Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες (21-22/10) ασχολήθηκε με τα θέματα της επικαιρότητας και συγκεκριμένα τις τιμές της Ενέργειας, τη διαχείριση της πανδημίας, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, τη μετανάστευση και τις εξωτερικές σχέσεις. Ωστόσο, λόγω των σοβαρών διαφωνιών μεταξύ των κρατών-μελών, όσο και των πολιτικών αντιθέσεων στο εσωτερικό των ίδιων των κρατών, οι τελικές αποφάσεις αποκτούν σχεδόν πάντα, μία γενικόλογη, αόριστη, ακατανόητη διατύπωση που άλλα λέει και άλλα εννοεί. Στη μοναδική περίπτωση όπου οι πάντες ομονοούν, ξεκάθαρα, είναι στα αντιλαϊκά μέτρα και στον αντικομμουνισμό!
***
Κάπως έτσι, μέσα σε ένα κλίμα καχυποψίας και έντονων αντιπαραθέσεων, ξεκίνησε και η συζήτηση τόσο γύρω από την ενεργειακή κρίση και την πανδημία, όσο και τη μετανάστευση και τις εξωτερικές σχέσεις.
Α) Η συζήτηση για τη ραγδαία αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου (πάνω από 170%) που προκάλεσε την ενεργειακή κρίση και κατά συνέπεια την εκτίναξη του πληθωρισμού, έγινε μέσα σε σοβαρές αντεγκλήσεις -όπως ήταν αναμενόμενο- καταλήγοντας σε ένα γενικόλογο ευχολόγιο ώστε να «χωρέσουν» όλες οι απόψεις. Η Κομισιόν έδειξε από την αρχή την επιθυμία της να μετριασθεί η όξυνση, ώστε να μην φανεί τόσο η ενεργειακή γύμνια (σοβαρή μείωση των αποθεμάτων ασφαλείας των κρατών-μελών που φθάνουν ακόμα και κατά 64%!), όσο και ο κίνδυνος μίας μειωμένης βιομηχανικής παραγωγής της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, εμφανίσθηκαν δύο διαφοροποιημένες ομάδες. Η μία (το Λουξεμβούργο, η Αυστρία, η Γερμανία, η Δανία, η Εσθονία, η Φινλανδία, η Ιρλανδία, η Λετονία και η Ολλανδία) απορρίπτει κάθε «ad hoc μεταρρύθμιση» που μπορεί να επηρεάσει τους υφιστάμενους κανόνες, ταυτιζόμενη με το πανίσχυρο κυρίαρχο βιομηχανικό κεφάλαιο του Βορρά και τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής ενέργειας. Η πλειοψηφική άλλη (Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ρουμανία, Τσεχία κ.ά.) που ζητά μία συνεχή μεταρρύθμιση της ενεργειακής αγοράς. Η πρώτη ομάδα απαιτεί να επικεντρωθεί η ΕΕ στην ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, στην προώθηση «μηχανισμών αγοράς» και στην ισχυρή διασύνδεση των αγορών ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ των κρατών-μελών, ώστε να αντέξουν στην κρίση. Η δεύτερη ομάδα απαιτεί άμεσες μεταρρυθμίσεις, κοινό πρόγραμμα προμηθειών για αποθέματα φυσικού αερίου και στροφή σε άλλες μορφές ενέργειας, λ.χ. πυρηνική. Έτσι, το τελικό κείμενο αναφέρεται κυρίως στην αξιοποίηση της «εργαλειοθήκης» που καθορίζει η Κομισιόν και αφορά την προστασία της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, με κρατικές ενισχύσεις και αθρόες παροχές.
Τα «στοχευμένα» μέτρα ήταν ελάχιστα και περιλάμβαναν τα πολύ φτωχά λαϊκά νοικοκυριά, με αυστηρή εντολή της άμεσης απόσυρσής τους «μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση». Δόθηκε η οδηγία στα κράτη-μέλη να κάνουν χρήση των εσόδων που έχουν μέσω των δικαιωμάτων ρύπων.
Τα υπόλοιπα παραπέμφθηκαν για εξειδίκευση στους υπουργούς Ενέργειας.
