Οι μέρες που πέρασαν (Πάσχα – Πρωτομαγιά) εκτός από τα συνηθισμένα για τους Χριστιανούς και τους αριστερούς, κομμουνιστές και προοδευτικούς ανθρώπους αναδείχνουν τον «σημειωμένο χρόνο» ως πεδίο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν τη φύση και τις αλλαγές της ως σταθερά σημεία για να προσανατολίζουν τις εργασίες τους. Σ’ αυτά τα χρονικά πρόσημα έδιναν (και δίνουν) και ένα θρησκευτικό χαρακτήρα. Στην αρχαιότητα γιόρταζαν το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης με γιορτές και πανηγύρια. Το ίδιο συνέβαινε και στην κορύφωση του καλοκαιριού (θέρισμα) ή στη συγκομιδή των σταφυλιών (Σεπτέμβρης). Είναι απόλυτα εξηγήσιμο η φύση να έλκει την ανθρώπινη προσοχή, να προβάλλεται μυστηριώδης και στρυφνή, απόκρυφη και μεγαλειώδης. Στην ελληνική αρχαιότητα η άνοιξη αποτελούσε ισχυρό πεδίο για τις τελετουργίες και τα θρησκευτικά έθιμα. Ακόμα και οι πόλεμοι γίνονταν στο διάστημα Μάρτης – Οκτώβρης. Από τα βάθη της ιστορίας οι μετρήσεις των χρονικών διαστημάτων εξαρτιόνταν από τα ουράνια σώματα και ειδικότερα από τις περιστροφές της γης και της σελήνης. Η συστηματοποίηση της ιστορικής χρονολογίας γίνεται τον 16ο αιώνα από τον Γάλλο Σκαλιγκερ, ενώ αργότερα οι Γερμανοί έβαλαν τις βάσεις για το σύγχρονο ημερολόγιο. Όμως δίπλα στον προσδιορισμό του χρόνου με βάση τα φυσικά φαινόμενα προστέθηκε ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι Φαραώ στην Αίγυπτο, οι άρχοντες στην Αθήνα, οι αυτοκράτορες στη Ρώμη, οι πάπες και οι πατριάρχες ήσαν σημεία χρονικής αναγνώρισης και «σημειολογίας». Στις μέρες μας ξέρουμε ότι ο χρόνος είναι συνάρτηση της ύλης, υπάρχει αντικειμενικά, δηλαδή έξω από εμάς και «μετριέται» σύμφωνα με την υλική κίνηση. Όμως δίπλα στον υλικό χρόνο υπάρχει και ο κοινωνικός χρόνος. Ο τελευταίος είναι συνάρτηση της ταξικής πάλης και οι άνθρωποι που τον υπολογίζουν πρέπει να θεωρούνται εκτός από υλιστές και άνθρωποι της πάλης των τάξεων.
Αίφνης ο ταξικός συνδικαλιστής σημαδεύει την άμπωτη και την πλημμυρίδα των εργατολαϊκών αγώνων και στο ημερολόγιό του γράφει τις αντίστοιχες ανατάσεις ή οπισθοχωρήσεις.
Δεν θα πρέπει να σημειώσουμε τον δρόλαπα των απεργιών και την αντίστοιχη υποχώρηση μπροστά στον ταξικό εχθρό;
Έτσι λοιπόν η Πρωτομαγιά ή η ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης (9 Μάη), η ίδρυση του ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη) και αντίστοιχες άλλες μέρες αντίστασης, ανάτασης, πάλης, απολογισμού συγκροτούν το ημερολόγιο της αριστεράς στον τόπο μας. Αλλά και σ’ όλο τον κόσμο.
Τούτο διόλου δεν σημαίνει ότι περιφρονούμε τον συγκροτημένο και σημειωμένο χρόνο διάφορων κοινωνικών ομάδων.
Τα «χρόνια πολλά» μάς είναι οικεία διότι «τίποτα το ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο». Η διαφορά των αριστερών με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ότι εμείς δεν σταματάμε στα χρονικά σκαλοπάτια από ένστικτο ή από απλή μίμηση. Δεν επαναλαμβανόμαστε σαν το ζώο που αφυπνίζεται όταν «γλυκαίνει» ο καιρός ούτε το ρίχνουμε στην νάρκωση όταν έρχεται ο χειμώνας. Οι πραγματικοί ιστορικοί υλιστές και ο βαθύς πυρήνας τους που είναι οι κομμουνιστές γράφουν και ξαναγράφουν το δικό τους ημερολόγιο που είναι άλλοτε μαρτυρικό και άλλοτε χαρμόσυνο. Εκεί είναι η Καισαριανή και το Εκτελεστήριό της, η Κοκκινιά και τα Καλάβρυτα. Εκεί πρέπει να είναι το Στάλινγκραντ και η απελευθέρωση της Αθήνας.
Καταλαβαίνουμε απόλυτα τον ταξικό μας εχθρό που θέλει να ρίξει το πέπλο της λήθης, της αμνησίας και της ακρισίας στα ιστορικά γεγονότα και στην ταξική πάλη. Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός (αναθεώρηση) από την άλλη εντελώς συμπληρωματικά θέλει να στρεβλώσει, να διαστρέψει και να παρουσιάσει αγνώριστα τα ιστορικά κατώφλια.
Τις μέρες που έρχονται κάθε λογής διαστρεβλωτές θα θελήσουν να παρουσιάσουν την 9η Μάη ως «μέρα της Ευρώπης» και να αποσιωπήσουν τον ρόλο των κομμουνιστών της Σοβιετικής Ένωσης, των αντιφασιστών στη νίκη πάνω στο φασισμό.
Αν θα γραφεί το βαθύ και ουσιαστικό ημερολόγιο, δηλαδή αυτό που έγινε με αίμα και δάκρυ ή αν θα κουβαλάμε τη μνήμη του χρυσόψαρου είναι ένα ζήτημα που δεν έχει κριθεί. Θα πάρει την τελική του μορφή στα «μαρμαρένια αλώνια», δηλαδή εκεί που γράφεται η ταξική πάλη. Ως τότε, αν είμαστε συνεπείς, θα πρέπει να σημειώνουμε, να σημειώνουμε, να σημειώνουμε.
Ο χρόνος πρέπει να γίνει συνάρτηση του ανθρώπινου μόχθου και αγώνα.
