Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι αγώνας για την ίδια μας τη ζωή
Δεν υπάρχει μέρα που να μη σημαδεύεται από τα χαράτσια, τους κινδύνους, τις τραγωδίες και τα εγκλήματα στα οποία υποβάλλει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων τον ελληνικό λαό. Η διάλυση των δημόσιων υποδομών, η εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικού αγαθού και η παραχώρηση ολόκληρων κλάδων, φορέων και οργανισμών ζωτικής -όπως αποδεικνύεται- σημασίας στα αδίστακτα ιδιωτικά συμφέροντα διαμορφώνουν μια όλο και πιο ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα.
Σαφώς οι ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή η αρπαγή του δημόσιου πλούτου και των «εν δυνάμει κερδοφόρων» κλάδων και υπηρεσιών, αποτελούν μια πάγια επιδίωξη του ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου. Ειδικά από το 1990 και μετά, όλες οι στρατηγικές υποδομές που δημιουργήθηκαν στη χώρα με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού μπαίνουν στο στόχαστρο, ενώ η επιβολή των μνημονίων από το 2010 γίνεται το χρονικό ορόσημο επιτάχυνσης της εφαρμογής μιας ακραία ξενόδουλης και ληστρικής πολιτικής.
Ήταν η στιγμή που η Ελλάδα προχωρούσε στη μεγαλύτερη εκποίηση δημόσιου πλούτου της ιστορίας της, τέτοια, που η αμερικάνικη WSJ παρουσίασε ως ένα «επικών διαστάσεων πωλητήριο». Γιγαντιαίες ΔΕΚΟ, όπως ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, οδικό δίκτυο, ακίνητα, νησιά, ναυπηγεία, ορυκτός πλούτος και βιομηχανίες, κάθε ασημικό του ελληνικού κράτους βγήκε στο σφυρί με όρους κλοπής στην πραγματικότητα από τα κάθε λογής αρπαχτικά που παρουσιάστηκαν ως «επενδυτές».
Σήμερα, μετρώντας σχεδόν 15 χρόνια από τότε που αναγγέλθηκε εκείνο το «επικών διαστάσεων πωλητήριο», ο ελληνικός λαός αναμετριέται καθημερινά με τα αποτελέσματα αυτής της εξόφθαλμα αντιλαϊκής και προδοτικής πολιτικής.
Χαράτσια, ανασφάλεια και κίνδυνοι, η νέα καθημερινότητα
Σε μια χώρα που οι ιδιωτικοποιήσεις των σιδηροδρόμων πληρώθηκαν με το αίμα των παιδιών του ελληνικού λαού στα Τέμπη, για μια ακόμη φορά από καθαρή τύχη αποφεύχθηκε τελευταία στιγμή μια ακόμη τραγική σύγκρουση. Και ήταν καθαρή τύχη γιατί ο μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας που βρέθηκε να κινείται στην ίδια γραμμή και σε αντίθετη κατεύθυνση με την αμαξοστοιχία 1307, έτυχε να ακούσει στον ασύρματο την συνομιλία του άλλου μηχανοδηγού με το σταθμάρχη. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Στον ενάμιση χρόνο που έχει μεσολαβήσει από τα Τέμπη, είναι πολλές οι στιγμές που φτάσαμε πολύ κοντά σε μια νέα τραγωδία. Και είναι βέβαιο ότι όσο θα συνεχίζεται κάτω από τους τίτλους της «ανάπτυξης» η πολιτική της ασυδοσίας των επενδυτών, τόσο τέτοια περιστατικά θα στοιχειώνουν την καθημερινότητα των επιβατών και θα γίνεται όλο και πιο πιθανή η επανάληψη νέων κυβερνητικών εγκλημάτων. Τα οποία πάντα θα επιχειρούν να χρεώσουν σε κάποιον «σταθμάρχη».
