Πριν από μια 20αριά χρόνια, οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις που υπογράφονταν ανά έτος, προσέγγιζαν αριθμητικώς τις 190 (πχ. 2004: 178 συμβάσεις, 2006: 187 συμβάσεις, 2008: 185 συμβάσεις, κλπ.).
Το σωτήριον έτος 2024 έκλεισε για τις «συλλογικές ρυθμίσεις» με αρνητικό ρεκόρ 30ετίας, και συνολικά υπογεγραμμένο μονοψήφιο(!) αριθμό συμβάσεων: συγκεκριμένα, οι κλαδικές και μαζί οι ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις ΔΕΝ ξεπέρασαν τις 9!
Μολονότι η κυβέρνηση κόπτεται, υποτίθεται, να υπηρετήσει την ευρωπαϊκή οδηγία 2041/22 (η οποία -προσποιείται ότι- ζητάει από κάθε κράτος μέλος της ΕΕ να μεριμνήσει προκειμένου το 80% των εργαζομένων της να καλύπτεται από συλλογική σύμβαση εργασίας) στην πράξη καταγράφεται ακριβώς το αντίθετο.
Αλγόριθμοι και «αυτόματοι» υπολογισμοί του κατώτατου μισθού που θέλουν να ρίξουν τίτλους τέλους στις διαπραγματεύσεις εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, πρακτική κατάργηση των επεκτάσεων των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων, και σύντομα, αν όχι ήδη, πρακτική κατάργηση των ίδιων των συμβάσεων αυτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι στιγμής (σ.σ. τελευταίο δεκαήμερο Φεβρουαρίου 2025), τα επίσημα site τόσο του Υπουργείου Εργασίας όσο και του ΟΜΕΔ, ΔΕΝ έχουν καταγράψει ούτε μισή υπογεγραμμένη σύμβαση. Για την ακρίβεια, στην επίσημη σελίδα του υπουργείου, η επιλογή προβολής των συμβάσεων του έτους 2025 ακόμη …ΔΕΝ προσφέρεται.
Έστω και έτσι, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι μπόρεσαν πριν λίγες ημέρες να υπογράψουν την πρώτη ΣΣΕ για το 2025 (θα απαιτηθούν λίγες ημέρες γραφειοκρατίας για να αναρτηθεί επισήμως η σύμβασή τους), σε έναν κλάδο που μετράει έως και 150.000 εργαζομένους. Η ΣΣΕ σε γενικές γραμμές προβλέπει αύξηση 5% για το 2025 και επιπλέον 3% για το 2026.
Οι συνασπισμένοι εργοδότες και οι κυβερνήσεις ΔΕΝ θέλουν να υπάρχουν ΣΣΕ, και το συζητάνε μόνο για τους τομείς εκείνους οι οποίοι καταγράφουν έλλειψη εργατικών χεριών (πχ. τουρισμός και κατασκευές στις μέρες μας). Στις περιπτώσεις αυτές, εργοδοτική πρόθεση είναι να προσδιοριστούν, προκειμένου να καθηλώσουν τα μεροκάματα και τις εργατικές διεκδικήσεις, και όχι να προστατευτούν και να κατοχυρωθούν οι εργαζόμενοι.
Αυτό, φυσικά, ΔΕΝ σημαίνει ότι ΔΕΝ πρέπει να υπογράφονται ΣΣΕ στις περιπτώσεις αυτές. Σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούν για να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τη ζήτηση εργασίας, και με επιμονή και πεποίθηση να περάσουν στις ΣΣΕ όσο γίνεται καλύτερους μισθολογικούς όρους και θεσμικές διεκδικήσεις τους.
