Και φκιάστε το κιβούρι μου, φαρδύ, πλατύ να γένει,
να στέκω ορθός να πολεμώ, και δίπλα να γεμίζω.
Κάποτε, τραγουδούσαμε ανέμελοι: «Ο Αύγουστος ελούζονταν/ μες στην αστροφεγγιά / κι από τα γένια του έσταζαν/ άστρα και γιασεμιά». Τότε οι αυγουστιάτικες διακοπές ήταν βεβαιότητα. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά μνημονίων, φτωχοποίησης των λαϊκών ανθρώπων και ανάλγητων κυβερνήσεων. Μέχρι που ήρθε ο Αύγουστος του 2021. Τα άστρα σκεπάστηκαν από τους μαύρους καπνούς και τα γιασεμιά κάηκαν μαζί με τα σπίτια που ευφραίνονταν τα αρώματά τους. Και περίπου το 30% των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές, έστω και για μια βδομάδα.
Τι μήνας κι αυτός! Ο Αύγουστος της Αλήθειας.
Όλα τα φλύαρα ψέμματα για το κράτος που είναι πλάι στους πολίτες του κατέρρευσαν με εκκωφαντικό θόρυβο. Για το κράτος, που χτίστηκε με τη φορολογία των πολιτών και που μοιράζει απλόχερα τα χρήματα αυτά στη γερμανική Φραπόρτ (110 εκατομμύρια ευρώ, όσο και τρία-τέσσερα τσίλικα πυροσβεστικά Καναντέρ) και στους ομοίους της.
Φτάνει η φωτιά το σπίτι σου; Η αλήθεια είναι πως είσαι μόνος σου. Αν τη σβήσεις με τη βοήθεια των συγχωριανών, καλώς. Αλλιώς το κράτος δε διαθέτει πυροσβέστες, πυροσβεστικά οχήματα, εναέρια μέσα. Και τότε κακώς για το σπίτι σου, τη δουλειά σου, τους κόπους μιας ζωής. Τι να τα κάνουμε τα μέσα και τους πυροσβέστες; απαντούν οι οφφικιάλιοι. Το χειμώνα δεν μας χρειάζονται και τι θα τα κάνουμε τότε; Το να τα συντηρούμε για να τα έχουμε το καλοκαίρι, δε μας κάνει για απάντηση; Μα κοστίζουν αυτά και λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν, απαντούν οι άρχοντες. Τα λεφτόδεντρα στο αεροδρόμιο για τη Φραπόρτ και την Ετζίαν, στον Πειραιά για τους εφοπλιστές, στα νησιά για τους μεγαλοξενοδόχους και στην Αθήνα για τους καναλάρχες, θάλλουν. Το από εκεί να πάρουμε λεφτά για να έχουμε πυροσβέστες το καλοκαίρι και γιατρούς μετά την πανδημία, ώστε να μη χρειάζονται από τρεις έως έξι μήνες για να κλείσεις ραντεβού για τις πιο απλές εξετάσεις, δε μας κάνει για απάντηση; Τι να το κάνεις το κράτος στο ίσιωμα; Να γυρνάει τις σελίδες στο ημερολόγιο, «πάει κι αυτή ημέρα, θα περάσει και η επόμενη»; Στα έκτακτα το χρειαζόμαστε, όταν η φωτιά δε σβήνει με το λάστιχο του κήπου.
Η ψευτιά της «ενημέρωσης» από τα μπουκωμένα με χρήμα κανάλια έμεινε γυμνή. Όταν η καμμένη γη μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και η αγανάκτηση των πολιτών γιγαντωνόταν, τα κανάλια έδειχναν τις φωτιές σε άλλες χώρες. «Να συμβαίνει και αλλού. Δεν είμαστε εξαίρεση». Απάγγελλαν τα παπαγαλάκια. Η αλήθεια είναι πως εμάς μας αφορά τι γίνεται στη χώρα μας και μόνο. Το ανύπαρκτο, για τους πολίτες του κράτος είναι δικό μας. Για τα άλλα κράτη, θα φωνάξουν οι δικοί τους πολίτες. Οι Γερμανοί θα φωνάξουν για τον διάδοχο της Μέρκελ, που χασκογέλαγε στις πλημμυρισμένες περιοχές της χώρας του, πάνω στα πτώματα των πνιγμένων συμπολιτών τους. Οι Αμερικανοί θα φωνάξουν για τον Μπάιντεν, που ενώ πλησίαζε τη χώρα του τυφώνας, απευθύνθηκε στους πολίτες λέγοντάς τους «πάρτε τα μέτρα σας», μόνοι σας. Θα φωνάξουν για το δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, που έφτιαξε κάδους σκουπιδιών που δεν ανοίγουν εύκολα, ώστε να μην τρώνε από τα σκουπίδια οι άστεγοι και να αναγκαστούν να φύγουν από την πόλη.
Ο καθένας μόνος του στον καπιταλισμό του 5G και της απογείωσης της τεχνολογίας; Η αλήθεια είναι πως αν φωνάξουν όλοι, παντού, η μοναξιά στην άγρια μαυρίλα της μίζερης ζωής που μας προσφέρουν θα καεί.
***
Όχι. Τους σχεδόν 14.000 νεκρούς από τον κορονοϊό, δεν τους ενδιαφέρει αν ο Τσιόδρας, χειροτονήθηκε ή χειροθετήθηκε στο Φανάρι «άρχων οφφικιάλιος», δηλαδή αξιωματούχος άρχοντας. Και εμάς επίσης.
Τάνια
