Ένας νέος Προϋπολογισμός βρίσκεται και πάλι προ των πυλών. Τα περισσότερα στοιχεία του, που θα περιληφθούν στο προσχέδιο, αποτυπώνονται στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2022-2025», που δίνει ξεκάθαρα την πολιτική και ταξική κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί ο Προϋπολογισμός. Οι λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν μετά το τέλος του 11ου κύκλου της «ενισχυμένης εποπτείας» της ΕΕ, στις 22 Σεπτέμβρη. Το προσχέδιο θα κατατεθεί στη Βουλή για συζήτηση στις 4 Οκτώβρη, αμέσως μετά τις ανακοινώσεις Μητσοτάκη στην ΔΕΘ.
Φορτωμένη με τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση, την έξαρση της πανδημίας, το βούλιαγμα του τουριστικού ρεύματος, τις πυρκαγιές και τις επερχόμενες πλημμύρες, το μεταναστευτικό-προσφυγικό και τα ελληνοτουρκικά, η κυβέρνηση της Δεξιάς αναζητεί σωσίβιο στη «συναίνεση» με τα άλλα αστικά κόμματα ή και πιθανόν στις εκλογές. Μέσα σε μία εξαιρετικά φορτισμένη κοινωνία, με τις αλλεπάλληλες ριπές των αντιδραστικών οικονομικών και υγειονομικών μέτρων να κατακερματίζουν τα εναπομείναντα εισοδήματα των εργατολαϊκών νοικοκυριών, τους άνεργους σε απόγνωση, την αγροτιά στους δρόμους, τους εργαζόμενους σε διαρκή ομηρία, τους συνταξιούχους να μετρούν τα κέρματα των πενιχρών συντάξεων, την προσφυγιά κυνηγημένη από παντού, το διεθνές περιβάλλον να μυρίζει μπαρούτι, η κυβερνητική ψευδολογία παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας, καθώς τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ προσπαθούν να δικαιολογήσουν όλα τα παραπάνω, δίνοντας την πλαστή εικόνα μίας άψογης κυβερνητικής λειτουργίας. Οι έωλοι ισχυρισμοί για «ισχυρή ανάπτυξη», «περιορισμό της ανεργίας», «μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων», «αύξηση των επενδύσεων», «εκτίναξη των καταθέσεων και των εξαγωγών» και παράλληλα οι προβλέψεις της Κομισιόν για ανάπτυξη άνω του 6% το 2022, δίνουν την εντύπωση πως αναφέρονται σε άλλο κράτος! Η μεγαλοαστική τάξη μπορεί να πανηγυρίζει, ωστόσο ο υπουργός Οικονομικών έκανε λόγο «για προσπάθειες ώστε να επιτευχθεί μια ομαλή προσγείωση αποφεύγοντας το φαινόμενο της κατακρήμνισης».
***
Ακόμα χειρότερη η εικόνα που εντοπίζεται στα μέτωπα της οικονομίας και πανδημίας, στα οποία οι ρωγμές του κρατικού μηχανισμού διευρύνονται συνεχώς. Τα προβλήματα της έξαρσης της πανδημίας, της μαύρης προοπτικής για τη νεολαία, της κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων, της συνεχούς μείωσης του μισθού εργασίας, της απογείωσης των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της καταστροφής της φτωχομεσαίας αγροτιάς, αφήνουν την κυβέρνηση της Δεξιάς ασυγκίνητη και τα εργατολαϊκά στρώματα βορά στη μεγαλύτερη επέλαση του μονοπωλιακού κεφαλαίου που γνώρισε ο τόπος. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιγράψει δομές που ισχύουν σε αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη-μέλη της ΕΕ, χωρίς ωστόσο να έχει αναπτύξει παράλληλα τους παραγωγικούς τομείς της Γεωργίας και Βιομηχανίας. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει καμία παραγωγική βάση που να στηρίζει τις δομές (Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, πολιτικής προστασίας κ.ά.) λειτουργίας του καπιταλιστικού της κράτους. Η μόνη δομή που διογκώθηκε υπέρμετρα είναι η αναβίωση του αστυνομικού κράτους, στο πλαίσιο «νόμος και τάξη» της Δεξιάς.
