Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 30/11 στο ΣΗΜΑ η εκδήλωση-συζήτηση για τη Λατινική Αμερική, με κεντρικό ομιλητή τον επιτετραμμένο της πρεσβείας της Μπολιβοριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, Φρέντυ Φερνάντες Τόρες.
Την ώρα που τα κυρίαρχα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ προσπαθούν να θάψουν στη σιωπή ή στη λάσπη τον κοινωνικό αναβρασμό που απλώνεται σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως στην Αϊτή, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στην Ονδούρα, στον Παναμά, στην Κολομβία, στον Ισημερινό, στη Χιλή, η εκδήλωση επιχείρησε να φωτίσει τον αγώνα που αναπτύσσεται σε αυτές, με την επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων, ο οποίος διεκδικεί δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ενάντια στην ιμπεριαλιστική νεοαποικιακή εκμετάλλευση και την εγχώρια αντίδραση.
Εκ μέρους της Πορείας και του Σήματος, εισηγητικά μίλησε ο σ. Κουφοβασίλης Δ., για να ακολουθήσει η κεντρική ομιλία του Φρέντυ Φερνάντες Τόρες. Εκτεταμένα αποσπάσματα από τις δύο αυτές ομιλίες παρατίθενται.
Την εκδήλωση άνοιξε ο σ. Αδριανός Γ., ο οποίος και συντόνισε τη συζήτηση που ακολούθησε με βροχή ερωτημάτων. Εκτός από τον επιτετραμμένο της πρεσβείας της Μπολιβοριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, Φρέντυ Φερνάντες Τόρες, η Πορεία και το Σήμα ευχαριστούν θερμά τη Λ. Κωνσταντίνου για τη διερμηνεία που προσέφερε σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης και σχεδόν μέχρι τις πρώτες μικρές ώρες του Σαββάτου.
Η ομιλία του επιτετραμμένου της πρεσβείας
της Μπολιβοριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας,
Φρέντυ Φερνάντες Τόρες
Ξεκινώντας θέλω να σας ευχαριστήσω για την αλληλεγγύη σας και την ευκαιρία που μου δίνετε να εκφράσω αυτό που οι Βενεζουελάνοι αισθανόμαστε για την κατάσταση που έχει επιβληθεί στη χώρα μας λόγω της επίθεσης των ΗΠΑ.
Και θέλω να σας πω ότι ο πόλεμος αυτός κατά της χώρας μου δεν συμβαίνει μόνο στην επικράτειά μας. Είναι ένας οικονομικός και συμβολικός πόλεμος που έχει εκφράσεις σε όλο τον πλανήτη. Προσπαθεί να καταστρέψει οποιαδήποτε σκέψη αλληλεγγύης προς τον αγώνα του λαού μου.
Ξέρω ότι δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Από το 1989, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτύξει μια τεχνική πραξικοπημάτων που εκτελείται για να καταστρέψει λαϊκές κυβερνήσεις, αλλά παρουσιάζεται σα να επρόκειτο για ένα λαϊκό και απελευθερωτικό κατόρθωμα, όταν στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να ανοίγει το δρόμο σε φασιστικές δυνάμεις.
Θέλω να επαναλάβω αυτό το σκεπτικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούν τις ακροδεξιές δυνάμεις στην εξουσία, αλλά κάνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να αφηγούνται αυτά τα γεγονότα σαν να ήταν το έπος ενός λαού που αγωνίζεται να επιτύχει την δημοκρατία και την ελευθερία.
Ο Σιμόν Μπολίβαρ, ο Απελευθερωτής της Βενεζουέλας, στις 5 Αυγούστου 1829, είχε προειδοποιήσει ακριβώς γι’ αυτό το πράγμα, γράφοντας σε μια επιστολή ότι «φαίνεται πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεχθεί κάποιου είδους κάλεσμα από τη Θεία Πρόνοια να μαστίζουν την Αμερική με δυστυχίες στο όνομα της ελευθερίας».
Εκτός από αυτήν και άλλες παρόμοιες προειδοποιήσεις, η στρατηγική κάποιες φορές λειτουργεί. Σε αρκετές περιπτώσεις βλέπουμε πολλούς εργαζόμενους ορισμένων χωρών να αισθάνονται συμπάθεια για έναν σκοπό που τους φαίνεται δίκαιος, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες εκείνες που εκτελούν αυτήν την ενέργεια για να οικειοποιηθούν τους πόρους μιας χώρας ή να επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στον πλανήτη.
