Ο Ανδριανόπουλος, πρώην υπουργός της ΝΔ και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού της κυβέρνησης του μπαμπά Μητσοτάκη, παραβρέθηκε στο τελευταίο συνέδριο των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ και σε άρθρο του στον Οικονομικό ταχυδρόμο στις 18/9/23 γράφει πως « Οι διεμφυλικοί, οι αμφιβόλου σεξουαλικότητας άνθρωποι και οι ομοφυλόφιλοι έδειχναν να αποτελούν το αποκλειστικού ενδιαφέροντος ζήτημα της πολιτικής ατζέντας της χώρας».
Αντίστοιχη και ανάλογη είναι η παρουσία της σχετικής ατζέντας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή η ατζέντα μεταφέρθηκε και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας με το ζήτημα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών.
Ένας πελώριος αποπροσανατολισμός, όταν οι μισθοί των εργαζομένων εξαντλούνται στις 19 μέρες, όταν διαλύεται η δημόσια υγεία, όταν ξεκληρίζεται η αγροτιά, όταν επιβάλλονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και διαλύεται η δημόσια δωρεάν παιδεία, όταν κατασφάζεται ο παλαιστινιακός λαός και πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου σε όλο τον πλανήτη.
Είναι τέτοιος ο αποπροσανατολισμός, που ακόμη και στις μαζικές και ελπιδοφόρες συνελεύσεις των φοιτητών που αποφασίζουν καταλήψεις και κινητοποιήσεις εισάγονται, από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ -πρώην και νυν- και από δυνάμεις του ΝΑΡ, ως θέματα συζήτησης τα ζητήματα των ομόφυλων, για να αποτελέσουν σημεία αντιπαράθεσης και διχασμού, εκτρέποντας τις συνελεύσεις σε άλλες κατευθύνσεις.
Παράλληλα ο Μητσοτάκης, αξιοποιώντας τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα που συντριπτικά τον χειροκροτεί και έχοντας στο πλάι του όλα τα κυρίαρχα μέσα που διεκδικούν λάμψη προοδευτισμού στηρίζοντας το νομοσχέδιο, εμφανίζεται ως ο τολμηρός ηγέτης που φέρνει τη χώρα μας πιο κοντά στην πολιτισμένη Δύση και ως ο ευαίσθητος πολιτικός που ακόμη και με πολιτικό κόστος προτάσσει τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και τις ανθρωπιστικές αξίες, επικεφαλής του προοδευτικού εκσυγχρονισμού. Συντελείται ένα επικίνδυνο ξέπλυμα, όπως ένα επικίνδυνο ξέπλυμα συντελείται για όλη την κλίμακα των δυνάμεων που ηγούνται στο Λευκό οίκο, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, που εμφανίζονται ως ηγέτες και υπέρμαχοι προοδευτικών και ανθρωπιστικών αξιών.
Η αναταραχή στη δεξιά πολυκατοικία που προκαλείται με βάση το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια φέρνει στην επιφάνεια και δίνει χώρο στη δημόσια αντιπαράθεση σε όλη τη σκοταδιστική και φασίζουσα προπαγάνδα των ακροδεξιών και εκκλησιαστικών κύκλων, που έρχονται να εμφανιστούν ως υπερασπιστές των παραδόσεων, της πατρίδας, της οικογένειας, αξιοποιώντας κάθε θετική διάσταση που έχουν οι έννοιες αυτές στο λαό, προσδίδοντάς τους το δικό τους, αναχρονιστικό και αντιδραστικό περιεχόμενο.
Απέναντι στις μεσαιωνικού τύπου αντιλήψεις, στους αφορισμούς των «ανώμαλων ομοφυλόφιλων» και τα κηρύγματα μίσους προς κάθε τι διαφορετικό, των ακροδεξιών και εκκλησιαστικών κύκλων της «αγίας και ιερής οικογένειας», της υποταγής των γυναικών και της χριστιανικής ανατροφής των παιδιών, αυτό που εμφανίζεται ως μοντέρνο και προοδευτικό κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι. Οι θεωρίες των κοινωνικών φύλων, της κοινωνικής και γλωσσικής κατασκευής τους, οι θεωρίες της ρευστότητας των φύλων και της σεξουαλικής ταυτότητας, της εναλλαγής της και της συνεχούς φυλομετάβασης και η επίκληση του αστικού ατομικιστικού αυτοπροσδιορισμού, δεν χτυπούν τις καθυστερημένες αντιλήψεις, αλλά τις τροφοδοτούν, υποσκάπτοντας τα επιστημονικά θεμέλια και τις αντιλήψεις της κοινωνίας και της νέας γενιάς για την αντικειμενική πραγματικότητα, υποσκάπτοντας την επιστημονική γνώση της βιολογίας, της ιστορίας και της κοινωνικής εξέλιξης.
