπομπή και η αναγωγή των πάντων στην “εποχή”, θυμίζει πράγματι την κριτική που άσκησε ο Λένιν (στον Κίεβσκι) για διαστρέβλωση και κατάχρηση της έννοιας “εποχή”:
“Σύμφωνα μ’ αυτόν, το να μιλάει κανείς συγκεκριμένα θα πει να μιλάει για την “εποχή”! Αυτό ακριβώς δεν είναι σωστό… Αυτό θα ήταν παράλογος ισχυρισμός, ανικανότητα να ξεχωρίσει κανείς ένα δοσμένο φαινόμενο από το σύνολο των ποικιλόμορφων πιθανών φαινομένων της εποχής. Η εποχή γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται εποχή, επειδή αγκαλιάζει ένα σύνολο ποικιλόμορφων φαινομένων και πολέμων, τόσο τυπικών, όσο και μη τυπικών, τόσο μεγάλων, όσο και μικρών, τόσο χαρακτηριστικών για τις προηγμένες, όσο και χαρακτηριστικών για τις καθυστερημένες χώρες. Το να παρακάμπτει κανείς αυτά τα συγκεκριμένα ζητήματα με γενικές φράσεις περί “εποχής” όπως κάνει ο Π. Κίεβσκι, σημαίνει ότι κάνει κατάχρηση της έννοιας “εποχή”.
(“Σχετικά με τη γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον “ιμπεριαλιστικό οικονομισμό”)·
Σύμφωνα επίσης με τον Λένιν “Απόλυτη απαίτηση της μαρξιστικής θεωρίας είναι, όταν εξετάζεται ένα οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα, να τοποθετείται μέσα σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια και ύστερα, αν πρόκειται για μια χώρα (λ.χ. για το εθνικό πρόγραμμα μια δοσμένης χώρας) να παίρνονται υπόψη οι συγκεκριμένες ιδιομορφίες, που κάνουν αυτήν τη χώρα να διαφέρει από τις άλλες μέσα στα όρια μιας και της ίδιας ιστορικής εποχής”.
(“Σχετικά με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση”).
★★★
Αφού η “Ανακοίνωση” του ΚΚΕ, κρίνοντας τη γραμμή του 6ου συνεδρίου της ΚΔ, διαπίστωσε ήδη απανωτές “υποτιμήσεις” και έδειξε με ποιον τρόπο καταλαβαίνει το ΚΚΕ τι πάει να πει “εποχή”, συνεχίζει το τροπάριο:
“Λαθεμένα οι ιμπεριαλισμός θεωρούνταν μορφή βίαιης εξωτερικής πολιτικής ορισμένων – των πιο ισχυρών – κρατών, ενώ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα περιλαμβάνονταν δεκάδες χώρες (ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είχε διαμορφωθεί και στην Κίνα και στη Βραζιλία). Ταυτόχρονα, ο χαρακτηρισμός τους ως εξαρτημένων δεν έπαιρνε υπόψη τη διαπλοκή συμφερόντων ανάμεσα στην ξένη και την εγχώρια αστική τάξη.
Άλλο βασικό πρόβλημα ήταν ότι στο επαναστατικό προτσές κατέτασσε ισχυρές αστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που ήδη βρίσκονταν στην εξουσία, όπως στην Τουρκία, καθώς και τις αστικές τάξεις του Μαρόκου, της Συρίας κ.ά.”
Δεν αξίζει να επαναλάβει κανείς πασίγνωστα γεγονότα για να αποδείξει ότι ο “ιμπεριαλισμός” των θεωρητικών του ΚΚΕ και ο ιμπεριαλισμός στον οποίο αναφέρεται ο μαρξισμός – λενινισμός είναι πολύ διαφορετικά πράγματα.
Η “Έκθεση στην επιτροπή για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα” που έκανε ο Λένιν, στις 26 Ιούλη 1920, στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (για να περιοριστούμε αποκλειστικά στις θέσεις και υποδείξεις του Λένιν στην ΚΔ) λέει τα παρακάτω:
“Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ότι όλος ο κόστος, όπως στον βλέπουμε εμείς, χωρίζεται σήμερα σε έναν μεγάλο αριθμό καταπιεζόμενων εθνών και σε έναν μηδαμινό αριθμό καταπιεζόντων εθνών, που διαθέτουν τεράστια πλούτη και ισχυρή στρατιωτική δύναμη”.