Αντίστοιχα τα προβλήματα στην προ καιρού ιδιωτικοποιημένη ακτοπλοΐα και την αεροπλοΐα. Πυκνώνουν συνεχώς οι περιπτώσεις πλοίων και ταξιδιών στα οποία δεν τηρούνται τα πρωτόκολλα και τα μέτρα ασφάλειας, πάντα για την επίτευξη της μέγιστης (έως αισχρής) κερδοφορίας. Άλλωστε στις 26 Σεπτεμβρίου κλείνουν 24 χρόνια από το ναυάγιο του ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ το οποίο στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους. Επρόκειτο για ένα πλοίο σαπάκι, που -παρά τις συνεχείς καταγγελίες και την παραίτηση του Α΄ μηχανικού που είχε προηγηθεί- κυκλοφορούσε με σοβαρή μηχανική βλάβη, πάντα για την εξασφάλιση της ίδιας ασύδοτης κερδοφορίας. Από τότε και στην ακτοπλοΐα η πολιτική υπόκλισης στις πιο ακραίες εφοπλιστικές απαιτήσεις δεν σταματά να γεννά κινδύνους πρώτα και κύρια για τους κατοίκους των νησιών αλλά και όλους όσοι ταξιδεύουν με πλοία. Και όλα αυτά με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια να βρίσκονται σε ένα διαρκές ράλι αυξήσεων. Σε αυτό βέβαια συμβάλλει και η αύξηση τελών που επιβάλλεται από τους νέους ιδιοκτήτες(!) των λιμανιών μετά την εκποίηση και αυτών των υποδομών που έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Αντίστοιχες καταγγελίες για ελλείψεις στην ασφάλεια των πτήσεων έρχονται από τους πύργους ελέγχου των ιδιωτικοποιημένων (τελευταία και αυτά) αεροδρομίων, όπου τον Αύγουστο του 2023 οριακά αποφεύχθηκε η σύγκρουση αεροπλάνων λίγα χιλιόμετρα από το Ελ. Βενιζέλος.
Το ίδιο συμβαίνει και με την παράδοση της διαχείρισης των εθνικών οδών της χώρας σε ιδιωτικές εταιρίες, οι οποίες ως μοναδική τους παροχή προσφέρουν τα πανάκριβα διόδια. Με κορυφαίο γεγονός τον εγκλωβισμό χιλιάδων οδηγών στην Αττική Οδό, επειδή έριξε λίγο χιόνι… όπως είπε ο Μητσοτάκης… «μέρα μεσημέρι».
Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους κινδύνους που εγκυμονεί η παραχώρηση κλάδων που σχετίζονται με τις μεταφορές και των στρατηγικών δικτύων στην ασυδοσία του ιδιωτικού κέρδους.
Λίγους μήνες πριν και εν μέσω θέρους, ένα άλλο απότοκο της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων κυριαρχούσε στη δημόσια συζήτηση. Οι αυξήσεις των τιμολογίων του ρεύματος που ακόμη και στον αστικό τύπο περιγράφονταν ως η «τέλεια καταιγίδα». Και για την ακρίβεια, το τελευταίο από τα πολλά κύματα αυξήσεων που ακολούθησε την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την εκποίηση της γιγαντιαίας και ζωτικής σημασίας ΔΕΗ, ο ελληνικός λαός από εκεί που είχε τα φθηνότερα τιμολόγια ρεύματος στην Ευρώπη, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα μηνιαίο χαράτσι ανεξαρτήτως χρώματος τιμολογίου. Ό,τι ακριβώς συνέβη μερικά χρόνια πριν με τον ΟΤΕ και τα τιμολόγια της τηλεφωνίας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα στρατηγικής σημασίας δίκτυα και οι υποδομές χαρίστηκαν επί της ουσίας στα αρπαχτικά του χώρου, οι οποίοι όπως πάντα αποδείχτηκαν κοινοί εκβιαστές που αισχροκερδούν στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Σε ακριβό εμπόρευμα επιχειρούν να μετατρέψουν και το νερό
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τον δρόμο της εμπορευματοποίησης και κατ’ επέκταση ιδιωτικοποίησης έχει πάρει και το νερό. Ακόμη και αυτό το πιο αναγκαίο για τη ζωή αγαθό, στον σάπιο ελληνικό καπιταλισμό της υποτέλειας και της βαρβαρότητας, πρέπει να μετατραπεί σε προϊόν κερδοφορίας. Αν και η ιδιωτικοποίηση ακόμη και του νερού, στα πλαίσια και των κατευθύνσεων της ΕΕ, αποτελεί μια πάγια επιδίωξη της κυρίαρχης τάξης και του συστήματός της, από ό,τι φαίνεται το άλλοθι και για αυτή την εγκληματική μεταρρύθμιση το βρήκαν στη λεγόμενη «κλιματική αλλαγή». Αυτή και την λειψυδρία επικαλέστηκε και ο Μητσοτάκης από το βήμα της ΔΕΘ, όπως και ο Σκυλακάκης, για να αναγγείλουν τις αυξήσεις των τιμολογίων του νερού. Έχει προηγηθεί η γνωστή απατηλή προπαγάνδα που κορυφώθηκε τους τελευταίους μήνες, όπου γνωστοί και «άριστοι» στη χυδαιότητα όπως ο Μ. Παπαδημητρίου έφτασαν να μιλάνε για το πόσο «εξοργιστικά φθηνό» είναι το νερό στην Ελλάδα.
Όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση της ΝΔ ακολουθεί και στο θέμα του νερού την ίδια «πετυχημένη» συνταγή που υιοθετήθηκε για τη ΔΕΗ. Έχει ιδρύσει την ΡΑΑΕΥ (Ρυθμιστική Αρχή Αποχέτευσης Ενέργειας Ύδρευσης), η οποία παρουσιάζεται ως η ανεξάρτητη αρχή που θα ελέγχει το ύψος των τιμών που θα καθορίζουν οι «πάροχοι» για το νερό. Ήδη τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για τα «κλιμακωτά τιμολόγια» και υπόσχονται για την χαμηλή κατανάλωση λελογισμένες αυξήσεις που δεν θα υπερβαίνουν το «Δείκτη Τιμών Καταναλωτή». Χωρίς καν να ξεκαθαρίζουν με ποιον τρόπο θα ορίζουν για κάθε νοικοκυριό, στην πόλη ή το χωριό, τη χαμηλή «λογική» κατανάλωση. Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι ακόμη και το αγαθό του νερού μπαίνει στα επικίνδυνα κανάλια της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της παροχής του. Και αυτό για το λαό θα σημάνει ένα νέο βαρύ χαράτσι που θα καλείται αναγκαστικά να πληρώνει, όπως και τη σημαντική υποβάθμιση της ποιότητας του παρεχόμενου νερού που θα φέρει η σταδιακή επικράτηση της ασυδοσίας των ιδιωτών στο χώρο.
Αθόρυβα αυτή τη φορά ο γιος του Κ. Μητσοτάκη προωθεί την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών
Η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας το 1990 προκάλεσε μια τεράστια σύγκρουση ανάμεσα στους εργαζόμενους της τότε ΕΑΣ -που είχαν τη στήριξη των εργαζομένων και του λαού της Αθήνας- από την μια και της κυβέρνησης του Κων. Μητσοτάκη από την άλλη. Μια μεγάλη απεργία, που αν και αντιμετώπισε κάθε είδους καταστολή, αν και για το σπάσιμό της επιστρατεύτηκαν ΡΕΟ και φαντάροι του ελληνικού στρατού, μπόρεσε να νικήσει. Έκτοτε, αν και πολλές φορές συζητήθηκε, ο κλάδος των αστικών συγκοινωνιών δεν μπήκε στο χορό των ιδιωτικοποιήσεων.
Όλα αυτά μέχρι σήμερα. Όπου ο νεότερος Μητσοτάκης, πολύ πιο αθόρυβα από τον πατέρα του, έχει ξεκινήσει και με γοργά βήματα προχωράει στην εκποίηση και αυτού του νευραλγικού τομέα. Έχοντας ήδη παραχωρήσει γραμμές των αστικών συγκοινωνιών της Ανατολικής Αττικής σε μια κοινοπραξία «κουμπάρων και φίλων».
Αυτό εγκαινιάστηκε με την μορφή της ανάθεσης μεταφορικού έργου για 60 και πλέον γραμμές και για το χρονικό διάστημα 8 χρόνων, έναντι 385.000.000€. Όπως συμβαίνει με όλους τους «επενδυτές» του Μητσοτάκη, τα λεωφορεία για την διεκπεραίωση αυτού του μεταφορικού έργου παρέχονται δωρεάν από τον ελληνικό λαό. Για αυτό και για την παράδοση των 30 πρώτων από τα 211 πράσινα λεωφορεία που αγοράστηκαν μέσω ΕΣΠΑ, ο Μητσοτάκης βρέθηκε στο αμαξοστάσιο στο Κορωπί. Η εξέλιξη και στις αστικές συγκοινωνίες θα είναι η γνωστή. Η ασφάλεια θα υποβαθμίζεται για χάρη της κερδοφορίας, ενώ οι «επενδυτές» για τον ίδιο λόγο θα φροντίσουν να εκτοξευτεί το εισιτήριο των συγκοινωνιών, που συνιστούν μια ακόμη βασική ανάγκη για τους κατοίκους των πόλεων. Το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των αστικών συγκοινωνιών αφορά βέβαια όλα τα μέσα (ΣΤΑΣΥ, ΟΑΣΑ, ΟΣΥ) με τις ίδιες ολέθριες συνέπειες για όλους τους Αθηναίους που τα χρησιμοποιούν. Για το σκοπό αυτό υιοθετούν πάλι τα γνωστά καταστροφικά «golden boys» του ιδιωτικού τομέα. Προσλαμβάνουν στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα και τους φυτεύουν στις διοικήσεις των οργανισμών, προκειμένου να επιταχύνουν τα σχέδια των ιδιωτικοποιήσεων, ρουφώντας σαν τις βδέλλες πακτωλούς χρημάτων, πάντα από τον ελληνικό λαό.
