Πυκνές και κρίσιμες είναι οι εξελίξεις σε διεθνές, περιφερειακό και εγχώριο επίπεδο. Μια πρωτοφανής κινητικότητα εκδηλώνεται παγκοσμίως, που επιβεβαιώνει -ξανά και ξανά- τη ρευστότητα των γεωπολιτικών δεδομένων. Παράλληλα, μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση διαμορφώνεται για τους λαούς όλου του κόσμου. Το αδιέξοδο στις συνομιλίες ΗΠΑ – Ρωσίας φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο του πολέμου στην Ουκρανία.
Δεσπόζουσα θέση στα γεγονότα της περιόδου είχαν οι τρεις διαδοχικές συναντήσεις ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση (ο Στρατηγικός Διάλογος ΗΠΑ-Ρωσίας, η συνεδρίαση του Μικτού Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας και οι διαβουλεύσεις στο πλαίσιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη), μετά το τελεσίγραφο επίδειξης ισχυροποίησης που επέδωσε η Μόσχα για την παροχή δεσμευτικών εγγυήσεων ασφαλείας προς αυτήν εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Συναντήσεις που, με δεδομένες τις «κόκκινες γραμμές» των δύο πλευρών, οδηγήθηκαν στο αναμενόμενο απόλυτο αδιέξοδο, στην τρέχουσα συγκυρία τουλάχιστον.
Οι δηλώσεις και οι κινήσεις που ακολούθησαν, εκατέρωθεν, είχαν άκαμπτο και έντονα συγκρουσιακό χαρακτήρα, με τον πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΑΣΕ να προειδοποιεί πως «τα τύμπανα του πολέμου ηχούν δυνατά» και τα δυτικά ΜΜΕ να προειδοποιούν πως κλιμακώνεται η πολεμική απειλή στα σύνορα της Ουκρανίας! Αν και, την ίδια στιγμή, σε δεύτερο πλάνο, και οι δύο πλευρές επαναλαμβάνουν πως δεν εγκαταλείπουν τη διπλωματία, συνεχίζοντας πυρετωδώς τις διαβουλεύσεις.
Μετά την εξευτελιστική κατάρρευση της ΕΣΣΔ και μια μακρά περίοδο συνεχούς συρρίκνωσης της ισχύος της, η σημερινή Ρωσία με τον Πούτιν επικεφαλής, αφού επανέκαμψε στην ιμπεριαλιστική αρένα διευρύνοντας την επιρροή της με σημαντικές «επιτυχίες» σε κρίσιμα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τώρα αξιώνει να μπει φρένο στη συρρίκνωση του «ζωτικού χώρου» της, να αντιστραφεί η επιθετική περικύκλωσή της και να της αναγνωριστεί ο ρόλος ισχυρής παγκόσμιας -και όχι δευτεροκλασάτης πλέον- δύναμης.
Με λίγα λόγια, διεκδικεί σθεναρά επανακαθορισμό των σχέσεών της με τη Δύση και αντιστοίχισή τους με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, όπου οι ΗΠΑ δεν είναι η αδιαφιλονίκητη υπερδύναμη, αλλά έχουν υποστεί απώλειες και αντιμετωπίζουν αμφισβήτηση της παγκόσμιας ηγεμονικής τους θέσης, έχοντας μπει σε τροχιά κρίσης και παρακμής, σε ένα παγκόσμιο γεωπολιτικό περιβάλλον που σφραγίζεται από τη ραγδαία οικονομική και γεωπολιτική ανάδυση της Κίνας. Μια νέα πραγματικότητα που δημιουργεί συνθήκες συνεχών ανατροπών και αναδιατάξεων και δυναμική διαμόρφωσης νέων γεωπολιτικών ισορροπιών.
Σε αυτό το νέο παγκόσμιο σκηνικό, ή θα υπάρξει ένας συμβιβασμός μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, που -εκ των πραγμάτων- θα περιλαμβάνει εκατέρωθεν υποχωρήσεις ή θα επέλθει ολοκληρωτική ρήξη που θα ενισχύσει τις τεκτονικές αλλαγές που κυοφορούνται στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη.
