Δεν υπάρχει προηγούμενο από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα του μπαράζ διώξεων, απειλών για απόλυση και καθαιρέσεων εκπαιδευτικών που αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό κίνημα.
Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας κυβέρνησης που επιχειρεί να φάει με μια κουταλιά, σε χρόνο dt, τις κατακτήσεις δεκαετιών στη σχολική εκπαίδευση.
Και να εξηγηθούμε. Μιλάμε για μια πρωτοφανή προσπάθεια επίδειξης σιδερένιας πυγμής εναντίον μαχητικών συνδικαλιστών.
Οι συνδικαλιστικές διώξεις ξεκίνησαν πριν ενάμιση χρόνο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στον Πειραιά, πιλοτικά, και σήμερα έχουν γίνει δεκάδες σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια σε όλη την Ελλάδα.
Παράλληλα, είναι η πρώτη φορά στην εκπαίδευση που επιχειρείται να τεθούν συνδικαλιστές σε αργία και στήνονται απολύσεις από το Δημόσιο σχολείο για συνδικαλιστικούς λόγους και μάλιστα με «Fast track» διαδικασίες.
Επίσης είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά που γίνεται μαζικό «ξήλωμα» χαμηλόβαθμων «στελεχών» των σχολείων (διευθυντών, υποδιευθυντών σχολείων, προϊσταμένων νηπιαγωγείων) επειδή πήραν μέρος σε απεργία αποχή από την αξιολόγηση κηρυγμένη από τα εκπαιδευτικά σωματεία.
Η πιο πρόσφατη περίπτωση διώξεων, περισσότερο από κάθε άλλη, αναδεικνύει τη στόχευση της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας.
Μιλάμε για τους εκπαιδευτικούς Γιώργο Καββαδία, Χρύσα Χοτζόγλου και Δημήτρη Χαρτζουλάκη.
Τρεις συναγωνιστές εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια του υπουργείου Παιδείας, μέσα από το εκπαιδευτικό αγωνιστικό σχήμα «Αντίσταση Ενότητας και Ανατροπής».
Το αγωνιστικό σχήμα που έχει ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων του σε διπλές και τριπλές διώξεις για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς (άλλους γιατί αντιδράσανε στον διαγωνισμό «PISA» που έρχεται να κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, άλλους γιατί αρθρογράφησαν κατά των μέτρων του υπουργείου Παιδείας, άλλους γιατί συμμετείχαν σε συγκέντρωση για να τιμήσουν τη μνήμη του Γρηγορόπουλου).
Ωστόσο η εκδικητικότητα, η μανία και η προσπάθεια εκφοβισμού του κόσμου της εκπαίδευσης ξεχείλισε στην περίπτωση του Γιώργου Καββαδία, της Χρύσας Χοτζόγλου και του Δημήτρη Χαρτζουλάκη.
Μανία και εκδικητικότητα που τους τύφλωσε τόσο, έτσι ώστε να στείλουν «φιρμάνι» για δυνητική αργία στο συναγωνιστή Καββαδία 15 μέρες αφού είχε ήδη βγει στη σύνταξη. Τόσο γελοίοι.
Και βέβαια, το κυριότερο, να «χρησιμοποιήσουν» την εξωφρενική ποινή της δυνητικής αργίας ή απόλυσης στους τρεις αγωνιστές εκπαιδευτικούς για να καταστείλουν κάθε αγωνιστική δράση και να ποινικοποιηθούν κατακτήσεις χρόνων, όπως η το δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση, στη διαμαρτυρία, στη διατύπωση άποψης.
Αναδεικνύει τη στόχευση της κυβέρνησης για επιβολή «σιγής νεκροταφείου» στο χώρο της χειμαζόμενης εκπαίδευσης, που πλήττεται τόσο από τα μέτρα των δραματικών περικοπών, των συγχωνεύσεων και της αδιοριστίας, όσο και από εκείνα της Αξιολόγησης και της συνακόλουθης άρσης της μονιμότητας, της κατηγοριοποίησης των σχολείων και της σύνδεσής τους με τους ανταγωνιστικούς νόμους της αγοράς.
Είναι σαφές ότι η εξέλιξη αυτή είναι πολύ σοβαρή και δεν αφορά ούτε μόνο τους τρεις εκπαιδευτικούς, ούτε τους δεκάδες άλλους που αυτή τη στιγμή βρίσκονται με διώξεις, ή καθαιρέσεις από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι την Ικαρία.
Αφορά το αύριο των συνθηκών δουλειάς στο Δημόσιο Σχολείο. Είναι το μέλλον που επιφυλάσσουν για όλους τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται απέναντι στον εκπαιδευτικό ζόφο που θέλουν να επιβάλουν. Αφορά το λαό και τα παιδιά του. Αφορά το εκπαιδευτικό κίνημα, την ίδια τη δημοκρατία στο σχολείο, όλους και όλες τους/τις εκπαιδευτικούς, ανεξάρτητα πού και αν τοποθετούνται ιδεολογικά και πολιτικά ο καθένας και η καθεμία τους.
Και γι’ αυτό το λόγο είναι προφανές ότι κάθε εφησυχασμός είναι λαθεμένος και επικίνδυνος. Και αναφερόμαστε στις κυρίαρχες δυνάμεις στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες οι οποίες μέχρι τώρα υποβαθμίζουν επικίνδυνα το θέμα, παραπέμποντάς το στις… καλένδες ή κινούνται με τυπικούς όρους με τη λογική της «μιας κινητοποίησης και τελειώσαμε».
Αν περιμένει η κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και οι πρόθυμοι κυρίαρχοι συνδικαλιστικοί φορείς ότι οι αγωνιστές εκπαιδευτικοί θα πάνε στα πειθαρχικά τους με το χαρτί συμμόρφωσης είναι βαθιά γελασμένοι.
Οι εκπαιδευτικοί που διώκονται δεν θα μείνουν μόνοι, οι εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται δεν θα σκύψουν το κεφάλι.
Μια ματιά στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος να ρίξει κανείς, εύκολα μπορεί να καταλάβει ποιος θα γελάσει τελευταίος. Αργά ή γρήγορα. Γιατί με τρομοκρατία και απειλές δεν γίνεται Παιδεία, γιατί το σχολείο που θέλουν να φτιάξουν είναι έξω και αντίθετο από τις ανάγκες όσων αναπνέουν την κιμωλία στην τάξη, γιατί μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί έχουν αποδείξει ότι στις κρίσιμες στιγμές μπορούν να νικήσουν τους δαίμονες.
