ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
Η ΚΑΜΠΑΝΑ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Στα στήθη να ’μπαινα
σαν την ανέσσα,
σφυγμός βαθύριζος
στις φλέβες μέσα,
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσα αδιάκοπα
τη διδαχή:
«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε,
ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε,
στις νέες ανάγκες σου
-κόπος βαρής!-
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις».
«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είν’ απόκομμα
θεού και γέννα:
τη σκλάβα σκέψη σου,
σκλάβα δετή,
σου τήνε πλάσανε
οι Δυνατοί».
«Φτωχέ σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη,
πιωμένη αφιόνι!
Αν είν’ ο λάκκος σου
πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς».
Στον Σήφη που απήγγειλε με πάθος, από στήθους, τους στίχους του Βάρναλη.
Στον Σήφη που συναντήθηκε με τους αλάθεφτους σκοπούς.
Στον Σήφη που οδήγησε τη σκέψη του κόντρα στους Δυνατούς.
Στον Σήφη που πάντα σε καλούσε στο χρέος να σηκωθείς με τα χέρια σου από τον βαθύ τον λάκκο.
Στον Σήφη τον αισιόδοξο, τον αφοσιωμένο στα κομμουνιστικά ιδανικά.
Στον Σήφη των γραμμάτων, της καλλιέργειας, της ευαισθησίας, της δοτικότητας, της πηγαίας ευγένειας, του αυθόρμητου πλατιού χαμόγελου, του τραγουδιού.
Στον Σήφη τον σύντροφο,
Καλό ταξίδι.
Τάνια
