Εννιά χρόνια πέρασαν από την επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη, το αιματοκύλισμα του λιβυκού λαού και την «απαλλαγή» του – με στυγερή δολοφονία – από τον «δικτάτορα» Καντάφι και οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν καταφέρει καμιά «διευθέτηση», αντίθετα η κατάσταση στη χώρα έχει δραματικά επιδεινωθεί.
Το διακύβευμα και τότε – και τώρα – δεν ήταν τα συμφέροντα του Λιβυκού λαού, αλλά ο έλεγχος του τεράστιου ενεργειακού πλούτου της χώρας, το να βάλουν πιο γερά πόδι συνολικά στη Βόρεια Αφρική και ο ανταγωνισμός τους στη Μεσόγειο και ευρύτερα, για αγωγούς, σφαίρες επιρροής και την καταλήστευση των λαών και των χωρών της περιοχής.
Έτσι, παρά την παρουσία πενταμελών επιτροπών των δύο αντιμαχόμενων πλευρών της Λιβύης στην έδρα του ΟΗΕ στη Γενεύη, με στόχο υποτίθεται την επίτευξη μιας συμφωνίας κατάπαυσης πυρός,
παρά το υποκριτικό ψήφισμα περί «βιώσιμης εκεχειρίας» στη Λιβύη και «οδικού χάρτη» για την επίτευξη δήθεν «πολιτικής λύσης», που εξέδωσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με 14 ψήφους υπέρ (η Ρωσία απείχε), παρά τη συγκρότηση «διεθνούς επιτροπής παρακολούθησης» των αποφάσεων της λεγόμενης «διαδικασίας του Βερολίνου», που αποφάσισε η Σύνοδος υπουργών Εξωτερικών των πέντε μόνιμων μελών του ΟΗΕ και άλλων διεθνών και περιφερειακών δυνάμεων, που συνήλθε στο Μόναχο, στο περιθώριο της Διεθνούς Συνδιάσκεψης για την Ασφάλεια, οι συγκρούσεις στην πρωτεύουσα, Τρίπολη, συνεχίζονται ασταμάτητα, ενώ το «διεθνές εμπάργκο όπλων» κουρελιάζεται από όλες τις πλευρές, με τις συνεχιζόμενες ροές όπλων και μισθοφόρων.
Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι το γεγονός ότι η ημερήσια πετρελαϊκή παραγωγή, που πριν από μερικές βδομάδες ξεπερνούσε τα 1,2 εκατομμύρια βαρέλια, τώρα έχει συρρικνωθεί στα 187.000 βαρέλια, με τις απώλειες για τη λιβυκή εταιρεία πετρελαίου NOC -βασική πηγή εσόδων για την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Σάρατζ- να ξεπερνούν, από τις 18 Γενάρη, περίπου το μισό δισεκατομμύριο δολάρια.
Πίσω άλλωστε από τις αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται αυτές ακριβώς οι δυνάμεις, με τον δοτό πρωθυπουργό Σάρατζ να υποστηρίζεται κυρίως από την Τουρκία, το Κατάρ και την Ιταλία και τον στρατηγό Χάφταρ από την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σουδανούς και Ρώσους μισθοφόρους και όσους άλλους βρίσκονται ή κρύβονται πίσω από αυτούς.
Φαίνεται όμως ότι το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο, εξ ου και ο συνωστισμός πολλών δυνάμεων στην περιοχή.
Έτσι δυναμικά εισέρχεται ως «μεσάζων» στην υπόθεση «Λιβύη», με διπλωματικές διεργασίες και η Γερμανία, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα στη Βορειοανατολική Αφρική. Η περιοδεία άλλωστε της Μέρκελ, στη Νότια Αφρική και την Αγκόλα σηματοδοτεί το ιδιαίτερο βάρος που έχει για τη Γερμανία και την ΕΕ η Αφρικανική ήπειρος, στα πλαίσια του ανταγωνισμού με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ρωσία, Κίνα), μετά την «ιστορική» παρουσία και την ενίσχυση γαλλικών θέσεων στην ήπειρο αυτή (στρατεύματα στο Μάλι). Οι επενδύσεις στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, βασικός άξονας δράσης του γερμανικού κεφαλαίου, ήταν ένας από τους στόχους ακόμη και στην Αγκόλα, μέλος του ΟΠΕΚ και δεύτερο μεγαλύτερο παραγωγό πετρελαίου στην Αφρική, από τους σημαντικότερους εμπορικούς εταίρους της Γερμανίας στην υποσαχάρια Αφρική.
