Στις αρχές Φλεβάρη μια σειρά ομοσπονδίες του δημοσίου, με κεντρικό άξονα τους μηχανικούς του δημοσίου, κήρυξαν απεργία, απαιτώντας, μέσα σε άλλα, και την καλυτέρευση των συνθηκών στις πολεοδομίες. Αμέσως μετά την κήρυξη της απεργίας ο υπουργός Εσωτερικών, Μ. Βορίδης, όχι μία, αλλά δύο φορές προσέφυγε στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία «παράνομη και καταχρηστική». Και τις δύο το δικαστήριο έκρινε ότι ο Υπουργός δεν έχει “έννομο συμφέρον” να ταχθεί εναντίον των εργαζομένων. Το αιτιολογικό της απόφασης δεν απορρίπτει το σκεπτικό του Βορίδη, αλλά το «έννομο συμφέρον» του γιατί και το υπουργείο Εσωτερικών δεν είναι ο άμεσος εργοδότης των απεργών για να απαιτεί την άρση της απεργίας.
Το υπουργείο Εσωτερικών, προφανώς, θεώρησε ότι στην αντεργατική νομοθεσία αυτό είναι ένα “παράθυρο” που εμποδίζει την κυβέρνηση να προχωρεί σε δικαστική απαγόρευση απεργιών.
Παράθυρο, που με τη νέα διάταξη που προωθεί η κυβέρνηση, πάει να κλείσει. Σύμφωνα λοιπόν με την προσθήκη, που περιλαμβάνεται σε υπό συζήτηση νομοσχέδιο, αναφέρεται ότι: «Το Ελληνικό Δημόσιο νομιμοποιείται σε κάθε περίπτωση να προσφύγει ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου σύμφωνα με την παρ. 4 του άρθρου 22, και δια του Υπουργού που ασκεί τη σχετική εποπτεία, και όταν έχει εκχωρήσει τις σχετικές κρατικές 17 αρμοδιότητες σε Ο.Τ.Α. ή άλλα ν.π.δ.δ., ακόμη και με μεταφορά προς αυτούς των κατ΄ αντικείμενο αρμόδιων υπαλλήλων.»
Με απλά λόγια η διάταξη εκχωρεί νομοθετικά στον εκάστοτε υπουργό το «έννομο συμφέρον», να καταθέτει αγωγές σε βάρος κινητοποιήσεων εργαζομένων σε ΟΤΑ και Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.), με στόχο να απαγορευτεί η κήρυξη των απεργιών τους, καθώς αφαιρεί το πάτημα στα δικαστήρια του άμεσου εργοδότη, που μπορεί να είναι ο δήμαρχος ή κάποια άλλη μορφή δημόσιου φορέα. Και αφού μετά και την ψήφιση του απεργοσπαστικού νόμου Χατζηδάκη, η εργοδοσία έχει καταφέρει να κηρύσσουν τα δικαστήρια το 98% των απεργιών «παράνομες και καταχρηστικές», τώρα θέλουν αυτό το ποσοστό να το κάνουν ακόμα πιο μεγάλο!.
Έτσι στην εκπνοή της θητείας της, η κυβέρνηση κάνοντας τα αδύνατα δυνατά, καταθέτει νομοσχέδια με μόνο γνώμονα την καταστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων και την εξάλειψη των εργασιακών κεκτημένων, αφήνοντας μια καλώς εκτελεσμένη προϋπηρεσία και ένα καλό βιογραφικό στο μεγάλο κεφάλαιο και την εργοδοσία. Και προσθέτοντας ένα ακόμα απεργοσπαστικό εργαλείο στο αντεργατικό οπλοστάσιο κυβέρνησης και εργοδοσίας για το μέλλον!
