Ενώ η ελληνική κοινωνία πλήττεται βίαια από τα προβλήματα απ’ την πανδημία, την οικονομική κρίση, την ελληνοτουρκική ένταση και τις καταστροφές από τα φυσικά φαινόμενα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει για να βρει τον προσανατολισμό του και το ρόλο του στη χώρα. Στην ομιλία του Τσίπρα στη ΔΕΘ φάνηκε η ουσιαστική γύμνια της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ομιλία με έντονο το χρώμα της σοσιαλδημοκρατικής φυσιογνωμίας, με την οποία ο Τσίπρας επιχείρησε να εμφανιστεί σαν η φερέγγυα δύναμη απέναντι στην κυβέρνηση με υποτιθέμενες προτάσεις γύρω απ’ το κοινωνικό κράτος και την ανεργία, καθώς και για την υγειονομική κρίση, αναμασώντας τις γνωστές θέσεις που επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ. Ουσιαστικά, το μόνο σημείο αντιπαράθεσης με τη ΝΔ ήταν για μια ακόμα φορά η συμφωνία των Πρεσπών για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει λες και η συμφωνία αυτή αποτέλεσε κάποια τομή στην εξωτερική πολιτική της χώρας και όχι μία συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα.
Τα βασικά θέματα που κάνουν σήμερα τον ελληνικό λαό να στενάζει είναι η πανδημία, η βαριά οικονομική κρίση και η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ας δούμε λοιπόν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα αυτά και να τις συγκρίνουμε με τις κυβερνητικές θέσεις.
Κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση -και δικαίως- ότι άφησε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας ανοχύρωτο απέναντι στην υγειονομική κρίση. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν έκανε προσλήψεις, υποβάθμισε την πρωτοβάθμια υγεία και δεν εξασφάλισε τις αναγκαίες κλίνες ΜΕΘ. Απέναντι στα πραγματικά αυτά ζητήματα οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Είναι γνωστό ότι επί εποχής Σαμαρά ο τότε υπουργός υγείας Γεωργιάδης έκλεισε δεκάδες νοσοκομειακές μονάδες σε όλη τη χώρα και απέλυσε πάνω από 2000 γιατρούς με το πρόσχημα της αποκλειστικής απασχόλησης στο σύστημα υγείας. Οι συνέπειες ήταν τραγικές.
Ουσιαστικά τα πρώην κέντρα του ΙΚΑ και τα κέντρα υγείας άδειασαν από γιατρούς και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι στράφηκαν προς τα ιδιωτικά κέντρα, με το αζημίωτο φυσικά για τους ιδιοκτήτες τους.
Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση δεν έκανε ούτε μία -έστω- βελτιωτική αλλαγή, με πρόσχημα τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Άφησε την πρωτοβάθμια υγεία στην ίδια άθλια κατάσταση, αλλάζοντας μόνο τους τίτλους (από ΠΕΔΥ σε ΤΟΜΥ), δεν άνοιξε ξανά τα νοσοκομεία που έκλεισε ο Γεωργιάδης και φυσικά δεν έκανε καμία πρόσληψη σε μόνιμο προσωπικό, αλλά ανακάλυψε το θεσμό των επικουρικών γιατρών, δηλαδή των συμβασιούχων γιατρών. Τι έκανε δηλαδή; Ότι ακριβώς κάνει και σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ την οποία καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ για την οικονομική της πολιτική και τα καραβάνια των ανέργων που δημιουργεί η πολιτική της. Δεν χρειάζεται βέβαια και μεγάλη προσπάθεια για να θυμίσουμε σ’ αυτούς που έχουν -ή θέλουν να έχουν- ασθενή μνήμη ότι τα τερατώδη πλεονάσματα με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ φόρτωσε τον ελληνικό λαό έδεσαν μια σφιχτή θηλιά γύρω απ’ το λαιμό των εργαζομένων, την οποία σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ σφίγγει ακόμα περισσότερο. Βέβαια ακούγονται απ’ τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ αστείες δικαιολογίες, ότι δήθεν παρέδωσε στη ΝΔ έναν «κουμπαρά» με 32 δισ. ευρώ μέσα απ’ τα ματωμένα πλεονάσματα που δημιούργησε. Ώστε έτσι λοιπόν! Ο ΣΥΡΙΖΑ μάς ρούφηξε για τέσσερα χρόνια το αίμα για να μας τα δώσει πίσω σήμερα, αλλά ο Μητσοτάκης αρνείται; Πόσο αστείες δικαιολογίες είναι αυτές; Βέβαια εξαπολύει και κάποιες κορώνες μερικές φορές, αφού άλλωστε βρίσκεται στην αντιπολίτευση και έχει την ευχέρεια να τάζει ανέξοδα, όπως άλλωστε κάνουν κάθε φορά αυτοί που καταδυναστεύουν το λαό μας με τις πολιτικές της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων αφεντικών τους.
