Κόντρα στις δυνάμεις της ηττοπάθειας και της υποταγής
Η κυβέρνηση προωθεί με ταχύτατους ρυθμούς το αντεργατικό της τερατούργημα βάζοντας στο στόχαστρο τις πιο θεμελιώδεις εργατικές κατακτήσεις. Η απεργία στις 3 Ιούνη, που είχαν αποφασίσει η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ καθώς και μια σειρά από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αποτελούσε ένα σημαντικό σταθμό για την ανάπτυξη της πανεργατικής μάχης ενάντια στα μέτρα. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, με πρωτοστατούσες δυνάμεις την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ, επιβεβαίωσε τον άθλιο και υπονομευτικό ρόλο για τα συμφέροντα τον εργαζομένων. Η αρχική αδιαφορία και η προκλητική της αφωνία απέναντι στην αντεργατική επέλαση, αντικαταστάθηκε με μια ξέπνοη κήρυξη απεργίας στις 10 Ιουνίου, μια εβδομάδα αργότερα από την αποφασισμένη κινητοποίηση του Δημόσιου Τομέα και δεκάδων Εργατικών Κέντρων, δυναμιτίζοντας την ενότητα του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος και των αναγκαίων αγώνων.
Μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη με μια αιφνιδιαστική κίνηση από κοινού οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΠΑΣΚ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ προχώρησαν σε μια στροφή 180 μοιρών και με συνοπτικές διαδικασίες ακύρωσαν την προκηρυγμένη 24ωρη απεργία στις 3 Ιούνη. Προτάσσοντας δημαγωγικά το επιχείρημα της ενότητας του εργατικού κινήματος όλες οι παραπάνω συνδικαλιστικές παρατάξεις σύρθηκαν πίσω από την άθλια ηγεσία της ΓΣΕΕ, παρέδωσαν τα όπλα και τράπηκαν σε φυγή.
Οι εξελίξεις αυτές που συνόδευσαν την απαράδεκτη και υπονομευτική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ επιδρούν αρνητικά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, επιτείνουν την απογοήτευση, δίνουν έδαφος στην κυβέρνηση για να προωθήσει ανενόχλητα την πολιτική της. Σέρνουν το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα δέσμιο πίσω από την κυβερνητική πολιτική, αποδυναμώνουν αντικειμενικά την προσπάθεια συγκρότησης ενός πανεργατικού μετώπου αντίστασης και πάλης.
Η σειρά γεγονότων
Η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το ν/σ ήδη από τις αρχές του περασμένου Μαΐου. Όλο το διάστημα που πέρασε η ηγεσία της ΓΣΕΕ επινόησε κάθε είδους δικαιολογίες για να ροκανίσει τον πολύτιμο χρόνο, για να βάλει επί της ουσίας εμπόδιο στη συγκρότηση πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι η πολιτική της αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα. Αρχικά επέλεξε την τακτική της αφωνίας, στη συνέχεια επιδόθηκε σε νομικές μελέτες και αναλύσεις του ν/σ, για να ανακαλύψει ακόμα και «θετικές πλευρές» στο τερατούργημα, και επιδόθηκε σε ανέξοδα δελτία τύπου.
Κάτω από την επίμονη πίεση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και μπροστά στην παρατεταμένη αφωνία των ηγεσιών των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε στις 19 Μαΐου την κήρυξη πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας για την Πέμπτη 3 Ιουνίου απευθύνοντας μάλιστα πρόταση προς τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα για απεργιακή συμπόρευση. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν και μια σειρά από Εργατικά Κέντρα, όπως της Αθήνας, του Πειραιά, του Λαυρίου κλπ, κηρύσσοντας αντίστοιχα 24ωρη απεργία για τις 3 Ιουνίου. Η δημιουργία ενός τέτοιου απεργιακού μετώπου αποτελούσε μια σημαντική εξέλιξη στην αντιπαράθεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος με την επελαύνουσα κυβερνητική πολιτική.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ όμως είχε διαφορετική άποψη και έπειτα από την ανυπαρξία ενός και πλέον χρόνου αποφάσισε να υποσκάψει το απεργιακό μέτωπο και, αντί να συμπορευτεί με την ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες, επέλεξε τη γραμμή της διάσπασης και της υπονόμευσης κηρύσσοντας χωριστά απεργία για τις 10/6. Και όλα αυτά μόλις τη Δευτέρα 31/5 και ενώ ήταν σε εξέλιξη η προσπάθεια να ενισχυθεί το απεργιακό μέτωπο και να κατέβουν οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους στις κινητοποιήσεις.
