Με συγκεντρώσεις σε δεκάδες πόλεις της χώρας απαντούν για μια ακόμα φορά οι συνταξιούχοι σε όλη τη χώρα. Αιτία των κινητοποιήσεων αυτών είναι η προκλητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στα δίκαια αιτήματα των απόμαχων της δουλειάς, που διεκδικούν μια καλύτερη σύνταξη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καθώς και την καταβολή των αναδρομικών του 11μηνου του 2012 της βάρβαρης εποχής των μνημονίων.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τα περίφημα αναδρομικά που αρχικά το ΣτΕ είχε αποφασίσει ότι πρέπει να καταβληθούν σε όλους τους συνταξιούχους, το ίδιο το ΣτΕ με καινούρια του απόφαση καλεί την κυβέρνηση να τα επιστρέψει μόνο σε όσους είχαν κάνει προσφυγή μέχρι τον Ιούλη του 2020, καταστρατηγώντας έτσι κάθε έννοια ισονομίας απέναντι στο κράτος.
Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση εμπαίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων αρνούμενη να τους δώσει ακόμα και ψίχουλα, στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης οι συνταξιούχοι βομβαρδίζονται με τις ειδήσεις για τις μεγάλες αυξήσεις που θα πάρουν ΟΛΟΙ από την αρχή του καινούριου χρόνου!
Πρόκειται για ένα μεγάλο ψέμα!
Ας δούμε λοιπόν τι λέει η κυβέρνηση και ποια είναι η πραγματικότητα. Σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο που έχει ψηφιστεί, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να δώσει αύξηση περίπου 6% στις συντάξεις ανάλογα με το προβλεπόμενο ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ και του πληθωρισμού. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων η αύξηση αυτή θα είναι περίπου 40 ευρώ τον μήνα, αφού οι συντάξεις τους κυμαίνονται γύρω στα 650 με 700 ευρώ. Σε ό,τι αφορά το επίδομα αλληλεγγύης που καταργείται, αυτό αφορά ακόμα λιγότερους συνταξιούχους, αφού η μεγάλη πλειοψηφία δεν είχε κρατήσεις εξαιτίας των πολύ χαμηλών συντάξεων που έπαιρνε.
Αξίζει όμως να αναλύσουμε και το τι αυξήσεις θα πάρουν περίπου 1,3 εκατομμύρια συνταξιούχοι, αυτοί που έχουν βγει στη σύνταξη πριν από τον Μάη του 2016, όταν ψηφίστηκε ένας από τα χειρότερους ίσως νόμους στην ιστορία της χώρας, γνωστός σαν νόμος Κατρούγκαλου. Με τον νόμο αυτό η σύνταξη κάθε ασφαλισμένου χωρίζεται σε τρία κομμάτια. Την εθνική σύνταξη, την ανταποδοτική σύνταξη και την προσωπική διαφορά που προκύπτει απ’ τον παλιό προσδιορισμό των συντάξεων και τις νέες ρυθμίσεις με τον νόμο Κατρούγκαλου. Η λεγόμενη προσωπική διαφορά είναι ένα ποσό που πρέπει με την πάροδο των χρόνων να καταργηθεί και να ενσωματωθεί ένα μέρος ή και τίποτε στην κύρια σύνταξη. Η ρύθμιση αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών όταν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί απ’ την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να μην εφαρμοστεί ποτέ χωρίς όμως και να καταργηθεί η σχετική διάταξη τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ με τον γνωστό νόμο Βρούτση. Έτσι η λεγόμενη προσωπική διαφορά παραμένει σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια των συνταξιούχων για αρκετά πια χρόνια.
Ο νόμος Κατρούγκαλου επίσης πρόβλεπε ότι η προσωπική διαφορά θα απορροφηθεί μέσα απ’ τις αυξήσεις που θα πάρουν οι άλλοι συνταξιούχοι μετά το 2016. Έτσι ένας συνταξιούχος πριν το 2016 δεν θα δει αύξηση με αυτά που εξαγγέλλει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά θα δει να μειώνεται η προσωπική διαφορά και να αυξάνεται η κύρια σύνταξη. Στο μηνιάτικό του όμως δεν θα δει καμιά διαφορά.
Αντίθετα οι συνταξιούχοι μετά το 2016 θα δουν αυτές τις πενιχρές αυξήσεις στη σύνταξή τους γιατί οι δικές τους συντάξεις με τον βάρβαρο νόμο Κατρούγκαλου είναι μειωμένες σε σχέση με τις συντάξεις των παλιών συνταξιούχων, δηλαδή αυτών που βγήκαν στη σύνταξη πριν τον Μάη του 2016, έτσι ώστε κάποια στιγμή να εξισωθούν οι συντάξεις παλιών και νέων, αφού άλλωστε είναι υποχρεωτικό και από το Σύνταγμα. Με λίγα λόγια οι παλιοί μένουν στην ίδια εξαθλίωση και οι καινούριοι θα αισθάνονται ευτυχισμένοι που θα πλησιάσουν τις εξαθλιωμένες αποδοχές των παλιών! Αυτά είναι τα συνταξιοδοτικά κόλπα του νόμου Κατρούγκαλου και των νόμων Βρούτση, Χατζηδάκη της κυβέρνησης της ΝΔ. Ποιος είπε ότι δεν έχει συνέχεια το κράτος;
Για τους λόγους αυτούς οι συνταξιούχοι σε όλη τη χώρα αναγκάζονται για μια ακόμα φορά να βγουν στους δρόμους διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά τους. Πρέπει πάντως να τονίσουμε ότι τα συνταξιοδοτικά προβλήματα δεν αφορούν μόνο αυτούς που βρίσκονται στη σύνταξη. Είναι προβλήματα πρώτης προτεραιότητας για όλο το εργατικό κίνημα. Είναι επομένως καθήκον όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων να αναδείξουν τα σοβαρά αυτά προβλήματα και να αντισταθούν στα κυβερνητικά σχέδια που επιδιώκουν την κατάργηση της κρατικής σύνταξης και θέλουν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στα άπληστα συμφέροντα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών που τρίβουν τα χέρια τους με τα κυβερνητικά σχέδια.