Σε ό,τι αφορά τέλος την ελληνοτουρκική κρίση και τις γενικότερες παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, η πολιτική των δύο βασικών αστικών κομμάτων θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερού. Και οι δύο τρέχουν να δώσουν συνεχώς τα διαπιστευτήριά τους τόσο στους αμερικάνους όσο και στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Υπερηφανεύεται ο Τσίπρας για τη δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική του πολιτική, με τις συμφωνίες που υπέγραψε με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, εγκαταλείποντας την μέχρι τότε πολιτική προσέγγισης με τις Αραβικές χώρες. Ακριβώς την ίδια πολιτική εφαρμόζει και η ΝΔ σήμερα. Κομπάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό east mend και η ΝΔ για την υπογραφή της συμφωνίας για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Όμως, αν ψάξει κάποιος όχι και πολύ βαθιά στην ούγια των συμφωνιών αυτών θα βρει πρώτα απ’ όλα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και πιο πίσω την ΕΕ. Τίποτε περισσότερο.
Στην κρίση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία οι διαφορές τους είναι ανύπαρκτες, αφού -όπως θέλουν και οι δύο να μας διαβεβαιώνουν- πρέπει να υπάρχει εθνική συναίνεση στα εθνικά ζητήματα, άρα δεν χρειάζονται αντιπολιτευτικοί τόνοι. Έτσι λοιπόν συμφωνούν στη βασική γραμμή του κατευνασμού, στο ξεπούλημα της Κύπρου και στην υποχώρηση απέναντι στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Τρέχουν να υποκλιθούν απέναντι στον Πομπέο και τα μαντάτα που φέρνει και θεωρούν μεγάλη επιτυχία την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε αμερικανονατοϊκή βάση για να ελέγχουν τα στενά των Δαρδανελίων και την κάθοδο του ρώσικου στόλου στη Μεσόγειο, ενώ δημιουργούν και νέα βάση στην Κρήτη με το ελικοπτεροφόρο γίγας, Hershel “Woody” Williams, που έχει στόχο να επεμβαίνει άμεσα στις χώρες της Αφρικής σύμφωνα με τα σχέδια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Για να μην αδικήσουμε όμως και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να υπενθυμίσουμε την μεγάλη του επιτυχία, που ανάγκασε την κυβέρνηση της ΝΔ να αναγνωρίσει την «ιστορικής» σημασίας συμφωνία των Πρεσπών, με όποιες παλινωδίες και αν υπήρξαν στην κοινή ανακοίνωση μετά τη συνάντηση Δένδια – Πομπέο στη Θεσσαλονίκη. Μόνο που ο Τσίπρας «ξέχασε» να πει ότι η συμφωνία των Πρεσπών καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των λαών, αλλά ήταν επιτακτική επιλογή των ΗΠΑ, έτσι ώστε να βάλουν τη Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και οι ίδιοι να δημιουργήσουν ένα ακόμα προγεφύρωμα στον άγριο ανταγωνισμό με το Ρώσικο ιμπεριαλισμό στην περιοχή.
Τελικά, όσο και αν κάποιος καλοπροαίρετος προσπαθήσει, δύσκολα μπορεί να βρει ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο πυλώνες του αστικού συστήματος. Η βασική πολιτική στρατηγική είναι πανομοιότυπη. Οι διαφορές τους έχουν να κάνουν μόνο με παιχνίδια μικροπολιτικής συμπεριφοράς που πρέπει να αφήνουν αδιάφορους τόσο τον κόσμο της αριστεράς όσο και συνολικά τον κόσμο της εργασίας.
