Τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ, ανεξάρτητα από τη σκοπιά της θέασής τους, αλλά και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των φοιτητών, φέρνουν στο πολιτικό προσκήνιο το θέμα «σπουδαστικός κόσμος», «φοιτητικό κίνημα». Θα ήταν ολέθριο λάθος να γαντζωθεί κάποιος στο παρελθόν και να αναπολήσει τις μέρες του Πολυτεχνείου ή της μεταπολίτευσης για το κίνημα, αλλά θα ήταν εξίσου λάθος να μη βρει συγκρίσεις και ιστορικές αναλογίες. Σε κάθε περίπτωση, όποιος επιχειρήσει μία σοβαρή, δηλαδή, ταξική προσέγγιση, πρέπει να δει τα γεγονότα «ιστορικοποιημένα», μ’ άλλα λόγια να τα θέσει στο ιστορικό τους πλαίσιο. Να κάνει συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Στις δεκαετίες 60-70-80 η εισαγωγή σε μία ανώτατη σχολή σήμαινε αλλαγή της κοινωνικής θέσης. Το άνοιγμα των ΑΕΙ/ΤΕΙ σε συνδυασμό με τις ανάγκες του ντόπιου καπιταλισμού έφερε χιλιάδες παιδιά του αγροτικού-εργατικού κόσμου αλλά και της μικροαστικής τάξης στα πανεπιστήμια. Δυνάμωσε και επεκτάθηκε η κοινωνική κινητικότητα και το πτυχίο ήταν ισχυρό προσόν για μία καλύτερη και σταθερή δουλειά. Το μορφωτικό κεφάλαιο που προσπόριζε το πτυχίο δεν άνοιγε μόνο το μυαλό και τις προσωπικές αντένες αλλά ήταν και σκαλοπάτι για να φύγει κάποιος από την οικονομική μιζέρια, το χωράφι/χωριό και τα οικογενειακά τείχη. Δίπλα στα παραπάνω, θα πρέπει να προστεθεί η αίγλη της εγχώριας και διεθνούς αριστεράς, το αντιιμπεριαλιστικό-αντιαμερικάνικο κίνημα, το φωτοστέφανο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με δυο λόγια μία ισχυρή αυτοπεποίθηση του σπουδαστικού κόσμου πως μπορούν να τα αλλάξουν «όλα και τώρα».
Το ίδιο το αστικό σύστημα διαιρέθηκε βαθειά, για να αναλάβει τη συγκόλλησή του μεταπολιτευτικά το δίδυμο Καραμανλής-Παπανδρέου.
Τα παραπάνω οικονομικά και πολιτικά δεδομένα άλλαξαν από τις αρχές του 1990. Ο δυτικός καπιταλισμός, διατηρώντας τις εγγενείς αντιθέσεις του, ενσωματώνει μια σειρά από χώρες του ανατολικού-παλινορθωμένου μπλοκ, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα υποχωρούν, η ιδεολογία και πρακτική της αγοράς ισχυροποιούνται (ο Ρηγκανοθατσερισμός και η περεστρόικα ήταν οι απαρχές της νέας φάσης).
Στα ΑΕΙ/ΤΕΙ -που μας ενδιαφέρει- η παράταξη της δεξιάς (ΔΑΠ/ΝΔΦΚ) ενθρονίζεται στην πρώτη θέση και με διαφορά, ενώ η ανεργία υποβαθμίζει και υποσκάπτει το πτυχίο.
Ο σπουδαστικός κόσμος στρέφει τα βλέμματά του «προς τα μέσα» και οι συζητήσεις στα αμφιθέατρα αφορούν στα δικαιώματα των φοιτητών, ενώ τα φαινόμενα ουσιαστικών παρεκτροπών (χρηματισμός, κλπ) παίρνουν ενδημικό χαρακτήρα. Το φοιτητικό κίνημα αφορά τις παρατάξεις και την πολιτικοποίηση. Για την ιστορία σημειώνουμε ότι σήμερα έχουμε περίπου 550.000 φοιτητές και σπουδαστές (πρώην ΤΕΕ) με σχολές, με ισχυρότερη παρουσία σε Αθήνα / Θεσσαλονίκη / Πάτρα / Γιάννενα / Ηράκλειο / Ξάνθη και Κομοτηνή.
Μόνο η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος μπορεί να ξαναδώσει στον σπουδαστικό κόσμο τη «χαμένη τιμή» του. Για να ενωθεί ο κόσμος των ΑΕΙ/ΤΕΙ, να οργανώσει την πάλη του, να ενεργοποιήσει τους συλλόγους, να υπερασπιστεί το άσυλο, ουσιαστικά χρειάζεται αλλαγή συσχετισμών, δυνάμωμα της αριστεράς.
Ο κόσμος της γ/βάθμιας εκπαίδευσης έχει διαταξικά χαρακτηριστικά, προέρχεται από όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, ωστόσο αποτελεί από άλλη άποψη ένα ενιαίο σύνολο. Βρίσκεται και σπουδάζει στον ίδιο χώρο, ασχολείται κατά κανόνα με κοινά πράγματα, άρα μπορεί να αποτελέσει και το μακρύ δόρυ του λαού αρκεί να συμπεριφερθεί διαφορετικά.
Να γίνει ο «ιερός λόχος» των κοινωνικών κινημάτων και της αριστεράς, ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της προόδου. Ιδού πεδίο δόξης…