Η μακάβρια λογική αυτής της στρατηγικής μου θυμίζει πάντα τους στίχους του Αργεντίνου ποιητή Roberto Juarroz:
Η ζωή ζωγραφίζει ένα δένδρο
και ο θάνατος ζωγραφίζει ένα άλλο.
Η ζωή ζωγραφίζει μια φωλιά
και ο θάνατος την αντιγράφει.
Η ζωή ζωγραφίζει ένα πουλί
για να κατοικήσει στη φωλιά
και ο θάνατος αμέσως
ζωγραφίζει ένα άλλο πουλί.
Ένα χέρι που δεν ζωγραφίζει τίποτα
περπατά ανάμεσα σε όλα τα σχέδια
και κάθε τόσο αλλάζει θέση σε κάποιο.
Για παράδειγμα:
το πουλί της ζωής
καταλαμβάνει τη φωλιά του θανάτου
πάνω στο δέντρο που ζωγράφισε η ζωή.
Όπως θα παρατηρήσατε στους στίχους του Juarroz, κάποιες λέξεις αλλάζουν θέση με συνέπεια να συμβαίνει κάτι τρομακτικό, γιατί ο θάνατος αρχίζει να καταλαμβάνει τα μέρη όπου εμείς υπερασπιζόμαστε τη ζωή.
Το κατασκεύασμα αυτής της αφήγησης ευνοεί τη χρήση των λέξεων «νέοι» και «φοιτητές», δύο ουσιαστικά απέναντι στα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην έχουμε συναισθήματα αλληλεγγύης, επειδή είναι αυτοί ακριβώς που διοργανώνουν «διαμαρτυρίες» που πάντα χαρακτηρίζονται ως ειρηνικές.
Στη Βενεζουέλα, εκτός από την καταστροφή των υπηρεσιών υγείας, των σταθμών του μετρό και των λεωφορείων, αυτές οι υποτιθέμενες διαμαρτυρίες έχουν διαπράξει δολοφονίες αστυνομικών, εθνοφρουρών και πολιτών.
Έχουν φτάσει μέχρι τη φρίκη του να λούσουν με βενζίνη και να κάψουν ζωντανούς ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή έμοιαζαν με τσαβιστές.
Στη Βολιβία απήγαγαν συγγενείς υπουργών για να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν δημόσια. Εάν δεν το κάνανε, οι απαχθέντες θα δολοφονούνταν.
Στο αφήγημα που μας έχουν επιβάλει, τα γεγονότα αυτά δεν υπάρχουν. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν μόνο εκείνο που μπορούν να παρουσιάσουν ως καταστολή.
Όταν η αστυνομία της Γαλλίας ή της Ισπανίας αντιμετωπίζει μια διαδήλωση, ο Τύπος συνεχώς παρουσιάζει το έργο τους λέγοντας ότι πρόκειται για «συγκράτηση» ή «διάλυση».
Αντίθετα, όταν πρόκειται για κυβέρνηση που δεν είναι αρεστή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κυρίαρχος Τύπος δεν θα διστάσει να χαρακτηρίσει οποιαδήποτε ενέργεια της αστυνομίας ως «καταστολή», ακόμη και όταν τραυματίζονται ή σκοτώνονται αστυνομικοί, όπως συνέβη στη Βενεζουέλα.
Σήμερα, η Λατινική Αμερική αποτελεί το σκηνικό του αγώνα για πολλούς λαούς που απαιτούν υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης και μια δημοκρατία που να έχει ουσιαστικό λαϊκό περιεχόμενο.
Τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης δεν προβάλλουν αυτούς τους αγώνες. Η Αϊτή, η Ονδούρα, ο Παναμάς, η Κολομβία, ο Ισημερινός και η Χιλή έχουν προχωρήσει σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Σε όλες αυτές τις χώρες έχουν υπάρξει θύματα της αστυνομικής καταστολής, ο Τύπος όμως δεν αναφέρεται σε αυτά με αυτόν τον τρόπο.
Με δυσανάλογο και γελοίο τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφουν την παγκόσμια προσοχή προς τη Βενεζουέλα.
Στις 15 Νοεμβρίου, η Μισέλ Μπασελέτ, πρώην πρόεδρος της Χιλής και σημερινή εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τοποθετήθηκε υπέρ του να σεβαστεί η Βενεζουέλα το δικαίωμα στις διαδηλώσεις, μετά το κάλεσμα της αντιπολίτευσης σε κινητοποίηση την επόμενη ημέρα στο Καράκας.