Αξιοσημείωτη από πλευράς πρωτοφανούς κοροϊδίας ήταν η παρέμβαση Μητσοτάκη που ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνησή του «έχει ήδη πάρει σημαντικά μέτρα, έτσι ώστε να περιορίσει στο ελάχιστο τις αυξήσεις στις τιμές και του ηλεκτρικού ρεύματος αλλά και του φυσικού αερίου»!, εννοώντας τα ψίχουλα των 6 λεπτών/ kVh (και μόνο μέχρι 300 kVh ) επιδότησης για τα φτωχά νοικοκυριά και με αυστηρές εισοδηματικές προϋποθέσεις. Φυσικά, τα πρωθυπουργικά ψέματα θα αποκαλυφθούν μόλις αρχίσουν να έρχονται οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και των άλλων παρόχων, των οποίων τις επιδοτήσεις θα καλύψουν με κονδύλια του κρατικού Προϋπολογισμού, δηλαδή πάλι με χρήματα του λαού.
Εξάλλου, η προσπάθεια του Μητσοτάκη -μαζί και άλλων χωρών του Νότου- να πλασάρει την ευθύνη της προμήθειας των ενεργειακών αναγκών της ΕΕ στην Κομισιόν σκόνταψε στην αντίδραση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σ. Μισέλ, που ζήτησε τα «μέτρα να ληφθούν σε εθνικό επίπεδο και κάποια που μπορούν να αναπτυχθούν σε ευρωπαϊκό σε συνεργασία με την Κομισιόν».
Το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας απασχόλησε τη Σύνοδο, που σύμφωνα με Έκθεση της Κομισιόν (τέλη Μάρτη) «καμιά ανάλυση δεν έχει κομίσει επιστημονικές αποδείξεις ότι η πυρηνική ενέργεια βλάπτει την ανθρώπινη υγεία ή το περιβάλλον περισσότερο από άλλες μορφές ενέργειας». Μία μεγάλη ομάδα κρατών-μελών, με επικεφαλής τη Γαλλία, επικρότησε την επαναχρησιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας.
Β) Για τον «ψηφιακό» μετασχηματισμό και την «πράσινη» ανάπτυξη της ΕΕ δόθηκαν οδηγίες στα κράτη-μέλη να εντείνουν τις «μεταρρυθμίσεις» ώστε να διασφαλιστεί η ψηφιοποίηση της Δημόσιας Διοίκησής τους, να ισχυροποιηθεί η οικονομία και τα ντόπια μονοπώλιά τους, έτσι ώστε να ανταγωνιστούν τα ομοειδή ξένα. Παράλληλα, Κομισιόν και Συμβούλιο «…να εξετάσουν άμεσα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα για την ανθεκτικότητα του ενεργειακού συστήματος της ΕΕ, την ασφάλεια εφοδιασμού και την υποστήριξη στη μετάβαση στην κλιματική ουδετερότητα (…) καθώς και την ανάληψη πρωτοβουλίας διεξαγωγής μίας στρατηγικής συζήτησης προκειμένου να καθοριστούν οι συνολικοί εμπορικοί στόχοι της πράσινης ανάπτυξης…». Για τους στόχους αυτούς -που επεκτείνονται ως το 2050- εκφράζονται αντιτιθέμενες απόψεις από χώρες της Ανατ. Ευρώπης, δεδομένου ότι μέσα στην «Ένωση» τα συμφέροντα των 27 κρατών-μελών είναι αλληλοαναιρούμενα, δεδομένων των σχέσεων τους με τα διάφορα εκτός Ευρώπης ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Σε ό,τι αφορά στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την καλούν να επιταχύνει τις επενδύσεις για τη μετάβαση στην «πράσινη εποχή». Μέσα σε αυτή την «πράσινη εποχή» μία μεγάλη ομάδα ζητά την ένταξη της πυρηνικής ενέργειας μαζί και του φυσικού αερίου(!) στην «πράσινη» κατηγορία και άρα στον κατάλογο των βιώσιμων επενδύσεων. Τα πάντα αναιρούνται, αρκεί να παράγουν κέρδος…
Γ) Στο «δείπνο» που ακολούθησε, συζητήθηκαν οι εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ και συγκεκριμένα η πραγματοποίηση τόσο της ευρωασιατικής Συνόδου Κορυφής στις 25-26/11, όσο και της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης στις 15/12. Από την πλευρά του ο Μητσοτάκης τοποθετήθηκε για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την τριμερή Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μια εναλλακτική πηγή φτηνού αιγυπτιακού(;) φυσικού αερίου για την ΕΕ, με ενεργειακό κόμβο την Ελλάδα.