“… Αυτή η ιδέα της διάκρισης, του διαχωρισμού των εθνών σε καταπιεζόμενα και καταπιέζοντα διαπνέει όλες τις θέσεις μας”.
Όπως βλέπουμε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ δεν κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στο διεθνή ιμπεριαλισμό και τις καταπιεζόμενες από τον ιμπεριαλισμό χώρες, κι ανάμεσα στα “δεκάδες”(;) ιμπεριαλιστικά κράτη που θεωρούν ότι υπήρχαν (το 1928) περιλαμβάνουν χαρακτηριστικά ακόμα και την Κίνα και τη Βραζιλία (που ο Λένιν λίγα μόλις χρόνια πριν επανειλημμένα χαρακτήρισε σαν μισοαποικιακά και εξαρτημένα από τον ιμπεριαλισμό κράτη). Διότι λένε οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, “είχε διαμορφωθεί ο μονοπωλιακός καπιταλισμός” (!) και ταυτόχρονα “ο χαρακτηρισμός ως εξαρτημένων δεν έπαιρνε υπόψη τη διαπλοκή συμφερόντων ανάμεσα στην ξένη και την εγχώρια αστική τάξη” (!) Και λένε αυτά τα ανεκδιήγητα, όταν ακριβώς , στα χρόνια του 6ου συνεδρίου της ΚΔ, στη μισοαποικιακή πχ Κίνα, σύμφωνα με τα λόγια του Στάλιν: “ η ένοπλη επανάσταση πάλευε ενάντια στην ένοπλη αντεπανάσταση”.
Αλλά όπως φαίνεται, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ κρίνουν “εξ ιδίων τα αλλότρια “. Επί δεκαετίες η ηγεσία του ΚΚΕ ύστερα από το 20ό συνέδριο και την “6η Ολομέλεια” του ‘56, εφάρμοζε αδιάλειπτα πολιτική ουράς απέναντι στα αστικά κόμματα, καλλιεργούσε το πνεύμα του συμβιβασμού και της υποταγής στην κυρίαρχη τάξη, και εξωράιζε την αμερικανοκρατία και το καθεστώς της εξάρτησης και της εθνικής υποτέλειας. Πράγμα που και τώρα επαναλαμβάνουν, λογοκοπώντας μεν αριστερόστροφα στο όνομα του σοσιαλισμού αλλά αφήνοντας στην πράξη τον ξένο ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του στο απυρόβλητο.
“Λαθεμένα ο ιμπεριαλισμός θεωρούνταν μορφή βίαιης εξωτερικής πολιτικής ορισμένων – των πιο ισχυρών κρατών” μας διαβεβαιώνει η κριτική του ΚΚΕ στο πρόγραμμα της ΚΔ.