Στο Καράκας, δεν συνέβη τίποτα. Η αντιπολίτευση πήγε μέχρι την πρεσβεία της Βολιβίας στη Βενεζουέλα για να εκφράσει την υποστήριξή της στο φασιστικό πραξικόπημα που διαπράχθηκε κατά της κυβέρνησης του Έβο Μοράλες. Αντίθετα, απέναντι στις διαδηλώσεις στη Χιλή, την Αϊτή, την Ονδούρα, την Κολομβία και τη Βολιβία, όπου οι κυβερνήσεις τους είναι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ σιωπά.
Στη Βολιβία, έχει εξαπολυθεί η πιο μεγάλη καταστολή εναντίον των αυτόχθονων λαών που αποτελούν την πλειοψηφία αυτής της χώρας. Κρατώντας τη Βίβλο στα χέρια της, η de facto κυβέρνηση εξέδωσε διατάγματα έτσι ώστε η αστυνομία και ο στρατός να μην τιμωρηθούν για τη σφαγή του λαού.
Απέναντι σε αυτές τις εγκληματικές ενέργειες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι οργανισμοί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραμένουν σιωπηλοί.
Ο Αλί Πριμέρα, ο εθνικός μας τραγουδιστής, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει στο κίνημα λαϊκού τραγουδιού της Βενεζουέλας, μας θυμίζει σε ένα του τραγούδι εκείνο το ρητό από τη Βίβλο που λέει ότι είναι ευκολότερο να δει κανείς μια καμήλα να περνάει μέσα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά έναν πλούσιο να πηγαίνει στον παράδεισο.
Αλλά αμέσως μετά προειδοποιεί ότι οι πλούσιοι αγοράζουν τις καμήλες, αγοράζουν τις βελόνες και αγνοούν τα λόγια του Ιησού.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο ήταν πάντα ζωτικής σημασίας για το λαϊκό κίνημα, για τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ευρωπαϊκή δεξιά έχουν αναπτύξει μια πολιτική χρηματοδότησης μιας σημαντικής ομάδας υποτιθέμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που παριστάνουν ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν στην πραγματικότητα αποτελούν όργανα της ηθικής εξολόθρευσης των κυβερνήσεων που δεν είναι σύμμαχοι του Λευκού Οίκου.
Οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς που διαχειρίζονται την ατζέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα κάνουν τίποτα για τους βολιβιανούς αδελφούς. Δεν υπάρχουν για να προστατεύουν ή να υπερασπίζονται τους λαούς. Λαμβάνουν χρήματα για να δρουν ως η αιχμή του δόρατος της στρατηγικής της αλλαγής καθεστώτος που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο για να αφήσω χρόνο για τυχόν ερωτήσεις, θέλω όμως να μοιραστώ μια ανησυχία.
Το θέμα της Βενεζουέλας, όπως και της Βολιβίας, δεν αφορά μόνο τους λαούς των χωρών αυτών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να επιβάλουν την έννοια της παγκοσμιοποίησης στον πλανήτη. Την έχουν επιβάλει παντού, και όμως μόνο η παγκόσμια ελίτ είναι ευχαριστημένη από τα αποτελέσματα.
Ο ίδιος ο αμερικανικός λαός έχει ζημιωθεί από το κυρίαρχο όραμα και αυτή είναι μια αίσθηση που μοιράζονται όλοι οι εργαζόμενοι στον κόσμο.
Έτσι γεννήθηκε και το σύνθημα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και ακριβώς εναντίον αυτής της πιθανότητας, εκτελούνται οι πολιτικές αλλαγής καθεστώτος με τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτίθενται σε κάθε λαό που αποφασίζει να επιλέξει το δικό του μονοπάτι ανάπτυξης.
Κάθε λαός που μάχεται πρέπει να αισθάνεται ως δικό του τον αγώνα όλων των λαών του κόσμου. Κάθε νίκη θα είναι μια νίκη όλων των λαών.
Μακάρι η στράτευσή μας, η συνάντησή μας σε αυτόν τον αγώνα, να μας επιτρέψει να πούμε αυτό που είπε και ο ποιητής Νερούδα στο κόμμα του:
Μ’ έκανες αντίπαλο του κακού και έγινα τείχος απέναντι στον αλλόφρονα.
Με έκανες να δω την καθαρότητα του κόσμου και την δυνατότητα της χαράς.
Μ’ έκανες ακατανίκητο, επειδή μαζί σου τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με μένα.
Ανεξαρτησία και σοσιαλιστική πατρίδα
Θα ζήσουμε και θα νικήσουμε.
