Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Γράφτηκαν πάρα πολλά για την ουσιαστική αθώωση Λιγνάδη, παρά την ονομαστική 12ετή καταδίκη του, για βιασμούς ανηλίκων. Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Είναι καινούργιο το φαινόμενο; Και φυσικά όχι. Είναι μόνο ελλαδικό. Και φυσικά όχι. Είναι καινούργιο φαινόμενο η ατιμωρησία των μεγαλοαστών για τη σεξουαλική, απάνθρωπη βία σε βάρος των φτωχοδιάβολων, που αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα; Φυσικά και όχι. Ειπώθηκε σωστά: είναι φαινόμενο και ταξικό και τοξικό.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τους πρίγκιπες της βασιλικής αγγλικής οικογένειας, που κατηγορήθηκαν χωρίς ποτέ να φτάσουν οι υποθέσεις στα δικαστήρια, τον πάλε ποτέ επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν, το διεθνές παπαδαριό καθολικών και ορθοδοξούντων, επισκόπων και ιερέων, τον συρφετό των βουλευτάδων, των κρατικών «λειτουργών», που πρωταγωνίστησαν ή πήραν μέρος σε τέτοια εγκλήματα;
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η ανήθικη συμμετοχή της δικαιοσύνης στην αποσιώπηση και την προκλητική αθώωση των εγκλημάτων. Τέτοια εγκλήματα γίνονταν πάντοτε, αλλά παλιότερα δεν αφήνονταν να φτάσουν στη δημοσιότητα. Ήταν τότε που ο καπιταλισμός είχε να πουλήσει-ξεγελάσει τους λαούς, πως είναι ο μονόδρομος προς την ευημερία. Ο καπιταλισμός, σαπισμένος και γυμνός, σήμερα, ξερνάει το πύον πάνω στην κοινωνία χωρίς να δίνει δεκάρα. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η συμμετοχή, αλλά θα πρέπει να μας αγανακτεί, να μας ξεσηκώνει.
Να μας ξεσηκώνει η δικαστική καταδίκη της γιαγιάς που πούλαγε παράνομα κουλούρια στη λαϊκή. Οι τέσσερεις μήνες φυλάκιση σε εξηντάχρονο που έκλεψε 7 μπουγάτσες. Να μας ξεσηκώνει η καταδίκη, σε δέκα χρόνια φυλάκισης, της καθαρίστριας δημοτικού παιδικού σταθμού, που πλαστογράφησε το απολυτήριό της, για να βρει τη ζηλευτή θέση της καθαρίστριας και να ζήσει με …παχυλό μισθό.
Να μας ξεσηκώνει που ο Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια, ο Ζακ στην Ομόνοια και ο ρομά Σαμπάνης στον Ασπρόπυργο είναι στο χώμα και ο Κορκονέας, ο μεσίτης και ο κοσμηματοπώλης Ομονοίας (αγνώστων ονομάτων, καταδικασμένοι σε δεκαετή φυλάκιση) και οι αστυνομικοί που συμμετείχαν στις δυο δολοφονίες, είναι ελεύθεροι.
Να μας ξεσηκώνει που ο απεργός πείνας, αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης, καταδικασμένος για ληστεία τράπεζας, σύμφωνα με δικαστική απόφαση δεν επιτρέπεται να αποφυλακιστεί με όρους γιατί μπορεί να ξανακάνει …ληστεία και ο Λιγνάδης είναι ελεύθερος σύμφωνα με δικαστική απόφαση, γιατί δεν μπορεί να ξαναβιάσει ανήλικα. Το διαβεβαιώνει ο ίδιος με 30 χιλιάδες ευρώ εγγύηση. Και δυο μέλη του Ρουβίκωνα για μπογιές στη Βουλή, πρέπει να διαβεβαιώσουν πως δεν θα ξαναρίξουν μπογιές, με 60 χιλιάδες ευρώ εγγύηση.
Οι σκέψεις πάνε πολύ πίσω, στα τέλη του 1800, όταν ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι ή ο Ουγκώ χρωμάτιζαν με την πένα τους την αναλγησία και τη σκληρότητα της δικαιοσύνης των λίγων, σε βάρος των φτωχοδιάβολων. «Ξύστε το δικαστή, θα βρείτε το δήμιο», λέει ο Ουγκώ στους «Άθλιους» για το Γιάννη Αγιάννη, που καταδικάστηκε σε πέντε χρονών κάτεργο για μια κλεμμένη φρατζόλα ψωμί! Για να περιγράψει. Και να προβλέψει. «Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για μένα απλώς άνθρωπος. Ήταν το φάσμα της φτώχειας, ήταν η άγρια εμφάνιση, η παραμόρφωση και η θλίψη, η ολοφάνερη μιας επανάστασης που απλώνεται βαθιά μέσα στα σκοτάδια και που θα ξεσπάσει».
Φαινόμενο και ταξικό και τοξικό, η δικαιοσύνη. Ο κόσμος μας σίγουρα αλλάζει. Όχι μόνο στη μεριά των στοιχίσεων και των πόλων (μονοπολικός ή πολυπολικός). Αλλάζει και η ανοχή των λαών που ξεσηκώνονται απέναντι στο σάπιο, βάρβαρο καπιταλισμό. Όσο κι αν προσπαθούν οι ισχυροί να κρύψουν την πραγματικότητα της σαπίλας τους, οι λαοί θα βρουν δρόμους για το οριστικό θάψιμό τους, όπως τα μυρμήγκια που συνεννοούνται ακουμπώντας τις κεραίες τους. Και τότε θα είναι ολοφάνερη η «επανάσταση που απλώνεται βαθιά μέσα στα σκοτάδια και που θα ξεσπάσει».
Τάνια