Όταν το 1997 το ΝΑΡ πρόβαλε τα πανομοιότυπα με τα παραπάνω δικά του συμπεράσματα, το ΚΚΕ εξακολουθεί να συγκαταλέγεται σ’ αυτούς που “λαθεμένα”, άλλο “θεωρούσαν” κι άλλο κατάλαβαν τα επόμενα χρόνια ότι είναι ο ιμπεριαλισμός! Μέχρι τότε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, δεν είχαν πάψει να μιλούν κατά της εξάρτησης, και δεν είχαν ακόμα αποκηρύξει την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Για να ακριβολογούμε, μόλις είχαν αρχίσει να ξεμυτίζουν και να κάνουν σιγά – σιγά την εμφάνισή τους στις αναλύσεις του ΚΚΕ κάποιες αριστερόστροφες αποψούλες, όπως το αυτοαναιρούμενο υβρίδιο που επινόησαν, περί ελληνικού καπιταλιστικού “μικροϊμπεριαλισμού”. Θα χρειάζονταν ακόμα αρκετά χρόνια, με πολλά κοιλοπονήματα και με αναπαραγόμενες εσωτερικές κρίσεις, αλλά τελικά η εξάρτηση θα αναιρεθεί και θα αντικατασταθεί από την “αλληλεξάρτηση”, η εθνική ανεξαρτησία θα αποκηρυχθεί αναδρομικά, θα εξοβελιστεί και θα καταπολεμηθεί σαν “ξένη σημαία” και η Ελλάδα και ο εγχώριος καπιταλισμός θα αναγορευτούν από την ηγεσία του ΚΚΕ σε “ιμπεριαλισμό”. Η καθυστέρηση σε σχέση με το ΝΑΡ μέσα σε μερικά χρόνια ξεπεράστηκε, τα πορίσματα του ΝΑΡ για το “μύθο της εξάρτησης” και για τον ελληνικό “ιμπεριαλισμό” έγιναν θέσφατα για το ΚΚΕ και παρ’ ότι ήταν νόθα και υιοθετημένα, πολιτογραφήθηκαν από την ηγεσία του ΚΚΕ ως οι πιο γνήσιοι πνευματικοί καρποί των δικών τους πολύχρονων επιστημονικών ερευνών.
Είναι δίκαιο όμως να αποδοθούν τα πρωτεία εκεί που πρέπει. Αρκεί να θυμίσουμε ότι το ΝΑΡ μιλούσε για τη “χρεοκοπία της αντίληψης που θεωρούσε τον ιμπεριαλισμό ως εξωτερικό σύστημα επιβολής των 6 – 7 μεγάλων κρατών”, για να διαπιστώσουμε πόσο όμοιες σαν δυο σταγόνες νερού, είναι οι απόψεις αυτές με τις νεόκοπες του ΚΚΕ, με τις οποίες διορθώνει την παλιά “λαθεμένη θεώρηση” για τον ιμπεριαλισμό.
★★★
Το πρόγραμμα της ΚΔ έθετε σε πρώτη μοίρα το καθήκον της στερέωσης των κομμουνιστικών κομμάτων τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, “σαν προκαταρκτικό όρο της εξασφάλισης της ηγεμονίας του προλεταριάτου”. Τα κομμουνιστικά κόμματα χάρη στην ακαταπόνητη δουλειά των κομμουνιστών, με τη βοήθεια της ΚΔ, πλήθυναν, συνδέθηκαν με ευρύτερες μάζες, ατσαλώθηκαν και μπόρεσαν να τεθούν επικεφαλής των αγώνων και να γίνουν πραγματικά ισχυρές και υπολογίσιμες δυνάμεις στα χρόνια που ακολούθησαν.
Πολύτιμη ήταν η βοήθεια της ΚΔ και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όταν με την έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1931, θα μπει τέλος στην πολύχρονη ταλαιπωρία του κόμματος από το φραξιονισμό και το διαλυτισμό, και θα ανοίξει το νέο κεφάλαιο της “μπολσεβικοποίησης” του ΚΚΕ, ενώ στην 6η Ολομέλεια του 1934 αλλά και στο 6ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1935, με τη βοήθεια της ΚΔ, θα προσδιοριστεί σωστά, εκτοπίζοντας και εξαλείφοντας τις επιδράσεις του τροτσκισμού, πως “η επικείμενη επανάσταση των εργατών και αγροτών στην Ελλάδα θα έχει αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα με τάσεις γρήγορης μετατροπής σε προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση”.
Αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος θα διαδραματίσει το 7ο συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς, που οι ιστορικές συνέπειες των αποφάσεων που πήρε, εξακολουθούν να απηχούνται δυνατά ως τις μέρες μας.
