Το παράδειγμα των περσινών φοιτητικών κινητοποιήσεων
Με αφορμή το 5ο συνέδριο της νΚΑ
Εκτιμούμε ότι η περίοδος της πανδημίας με την όξυνση της κατάστασης και τη συνακόλουθη, σκληρή, κυβερνητική πολιτική, δοκίμασε οργανώσεις και πολιτικές θέσεις. Σε μια περίοδο που ξέφυγε από την κλασική πολιτική καθημερινότητα, αντιπαρατέθηκαν και αντιπαρατίθενται διάφορες γραμμές που στο τέλος καταλήγουν στο εξής δίλημμα: αγώνας για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής με μαζικούς αγώνες ή υποταγή σε αυτήν και “μετά θα λογαριαστούμε”;
Με αφορμή το τελευταίο συνέδριο της, θεωρούμε ότι χρειάζεται να δούμε τον τρόπο με τον οποίο απάντησε η νΚΑ αυτό το ερώτημα. Ταυτόχρονα, να δούμε τη στάση της απέναντι στην ΚΝΕ και τον α/α χώρο, ιδιαίτερα τώρα που οι δύο αυτές χρονιές μας δίνουν μια σειρά παραδείγματα για το πώς απάντησε ο καθένας αυτό το δίλημμα.
Αυτή η συζήτηση είναι σημαντική, ακριβώς επειδή αφορά άμεσα πολιτικά ζητήματα που τέθηκαν και ξανατίθενται. Για το πώς πρέπει να προχωρήσει το νεολαιίστικο, το λαϊκό και το φοιτητικό κίνημα, ποια γραμμή μπορεί πραγματικά να το οδηγήσει σε νέες μάχες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και ποια το οδηγεί στην υποχώρηση.
Το ΚΚΕ (και η ΚΝΕ), την κρίσιμη περίοδο των απαγορεύσεων, υποτάχθηκε σε αυτές, υιοθέτησε τη γραμμή των συμβολικών (και μυστικά οργανωμένων) κινητοποιήσεων, αντί των μαζικών αγώνων. Πέρασε μέχρι και στην απαράδεκτη στάση να ψηφίζει, μαζί με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, απεργίες χωρίς συγκεντρώσεις, ή ακόμα και να καταψηφίζουν από κοινού απεργίες. Κάλεσε τον κόσμο να “μείνει σπίτι”, βάζοντας πλάτες στην κυβερνητική πολιτική. Η νΚΑ, ενώ θέτει ορισμένα ζητήματα στην ανάλυση της για το ΚΚΕ, στο τέλος, λέει: “…να επιμείνουμε στην αναγκαία κοινή δράση στη βάση αρχών, στην ουσιαστική κριτική στην γραμμή του και στον διάλογο για την κομμουνιστική προοπτική. “. Είναι φανερό ότι όσο κι αν η νΚΑ ψάχνεται να διαχωριστεί, στο τέλος της ημέρας, η νΚΑ και το ΝΑΡ, μάλλον επιδιώκουν να είναι μια τύπου “αριστερή αντιπολίτευση” στο ΚΚΕ, παρά κάτι περισσότερο. Όπου το κύριο θα είναι η “κοινή δράση” μαζί του και ο “διάλογος” σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο. Βέβαια, για ποια κοινή δράση μπορεί να γίνεται λόγος με τη γραμμή των συμβολικών κινητοποιήσεων και συνολικά της υποταγής στην αστική πολιτική; Μπορεί το ΝΑΡ και η νΚΑ να μην υπερασπίστηκαν δημόσια μια τέτοια γραμμή, ο συμφιλιωτισμός όμως με αυτήν και τους φορείς του, οδηγεί αναπόφευκτα στο ίδιο αρνητικό για το λαϊκό κίνημα αποτέλεσμα. Αυτός ο συμφιλιωτισμός εκφράστηκε στις μεγάλες μάχες της προηγούμενης περιόδου. Εμείς παραθέτουμε εδώ 3 παραδείγματα:
Πρώτον, την Πρωτομαγιά του 2020. Η νΚΑ, ενώ έθετε ορισμένα σωστά ζητήματα απέναντι στο ΚΚΕ και τη συμβολική κινητοποίηση που έκανε τότε, τελικά τη χαρακτήρισε “ως κίνηση με θετικά χαρακτηριστικά”. Μιλάμε για την κινητοποίηση του ΚΚΕ, μακριά από το μαζικό κίνημα όπου εκεί είχε επιβάλλει σιγή ιχθύος. Για μια κινητοποίηση που έγινε χωρίς δημόσιο κάλεσμα, αφού τα δημόσια καλέσματα του ΚΚΕ για εκείνη τη μέρα, αφορούσαν…μοιράσματα σε γειτονιές και χωριά!