Την επομένη της ανακοίνωσης της ΓΣΕΕ και με την αποκλειστική ευθύνη των συνδικαλιστικών παρατάξεων -πρώτα και κύρια της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, που ηγεμονεύουν στις κορυφές των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, συνεπικουρούμενες από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και με τον εξίσου υπονομευτικό ρόλο του ΠΑΜΕ- προχώρησαν σε άτακτη αναδίπλωση, στο μάζεμα της απεργίας και, ανασύροντας τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες περί της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος και των αγώνων των εργαζομένων, ανέστειλαν όπως-όπως την απεργία στις 3 Ιούνη…
Αν πραγματικά αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ήθελαν και πίστευαν αυτά που υπογράφουν στις ανακοινώσεις των συνδικάτων, όπως η κατακλείδα της ανακοίνωσης της ΑΔΕΔΥ που αναφέρει «το νομοσχέδιο αυτό δεν πρέπει να κατατεθεί στη Βουλή, ούτε να ψηφιστεί. Πρέπει να ανατραπεί», δεν θα έθεταν κανενός είδους δίλημμα για το αν η απεργία θα πραγματοποιούνταν στις 3 ή στις 10 του Ιούνη.
Θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν και στις δύο αυτές ημέρες απεργιακές κινητοποιήσεις και να προχωρήσει ο απεργιακός αγώνας ανυποχώρητα ακόμα περισσότερο, να μαζικοποιηθεί, να κλιμακωθεί και να ενταθεί. Τα διχαστικά αυτά διλήμματα έθεσαν εκ του πονηρού οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις για να εγκλωβίσουν το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα σε ένα αδιέξοδο, για να βάλουν στην πράξη εμπόδιο στην ανάπτυξη του πανεργατικού απεργιακού αγώνα, για να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Έπειτα από αυτή την ανατροπή και την υποστολή της απεργιακής σημαίας, τόσο η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ όσο και του ΕΚΑ, που υποτίθεται πως πρωτοστατούσαν στην απεργιακή κινητοποίηση της 3ης/6, κήρυξαν άτακτη φυγή, σκίζοντας και πετώντας στα σκουπίδια ακόμα και την διακηρυγμένη πρότασή τους να πραγματοποιήσουν από κοινού απογευματινό συλλαλητήριο για την ημέρα εκείνη! Οι ευθύνες για όλα όσα συνέβησαν βρίσκονται σύσσωμες αποκλειστικά στις πλάτες των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και του ΠΑΜΕ, που έχει αναλάβει το ρόλο να ξεπλύνει και να εξαγνίσει την προδοτική στάση αυτών των δυνάμεων.
Η στάση των κυρίαρχων συνδικαλιστικών δυνάμεων
Οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού με τις διάφορες παραλλαγές τους (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ) για μια ακόμα φορά αποτελούν τα δεκανίκια της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα. Με την αφωνία και το καθεστώς της αδράνειας που επέβαλαν στις γραμμές του σ/κ εδώ και πολλούς μήνες, αποτέλεσαν το καλύτερο ανάχωμα για να προωθήσει τα αντεργατικά της σχέδια η κυβέρνηση το ένα μετά το άλλο. Και τώρα, μπροστά στην ψήφιση του πιο εκτρωματικού αντεργατικού νόμου, και πάλι υποσκάπτουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης πανεργατικού αγώνα.