Η ομιλία του σ. Δημήτρη Κουφοβασίλη
εκ μέρους της Πορείας
Συναγωνιστές και φίλοι,
Διοργανώνουμε την εκδήλωση αυτή σε συγκυρία κατά την οποία ολόκληρη αλυσίδα μαζικών λαϊκών αγώνων και εξεγέρσεων εκδηλώνονται διαδοχικά ή και συγχρονισμένα στη μια ή την άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Στόχος μας είναι να συμβάλουμε στην ανάδειξη της σημασίας των εξελίξεων αυτών, εκφράζοντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των λαών. Οι αγώνες αυτοί, πέρα από τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες που κάθε φορά έχουν, και πέρα από τις αφορμές οι οποίες κάθε φορά τους πυροδοτούν, κοινό γνώρισμα έχουν ότι στρέφονται ενάντια στη νεοαποικιακή εκμετάλλευση και τη στρατοκρατική καταπίεση, για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ενάντια στον φασισμό και την αντίδραση, ενάντια στα αμερικανόπνευστα και αμερικανοκινούμενα πραξικοπήματα.
Από τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία μέχρι το Εκουαδόρ και της Ονδούρα, από την Νικαράγουα και την Κολομβία, μέχρι την Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Χιλή, όλοι οι πολύπαθοι λαοί των χωρών της Λατινικής Αμερικής στέλνουν ελπιδοφόρο μήνυμα αγώνα παντού στον κόσμο.
Πού να στρέψουμε πρώτα το βλέμμα μας;
Οι ΗΠΑ αποφάσισαν, μετά τη Βενεζουέλα, να επιχειρήσουν να στήσουν ένα πιόνι τους και στη Βολιβία. Μετά τις 10 Νοεμβρίου, και το αμερικανικής σύλληψης και υποκίνησης πραξικόπημα, αυτοανακηρυγμένη πρόεδρος της Βολιβίας θέλει να λέγεται η Τζανίνε Άνιες, η ως τότε δεύτερη αντιπρόεδρος της Γερουσίας της Βολιβίας. Πάνω από 30 είναι οι νεκροί και περισσότεροι από 700 οι τραυματίες στις διαδηλώσεις που ξέσπασαν ενάντια στους πραξικοπηματίες, με τους τελευταίους να συμβιβάζονται με νέες εκλογές χωρίς όμως τη συμμετοχή του Έβο Μοράλες, του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Βολιβίας και νικητή των πρόσφατων εκλογών της 20ης Οκτωβρίου.
Στη Χιλή, η αντιδραστική κυβέρνηση Πινέιρα, για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του χιλιανού λαού, υποχρεώθηκε σε ελιγμό και σε αναθεώρηση του Συντάγματος, αυτού που με ευλάβεια διατηρούσε από τα χρόνια του δικτάτορα Πινοσέτ. Οι μαζικές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, μπλόκα σε όλη τη χώρα, οι οποίες έχουν χτυπηθεί ανελέητα από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και στις οποίες 28 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες εκατοντάδες τραυματίστηκαν, συνεχίζονται, στην πιο σοβαρή κοινωνική κρίση που έχει γνωρίσει η Χιλή τουλάχιστον στα τελευταία 30 χρόνια. Μήπως άραγε η γιγαντωμένη κοινωνική ανισότητα να έχει κάποιο λόγο σε αυτήν την κοινωνική έκρηξη, με τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη να παραδέχονται ότι το 1% των Χιλιανών κατέχει το 25% του πλούτου της χώρας;
Στην Κολομβία συνεχίζονται οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της αντιδραστικής κυβέρνησης Ντούκε, κινητοποιήσεις οι οποίες από τη μεγαλειώδη γενική απεργία της 21 Νοεμβρίου μέχρι σήμερα μετρούν 4 νεκρούς και πάνω από 120 τραυματίες. Ο νεαρός φοιτητής Ντύλαν Κρους που δολοφονήθηκε από πισώπλατο πυροβολισμό της αστυνομίας στο κεφάλι, έχει μετατραπεί σε μάρτυρα του αγώνα του λαού της Κολομβίας, με τους διαδηλωτές να μη λυγίζουν μπροστά στην κυβερνητική τρομοκρατία.
