Με αφορμή την απεργία στο μετρό
Στα τέλη της περασμένης χρονιάς το σωματείο εργαζομένων του μετρό προκήρυξε στάση εργασίας. Η στάση αυτή χρησιμοποιήθηκε σαν αφορμή από την κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα ακόμη αντεργατικό – αντισυνδικαλιστικό μέτρο.
Όταν έγινε η στάση εργασίας των εργαζομένων του μετρό η κυβέρνηση με την συνδρομή των μεγάλων κρατικών και ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης ξεσήκωσε ένα ηχηρό θόρυβο για τη «ζημιά» που προκαλούν οι «αιφνιδιαστικές απεργίες στο κοινωνικό σύνολο» και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη προχώρησαν σε δηλώσεις για λήψη μέτρων, προετοιμάζοντας έδαφος για μια νέα απεργοκτόνα νομοθετική διάταξη.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι πρέπει να «αντιμετωπιστούν στοιχειωδώς οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου», μέσα στο μήνα θα προχωρήσει σε ψήφιση νομοσχεδίου που, όπως ισχυρίζεται, «θα ευθυγραμμίζεται με ανάλογες ρυθμίσεις που ισχύουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Νόμο που θα υποχρεώνει τα σωματεία εργαζομένων στις συγκοινωνίες (άραγε μόνο αυτά;) να ορίζουν προσωπικό ασφαλείας στη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων.
Ο υπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Κώστας Καραμανλής σε συνέντευξή του δήλωσε ότι «Θα θέσουμε ζήτημα ελαχίστου προσωπικού ασφαλείας, δυστυχώς πρέπει να νομοθετήσουμε για αυτό, δηλαδή να υπάρχει ένα κατ’ ελάχιστο προσωπικό στα πρωινά δρομολόγια και στα βραδινά δρομολόγια. Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, αυτό συμβαίνει και στον ΟΣΕ έτσι ώστε να μην μπορούνε μια χούφτα άνθρωποι να κρατάνε σε ομηρία μια ολόκληρη πόλη».
Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν η κυβέρνηση για την «εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου» τότε θα έκανε προσλήψεις, θα αγόραζε ανταλλακτικά, αυξάνοντας κατά συνέπεια τα δρομολόγια. Η μοναδική έγνοια, όμως, της κυβέρνησης είναι να νομοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να εξουδετερώσει εντελώς τις απεργιακές κινητοποιήσεις ως μέσο αντίδρασης και διεκδίκησης των εργαζομένων.