Τα πάντα οριοθετούνται και ελέγχονται από την «ενισχυμένη εποπτεία» των ξένων κέντρων και αποτυπώνουν όλα τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης πάνω στην οποία κινείται η αντιλαϊκή συγκυρία. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από τις αμερικανοΝΑΤΟϊκές εξοπλιστικές εντολές, αλλά και από το «βιώσιμο» κρατικό χρέος. Μία σοβαρή παράμετρος που φαίνεται να μην απασχολεί ιδιαίτερα την κυβέρνηση της Δεξιάς, η οποία όμως έχει εκτοξευτεί στα 380,8 δισ. € ή στο 205,6% του ΑΕΠ της χώρας (Στοιχεία ΟΔΔΧ -Μάρτης 2021). Πέραν της δαπάνης για τόκους, ύψους 5 δισ. €, και των αναγκών για αναχρηματοδότηση λήξεων εντόκων γραμματίων, ύψους 6,2 δισ., το οικονομικό επιτελείο θα πρέπει να πληρώσει το ανοικτό γραμμάτιο 1,9 δισ. προς το ΔΝΤ. Πρόκειται δηλαδή για αστρονομικά ποσά (συνολικά 13,1 δισ.), που ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που διατίθενται για τις κοινωνικές ανάγκες του λαού, ακόμα και το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών της κυβέρνησης προς τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, την τοπική αυτοδιοίκηση ακόμη και σε φυσικά πρόσωπα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει «στεγνώσει» οικονομικά και αναζητεί σανίδα σωτηρίας σε νέους δανεισμούς και στα κονδύλια (30 δισ. επιδοτήσεις και 12,5 δισ. δάνεια) του νέου Μνημονίου, όπως αυτό καθορίζεται από τον «Μηχανισμό Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας» (ΜΑΑ) και το «Ταμείο Ανάκαμψης» μέσω του οποίου θα εκταμιευτούν τα σχετικά κονδύλια. Στο μεταξύ, όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις είτε έχουν ξεπουληθεί, είτε βγαίνουν στο σφυρί μέσα στην περίοδο που ορίζει το «ΜΠΔΣ 2022-25» και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εναποθέσει τις ελπίδες τις στις «πράσινες και ψηφιακές επενδύσεις» που επιβάλλουν τα ξένα μονοπώλια και οι ντόπιοι μεγαλοεργολάβοι τους. Αυτοί όλοι θα μοιραστούν τα κονδύλια του «ΜΑΑ», με το συντριπτικό μέρος τους να επιστρέφει αυτούσιο στις χώρες παραγωγής για την αγορά του εξοπλισμού και της τεχνολογίας.
***
Πάνω σε αυτά τα χνάρια σχεδιάζεται και ο Προϋπολογισμός του ’22, απαλλάσσοντας το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο από φόρους, εισφορές και δεσμεύσεις, εξακοντίζοντας τα κονδύλια του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων στα 42,65 δισ. € για την 5ετία 2022-25 και παρέχοντάς του ισχυρά «επενδυτικά κίνητρα». Παράλληλα αποσυγκροτεί τον δημόσιο τομέα με χιλιάδες αναστολές εργασίας και απολύσεις, ιδιωτικοποιεί την επικουρική Ασφάλιση, καταργεί Οργανισμούς και Υπηρεσίες, διαλύει την Υγεία, αχρηστεύει την Παιδεία, εκμηδενίζει την Πρόνοια, ακυρώνει συλλογικές Συμβάσεις, ξεπουλά όσο-όσο τη δημόσια περιουσία, ισοπεδώνει το λαϊκό εισόδημα με τους ασήκωτους φόρους και τις εξωφρενικές «καινοτομίες». Κι όλ’ αυτά προκειμένου να μεταγγίσει τα τεράστια ποσά που προκύπτουν με τις παραπάνω περικοπές και τις «μεταρρυθμίσεις» των εργατολαϊκών στρωμάτων, των επαγγελματοβιοτεχνών, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των συνταξιούχων κλπ, στα θησαυροφυλάκια των δανειστών-τοκογλύφων του ελληνικού κράτους και σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες-«επενδυτές». Ένα τέτοιο πολυχρησιμοποιημένο εργαλείο αναδιανομής των λαϊκών εισοδημάτων στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων πατρώνων της, αλλά και ένα διαχρονικό μέσο συνδεδεμένο απόλυτα με την προώθηση των κερδοσκοπικών πολιτικών του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, αλλά και των απίστευτα υψηλών εξοπλιστικών προγραμμάτων που επιβάλλει το ΝΑΤΟ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι ο καπιταλιστικός Προϋπολογισμός.