Πέραν του γερμανικού ενδιαφέροντος, το σχέδιο στον ΟΗΕ για «μόνιμη εκεχειρία χωρίς όρους» ήταν Βρετανικό. Ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, Λουίτζι Ντι Μάγιο πραγματοποίησε επίσκεψη σε Τρίπολη και Βεγγάζη για να συναντηθεί με τον δοτό πρωθυπουργό Σάρατζ και τον στρατηγό Χάφταρ. Σταθερή κάνει με πολλούς τρόπους την παρουσία της η Γαλλία. Ρωσία και Χαφτάρ συμφώνησαν πως «η πολιτική λύση είναι η μόνη επιλογή» (!), επιβεβαιώνοντας το σοβαρό ρόλο της πρώτης. Ο Ερντογάν, μετά τους 4.700 Σύρους μισθοφόρους του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που έστειλε τον περασμένο Δεκέμβρη, συνεχίζει τις στρατιωτικές αποστολές.
Στα πλαίσια αυτά και το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, που συνεδρίασε στις Βρυξέλλες, με στόχο την ακόμα αμεσότερη εμπλοκή της στο μέτωπο της Λιβύης, αποφάσισε την ανάπτυξη μιας νέας «αναβαθμισμένης» αεροναυτικής επιχείρησης στη Μεσόγειο, με πρόσχημα την τήρηση του εμπάργκο. Έτσι με το πέρας της τωρινής ευρωενωσιακής επιχείρησης «Σοφία», που είχε γίνει στην περιοχή, με το πρόσχημα του προσφυγικού, θα ξεκινήσει αμέσως μετά, πιθανόν και στα τέλη Μάρτη, η νέα αυτή εμπλοκή.
Σε αυτές τις αποστολές δηλώνει «παρούσα» σαν «αρωγός» και η Ελλάδα, που στέλνει πολιτικό προσωπικό σε Λιβύη και Ιράκ, ενώ ο Υπ. Εξ. Δένδιας δήλωσε ξανά αυτό που έχει δηλώσει και στο παρελθόν, ότι «η Ελλάδα είναι έτοιμη να συνεισφέρει σε αυτήν την προσπάθεια, καταρχήν με μέσα, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη θα χρειαστεί».
★★★
Η ανάρτηση των συντεταγμένων της Τουρκολιβυκής Συμφωνίας από τον ΟΗΕ, που σηματοδοτεί και την «επισημοποίησή» της, συνιστά βαριά διπλωματική ήττα για την ελληνική κυβέρνηση, αφού επιδίωξή της ήταν να αποτραπεί η ανάρτησή τους, γκρεμίζει συθέμελα το επικοινωνιακό αφήγημα της «επιτελικής» κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι ο Ερντογάν είναι δήθεν απομονωμένος και ότι ΗΠΑ, ΕΕ και Γαλλία θα υψώσουν «ασπίδα προστασίας» για λογαριασμό της Ελλάδας και δημιουργεί νέους πονοκεφάλους για την ελληνική κυβέρνηση, αφού η Τουρκία έχει συνδέσει την ανάρτηση του Μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης στην ιστοσελίδα της Διεύθυνσης Ωκεάνιων Υποθέσεων του ΟΗΕ, με την έναρξη των ερευνών της στις περιοχές που δεσμεύονται από αυτό.
Ήδη πολλαπλασιάζονται οι Τούρκικες απειλές για νέες γεωτρήσεις «στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στις περιοχές που συμφωνήσαμε με τη Λιβύη. Σε αυτό το ζήτημα πρέπει να τονίσω πως είμαστε αποφασισμένοι», διευκρίνισε ο εκπρόσωπος της τουρκικής κυβέρνησης. Ουσιαστικά πρόκειται για περιοχές γύρω από το Καστελόριζο και ανατολικά της Κρήτης, της Ρόδου και της Καρπάθου, νησιά για τα οποία η Τουρκία αμφισβητεί ότι έχουν ΑΟΖ, με όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να καλούν σε συμβιβασμό, που προφανώς θα είναι σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Η ελληνική κυβέρνηση τρέχει πανικόβλητη για αναζήτηση προστασίας στις δυτικές αυλές και καγκελαρίες, αλλά ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Σόλτενμπεργκ απάντησε ότι «Το ΝΑΤΟ δεν βρίσκεται στο έδαφος της Λιβύης», (λες και στα άλλα μέρη του κόσμου που επεμβαίνει είναι «στο έδαφός του»), όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη πώς αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ τις δραστηριότητες της Τουρκίας, στη Συρία ή στη Λιβύη, αποφεύγοντας έστω ακόμη και να αναφέρει τη λέξη «Τουρκία».
Είναι προφανές ότι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ αντιμετωπίζουν «με ευγένεια» την Τουρκία, ουσιαστικά την πριμοδοτούν στις επεμβατικές της δραστηριότητες, ιδιαίτερα μετά και την τελευταία ρήξη της με την Ρωσία στη Συριακή σύρραξη, αλλά και την ανάγκη που την έχουν στον χειρισμό του προσφυγικού ζητήματος.
