Σε νέα Σύνοδο Κορυφής προσανατολίζεται η Ε.Ε. μετά την άκαρπη προσπάθεια να ξεπεραστούν και να γεφυρωθούν οι αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών κρατών-μελών, για το νέο κοινοτικό Προϋπολογισμό 2021-2027. Το γυφτοπάζαρο για τα κοινοτικά κονδύλια ξεκίνησε ήδη από το πρωί της περασμένης Πέμπτης (20/02) και μέχρι αργά τη νύχτα της Παρασκευής δεν είχε βρεθεί λύση για τις προτεραιότητες του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για την προσεχή, καυτή επταετία.
Είναι γεγονός ότι το Brexit επηρέασε σημαντικά στην έλλειψη αποφάσεων, καθώς οι ισορροπίες μετατοπίστηκαν, με τη Γαλλία να ισχυροποιεί τη θέση της και τις απαιτήσεις της. Θυμίζουμε πως η Βρετανία είχε τη δεύτερη θέση στη συνεισφορά του Προϋπολογισμού, μετά τη Γερμανία και παρά τις επιμέρους διαφορές αποτελούσαν το «ισχυρό χαρτί» του «πλούσιου» Βορρά, έναντι του «φτωχού» Νότου. Πάντως, τόσο η Μέρκελ, όσο και ο Μακρόν τόνισαν τις πολύ μεγάλες διαφορές που είναι δύσκολο να γεφυρωθούν.
Παράλληλα, οι οξύτατες διαφορές μεταξύ Γερμανίας-Γαλλίας στο ζήτημα της Γερμανίας να αναζητήσει λύση πέρα από την εξάρτηση της από το ρωσικό αγωγό Nordstream που τροφοδοτεί προς το παρόν αποκλειστικά τη γερμανική βιομηχανία με φυσικό αέριο, το πρόγραμμα «στρατιωτικοποίησης» της Ε.Ε. (ΚΕΠΠΑ), στο οποίο επιμένει πιεστικά η Γαλλία, η άρνηση της Γαλλίας να περικοπούν κονδύλια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η άρνηση των «ολιγαρκών τεσσάρων» Αυστρία, Δανία, Ολλανδία, Σουηδία, τις οποίες στηρίζει η Γερμανία α) να δεχθούν αύξηση της συνεισφοράς τους πάνω από 1%, β) να δεχθούν τη μείωση των εκπτώσεων που απολάμβαναν για δεκαετίες και γ) να επιβάλλουν μείωση των κονδυλίων της ΚΑΠ, η προσεπίκληση του «κράτους δικαίου» (αναφερόμενες στην «προστασία» τους από την «μεταναστευτική εισβολή») από τις χώρες του Βισεγκραντ, κλπ., έδωσαν τον τόνο των αντεγκλήσεων και των σκληρών παζαριών, της «Ευρώπης της αλληλεγγύης».
Οι διμερείς διαβουλεύσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σ. Μισέλ, για συμβιβαστική πρόταση βασικά για το ύψος του Προϋπολογισμού (1,2 τρις €), δεν απέδωσαν καθώς η πρόταση της Κομισιόν για συμμετοχή κάθε κράτους-μέλους με 1,11% του ΑΕΠ τους, θεωρήθηκε υπερβολική. Ωστόσο για τις χώρες του λεγόμενου ευρωπαϊκού Νότου, με έντονο το στοιχείο της αγροτικής παραγωγής, η περικοπή κονδυλίων της ΚΑΠ –και άρα των επιδοτήσεων/ενισχύσεων- θα επηρεάσει σημαντικά την ήδη χτυπημένη Γεωργία/Κτηνοτροφία/Αλιεία της χώρας μας και το αγροτικό εισόδημα που έχει υποστεί την τελευταία δεκαετία δραστική μείωση.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι άπαξ και αποφασιστεί ο Προϋπολογισμός με όλες τις συμφωνημένες δαπάνες και τις πολιτικές προτεραιότητες, τηρείται αυστηρά η «δημοσιονομική πειθαρχία», με αυστηρές κυρώσεις στα ανυπάκουα κράτη-μέλη.
Προφανώς οι πολιτικές υποτάσσονται στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, είτε αφορούν σε εξοπλισμούς, σε ψηφιακό μετασχηματισμό, σε μείωση των εκπομπών άνθρακα, σε προστασία συνόρων, σε τράπεζες, σε μεταφορές, σε εφοδιαστικές αλυσίδες, σε φάρμακα, σε «πράσινη» ανάπτυξη, κλπ.
Είναι αυτονόητο ότι το ποσό συμμετοχής της Ελλάδας του 1%, ή 1,1% (1,8 δις ή 2 δις €) θα πληρωθεί από το υστέρημα λαού, ο οποίος δέχθηκε για μία δεκαετία την μνημονιακή πολιτικής του δυτικοευρωπαϊκού (και αμερικάνικου) ιμπεριαλισμού.
Ωστόσο, μέσα στον ορυμαγδό του παζαριού, ακούστηκε και η πρωθυπουργική φωνή του παραδοσιακού ζήτουλα Μητσοτάκη, που απέδωσε την αποτυχία της έκτακτης Συνόδου στην «επιμονή κάποιων, να κάνουμε περισσότερα με λιγότερους πόρους». Ο ίδιος, εκφράζοντας τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ζητά τη «μετάβαση σε μία νέα εποχή», ζητά «ένα εμπροσθοβαρές ΕΣΠΑ», ζητά πόρους για τη «μετάβαση στην απολιγνιτοποίηση», ζητά «πολιτικές που αφορούν τη μετανάστευση», ζητά «τη λειτουργία της Frontex», και σαν κερασάκι στην τούρτα των συμφερόντων της ολιγαρχίας, ζητά και «τη μη περικοπή των κονδυλίων της ΚΑΠ». Τα οποία είναι για εσωτερική κατανάλωση, για προπαγανδιστική χρήση στο εσωτερικό της χώρας, αφού γνωρίζουν πως τον κοινοτικό προϋπολογισμό θα τον αποφασίσουν τα αφεντικά της ΕΕ, Γερμανοί και Γάλλοι.
Για το κατά πόσο θα ωφεληθεί ο λαός από τις κοινοτικές παροχές, αν τελικά εισακουσθούν οι επιθυμίες της κυβερνητικής πολιτικής, αρκεί να πούμε ότι σήμερα, τριανταεννέα χρόνια ενταξιακής πορείας, εκείνο που περονιάζει μέχρι το μεδούλι όλο αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, είναι η καταπάτηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, η απαξίωση των εργαζομένων και συνταξιούχων και η υπαγωγή τους στην κατηγορία των υποζυγίων για την εξυπηρέτηση των πολλαπλών συμφερόντων του ντόπιου και ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Απ’ ότι αποδεικνύεται, όχι μόνο δεν βελτιώθηκε η οικονομική θέση των εργατολαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα επιδεινώθηκε σε τέτοιο σημείο, που οι πιο πρόσφατες στατιστικές εμφανίζουν ένα ποσοστό γύρω στο 65% να κινείται στα όρια της φτώχειας. Και η κυβέρνηση της Δεξιάς, πατώντας πάνω στη φτώχεια, την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση των δικαιωμάτων του λαού, επιχειρεί υποκριτικά να εμφανίσει ότι μία συμφωνία στον κοινοτικό Προϋπολογισμό 2021-2027 κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, θα βοηθήσουν στην «επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στην κανονικότητα» και την «επιστροφή της χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά». Κι όλα αυτά κάτω από την μπότα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ευρωπαϊκής «επιτροπείας».
Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