***
Ο Προϋπολογισμός του ’22 θα ενσωματώνει πρόσθετα μέτρα ύψους 3,2 δισ. € που θα προέρχονται κυρίως από τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών (Ασφάλιση, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια), ενώ παράλληλα περιλαμβάνει την καταιγίδα των 13 «οροσήμων» (νέων «μεταρρυθμίσεων» δηλ. νέων φόρων και μέτρων), που υποχρεούται να διασφαλίσει η κυβέρνηση για την έγκριση του προγράμματος «Εθνικό σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας» «Ελλάδα 2.0». Η Κομισιόν έχει ήδη εγκρίνει την προκαταβολή 4 δισ. € (13% από τα δάνεια και τις επιδοτήσεις του προγράμματος) και το υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει να διασφαλίσει τις διαδικασίες για να προχωρήσουν και τα 13 «ορόσημα-μεταρρυθμίσεις» και συγκεκριμένα: 1) την πρώτη φάση για το πρόγραμμα «εξοικονομώ» για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτηρίων που είναι προγραμματισμένο για τον επόμενο μήνα, 2) την έγκριση του σχεδίου δράσης κατά της «ενεργειακής φτώχειας», 3) την έναρξη ισχύος του νομικού πλαισίου για την τοποθέτηση ηλεκτρικών φορτιστών, 4) το διαγωνισμό για τα «13 περιφερειακά κέντρα πολιτικής προστασίας», 5) την έναρξη ισχύος του αντεργατικού νόμου που ψηφίστηκε πρόσφατα από την Βουλή, 6) την έναρξη ισχύος της νομοθεσίας για την «οργανωτική μεταρρύθμιση» του ΟΑΕΔ, 7) την έναρξη ισχύος για νομοθεσία «διαχείρισης αποβλήτων», 8) την έναρξη ισχύος της νέας νομοθεσίας για το clawback (δηλ. τα χρέη των φαρμακοποιών προς το δημόσιο), 9) την έναρξη κωδικοποίησης της φορολογικής νομοθεσίας, 10) την ψήφιση νομοσχεδίου για την «ενθάρρυνση της εξωστρέφειας των επιχειρήσεων και την βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», 11) τον προσδιορισμό των δράσεων και των κτηρίων για την βελτίωση της «αποτελεσματικότητας στην απονομή της Δικαιοσύνης», 12) το νέο χάρτη για τις «μεταρρυθμίσεις» στον τομέα των σιδηροδρόμων και 13) τη νομική εντολή στην Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου και «θέσπιση συστημάτων διαχείρισης και λογιστικού ελέγχου του συνολικού προγράμματος». Οι ξένοι επικυρίαρχοι (Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι) επισημαίνοντας την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών και τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου, σπεύδουν να αποψιλώσουν το «επιχειρηματικό» τοπίο, με νέες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις», ανοίγοντας δρόμο για τα δικά τους μονοπώλια. Εξάλλου, ολόκληρο το προσχέδιο του Προϋπολογισμού έχει τη σφραγίδα της εξάρτησης.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, μόλις προχθές (28/08) ο πρόεδρος της ελληνικής Βουλής, Κ. Τασούλας, σε μια κίνηση δουλοπρέπειας παρέδωσε στον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, Μ. Μενέντεζ, ένα χάρτη της Ελλάδας, δηλώνοντας: «Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαι σίγουρος πως είναι σε καλά χέρια»!
***
Από την πλευρά του, το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα καλείται ν’ αντιδράσει στη φτώχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, την καταστολή, την οικονομική καταστροφή που επιβάλλει η κυβέρνηση με την προτροπή των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τώρα που τα αποτελέσματα της ανελέητης λιτότητας και της νέας «ανάπτυξης», δεν πείθουν πια κανένα για τις τυχόν «καλύτερες ημέρες» που ευαγγελίζονται οι οικονομικοί επαΐοντες. Το σκηνικό που έχει στηθεί ενάντια στα εργατολαϊκά στρώματα από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια και την κυβέρνησή τους, στο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι το ίδιο και απαράλλακτο σε όλη τη χρονική διάρκεια από τη μεταπολίτευση και μετά, είτε η οικονομία ανθεί, είτε μαραζώνει. Συνοψίζεται στο πολύπτυχο: εξάρτηση, λιτότητα, εκμετάλλευση, φορολογία, καταστολή.
Επομένως θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι μπαίνουμε σε μία παρατεταμένη και άγρια νύχτα, έχοντας απέναντί μας όλο το αστικό σύστημα και μαζί τις κάθε λογής ρεβιζιονιστικές, τροτσκιστικές, σοσιαλδημοκρατικές, αυταπάτες. Η μόνη σοβαρή προοπτική είναι το δυνάμωμα της ταξικής πάλης και η σφυρηλάτηση της ενότητας του εργατολαϊκού κινήματος πάνω στις σταθερές βάσεις της επαναστατικής προοπτικής.