Το 7ο (τελευταίο) συνέδριο της ΚΔ, που συνήλθε στη Μόσχα (25 Ιούλη – 21 Αυγούστου 1935), θα καθορίσει τη γραμμή των Λαϊκών – αντιφασιστικών μετώπων και τα κομμουνιστικά κόμματα θα μπορέσουν να γράψουν τις λαμπρότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, περνώντας δια πυρός και σιδήρου, και προσφέροντας ανείπωτες θυσίες στους ταξικούς, δημοκρατικούς, αντιφασιστικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες μιας ολόκληρης περιόδου.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αποδοκιμάζει σαν λαθεμένες τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της ΚΔ και τη γραμμή για τα λαϊκά και αντιφασιστικά μέτωπα, διατυμπανίζοντας με κωμικοτραγική ελαφρότητα πως τα Λαϊκά μέτωπα, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και η πάλη κατά του φασισμού, παρά το τεράστιο κλπ κύρος των ΚΚ, πουθενά δεν οδήγησαν ύστερα από το Β’ παγκόσμιο Πόλεμο στην κατάκτηση της “εργατικής εξουσίας”, με εξαίρεση τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όπου βάρυνε η παρουσία του Κόκκινου Στρατού.
Λες και είναι δυσαρεστημένοι απ’ το ότι υπήρξε αυτή η “εξαίρεση” στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, λες και το πρόβλημά τους είναι ότι η “εξαίρεση” αυτή που αφορά , ωστόσο, ολόκληρη σειρά χωρών, τους χαλάει τη φόρμουλα με την οποία θα έπρεπε να κατακτηθεί η “εργατική εξουσία”(!) Δεν έπρεπε να είχε γίνει έτσι, μοιάζει να διαμαρτύρονται οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, έπρεπε η ιστορία να είχε ακολουθήσει τη δική τους επιστημονική γραμμή.
★★★
Η “Ανακοίνωση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυση της ΚΔ.”, ασκεί στη γραμμή της ΚΔ την κριτική που ανέκαθεν ασκούσαν όλες οι παραλλαγές του τροτσκισμού, όλα τα αντιλενινιστικά, αντισταλινικά πολιτικά ρεύματα. Ισχυρίζεται όμως με επιτηδευμένη σεμνότητα πως : “Η όποια κριτική της ΚΔ είναι μέρος της αυτοκριτικής του ΚΚΕ, δεν μηδενίζει την ιστορία και τη συνεισφορά της, δεν αναιρεί και την ευθύνη κάθε κόμματος – τμήματός της απέναντι στο εργατικό – λαϊκό κίνημα της χώρας του και διεθνώς”.
Ισχυρίζονται ωστόσο οι καθοδηγητές του ΚΚΕ και το έχουν πολλές φορές επαναλάβει για να το εμπεδώσουμε, ότι το 7ο συνέδριο της ΚΔ “επανέφερε τη λογική των σταδίων” και ότι όπως έδειξε “η ιστορική πείρα” η στρατηγική αυτή της ΚΔ “ήταν καταστροφική για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα” (!) Δηλαδή τι άλλο θα έπρεπε να πουν αν ήθελαν “να μηδενίσουν”;
Όπως είναι γνωστό έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις ακόμα και το ιστορικό “Ανοιχτό γράμμα” του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό, της 31ης Οκτωβρίου 1940.
Στην εισήγηση της ΚΕ στην “Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ, περίοδος 1918 – 1949” (Ιούνης 2018), προς αποθέωση της σέχτας και της ρεβιζιονιστικής τύφλωσης, χαρακτηρίζουν και τον ιταλοελληνικό πόλεμο ως “ιμπεριαλιστικό” (κι από τις δύο εμπόλεμες πλευρές)!
★★★
Συμπέρασμα:
Αν υπάρχουν πολλοί αγωνιστές στη βάση του ΚΚΕ που ζητούν να προσδιοριστεί στα 1956 η τομή, η αφετηρία της αντεπαναστατικής ανατροπής στην πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει με τη σειρά της ό,τι μπορεί με δυο λόγια, για να απορρίψει και αποτρέψει τέτοιες “σχηματοποιημένες” υποτίθεται οριοθετήσεις, επινοώντας η ίδια άλλες τομές, σε άλλες περιόδους, έτσι ώστε να μειώνεται το βάρος και η σημασία του ρεβιζιονιστικού 20ού συνεδρίου, να αναπαράγεται και να καλλιεργείται με νέες εκδοχές η αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική γραμμή, διαστρέβλωσης και αναθεώρησης της επαναστατικής ιστορίας του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
ΤΕΛΟΣ