Η «ανταμοιβή» τους
Στην περιοχή μας, στο εξαιρετικά ασταθές και εύφλεκτο περιβάλλον της Α. Μεσογείου, πεδίο εκδήλωσης και δοκιμής της ιμπεριαλιστικής διαπάλης και γεωπολιτικών ανατροπών, το οριστικό πλέον ναυάγιο του περίφημου αγωγού East Med, μετά το ανεπίσημο έγγραφο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, δημιουργεί νέα δεδομένα. Οι ευρύτερες επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (ανταγωνισμός με Ρωσία και Κίνα, η ενίσχυση των σχέσεών του με περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία και η Αίγυπτος και η προώθηση του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου σε συνδυασμό με το στρατηγικό του σχεδιασμό για απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο) έβαλαν ταφόπλακα στο περιλάλητο αφήγημα της ελληνικής ολιγαρχίας και των πολιτικών της εκπροσώπων και κυβερνήσεων. Δύο μόλις χρόνια μετά τους φρενήρεις πανηγυρισμούς τους για τον αγωγό-υπερόπλο, που παρουσιαζόταν ως «ηχηρό χαστούκι» προς την Τουρκία και έργο δραστικής απομόνωσής της, με παράλληλη -υποτίθεται- «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της Ελλάδας, τα πράγματα αντιστρέφονται.
Η προδιαγεγραμμένη αμερικανική απόρριψη του East Med δικαιώνει και αποθρασύνει τον τουρκικό επιθετισμό -ενισχύοντας τα βήματα αποκλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, προσέγγισης της Τουρκίας με το Ισραήλ, συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και αναθέρμανσης των σεναρίων ενός ισραηλινο-τουρκικού αγωγού- και αφήνει στα κρύα του λουτρού τούς εδώ, πάντα πρόθυμους, υποτακτικούς.
Αυτή είναι η ανταμοιβή τους για τη μετατροπή της Ελλάδας -από το Νότο μέχρι το Βορρά- σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ. Αυτές είναι οι «στενές και παραγωγικές» σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών και η «στρατηγική επένδυση» στη σχέση με τις ΗΠΑ.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση θριαμβολογεί -με μια κακόγουστη φιέστα που επικοινωνεί με το ακροδεξιό, υπερεθνικιστικό ακροατήριο- για την παραλαβή των Rafale και την «αμυντική συμπαράταξη Ελλάδας και Γαλλίας». Με τον ΣΥΡΙΖΑ να «παραπονιέται» πως δεν του αναγνωρίζεται ο ζωτικός ρόλος του στις «εθνικές επιτυχίες»…
Δεν έφτανε, λοιπόν, η «στρατηγική σχέση» και η «ισχυρή συμμαχία» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, προέκυψε και η επίσης «στρατηγική σχέση» και «ισχυρή συμμαχία» της Ελλάδας με τη Γαλλία, με την υπογραφή τον περασμένο Σεπτέμβρη της σχετικής αμυντικής ελληνογαλλικής συμφωνίας. Με τα Rafale, τις φρεγάτες και τις κορβέτες να αποτελούν όχι βεβαίως «πολλαπλασιαστές ισχύος», όπως κομπάζει ο Κυρ. Μητσοτάκης, αλλά «πολλαπλασιαστές» της πολιτικής της εξάρτησης και των κινδύνων για τον ελληνικό λαό.
Όλη αυτή η ασφυκτική πρόσδεση στους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Γαλλίας, όλη αυτή η επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας στη δίνη των ενισχυόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή μας, που πλασάρεται ως «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της Ελλάδας, επιχειρούν να σκορπίζουν ψευδαισθήσεις και εφησυχασμό στον ελληνικό λαό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις που όχι μόνο δεν δημιουργούν συνθήκες «σταθερότητας» και «ασφάλειας», αλλά ενισχύουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ισχυροποιούν τις συνθήκες που ευνοούν τις τουρκικές προκλήσεις και επιθετικές ενέργειες, δυναμώνουν τους παράγοντες που οδηγούν σε πόλεμο, καταστροφή και επαναχάραξη συνόρων. Οι «λύκοι» ποτέ δεν ήταν θεματοφύλακες και εγγυητές των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και συμφερόντων. Οι εξελίξεις, και με τον East Med, το επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά.
Οι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, η τρομερή κλιμάκωση των εξοπλισμών, οι ασκήσεις πολέμου με τα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια των αντίπαλων δυνάμεων στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο, την Ασία, τον Ινδικό Ωκεανό, τη Σινική Θάλασσα, τον Ειρηνικό Ωκεανό (με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα σε διάφορους συνδυασμούς πολυεθνικών επιθετικών σχηματισμών), σε κάθε γωνιά του πλανήτη όπου διακυβεύονται ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, δημιουργούν μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση για τους λαούς όλου του κόσμου. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά.
