Μπορεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ να μην θεωρεί καθήκον του, ή να μην τολμά από τον φόβο της οργής που θα προκαλέσει η παρουσία του, να παρευρίσκεται σε καμιά από τις ελάχιστες συγκεντρώσεις, τις οποίες η ίδια η ΓΣΕΕ καλεί, βρίσκει ωστόσο συχνά βήμα να εκθέσει τις επικίνδυνες αντεργατικές απόψεις του. Αυτή τη φορά το βήμα τού έδωσε μια ακόμη εφημερίδα του αστικού τύπου, η ΕφΣυν και μάλιστα ανήμερα της Πρωτομαγιάς.
Σε κεντρικό λοιπόν άρθρο της εφημερίδας με τίτλο: «Τα συνδικάτα είναι ανθεκτικοί οργανισμοί διότι μπορούν και μετασχηματίζονται», ξεδιπλώνει όλη την αντιδραστική και βαθύτατα αντεργατική θεωρία για τον «νέο» ρόλο των συνδικάτων, έτσι όπως ο ίδιος αλλά και η νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική, την οποία πιστά υπηρετεί, τον οραματίζονται.
Εν όψει όλης αυτής της επίθεσης που δέχονται οι εργασιακές σχέσεις,το δικαίωμα στην απεργία και η λειτουργία των συνδικάτων, με αποτέλεσμα μια άνευ προηγουμένου οπισθοδρόμηση, μέσω της αδίστακτης κατάργησης κατακτήσεων ολόκληρου αιώνα, με την κυβέρνηση της ΝΔ να έχει νομοθετήσει ανενόχλητη εκτός αυτών και τον απόλυτο έλεγχο της συνδικαλιστικής δράσης, με σκοπό να τη συρρικνώσει ή ακόμη και να την αφανίσει, ο Παναγόπουλος, σε ρόλο κανονικού αντίλαλου της κυβέρνησης, πριμοδοτεί με θράσος.
Μάλιστα χαρακτηρίζει τη νομοθετική ρύθμιση που αφορά στο φακέλωμα και των μελών ενός σωματείου (ΓΕΜΗΣΟΕ), ως «…πρόχειρες δηλαδή παρεμβάσεις δίχως σχεδιασμό, στη λογική “κάνοντας και βλέποντας”, υποκινούμενες πολλές φορές από ιδεοληψίες και δογματισμούς…» Ενώ εκθειάζοντας και αυτός με τη σειρά του τις απεριόριστες δυνατότητες της τεχνολογίας και του διαδικτύου, προτείνει «διαδραστικές ψηφιακές πλατφόρμες μέσα από τις οποίες μπορούν να προωθούνται η ψηφιακή και η οικονομική δημοκρατία και η κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου.
Διαδραστικές πλατφόρμες όπου θα ακούγεται και η φωνή των ασυνδικάλιστων εργαζομένων…» Ενισχύοντας δε την επιχειρηματολογία του, δε διστάζει να αναφερθεί στην περίπτωση του αγώνα των εργαζομένων της e-food, αποδίδοντας με σκόπιμη στρέβλωση τη νίκη του στο διαδίκτυο και όχι στη μαζική αγωνιστική απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων. Για τους οποίους ωστόσο όταν έδιναν τον αγώνα, προκλητικά για άλλη μια φορά σιώπησε, αδιαφόρησε και δεν θεώρησε αναγκαίο να στηρίξει επί της ουσίας η ΓΣΕΕ.
Σε απόλυτη ταύτιση με την κυβερνητική νεοφιλελεύθερη πολιτική, για άλλη μια φορά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, έρχεται να σιγοντάρει απροκάλυπτα στις κυβερνητικές επιδιώξεις και οραματίζεται το τέλος των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών, οι οποίες θα δώσουν τη θέση τους σε ακίνδυνες, απρόσωπες και απολύτως ελεγχόμενες λειτουργίες. Βλέπει το υποτιθέμενο μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος ως ένα κίνημα που «καλείται να αναπρογραμματίσει τις λειτουργίες του και να προχωρήσει στον επιβεβλημένο από τα διακυβεύματα και τις προκλήσεις της εποχής μετασχηματισμό του, με μία εκ των βασικών προτεραιοτήτων του τον ψηφιακό μετασχηματισμό του.»
Μέσα σε ολόκληρο το άρθρο του Παναγόπουλου βέβαια δε θα δει κανείς ούτε μισή κουβέντα για την ανάγκη υπεράσπισης δικαιωμάτων, για αγώνες, για κινητοποιήσεις. Θα δει θεοποίηση του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών διαδικασιών και το έντεχνο πλασάρισμά τους μέσα από ενδεδυμένες με υποκρισία διατυπώσεις του τύπου «αποφεύγοντας τη λογική ότι τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται με ένα click σε έναν υπολογιστή, ένα tablet ή ένα κινητό, το νέο μοντέλο συνδικαλιστικής δράσης πρέπει να δώσει ζωή στην καινοτομία με επίκεντρο τον άνθρωπο, συνδυάζοντας την πλούσια κληρονομιά και τις αξίες του συνδικαλιστικού κινήματος με τις αναδυόμενες τεχνολογίες διαδικτύου…»
Έτσι βλέπει το μέλλον της συνδικαλιστικής δράσης ο εξωνημένος πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Όπως ακριβώς η κυβέρνηση και η ολιγαρχία: Μόνο με το τέλος των ζωντανών διαδικασιών, των μαζικών συνελεύσεων, της πίστης στη δύναμή τους και των αποφάσεων για αγώνα, την άντληση δύναμης του κάθε εργαζομένου από τους συναδέλφους του, θα μπορέσει να δρα η κυβέρνηση με την πολιτική που υπηρετεί, ανενόχλητη!