Δεύτερον, στο Πολυτεχνείο 2020. Το ΝΑΡ χαιρέτισε ως θετική και την κινητοποίηση του ΚΚΕ, δηλαδή την και πάλι μυστικά οργανωμένη κινητοποίηση, μακριά από το μαζικό κίνημα, όπου εκεί και καταψήφιζε την πρόταση για δημόσια, μαζικά καλέσματα.
Τρίτον, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις των πρώτων μηνών του 2021. Η νΚΑ, τότε, όχι απλά έδειξε συμφιλιωτισμό, αλλά υιοθέτησε τη γραμμή της αναστολής του αγώνα, όπως θα δούμε παρακάτω.
Όσον αφορά τον αναρχικό χώρο: η νΚΑ κάνει μια ορισμένη κριτική, ωστόσο δεν αρνείται τον αναρχικό χώρο σαν ιδεολογικό ρεύμα που στέκεται απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Μάλιστα, “…Υπάρχουν βέβαια δυνάμεις και ρεύματα που υπό όρους μπορούμε να διαμορφώσουμε πρακτικές κοινής δράσης (πάντα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, με πολιτικά αυτοτελή δική μας παρουσία και ουσιαστική και σε βάθος κριτική στην γραμμή τους)..”(οι σημ.της νΚΑ). Εκτιμούμε ότι είναι πλήρως λαθεμένη αυτή η άποψη. Ο αναρχικός χώρος χαρακτηρίζεται από άρνηση και αντιπαράθεση προς το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή τα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους. Χαρακτηρίζεται από αποθέωση της ατομικής τρομοκρατίας (βλ.Κουφοντίνας). Ακόμα, οι τυχοδιωκτικές ενέργειες δεν είναι άρνηση του αναρχικού χώρου, αντίθετα είναι πρακτική των περισσότερων ομάδων του. Αυτές οι τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπως πχ το πέταγμα μολότοφ, αποτελούν κανονικές προβοκάτσιες απέναντι στο λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του, τις οποίες εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση είτε για να διαλύει τις διαδηλώσεις, είτε για να συκοφαντεί τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Όσο κι αν αναθεματίζει το λαό και τις μάζες, χωρίς την κάλυψη τους, λούφαξε και υποτάχθηκε στις φασιστικές απαγορεύσεις την προηγούμενη περίοδο. Και για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ο χώρος της ΕΑΑΚ που λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο του α/α χώρου και υιοθετεί την πολιτική των τυχοδιωκτικών και ακτιβίστικων ενεργειών, ενώ κομμάτια της θεωρούν “αγωνιστή” τον Κουφοντίνα, γλυκοκοιτάζοντας τη γραμμή της ατομικής τρομοκρατίας.
Με βάση αυτό το σκεπτικό, χρειάζεται επίμονη αντιπαράθεση μαζί του και όχι καλλιέργεια κλίματος “κοινής δράσης”. Ωστόσο, το τι κοινή δράση έκανε η νΚΑ μαζί του και με τι αρχές θα το δούμε αμέσως παρακάτω, γιατί τελικά η πράξη είναι κριτήριο της αλήθειας.
Ας πάμε όμως στο τρίτο μεγάλο γεγονός (μετά την Πρωτομαγιά και το Πολυτεχνείο του 2020), στο οποίο φάνηκαν και κρίθηκαν οι πολιτικές γραμμές ανοιχτά: οι φοιτητικές κινητοποιήσεις των πρώτων μηνών του 2021. Οι απαγορεύσεις και η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική είχαν εξοργίσει το λαό. Ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το φοιτητικό κίνημα. Από Πέμπτη σε Πέμπτη από τις 17 Δεκέμβρη, οι φοιτητικοί σύλλογοι έβγαιναν στο δρόμο, παρά το ξύλο και τις συλλήψεις. Σιγά σιγά μαζικοποιούνταν οι διαδηλώσεις και τέλη Γενάρη έσπασαν τις απαγορεύσεις. Μέχρι τότε, οι δυνάμεις της ΚΝΕ και το α/α χώρου ήταν απούσες, ή κατέβαιναν αντιπροσωπευτικά. Στη συνέχεια, μπήκαν πιο μαζικά.