Το Εκουαδόρ (Ισημερινός) συγκλονίστηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα από μαζικές διαδηλώσεις με τουλάχιστον 7 νεκρούς και πάνω από 1300 τραυματίες. Και εδώ οι διαδηλωτές βρέθηκαν απέναντι στην αιματηρή καταστολή και τον στρατιωτικό νόμο. Όμως τελικά, η κυβέρνηση Μορένα υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση και ανακάλεσε διάταγμα με το οποίο καταργούσε την επιδότηση της τιμής των καυσίμων εκτινάσσοντας κατά 100% την τιμή τους. Τα μέτρα, τα οποία τελικά αποσύρθηκαν, ήταν απαιτήσεις του ΔΝΤ προκειμένου να χορηγήσει δάνειο ύψους 4,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Είμαστε βέβαιοι πως η παρουσία εδώ, ως κεντρικού ομιλητή, του αξιότιμου φίλου Φρέντυ Φερνάντες Τόρες, επιτετραμμένου της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, θα επιτρέψει να αποκτήσουμε μια πιο πλατιά πληροφόρηση και να δούμε με μεγαλύτερη ευκρίνεια τη γενική εικόνα, όχι μόνο για τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα και την αποτυχημένη πραξικοπηματική απόπειρα του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των υποτακτικών του να αναγορεύσουν «μεταβατικό πρόεδρο» της Βενεζουέλας τον αχυράνθρωπο των ΗΠΑ Γκουαϊδό, αλλά και ευρύτερα.
Σε ό,τι μας αφορά, θέλουμε ιδιαίτερα να υπογραμμίσουμε ότι η Πορεία και φυσικά το Μ-Λ ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρα αποδοκιμάσαμε και καταγγείλαμε την ανεκδιήγητη ενέργεια της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία έσπευσε, αμέσως μάλιστα μετά τη συγκρότησή της, στο κατακαλόκαιρο, να αναγνωρίσει σαν «Πρόεδρο» τον Γκουαϊδό, δίνοντας τα διαπιστευτήρια υποτέλειας και ευθυγράμμισης με τις ΗΠΑ.
Θα θέλαμε επίσης να διατυπώσουμε με ευθύτητα τη δική μας θέση, για την ευρύτερη υπόθεση του αγώνα των λαών της Λατινικής Αμερικής, την έκβαση και την προοπτική τους.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις που συνεχίζονται αμείωτα στις χώρες αυτές, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθεμιάς τους, είχαν και έχουν όμως ένα κοινό εύφλεκτο υπόβαθρο που τις πυροδότησε και τις πυροδοτεί.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την άγρια εκμετάλλευση και την εκτεταμένη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανεργία που εντάθηκαν με την οικονομική κρίση, την απότομη επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, τη ληστρική οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, την πολιτική καταπίεση σε συνδυασμό με τον περιορισμό και τη στέρηση των στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών μέσα σε αντιδραστικά καθεστώτα – ανδρείκελα των ιμπεριαλιστών, στο υπόβαθρο μιας μακρόχρονης σε πολλές περιπτώσεις νεοαποικιακής κυριαρχίας.
Ο απόηχος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, προκαλώντας μέχρι σήμερα καταστροφικές συνέπειες πάνω στους λαούς, καθώς και τα σημάδια μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την οποία πολλοί προδικάζουν, έχουν σκορπίσει τα ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, και αποκαλύπτουν τη γύμνια της καπιταλιστικής οικονομίας και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος.
Το περιεχόμενο των αλλαγών, η έκταση, το βάθος και η προοπτική των λαϊκών αγώνων θα καθοριστεί, τελικά, από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από το αν θα παραμείνει ο έλεγχος του αγώνα των λαϊκών μαζών στα χέρια των δυνάμεων μιας αστικής αντιπολίτευσης, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, και θα περιοριστεί σε αυτά τα πλαίσια, ή θα περάσει κάτω από την ηγεσία των επαναστατικών δυνάμεων και θα αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο, απολυτρώνοντας τους λαούς από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της εσωτερικής αντίδρασης.
H αλλαγή αυτής της κατάστασης και η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όσο κι αν επιταχύνονται οι εξελίξεις και γίνονται ελπιδοφόρα βήματα, δεν πρόκειται να γίνει εύκολα και γρήγορα. Θα απαιτηθεί πολύχρονος και βασανιστικός αγώνας ώστε τα πραγματικά επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις να αποκτήσουν την ικανότητα της συσπείρωσης, οργάνωσης και καθοδήγησης των λαϊκών μαζών σε μεγάλους και παρατεταμένους αγώνες.
Βασική προϋπόθεση είναι η απομόνωση της γραμμής των δυνάμεων της συνθηκολόγησης και του συμβιβασμού, που καλυπτόμενες πίσω από κομμουνιστικούς τίτλους, συνεχίζουν με την υπονομευτική δράση τους να αφοπλίζουν και να αποδιοργανώνουν το λαϊκό κίνημα και να δυσφημούν τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
H πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει μόνο αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες, λαϊκές κομμουνιστικές δυνάμεις, οι οποίες, καταπολεμώντας εχθρικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις ενάντια στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, σε αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και το Σοσιαλισμό.