Στο σημείο αυτό η συζήτηση στράφηκε -εκτός θέματος- στο POL-exit. Ο μεν Πολωνός πρωθυπουργός Μ. Μοραβιέτσκι επέμεινε στην υπεροχή του Δικαίου των κρατών-μελών έναντι του ευρωπαϊκού, ενώ το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο υπεραμύνθηκαν του ευρωπαϊκού Δικαίου, σύμφωνα με το οποίο «…θα πρέπει να υπάρχουν σαφείς εγγυήσεις ότι τα δικαστικά συστήματα μπορούν μεν να λειτουργούν εντελώς ανεξάρτητα, αλλά να υπάρχει κάποια επισκόπηση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο πλαίσιο της χρηστής διακυβέρνησης…». Γεγονός πάντως είναι πως στο Κείμενο Συμπερασμάτων μπήκε η αόριστη διατύπωση ότι «…σήμερα θα ήταν πολύ νωρίς για να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα». Φαίνεται πως η υπομονή εντάσσεται στα προτερήματα της «ανεξάρτητης» ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης, όπως είδαμε στην περίπτωση του Σ. Μιλόσεβιτς με την χωρίς αποδεικτικά στοιχεία σύλληψη (2001), παραπομπή και κάθειρξή του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, μέχρι το θάνατό του «από ανακοπή» μέσα στις φυλακές της Χάγης.
Δ) Το «δείπνο» ασχολήθηκε και με την πανδημία, εστιάζοντας στο επουσιώδες ζήτημα των «στρατηγικών του εμβολιασμού», το οποίο θεωρούν ως πανάκεια οι αστικές τάξεις των Ευρωπαίων. Κουβέντα δεν ειπώθηκε για τα δημόσια συστήματα Υγείας, τα οποία οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις τα έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια! Μίλησαν, χωρίς καμία ντροπή, για τη «διεθνή αλληλεγγύη» και τις ελάχιστες δόσεις εμβολίων που στέλνονται με το σταγονόμετρο κυρίως σε πρώην αποικίες τους στην Αφρική, όταν το 97,8% (κατά την εκτίμηση του ΟΗΕ), των αφρικανικών χωρών παραμένει ανεμβολίαστο. Περιττό να σημειώσουμε ότι τα περισσεύματα των εμβολίων που στέλνονται αποτελούν στην πραγματικότητα το κλειδί εισόδου των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε μία σειρά από υπανάπτυκτες χώρες.
Ε) Την ώρα που οι επαναπροωθήσεις γίνονται εν γνώσει της Frontex, μια σειρά χώρες επιδιώκουν να μετατρέψουν την προσφυγική πίεση σε μοχλό επίτευξης δόλιων συμφωνιών με την ΕΕ. Στο θέμα αυτό αναφέρθηκαν κυρίως οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης για την πίεση που δέχονται στα εξωτερικά σύνορα τους, από τους Λευκορώσους. Απαιτούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την αυστηροποίηση των συνοριακών μέτρων κατά των προσφύγων και μεταναστών και να ενσωματωθούν στην επικείμενη τροποποίηση της Συμφωνίας του Σένγκεν.