Στις 11 Φλεβάρη ψηφίζεται ο νόμος. Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα: συνέχιση του αγώνα για την ανατροπή του νόμου ή πάλη για “μη εφαρμογή του” όταν έρθει κλπ, αναστολή των διαδηλώσεων και άρα υποταγή στην κυβερνητική πολιτική; Η ΚΝΕ και ΌΛΕΣ οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ απαντούν το δεύτερο και αναστέλλουν τις κινητοποιήσεις, παγώνοντας τους φοιτητικούς συλλόγους. Στην Αθήνα (και σε μια σειρά πόλεις της χώρας), όπου η νΚΑ διατηρεί δυνάμεις και μπορούσε να επηρεάσει φοιτητικούς συλλόγους, δεν πάλεψε για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων αλλά υποτάχθηκε στην αναστολή του αγώνα, όσο κι αν κατά τα άλλα είχε και έχει “πρωταγωνιστικό ρόλο” και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ήταν η ύπαρξη άλλων δυνάμεων -μεταξύ αυτών και της Φοιτητικής Πορείας – που επέβαλλαν (μέχρι και στην ΚΝΕ) τη συνέχιση των κινητοποιήσεων στη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα. Εκεί είναι που, καιροσκοπικά, η νΚΑ δεν συντάχθηκε με την αναστολή των κινητοποιήσεων. Ωστόσο, με τι όρους συνέχισε η νΚΑ στη Θεσσαλονίκη, το επόμενο διάστημα, στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα που αναπτύχθηκε; Με όρους νεροκουβαλητή του αναρχικού χώρου. Μιλάνε για “πρακτικές κοινής δράσης στη βάση αρχών”, όταν τους κατάπιε ο αναρχικός χώρος με τον οποίο συμπορεύονταν. Όταν, συμμετείχαν σε “κοινά”, ουσιαστικά αναρχικά, πλαίσια στις συνελεύσεις. Όταν συντασσόταν με το αναρχικό ψευτοσυντονιστικό. Όταν στήριζαν καταλήψεις που προωθούσε ο α/α χώρος από Γενικές Συνελεύσεις χωρίς απαρτία ή άμαζες.
Όταν έφτασαν στο σημείο, να μην καταγγέλλουν τη ρίψη μολότοφ από τον αναρχικό χώρο σε φοιτητικές διαδηλώσεις. Αυτή ήταν πολιτική ουράς στο μικροαστικό εξεγερτισμό του αναρχικού χώρου, που έδειξε ότι δεν έχει αντοχές στο χρόνο, αλλά αντίθετα παρήγαγε νέα απογοήτευση και αποστράτευση, το επόμενο διάστημα. Αυτή η θλιβερή συμπαράταξη επαναλήφθηκε και στις 17 Νοέμβρη 2021, όταν, από κοινού, νΚΑ και αναρχικός χώρος κατέβασαν φοιτητικούς συλλόγους.
Κλείνοντας, η νΚΑ συσπειρώνει ένα δυναμικό νεολαίων που έχει να επιδείξει αγωνιστική διάθεση. Ωστόσο, για να μπορέσει να υπηρετηθεί αυτή η διάθεση, θα πρέπει να γίνει και με τη σωστή πολιτική γραμμή. Από αυτήν την άποψη, ο συμφιλιωτισμός της νΚΑ και του ΝΑΡ με τη γραμμή των συμβολικών κινητοποιήσεων, με την αποδοχή ουσιαστικά των απαγορεύσεων και τους φορείς αυτής της γραμμής, δεν θα μπορούσε να την οδηγήσει παρά εκεί που την οδήγησε: στην υιοθέτηση αυτής της γραμμής το Φλεβάρη του 2021, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Για την Πορεία είναι ξεκάθαρο, ότι το φοιτητικό και το νεολαιίστικο κίνημα θα βαδίσει στο δρόμο του αγώνα, μόνο εφόσον επιμείνουμε στην αντιπαράθεση με τη γραμμή της υποταγής και των συμβολικών κινητοποιήσεων. Μόνο εφόσον επιμείνουμε στην αντιπαράθεση με τη διαλυτική γραμμή και δράση του α/α χώρου. Εφόσον, τελικά, επιμείνουμε στην αντιπαράθεση με τον συμφιλιωτισμό προς αυτές τις απόψεις.
