Θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα μεγάλα για να βρούμε σημεία σύγκλισης και στα μικρά. Το ανάποδο σχήμα όσο κι αν ακούγεται – και είναι – βολικό, οδηγεί στην ανακύκλωση των ιδεών και στο μαγγανοπήγαδο “μεροδούλι-μεροφάι”.
Αναμφίβολα, οι εκλογές της 7ης Ιούλη άλλαξαν σελίδα και σ’ ένα μεγάλο βαθμό έκλεισαν ή στεγανοποίησαν προσωρινά τα αστικά ρήγματα. Η εκλογή του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία καθησύχασε παραπέρα τα άσπρα κολάρα της αγοράς και τις “γραβάτες” της πολιτικής. Αλλά την 7η Ιούλη είχαμε περισσότερο αλλαγή φρουράς και λιγότερο παλινόρθωση.
Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα σε βάθος και όχι στα επιφαινόμενα και με τα Συριζαϊκά γυαλιά. Είναι αλήθεια ότι τον Αύγουστο των μικρών ειδήσεων, η ΝΔ έριξε μία σειρά πολιτικά τροχιοδεικτικά προσπαθώντας να ντοπάρει το εκλογικό της ακροατήριο και να τεστάρει τα αντανακλαστικά των αντιπάλων της. Πανεπιστημιακό άσυλο, δημόσια τηλεόραση, αστικό συγκεντρωτικό πρωθυπουργικό επιτελείο, προσπάθεια κομματικού ελέγχου αλά ΝΔ των κρατικών οργάνων (π.χ. Άρειος Πάγος), εξαγγελίες για παράδοση κεκτημένων στην πυρά, είναι μικρό απάνθισμα της αγοραίας νεοφιλελεύθερης αντίληψης που εισάγεται.
Μπορεί, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ που κατέλαβε από το 2012 το χώρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να ψελλίζει διάφορα περί διαφοράς του με τη ΝΔ, αλλά η πραγματικότητα βοά. Το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ έγκαιρα, και κόντρα με τους άσπονδους φίλους μας, είχε διαβλέψει και προειδοποιήσει για την “πολιτική καρδιά” του ΣΥΡΙΖΑ. Δε μιλάμε για τον κόσμο του ούτε για τις ρητές ή άρρητες διαδρομές ορισμένων στελεχών του.
Τα κόμματα δεν κρίνονται από τον καθρέφτη τους ούτε από την ψυχολογική διάσταση των μελών τους, αλλά από την αδήριτη και ψυχρή αντικειμενικότητα. Από το ποιον υπηρετούν και όχι από το ποιόν των υπηρετών τους. Και η ιστορία σημείωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλυσε την αριστερά, υφάρπαξε το βιος της και εξουδετέρωσε κάθε κοινωνική δυναμική δυσφημώντας παράλληλα τα “ιερά και τα όσια” των κινημάτων. Ο Α. Τσίπρας ήρθε με το πολιτικό ξαφριστήρι της “κυβέρνησης της αριστεράς” να αλώσει τα κάστρα των λαϊκών και κοινωνικών κινημάτων και να εμφανιστεί ως τροπαιούχος.
Θα περάσει ορισμένος καιρός για να ξαναβρεί το συνδικαλιστικό κίνημα και η αριστερά τα ταξικά αντανακλαστικά και την ισορροπία της. Νέα εποχή, λοιπόν, νέα καθήκοντα! Πρέπει, ναι πρέπει, η αμηχανία των ημερών να δώσει τη θέση της σε “πλάστρες φωτιές”, σε εγρήγορση και στην ταξική άμυνα.
Μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται και “παλαιομοδίτικα” και ως επανεκκίνηση, αλλά αν κάποιος θεωρεί τον μητσοτακισμό ως σύνολο φρέσκων, καινοτόμων και προοδευτικών ιδεών σφάλλει οικτρά. Το σεντούκι που ανοίγει το Μαξίμου έχει μέσα αρχαία σκουριά, σκελετούς και αντικοινωνική βρώμα. Αυτά που πρέσβευαν οι Κ. Μητσοτάκης, Χατζιδάκης, Βορίδης και Γεωργιάδης είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός. Σιγά την ανακάλυψη!
Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί άρχοντες και οι “αρχοντιές” τους.
Το βαθύ και σ’ ένα βαθμό άλυτο ζήτημα είναι ο κοινωνικός και πολιτικός παρονομαστής και η βούλησή του. Το πώς ανα-συγκροτείται ο λαϊκός και συνδικαλιστικός παράγοντας, ώστε να γίνει πραγματικό φόβητρο για τους ταξικούς αντιπάλους του. Με βάση την προσωρινή υποχώρηση και τη διάλυση των υπόγειων δομών που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός αυτισμός και σεχταρισμός του ΚΚΕ, τα πράγματα φαντάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα.
Αλλά τίποτα δεν είναι “βουνό”, για το λαό που θέλει, για την αριστερά που οραματίζεται, για τους κομμουνιστές που μοχθούν. Μπορεί πρόσκαιρα η πραγματικότητα να περιγελά τους αριθμούς μας, αλλά είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί άνθρωποι.
Πάμε λοιπόν ξανά.