Εδώ, ο Μητσοτάκης επικρότησε τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας και «χαιρέτισε» την επίκληση-χάδι προς την Τουρκία να τηρήσει την Κοινή Δήλωση με την ΕΕ για το μεταναστευτικό θέμα. Μαζί με τον Κύπριο πρόεδρο βρήκαν την ευκαιρία να καταγγείλουν -εκτός θέματος- τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και την Ανατ.Μεσόγειο. Έτσι, στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου και για την τιμή της Κύπρου, προστέθηκε η φράση «…και στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας». Και έζησαν αυτοί καλά…
***
Ας τοποθετήσουμε τα πράγματα σε μία σωστή βάση. Για χάρη της δημιουργίας μίας τεράστιας αγοράς ρύπων CO2 από τις μη βιομηχανικές χώρες, κάτω από το σλόγκαν «ο ρυπαίνων πληρώνει» και με προμετωπίδα την ψευδεπίγραφη «προστασία του περιβάλλοντος», η πολιτική της ΕΕ προχώρησε στην απελευθέρωση της Ενέργειας και την απολιγνιτοποίηση, θεοποιώντας την «πράσινη» τεχνολογία. Ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ, με επικεφαλής της Γερμανία και έχοντας τη Συμφωνία για την προμήθεια φυσικού αερίου απ’ ευθείας από τη Ρωσία (μέσω του αγωγού Nordstream 2), απαιτεί να παραμείνει το καθεστώς ως έχει, να επιμείνουν στην ανάπτυξη της «πράσινης» τεχνολογίας και το κάθε κράτος-μέλος να βρει δικούς του τρόπους προμήθειας ενέργειας. Οι υπόλοιποι θέλουν να αναλάβει η ΕΕ τη συνεχή τροφοδοσία τους με ενέργεια και παράλληλα -κοντά στην «πράσινη» ανάπτυξη- να ενσωματωθεί και η πυρηνική ενέργεια. Παράλληλα, θεωρεί ότι η νέα πηγή πλούτου για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια εστιάστηκε στην «πράσινη» ανάπτυξη, με αιχμή τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τις ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά κ.ά. ΑΠΕ για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και βασίστηκε στο φτηνό φυσικό αέριο.
Σήμερα τα δεδομένα ανατράπηκαν αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά τις λαθεμένες εκτιμήσεις της ΕΕ, κι ακόμα χειρότερα, την έλλειψη αποταμίευσης ορυκτών καυσίμων όταν υπήρχε ύφεση των τιμών τους το 2019. Τώρα, παρά τις «αισιόδοξες» προβλέψεις των Ευρωπαίων, η εξέλιξη βρίσκεται στα χέρια των πετρελαιοπαραγωγών χωρών και κυρίως της Ρωσίας που ρυθμίζει κατά το δοκούν την ελεγχόμενη παραγωγή του φυσικού της αερίου, εκβιάζοντας πολιτικές συμφωνίες που κατοχυρώνουν τα συμφέροντά της.
Στη χώρα μας, οι δουλόφρονες κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του Μητσοτάκη, κάτω από την πίεση των γερμανικών -κυρίως- συμφερόντων και της εργολαβικής ντόπιας ολιγαρχίας, τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της «πράσινης» τεχνολογίας, αφήνοντας στην άκρη το πάμφθηνο παραγόμενο από το ντόπιο λιγνίτη, ηλεκτρικό ρεύμα. Οι χαροποιές δηλώσεις Μητσοτάκη για τα αποτελέσματα της Συνόδου δεν αντιστοιχούν σε καμία περίπτωση με την προβληματική κατάστασή της, ούτε στο ενεργειακό, ούτε στην πανδημία, ούτε στο μεταναστευτικό, ούτε στην εξωτερική της πολιτική, ούτε και στα θέματα «πράσινης ανάπτυξης» και οικονομίας. Ο ελληνικός λαός επιστρέφει με ταχύτατους ρυθμούς στο βιοτικό επίπεδο της δεκαετίας του ’60 ή και παραπίσω, με παράλληλη καταστροφή των έμψυχων και άψυχων παραγωγικών δυνάμεων. Η εξαθλίωση του λαού μας και η δραματική πτώση του ΑΕΠ μαζί με τα ελλείμματα των Προϋπολογισμών και το τεράστιο κρατικό χρέος θα συνεχιστούν και τις επόμενες δεκαετίες, αν στο μεταξύ δεν υπάρξουν κοινωνικοί αγώνες που θα αναστρέψουν αυτή την δραματική εξέλιξη. Η χώρα μετατρέπεται σε οικονομικό ερείπιο, με πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους και με το 65% να ζει στα όρια της φτώχειας. Το μέλλον της τωρινής αλλά και των επόμενων γενεών φαντάζει ζοφερό, με όλα τα βάρη των δωδεκαετών κρίσεων να φορτώνονται στις πλάτες ενός πολύπαθου λαού.
Αυτή είναι η αλήθεια, ανεξάρτητα από την εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζει η κυβέρνηση και τα μπουκωμένα με επιδοτήσεις ΜΜΕ.
