Αναμφίβολα πρόκειται για πισώπλατο μαχαίρωμα πριν καν αρχίσει η μάχη για το τερατούργημα Χατζηδάκη που πάει να σβήσει από τον κοινωνικό χάρτη δικαιώματα και κατακτήσεις δεκάδων χρόνων. Ό,τι κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες. Τα μεγάλα λόγια όλων των προδοτών της εργατικής τάξης δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για τη μετάθεση μιας απεργίας, η οποία μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους. Αλλά για όλο το πλαίσιο και τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων.
Καμία προετοιμασία δεν έγινε στους χώρους δουλειάς και εργασίας, την ώρα που τα «συστημικά» ΜΜΕ γάνωναν το μυαλό των εργαζομένων με μύθους και ψέματα. Η προσκυνημένη ΓΣΕΕ ακόμα να τυπώσει δύο αράδες και το φλύαρο ΠΑΜΕ/ΚΚΕ μιλούσε για μία απεργία χωρίς ημερομηνία, κυριολεκτικά «ορφανή». Ο ΣΥΡΙΖΑ καραδοκεί στη γωνία ευελπιστώντας να εισπράξει την όποια δυσαρέσκεια, σαν τον κλέφτη που παραμονεύει στη γωνία. Η ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ εξήγγειλαν απεργία στις 3 Ιουνίου, δειλά και τρομαγμένα, για να την μεταθέσουν ύστερα από πρόταση του… ΠΑΜΕ. Το τελευταίο για να καλύψει την ακροβασία του επιστράτευσε μπετονιέρες και τσιμέντο για να χτίσει το υπουργείο Εργασίας. Φτηνά κόλπα ενός φτηνότερου σχεδίου. Αλλά η προδοσία παραμένει. Ορισμένες φορές κάτω από το βάρος της αποστερημένης ακαδημαϊκής σκέψης απορρίπτουμε ως μέθοδο ανάλυσης τη συνωμοσία και την προδοτική στάση. Λάθος. Διότι όλα τα παραπάνω είναι συστατικά στοιχεία της ταξικής πάλης και της ανθρώπινης ποταπότητας.
Είναι αλήθεια ότι το μέγεθος των οργανωμένων δυνάμεων των εργαζομένων στα συνδικάτα είναι πολύ μικρό και η αναξιοπιστία των συνδικαλιστικών ηγεσιών έχει φτάσει στο ναδίρ. Τα συνδικάτα στη χώρα μας δεν έχουν την παράδοση των αντίστοιχων στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (τρέιντ-γιούνιον) και οι ηγεσίες τους περισσότερο μοιάζουν με μαφίες, παρά με ταξικούς εκπροσώπους των εργατών. Νοθείες στις εκλογές, συνεννοήσεις με την εργοδοσία, προνόμια, μικρές σκοπιμότητες, άρνηση να στοιχηθούν ενιαία και μαχητικά γύρω από ένα σχέδιο υπεράσπισης των κατακτήσεων, χωρίς βάθος και «φιλότιμο». Οι λίγες εξαιρέσεις σωματείων και ανθρώπων δεν αλλάζουν τον γενικό κανόνα, γι’ αυτό το λόγο τεράστιες μάζες εργαζομένων γυρίζουν την πλάτη τους στους συμβιβασμένους «εκπροσώπους» τους.
Αλλά η 3η Ιούνη μόνο ως μέρα προδοσίας μπορεί να χαρακτηριστεί και οι εργαζόμενοι θα ’ναι σε καλύτερη θέση αν «βγάλουν τα συμπεράσματά τους». Αν αντλήσουν από το σάλπισμα της ήττας και της οπισθοχώρησης ιδέες ανασύνταξης και σαν τον Ανταίο να πάρουν δύναμη από το «είναι» τους. Διότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αφορά όλο το παρόν τους και το μέλλον των παιδιών τους. Αλλάζει όλο τον εργασιακό χάρτη και πισωγυρίζει «παλινορθωτικά» όλο το τοπίο.
Δεν πρόκειται, βέβαια, να σταματήσει ο ιστορικός τροχός και η ταξική πάλη θα γεννήσει άπειρες μορφές αντίστασης. Αλλά το «εδώ και τώρα» έχει την πολιτική σημασία του. Και σ’ αυτόν τον αναγκαίο αγώνα, όλες, μα όλες, οι δυνάμεις του κακού φρόντισαν να διασπάσουν, να παραλύσουν, να υπονομεύσουν, να αλυσοδέσουν τις όποιες αντιστάσεις. Όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά αντικειμενικά δουλεύοντας για τον ίδιο αντεργατικό στόχο. Λίγη σημασία έχουν τα κηρύγματα, οι μεγάλες κουβέντες, οι φαντασμαγορικές ενέργειες, τα ψέματα, η ελεεινολογία, η μεγέθυνση του αντίπαλου, τα σκιάχτρα και οι ξορκισμοί. Αν η εργατική τάξη είχε τη δυνατότητα να γνωρίζει το παρασκήνιο, σίγουρα θα τους έστελνε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αλλά φροντίζουν να σκεπάζουν τις βρομιές τους, ώστε η άγνοια να συνοδεύει την προδοσία τους.
Σε ό,τι μας αφορά λέμε ότι χρειάζεται ανασυγκρότηση, πρωτοβουλίες, αλλαγή ρότας. Και σ’ αυτόν τον δύσκολο, αλλά ελπιδοφόρο, δρόμο έχουν θέση όλοι όσοι έχουν ελάχιστη τσίπα και άπειρη απαντοχή. Οι μάσκες έπεσαν! Έκαστος όπου ετάχθη!
Στις 3 Ιούνη οι ταξικοί συνδικαλιστές σήκωσαν το γάντι και έσωσαν την τιμή των αγώνων της εργατικής τάξης.
Σ’ αυτόν το δρόμο να συνεχίσουμε.