Υγεία, Παιδεία, Ρεύμα και Νερό δεν είναι εμπορεύματα ανήκουν στο λαό
Όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα με τη λυσσαλέα επιχείρηση εδραίωσης και διεύρυνσης της ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης. Σίγουρα η απώλεια του δημόσιου χαρακτήρα αυτών των μεγάλων βασικών κοινωνικών αγαθών συνιστά ένα τεράστιο κοινωνικό πισωγύρισμα.
Στην Παιδεία με την καταπάτηση του συντάγματος και την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων η κυβέρνηση κατόρθωσε να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μετά από πολλές δεκαετίες επίμονων προσπαθειών του αστικού συστήματος στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή σε όλες στις βαθμίδες, ενισχύονται και πληθαίνουν οι ιδιωτικές δομές, ενώ η εμπορευματοποίηση κερδίζει συνεχώς έδαφος στη λειτουργία του δημόσιου σχολείου και των ΑΕΙ, δημιουργώντας συνεχώς νέα σκληρά ταξικά φίλτρα.
Ακόμα πιο επώδυνες για τα λαϊκά στρώματα είναι οι εξελίξεις στον τομέα της Υγείας. Μια ανάλγητη πολιτική που στοχεύει στην υπονόμευση και τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων και -στον αντίποδα- στην ενίσχυση και επιδότηση με κάθε τρόπο των ιδιωτικών είναι σε εξέλιξη, δημιουργώντας εφιαλτικές συνθήκες. Η αποδόμηση και κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων αποτελεί ίσως την πιο αρνητική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών. Την ίδια στιγμή, με τη θεσμοθέτηση των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων, με την είσοδο ιδιωτικών γιατρών στα νοσοκομεία και με την άδεια άσκησης ιδιωτικού έργου στους νοσοκομειακούς γιατρούς, επιταχύνεται η επέκταση και εδραίωση της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του χώρου της Υγείας. Ήδη το «φιλέτο» των διαγνωστικών εξετάσεων έχει περάσει στο μεγαλύτερο ποσοστό στους ιδιώτες, οι οποίοι πάνω στα ερείπια των δημόσιων νοσοκομείων χτίζουν τα δικά τους μέγαρα, με τους διωγμένους από το ΕΣΥ γιατρούς. Ακόμη και με τα τωρινά δεδομένα, η πρόσβαση των λαϊκών στρωμάτων στις δομές υγείας, γίνεται με τεράστιο κόστος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατρέπει και να εξανεμίζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Μεγάλες ανατροπές προετοιμάζουν και στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης. Ως άλλοθι αυτή τη φορά, για τον νέο αντιασφαλιστικό νόμο χρησιμοποιούν το δημογραφικό. Προσπαθώντας πίσω από αυτό να κρύψουν τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων και των πολιτικών λεηλάτησης των ταμείων προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτού του ίδιου, που θα έρθει τώρα -ξανά καβάλα στις επιδοτήσεις και στη νέα λεηλασία των ταμείων- να αναλάβει και τον τομέα των συντάξεων. Πάντα σε βάρος του λαού και του τόπου. Πάντα με ολέθριες συνέπειες για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους.
Όποιος θέλει πραγματικά να δει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια, που η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της βάρβαρης «ανάπτυξής» τους, θα καταλήξει στο ίδιο βασικό συμπέρασμα. Όπου προχωράει η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η παραχώρηση αγαθών και υπηρεσιών στην ιδιωτική πρωτοβουλία, εμφανίζονται χαράτσια και υπέρογκα κόστη για τον λαό και τους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή οι παρεχόμενες υπηρεσίες, είτε αφορούν τις μεταφορές και τα δίκτυα, είτε το ρεύμα, είτε πολύ περισσότερο τους τομείς της Υγείας της Παιδείας και της Πρόνοιας, υποβαθμίζονται δημιουργώντας συνθήκες μόνιμης ανασφάλειας και εγκυμονώντας πάσης φύσεως κινδύνους για την ίδια τη ζωή.
Για αυτό ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, από κάθε άποψη, είναι αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής μας.
