Με «επιστημονική» περιβολή η αντιδραστική έκθεση Πισσαρίδη
Δεν είναι μόνο για την πανδημία όπου η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το περίβλημα μιας «Επιτροπής ειδικών» έθεσε σε εφαρμογή μια καταστροφική πολιτική για τη δημόσια υγεία. Με ανάλογο «ντύσιμο» προωθεί τώρα και μια γενική αντεργατική αναθεώρηση της εργατικής νομοθεσίας για τους «θεσμούς της αγοράς εργασίας»: Η διαβόητη «έκθεση Πισσαρίδη» με τα ακραία νεοφιλελεύθερα προστάγματά της συντάχθηκε, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως επιστημονικοφανές σύνολο επιχειρημάτων, έτοιμο να στηρίξει την προκαθορισμένη αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και όλα τα νομοθετήματα που αυτή σχεδιάζει να ψηφίσει.
Στο πλάνο της είναι νέα μέτρα για την ενίσχυση της «ευελιξίας», τη μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας», την απελευθέρωση των απολύσεων, για ένα πιο φτηνό εργατικό δυναμικό από τη δεξαμενή των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Αυτά είναι κάποια από τα «αναγκαία μέτρα» προκειμένου να επιτευχθεί ο πολυπόθητος «Εκσυγχρονισμός των θεσμών της αγοράς εργασίας», όπως τον περιγράφει η «Έκθεση Πισσαρίδη» που δόθηκε στη δημοσιότητα
Πρώτη επιδίωξη της κυβέρνησης και των μεγαλοεργοδοτών είναι η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου, μέσα από την κατάργηση του 8ωρου και τη θεσμοθέτηση των απλήρωτων υπερωριών. Θέλουν απόλυτη ελευθερία ώστε να χειρίζονται το ωράριο των εργαζομένων όπως τους συμφέρει. Στο ίδιο πλαίσιο άλλωστε κινείται και ο νόμος που έχει ετοιμάσει ο Βρούτσης, περιλαμβάνοντας ρυθμίσεις οι οποίες προβλέπουν την επιβολή ενός εργατικού ωραρίου-ακορντεόν και την κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών. Και αυτό όλο, που δεν είναι παρά η εδραίωση της πλήρους αυθαιρεσίας από πλευράς των εργοδοτών, στην έκθεση περιγράφεται ως «εξορθολογισμός της χρήσης και του κόστους των υπερωριών», ο οποίος θα επιτευχθεί μέσα από την «ευελιξία στη χρήση υπερωριών που είναι σημαντική για την οικονομική δραστηριότητα».
Σαν συμπλήρωμα και ενίσχυση αυτής της επιδίωξης η έκθεση Πισσαρίδη προτείνει την απαλλαγή των εργοδοτών από την υποχρέωση να δηλώνουν τους εργαζόμενους που απασχολούν, στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, προκειμένου να επικρατεί με μεγαλύτερη άνεση μια κατάσταση απόλυτης αυθαιρεσίας. Όπως επισημαίνει η έκθεση: «Οι ισχύοντες κανονισμοί για την αποτροπή εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τους εργοδότες έχουν οδηγήσει σε μια σειρά γραφειοκρατικών υποχρεώσεων εκ μέρους των εργοδοτών έναντι του κράτους. Οι υποχρεώσεις αυτές είναι όμως ορισμένες φορές αδύνατον να εκπληρωθούν (π.χ. ενημέρωση εκ των προτέρων για υπερωριακή απασχόληση για την κάλυψη έκτακτων αναγκών). Τέτοιες υποχρεώσεις πρέπει να απλοποιηθούν και να εξορθολογιστούν». Με άλλα λόγια ο έγκαιρος έλεγχος του καθορισμού και της εφαρμογής εργατικού ωραρίου περιγράφεται ως «γραφειοκρατική υποχρέωση» και ως «εξορθολογισμός» και «απλοποίηση» του καθορισμού και της εφαρμογής του εργατικού ωραρίου η απαλλαγή της εργοδοσίας από έναν τέτοιο έλεγχο!
Δεύτερη επιδίωξη αποτελεί η πάγια απαίτηση των μεγαλοεργοδοτών για απελευθέρωση των απολύσεων. Η έκθεση ταυτίζεται απόλυτα με αυτή την απαίτηση και μάλιστα την επενδύει και την υποστηρίζει με επιχειρήματα σκέτης απάτης. Όπως γράφει «περιορισμοί στη δυνατότητα μιας επιχείρησης να μεταβάλλει τον αριθμό των απασχολούμενων αποθαρρύνουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας και εμποδίζουν την ανακατανομή του εργατικού δυναμικού προς επιτυχημένους και αναπτυσσόμενους τομείς και επιχειρήσεις». Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητη η «προσαρμογή Εργατικού Δυναμικού», όπως ονομάζουν τις απολύσεις. Με μεγάλη προκλητικότητα, δηλαδή, η έκθεση Πισσαρίδη ισχυρίζεται ότι δήθεν οι εργοδότες όταν απολύουν εργαζόμενους… «ενθαρρύνουν» την δημιουργία θέσεων εργασίας (!) και προωθούν τους εργαζόμενους σε πιο «επιτυχημένες» δουλειές!! Με απίστευτο κυνισμό μιας άθλιας «επιστημονικότητας» προσπαθεί να εμφανίσει τις απολύσεις των εργαζομένων σαν ευεργετικό μέτρο για την εύρεση εργασίας και, μάλιστα, καλύτερης εργασίας!
Τρίτη επιδίωξη η προώθηση του «εκσυγχρονισμού των θεσμών της αγοράς εργασίας», δηλαδή, του σαρώματος εργασιακών δικαιωμάτων με μεθόδους περιορισμού των συνδικαλιστικών και εργατικών αντιδράσεων. Η έκθεση Πισσαρίδη επαναφέρει στο προσκήνιο το γνωστό από παλιά εργαλείο του «κοινωνικού διαλόγου», για την εξασφάλιση της «ταξικής συναίνεσης» από τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο πέρασμα των αντεργατικών ανατροπών που εισηγείται. Δεν παραλείπει να πλέξει το εγκώμιο του «κοινωνικού διαλόγου», υπαινισσόμενη πως αυτός πρέπει να αντικαταστήσει την ταξική συνδικαλιστική διεκδίκηση. Για τον λόγο αυτό υπογραμμίζει ότι «η κυβέρνηση είναι σκόπιμο να προσπαθεί να ενισχύσει τον κοινωνικό διάλογο μεταξύ εργοδοτικών και εργατικών ενώσεων αλλά και με την κοινωνία συνολικά…» .
Η έκθεση Πισσαρίδη δείχνει με ωμό νεοφιλελεύθερο λόγο ποια ζούγκλα εργασιακής εκμετάλλευσης επιδιώκει να επιβάλει στην αγορά εργασίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
