Σχεδόν… «ισόπαλες» αναδείχτηκαν οι δύο βασικές παρατάξεις στον α’ γύρο των βουλευτικών εκλογών της Γαλλίας, την Κυριακή 12 Ιούνη. Η συμμαχία «Μαζί» του Μακρόν και άλλων πολιτικών δυνάμεων συγκέντρωσε το 27,77% των ψήφων, ενώ ακολούθησε με 27,66% η «Νέα Λαϊκή Οικολογική και Κοινωνική Ενωση» (NUPES), του Μελανσόν, του ρεβιζιονιστικού Γαλλικού ΚΚ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος κ.ά. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα που έφερε τον Μελανσόν, έστω οριακά, πίσω από τον Μακρόν φαίνεται ότι έγιναν και ορισμένες αριθμητικές αλχημείες. Η ίδια η Monde παρατήρησε ότι κακώς δεν καταγράφηκαν στις δυνάμεις του Μελανσόν ορισμένοι ανεξάρτητοι αριστεροί υποψήφιοι.
Την ίδια ώρα, περισσότεροι από ένας στους δύο Γάλλους δεν προσήλθαν στις κάλπες, με την αποχή να ξεπερνά του 52%.
Ο β’ γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, στις 19 Ιούνη, θα διεξαχθεί στο σύνολο σχεδόν των εκλογικών περιφερειών, καθώς τελικά από τους 577 βουλευτές εκλέχτηκαν από τον πρώτο γύρο μόλις… 5!
Σύμφωνα με γαλλικά δημοσιεύματα, στον β’ γύρο έχουν προκριθεί 419 υποψήφιοι προσκείμενοι στον Μακρόν, 386 στη NUPES, 208 προσκείμενοι στην ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν και 87 προσκείμενοι στους δεξιούς Ρεπουμπλικάνους.
Σημειώνεται ότι η Λεπέν, μετά το ιστορικό υψηλό ποσοστό που πέτυχε στις προεδρικές εκλογές, κατάφερε να έχει στον β’ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών τους περισσότερους υποψηφίους από ποτέ. Οι Ρεπουμπλικάνοι από την άλλη καταβαραθρώθηκαν, συγκεντρώνοντας τους λιγότερους.
Τα σενάρια του γαλλικού αστικού Τύπου θέλουν τον Μελανσόν να μην πετυχαίνει τελικά τον στόχο της «εκλογής» στην πρωθυπουργία κερδίζοντας την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ενώ ταυτόχρονα ο Μακρόν δύσκολα θα καταφέρει να έχει την απόλυτη εξουσία.
NUPES: Αυταπάτες περί…
«εναλλακτικής» διαχείρισης
του αστικού πολιτικού συστήματος
Όπως ήδη έχει γράψει ο «Λ.Δ», η εκλογική «ομπρέλα» του Μελανσόν δεν αποτελεί παρά «ένα ακόμα συνονθύλευμα ρεφορμιστικών αυταπατών και υποτιθέμενης “αριστερής” – σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος που τόσες φορές έχουμε ξανακούσει».
Τόσο προγραμματικά και διακηρυκτικά το μόρφωμα του Μελανσόν «δεν ξεφεύγει ούτε και θέλει να ξεφύγει από το αστικό πολιτικό σύστημα και τη διαχείρισή του. Ίσα ίσα επιδιώκει να μπει στο πολιτικό παιχνίδι μαζί με τους εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης των Γάλλων ιμπεριαλιστών και ταυτόχρονα να αποτελέσει ανάχωμα για το εργατολαϊκό κίνημα και κάθε προοδευτική φωνή στη χώρα που θέλει να αγωνιστεί ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του “μακρονισμού” και των αντεργατικών πολιτικών και της καταστολής που εφαρμόζει».
Ήδη ο Μελανσόν παρέχει όλα τα διαπιστευτήρια που καταμαρτυρούν την πρόσδεσή του στην ΕΕ και στην κυρίαρχη πολιτική της γαλλικής αστικής τάξης.
«Κανείς μας δεν πρότεινε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή να καταργήσει το ευρώ. Στο παρελθόν ήμασταν πολύ πιο διφορούμενοι στη διατύπωσή μας. Γιατί διαφοροποιηθήκαμε; Όχι ότι βρίσκουμε τη φιλελεύθερη Ευρώπη αποδεκτή, αλλά ο λόγος μας θα ήταν αδιέξοδος. Αν προτιμήσουμε ένα ιδεολογικό πλήγμα χάνουμε, γιατί, πείτε μου, ποιος προτιμά το χάος από την τάξη σε περιόδους κρίσης; Κανείς. Ας το πούμε στα ίσια», δήλωσε ο Μελανσόν σε συνέντευξή του με αφορμή την ανακοίνωση του προγράμματος της NUPES.
Όμως ο Μελανσόν «μασάει» τα λόγια του και ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ιμπεριαλιστική πολιτική που υποδουλώνει λαούς και αιματοκυλίζει χώρες. Είναι τόσο αντιαμερικανός όσο ακριβώς εκείνη η μερίδα της γαλλικής αστικής τάξης που εκφράζεται ήδη και από τον Μακρόν, ο οποίος προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τη στάση ΗΠΑ και Αγγλίας σε διάφορα μέτωπα, όπως στο ουκρανικό, ενώ ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί τους με αφορμή την περιβόητη συμφωνία AUKUS.
Η προγραμματική θέση του Μελανσόν για «ανεξάρτητη Γαλλία» όχι μόνο δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις των Γάλλων ιμπεριαλιστών, αλλά αντίθετα εκφράζει τις επιδιώξεις τους στην περίπτωση εκείνη που η παγκόσμια γεωπολιτική «σκακιέρα» τούς φέρει σε μεγαλύτερη σύγκρουση με τις επιλογές ΝΑΤΟ και ΗΠΑ. Ήδη τα πρώτα δείγματα δόθηκαν με την περιβόητη συμφωνία AUKUS, αλλά και με τη στάση που τηρεί η Γαλλία στο ουκρανικό.
Η NUPES δεν είναι κάτι καινούργιο σε σχέση με όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα. Αποτελεί ουσιαστικά «ξαναζέσταμα» της παλιάς ρεφορμιστικής και οπορτουνιστικής «αριστεράς», εγκλωβισμένης μέσα σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και στο απατηλό αφήγημα της «προοδευτικής» εναλλακτικής.
Ο γαλλικός λαός άλλωστε έχει παρόμοια εμπειρία κυβερνητικής «συγκατοίκησης». Πρόκειται για την κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, με πρόεδρο τον Ζακ Σιράκ, την περίοδο 1997-2002, που είχε προωθήσει σειρά αντεργατικών νομοθετημάτων υπό το «μανδύα» του 35ωρου, ενώ προχώρησε σε σειρά ιδιωτικοποιήσεων. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Ζοσπέν υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ στη Σερβία και το Αφγανιστάν. Μια πολιτική που ουσιαστικά έδωσε «αέρα» στα πανιά της ακροδεξιάς του Λεπέν.
Αλλά και ο ελληνικός λαός έχει, πιο πρόσφατα μάλιστα, αντίστοιχη εμπειρία από «αριστερή, προοδευτική» διακυβέρνηση. Την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλα όσα ακολούθησαν, όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έδινε εχέγγυα σε ντόπια ολιγαρχία και ξένους ιμπεριαλιστές – πάτρωνες.
