Ο πόλεμος ανέκαθεν ξορκιζόταν και θεωρούνταν ως το ανώτατο κοινωνικό κακό. Πολύ αργότερα ειπώθηκε πως είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Αν αποκωδικοποιήσουμε τη φράση, σημαίνει πως η πολιτική και οι πολιτικοί αποφασίζουν για τον πόλεμο, απλώς οι στρατηγοί «πατούν τη σκανδάλη».
Τα τελευταία χρόνια οι φλόγες του πολέμου έφτασαν ως τη γειτονιά μας.Να θυμίσουμε την Κύπρο, την Παλαιστίνη, το Λίβανο, τη Σερβία, τη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Στην πραγματικότητα, οι ιμπεριαλιστές με διάφορες προφάσεις κομμάτιαζαν χώρες και λαούς, τροφοδοτούσαν εθνικισμούς, άλλαζαν τα σύνορα, πουλούσαν όπλα και πολεμική τεχνογνωσία. Από κοντά τους οι κάθε λογής ψευδοανθρωπιστές που πρόβαλλαν το θεώρημα πως η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατη αξία. Πρόκειται βέβαια για τον φερετζέ του υποκριτή, γιατί όποιος ρίχνει βόμβες, χημικά κλπ, γεννώντας στρατιές προσφύγων και προσφυγόπουλων, δεν δικαιούται να μιλάει για σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.
Οι σημερινοί περιφερειακοί πόλεμοι, όταν συμπληρωθούν από τις άπειρες επεμβάσεις, ανατροπές, πραξικοπήματα, τους αποκλεισμούς και τον οικονομικό πόλεμο, αποδείχνουν περίτρανα πως ο ιμπεριαλισμός και ο εγγενής ανταγωνισμός του βρίσκονται σε κρεσέντο διαπάλης, ασφυξίας και ακραίου παρασιτισμού. Όχι μόνο δεν ησυχάζουν αλλά βρίσκονται σε έξαρση.
Η μετακίνηση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στον Ειρηνικό ωκεανό έδωσε χώρο στη Ρωσία του Πούτιν να ανασυνταχθεί και να προσπαθεί να ξεσφίξει το «σιδερένιο κολιέ», με το οποίο την περιέζωσαν οι δυτικοί μετά την πλήρη κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των συμμάχων χωρών της. Η κρίση στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξή της, δείχνει πως ο βορράς των Βαλκανίων βράζει και, σε συνδυασμό με την πολιτική νευρικότητα της Τουρκίας, γεννάει υποθήκες συγκρούσεων και πολέμου. Από την άλλη, η αναγκαστική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν διόλου δε μείωσε τις εντάσεις στην περιοχή, με πιο ορατό δείγμα το Καζακστάν, τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της πρώην ΕΣΣΔ.
Ωστόσο, ο πόλεμος είναι εδώ και καμιά ευχή δε μπορεί να τον μειώσει ή να τον ματαιώσει. Οι μικροαστοί ανθρωπιστές και οι ρεφορμιστές που δανείζονται τις θεωρίες των αστών, παπαγαλίζοντας ατελείωτα, μας έλεγαν πως ο μονοπολικός κόσμος κάτω από τις φτερούγες των ΗΠΑ εγγυάται ασφάλεια κι ευημερία. Η παραπάνω θεωρία επενδύθηκε με πολλά κοστούμια, με πιο δημοφιλές αυτό της παγκοσμιοποίησης. Πως τάχα καταργήθηκαν τα σύνορα και οι εθνικές αντιθέσεις και πώς υπάρχει ένα τεράστιο κι αόρατο χέρι της αγοράς που μπορεί να βάλει τέλος στα δεινά του πολέμου.
Αντίθετα, οι δικές μας θέσεις για την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού γνώρισαν μικρή δημοφιλία, ακόμα και στους κόλπους της νέας αριστεράς (ΝΑΡ, ΣΕΚ κλπ), αλλά η πραγματικότητα και τα γεγονότα αποδείχτηκαν πολύ πεισματάρικα. Έτσι λοιπόν επαναφέρουμε το σύνθημα της ειρήνης κόντρα σε θεούς και δαίμονες των ιμπεριαλιστών δώθε κείθε. Να πάρει ο λαός την υπόθεση στα χέρια του και να ξεφύγει από τις θανάσιμες αγκαλιές των ισχυρών. Δύσκολο, δυσκολότατο έργο, αλλά είναι χίλιες φορές πιο αποτελεσματικό από το να συρθεί ο λαός ως κρέας στα κανόνια και να κουρνιάσει στις φτερούγες των δυτικών ή των Ρώσων ιμπεριαλιστών.
Γνωρίζουμε καλά ότι ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός έχουν οξειδώσει βαθειά τα μυαλά των ανθρώπων, όχι μόνο στην κεντρική Ευρώπη, αλλά και αλλού. Γνωρίζουμε καλά επίσης ότι οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν και διογκώνουν όλες τις δευτερεύουσες αντιθέσεις (εθνικές, θρησκευτικές κλπ), ώστε να εμφανίζονται στο βάθος σαν αναγκαίοι φίλοι και ειρηνοποιοί. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να επαναφέρουμε το σύνολο της αντιιμπεριαλιστικής γραμμής μας με τη σημαία της Ειρήνης. Μόνον αυτή η θέση θέτει στο επίκεντρο τον αναγκαίο «ανθρωπισμό» και υπερασπίζει τον εργαζόμενο άνθρωπο ως μεγάλη αξία. Όλα τα υπόλοιπα ρίχνουν νερό στο μύλο των ιμπεριαλιστών, των πολεμοκάπηλων και των εθνικιστών. Τόσο απλά και τόσο χρήσιμα.
