Η φωτιά στη Μόρια δεν άναψε μέσα στη νύχτα. Άναψε μέσα στις λάσπες της και καίει εδώ και χρόνια. Όσα δάκρυα κι αν χυθούν τώρα, η φωτιά δε σβήνει. Θα μείνει το αποτύπωμά της στην ιστορία.
Το Δουβλίνο ήταν το πρώτο στουπί. Το έριξαν απ’ τις Βρυξέλλες οι μεγάλοι πυρομανείς της Ιστορίας. Το πήραν οι προηγούμενοι εθνοσωτήρες και το πέταξαν στη Μόρια, στην Αμυγδαλέζα, στον Ελαιώνα, στην Κω. Φωτιές παντού. Ηot spots! Αυτό εννοούσαν.
Το πήραν οι τωρινοί νεοφιλελέδες κι έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά όταν στις 5.000 στοίβαξαν κι άλλες εφτά και τις έκαναν δώδεκα, με όρους κολαστήριου και Άουσβιτς. Πήραν οι φασίστες τα στουπιά και πυρπολούσαν λεχώνες μέσα στον ύπνο τους.
Πέντε χρόνια τώρα καίγονται οι βραδυφλεγείς λάσπες, που μέσα τους βουλιάζουν οι σκηνές. Πέντε χρόνια καίγονται τα χιόνια που τις σκεπάζουν το χειμώνα. Αναφλέγονται τα χαρτόκουτα, που μέσα τους παίζανε παιδιά και τα πατούσαν οι νταλίκες και έκαναν τα παιδικά κορμιά λάσπη μέσα στη λάσπη.
Ό,τι ακριβώς είπε ο Δάντης… Εδώ σκουξιές και στεναγμοί και θρήνοι στον άναστρον αγέρα αχολογούσαν, που απ’ την αρχή τα κλάματα με πήραν. Γλώσσες λογής λογής, βαριές βλαστήμιες, ουρλιάγματα θυμού και λόγια πόνου, δαρμοί χεριών κι αχνές φωνές ή γαύρες, σηκώναν χλαλοή που αιώνια γύρα στον άχρονο, μουντό σβουρίζει αγέρα… Δεχτήκαμε τα Νταχάου δίπλα μας. Κάναμε τη Μόρια, Γιούρα και Μακρόνησο. Ακυρώσαμε ολόκληρη Αντίσταση.
Ο Μοχάμαντ σήμερα κλαίει μόνος του για το καμένο δεξί του χέρι. Αυτή τη στιγμή αποβιβάζονται τρεις διμοιρίες ΜΑΤ στη Λέσβο. Ο Μοχάμαντ θα έχει μόνο το αριστερό, για να καλύψει το κεφάλι του απ’ τα αφηνιασμένα γκλομπς.
Νίνα Γεωργιάδου
