Πραγματοποιήθηκε στο χωριό του, το Λαχανά Κιλκίς, η κηδεία του σ. Νίκου Δημητριάδη, το πρωί της Κυριακής 27/11/2022. Δεκάδες σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς και συγχωριανοί του, τον αποχαιρέτισαν με βαθιά θλίψη.
Σύντροφοι από την Αθήνα, τη Βέροια, το Βόλο, τη Βόρεια Ελλάδα, τη Θάσο, και από την οργάνωση του, την Κομματική Οργάνωση της Θεσσαλονίκης, βρέθηκαν εκεί για να αποχαιρετήσουν τον πολυαγαπημένο τους σύντροφο, τον εξαιρετικά ευγενικό και ακούραστο αγωνιστή, που παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν πάντοτε παρών και χαμογελαστός. Θα θυμόμαστε πάντα τον σ. Νίκο σαν εκείνη την ευγενική φυσιογνωμία, που ερχόταν “από τα παλιά”, από εκείνους τους κομμουνιστές που αντιμετώπιζαν με χαμόγελο τα προβλήματα, που ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε μικρή και μεγάλη δουλειά, παρά τις δυσκολίες.
Στο χώρο του μνήματος, η σ. Τάνια Ζωγράφου εκφώνησε τον επικήδειο λόγο εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ. Με σύντομη συγκινητική τοποθέτηση, αναφέρθηκε στην αισιοδοξία με την οποία έβλεπε τα ζητήματα ο σ. Νίκος, εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ), σ.Στέλιος Αγκούτογλου.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος της σ. Τάνιας Ζωγράφου:
Βρισκόμαστε εδώ σήμερα για να αποχαιρετήσουμε και να τιμήσουμε τον σύντροφό μας Νίκο Δημητριάδη, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ.
Η ζωή του, μπορούμε να πούμε, αποτέλεσε μια μικρογραφία της ιστορίας της πατρίδας μας. Ιστορία προσφυγιάς, μετανάστευσης, αγώνων για πανανθρώπινα ιδανικά.
Γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1941 από γονείς πρόσφυγες. Είχε την τύχη, η οικογένειά του να ανήκει σε εκείνο το τμήμα της προσφυγιάς, που έφερε στην πατρίδα μαζί της, τις αξίες της αξιοπρέπειας, της αγωνιστικότητας, της βεβαιότητας πως οι άνθρωποι πρέπει να παλεύουν για καλύτερες μέρες.
Ζώντας μέσα σε αριστερή οικογένεια, (Εκτελεσμένος το 1950 -μετά τον εμφύλιο- αδελφός, Γιώργος, αξιωματικός του ΔΣΕ, πατέρας και αδελφός από ΕΑΜ και Δημοκρατικό Στρατό πολιτικοί πρόσφυγες στην Τσεχοσλοβακία), μπολιάστηκε γρήγορα με τις ιδέες με τα πανανθρώπινα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Στη δεκαετία του ‘60 μέσα σε συνθήκες διώξεων της μαύρης μετεμφυλιακής περιόδου, έφυγε μετανάστης στη Γερμανία, όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες την εποχή της φτώχειας και των ανείπωτων στερήσεων.
Στη Γερμανία θα γνωρίσει και θα ενταχθεί στο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες εργάτες και εργαζόμενους μετανάστες.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, θα γυρίσει στην πατρίδα και στέλεχος πια του Μ-Λ ΚΚΕ, θα εργαστεί με όλες του τις δυνάμεις και θα πάρει μέρος στους αγώνες του κόμματός μας για το Ψωμί, τη Δουλειά, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία.
Γνωρίσαμε το σύντροφο Νίκο και τον αγαπήσαμε. Πάντα σεμνός, δραστήριος, ακούραστος αγωνιστής, αισιόδοξος και πάντα, μα πάντα χαμογελαστός. Ενδιαφερόταν προσωπικά για κάθε σύντροφο και έπαιρνε ανελλιπώς μέρος στις δραστηριότητες του κόμματος.
Σήμερα που οι καιροί μας είναι δύσκολοι, που οι λαοί στενάζουν κάτω από τη φτώχεια, τον πόλεμο και την ανέστια προσφυγιά, η στάση ζωής του σύντροφου Νίκου, αποτελεί για μας ένα παράδειγμα. Παράδειγμα ανιδιοτελούς αφοσίωσης στα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Το Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα εγγόνια του και τα ανίψια του.
Καλό ταξίδι, σύντροφέ μας.