Η οικογένεια με περισσότερους από δύο γονείς, όπως θεσμοθετείται από το ευρωκοινοβούλιο και εμφανίζεται σαν κάτι νέο μοντέρνο και πρωτοποριακό, δεν συνιστά κάποια προοδευτική κοινωνική μετεξέλιξη. Συγκεκριμένα στην αιτιολόγηση του ευρωπαϊκού πιστοποιητικού γονικής σχέσης που ψηφίστηκε το Δεκέμβριο του 2023 αναφέρεται:
«Σεβασμός και αναγνώριση των διαφόρων ειδών οικογενειών.
Υπάρχουν και άλλες οικογένειες που δεν εμπίπτουν στον παραδοσιακό κανόνα της πυρηνικής οικογένειας, οι οποίες δυσκολεύονται περισσότερο να αναγνωριστούν. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις οικογένειες με περισσότερους από δύο γονείς. Μολονότι επί του παρόντος λίγα μόνο κράτη μέλη έχουν ανοίξει τη νομική δυνατότητα πολλαπλών γονιών, αυτό θα συμβεί σίγουρα στο μέλλον. Επομένως, είναι σημαντικό ο κανονισμός, ήδη από την αρχή, να είναι ευέλικτος και να επιτρέπει μη παραδοσιακούς οικογενειακούς σχηματισμούς, μεταξύ άλλων προκειμένου να διασφαλίζεται ότι το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό γονικής ιδιότητας περιλαμβάνει τη δυνατότητα για περισσότερους από δύο γονείς».
Όλα αυτά λέγονται σε ένα νέο κανονισμό που προτάσσει -υποτίθεται- τα δικαιώματα των παιδιών. Αποτελεί απίστευτο φαρισαϊσμό για τις πολιτικές δυνάμεις του ευρωκοινοβουλίου το να μιλούν για δικαιώματα παιδιών, όταν οι χώρες τους αρνούνται να φιλοξενήσουν έστω και λίγα από τα ασυνόδευτα παιδιά των πολέμων, που οι ίδιες οι χώρες τους εξαπέλυσαν.
Αλλά ας πάμε παρακάτω.
Προφανώς δεν θα κλάψουμε, ούτε θα στεναχωρηθούμε για την αδιαμφισβήτητη κρίση που περνάει η πυρηνική οικογένεια, μια κρίση που είναι παράγωγο και αντανάκλαση της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης και των σχέσεων παραγωγής της. Ο τύπος της πυρηνικής οικογένειας είναι ιστορικός, όπως και οι προηγούμενοι τύποι και σε κάποια φάση της κοινωνικής εξέλιξης θα παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον επόμενο. Προς το παρόν δεν έχει βρεθεί κάποιος τέτοιος και δεν είναι ούτε της παρούσης ούτε και μπορεί να βρεθεί μέσα στα πλαίσια κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εκμετάλλευσης.
Η απαλοιφή των εννοιών του πατέρα και της μητέρας και η αντικατάστασή τους από το γονέα 1 και 2, η πολλαπλή οικογένεια και οι πολλαπλοί γονείς 3, 4 κλπ δεν χτυπούν τις πατροπαράδοτες καθυστερημένες αξίες του πατέρα-αρχηγού και της μητέρας-τροφού, όπως λέγεται, αλλά αντίθετα τις διαιωνίζουν, υποσκάπτοντας μέσα από ένα ιδεολογικό εκφυλισμό των κυρίαρχων αστικών ιδεών το θετικό και βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο του ρόλου, της ευθύνης και των προτύπων που περιέχεται στην πατρότητα και τη μητρότητα και της καθοριστικής σημασίας τους στην ανατροφή των παιδιών.