Είναι προφανές ότι αναζητούνται νέες ισορροπίες σε όλη την περιοχή που απλώνεται γύρω από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική αλλά και Νοτιοανατολική Ευρώπη (Βαλκάνια). Πρόκειται για γεωγραφικές ζώνες στις οποίες όλες οι πλευρές, καθεμία για τους λόγους της, εστιάζουν τις προσπάθειες διείσδυσής τους, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν συνέπειες ευρύτερων αναδιατάξεων που είναι σε εξέλιξη, όπως η σχέση ΕΕ – ΗΠΑ, η σχέση Τουρκίας με ΗΠΑ, Ρωσία, η ίδια η συνοχή της ΕΕ, μετά και το «Brexit», αλλά και του ΝΑΤΟ («εγκεφαλικά νεκρό» κατά τον Μακρόν), η επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης με τη Ρωσία, η ενισχυμένη παρουσία της τελευταίας, αλλά και της Κίνας κλπ.
Οι διαπιστώσεις της Έκθεσης της 56ης ετήσιας Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, (κάτι ανάλογο με στρατιωτικό «Νταβός»), που έγινε 14-16 Φλεβάρη, με τον τίτλο «Westlessness» (έλλειμμα «δυτικότητας»), με την παρουσία 459 ηγετών και ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων, διπλωματών και στρατιωτικών από δεκάδες χώρες, είναι εκπληκτικές και επιβεβαιώνουν τις θέσεις του 6ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ για τη διεθνή κατάσταση και τις σχέσεις ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Οι επεμβάσεις και οι αντιπαραθέσεις στη Λιβύη αλλά και όλες «οι τοπικές συγκρούσεις χρησιμεύουν ως καθρέφτης για τις παγκόσμιες τάσεις», διαπιστώνει η Διάσκεψη που επικεντρώθηκε στη «διαιρεμένη» Δύση, που «φαίνεται να υποχωρεί από την παγκόσμια σκηνή», με ολοφάνερες τις αντιθέσεις στον ευρωατλαντικό άξονα και με αγωνιώδες το ερώτημα αν η Δύση θα κατορθώσει να διαμορφώσει μια κοινή στρατηγική απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η έκθεση ακόμη επισημαίνει: «Πρόσφατα, Κίνα, Ιράν και Ρωσία πραγματοποίησαν τις πρώτες κοινές ναυτικές ασκήσεις στον Ινδικό Ωκεανό και στον Κόλπο του Ομάν, που ερμηνεύονται ως μήνυμα προς τις ΗΠΑ». Στη Λιβύη «Τουρκία και Ρωσία δρουν πιο αποφασιστικά – αν και η Ευρώπη επηρεάζεται πιο άμεσα από την αστάθεια στην απέναντι όχθη της Μεσογείου… Η Κίνα αναπτύσσεται συνεχώς στρατιωτικά, προβάλλοντας εξουσία στην περιοχή Ασίας – Ειρηνικού». Και ενώ «οι Δυτικοί παίκτες δρουν δυσανάλογα με τη βαρύτητά τους σήμερα, η Ρωσία έχει καθιερωθεί – με σχετικά περιορισμένα μέσα – ως παίκτης που δεν μπορεί να αγνοηθεί», έχει μεγιστοποιήσει την παρουσία της σε Συρία, Λιβύη , Αφρική, Λατινική Αμερική, «είναι παρούσα σε κάθε κρίση, εξαιτίας των αδυναμιών μας ή των λαθών μας», σύμφωνα με διατύπωση του Γάλλου Προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν.
Η αναφερόμενη πλέον από πολλές πλευρές ως «φθορά της Δύσης», οδηγεί στην γαλλική «προσφορά» σε Γερμανία και ΕΕ να τεθούν τα γαλλικά πυρηνικά στο επίκεντρο της αμυντικής στρατηγικής της Ευρώπης και τον Γερμανό υπουργό Άμυνας Χάικο Μάας να δηλώνει «η Γερμανία είναι έτοιμη να εμπλακεί περισσότερο και στρατιωτικά» και πως «πρέπει να προσαρμόσουμε τις πολυμερείς μας συμμαχίες στη νέα παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα», αφού προηγούμενα ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός Πρόεδρος, Φρανκ – Βάλτερ Σταϊνμάγερ διαπίστωνε ότι «Ο κόσμος σήμερα είναι διαφορετικός σε σχέση με το 2014… Η Ευρώπη δεν είναι πλέον τόσο κεντρικής σημασίας για τις ΗΠΑ… Το νέο κέντρο βάρους για τα αμερικανικά συμφέροντα είναι στην Ασία» (!).
Μετά από όλα αυτά, οι τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη αλλά και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αυξάνουν τους κινδύνους για τον λαό μας και για τους άλλους λαούς, καθιστούν απολύτως αναγκαίο τον αγώνα για την αποτροπή του πολέμου, για ειρήνη, φιλία και αλληλεγγύη των λαών ενάντια στους υποκινητές ιμπεριαλιστές και στις εγχώριες άρχουσες τάξεις, ενάντια σε κάθε επεκτατική ενέργεια για αλλαγή και επαναχάραξη των συνόρων.