Και παραπέρα, η παρένθετη μητρότητα -κομμάτι της σχετικής ατζέντας της ισότητας των ομόφυλων ζευγαριών- πίσω από το μανδύα ενός κάλπικου αλτρουισμού φτιάχνει το νομικό υπόστρωμα μιας στυγνής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος φτωχοποιημένων γυναικών, με οδυνηρές ψυχικές και κοινωνικές συνέπειες τόσο για τις μητέρες όσο και για τα παιδιά.
Τα επιχειρήματα που κατατίθενται για την υπεράσπιση του νομοσχεδίου της τεκνοθεσίας, στην συντριπτική αν όχι στην καθολική τους έκταση αφορούν τα αυτονόητα για κάθε προοδευτικό άνθρωπο, δικαιώματα της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας των ομόφυλων. Ωστόσο, το πραγματικό ζήτημα της τεκνοθεσίας είναι αυτό που παρακάμπτεται και αφορά τα δικαιώματα των παιδιών, της υγιούς ψυχικής, πνευματικής και κοινωνικής τους ανατροφής, ανάπτυξης και ένταξης.
Στην πραγματικότητα, αντί για μια ολοκληρωμένη, επιχειρηματολογημένη και πειστική επιστημονικά και παιδαγωγικά κατάθεση απαντήσεων, που να βασίζεται στις δοσμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, έχουμε την αποσιώπηση των πραγματικού προβλήματος και τη μετατροπή των παιδιών σε όχημα για την ικανοποίηση ενός εγωιστικού ατομικού δικαιωματισμού.
Επιχειρήματα από κει και πέρα που λένε πως, αν πρέπει τα παιδιά να μένουν σε εξαθλιωμένα ιδρύματα, τότε ας δοθούν όπως-όπως, θυμίζουν τα νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα που λένε πως αφού τα δημόσια νοσοκομεία ή τα τρένα ή τα λεωφορεία κλπ, κλπ έχουν το κακό τους τους το χάλι, ας τα πάρουν οι ιδιώτες. Τα ιδρύματα προστασίας παιδιών οφείλουν να είναι τέτοια που λένε. Τέτοια που να εξασφαλίζουν στα παιδιά τις καλύτερες συνθήκες, με όλα τα μέσα και τη στήριξη του κράτους, ανεξάρτητα αν εν τέλει θα δοθούν προς τεκνοθεσία ή σε ανάδοχους γονείς.
Ούτε βέβαια μπορούν να σταθούν επιχειρήματα του τύπου, «έτσι και αλλιώς η κοινωνία βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, αυτό τώρα θα μας πειράξει; Πού θα δοθούν τα παιδιά;» Επιχειρήματα παρμένα από το ντουλάπι του συντηρητισμού, απόψεων μοιρολατρικής αποδοχής της κοινωνικής κατάστασης και αφοπλισμού απέναντι στις δυσκολίες για την ανατροπή της.
Ούτε όμως και στέκουν επιχειρήματα που επικαλούνται την αγάπη και τα συναισθήματα. γενικόλογα και αφηρημένα, με ένα τρόπο μεταφυσικό έξω από τα κοινωνικά πλαίσια.
Όταν ο Κασσελάκης, που πληροί και με το παραπάνω τα κριτήρια τεκνοθεσίας, συγκεκριμενοποίησε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την «αγάπη» με την οποία θα περιβάλει τα υποψήφια παιδιά του, μέσω παρένθετης μητέρας, μας πληροφόρησε -ανοίγοντας την πόρτα της ευγονικής- πως θέλει «δυο αγόρια που θα διοχετεύσει στο ένα τη δική του προσωπικότητα και στο άλλο του συντρόφου του». Παραδίδοντας μαθήματα για το πώς η τάξη του αντιλαμβάνεται την αγάπη της, όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά κάτω από τα πλαίσια του υπερτροφικού αστικού της εγωισμού και τα παιδιά της σαν προέκτασή του.
Σε κάθε περίπτωση προτάσσοντας τα δικαιώματα των παιδιών, πώς δεν θα μετατραπούν σε παιχνίδια και πειραματόζωα, απαιτείται η εξασφάλιση πολύ περισσοτέρων προϋποθέσεων από όσες μέχρι σήμερα υπάρχουν, για ένα τέτοιο βήμα που αφορά την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