Παραλλαγή της ίδιας ακριβώς γραμμής, με ένα ψευδεπίγραφο αγωνιστικό περίβλημα, προβάλλουν και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν ο Τσίπρας διακηρύσσει δημαγωγικά και με πομπώδη τρόπο πως το αντεργατικό νομοσχέδιο αποτελεί «μητέρα των μαχών» και πως «όλες οι δυνάμεις έχουν ιστορική ευθύνη» απέναντι στο αντεργατικό ν/σ; Τα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ είναι κούφια και άσφαιρα, αφού οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις από καιρό τα έχουν διπλώσει και βρίσκονται στην ανυπαρξία.
Με τη γραμμή της συνθηκολόγησης και της ηττοπάθειας που υπηρετούν από κοινού οι δυνάμεις αυτές οδηγούν το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα στη συνθηκολόγηση και την παράδοση άνευ όρων στις κυβερνητικές επιταγές. Εδώ και καιρό με την τακτική τους επιδιώκουν να «βγάλουν την υποχρέωση» με μια απεργιακή κινητοποίηση τις παραμονές της ψήφισης του ν/σ, με δυο λόγια, να αφοπλίσουν το εργατικό – λαϊκό κίνημα για να περάσουν τα κυβερνητικά μέτρα με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς.
Γι’ αυτό και από κοινού οι δυνάμεις αυτές έσπευσαν στην ΓΣΕΕ να προτείνουν διχαστικά απεργιακή κινητοποίηση στις 10/6, ενώ στην ΑΔΕΔΥ, στο ΕΚΑ και αλλού έτρεξαν να τα συμμαζέψουν και αμέσως να ευθυγραμμιστούν με την ξεπουλημένη κλίκα του Παναγόπουλου.
Υποταγή και συνθηκολόγηση η γραμμή του ΠΑΜΕ
Θλιβερή και υπονομευτική όμως είναι και η στάση που κράτησε το ΠΑΜΕ αυτό το διάστημα. Ως και την Κυριακή 30/5 από τις στήλες του «Ρ», από τον «902» αλλά και από τις κεντρικές και κλαδικές ανακοινώσεις το ΠΑΜΕ διατυμπάνιζε τους απεργιακούς σεισμούς στις 3/6 κουνώντας το δάχτυλο στην κυβέρνηση «να μην τολμήσει να καταθέσει το αντεργατικό τερατούργημα» και ως δια μαγείας στη 1/6 κάνει στροφή, μετατρέπει την προκηρυγμένη απεργία σε απογευματινό συλλαλητήριο και καλεί μέσω των συνδικάτων – σφραγίδες που ελέγχει σε απεργία στις 10/6. Το ΠΑΜΕ που μέχρι χθες κατήγγειλε την ηγεσία της ΓΣΕΕ ως «συνδικαλιστική μαφία» και ως «μπράβους της εργοδοσίας», σέρνεται για μια ακόμα φορά πίσω από τον Παναγόπουλο και μετατρέπεται σε ουρά του, αναπαράγοντας με τη σειρά του το πλαστό δίλημμα περί ενότητας του εργατικού κινήματος. Αλήθεια όμως, γιατί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επέλεξαν να καλέσουν μέσω των συνδικάτων που ελέγχουν σε απεργία στις 6 Μάη και δεν συμπορεύτηκαν με την ΓΣΕΕ στις 4 Μάη; Δεν υπονόμευε την ενότητα του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος αυτή η ενέργεια; Ακόμα παραπέρα, αφού η απεργία στις 3/6 ήταν αποφασισμένη και όπως μας πληροφορεί ο «Ρ» «οργώνονται οι χώροι δουλειάς για την επιτυχία της απεργίας στις 3/6», τι εμπόδιζε όλα αυτά τα συνδικάτα μαζί με την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ, το ΕΚΠ, το ΕΚ-Λαυρίου κλπ να πραγματοποιήσουν την απεργία στις 3/6 και να προχωρήσουν σε νέα κινητοποίηση στις 10/6; Αντί να ασκήσουν τη μέγιστη δυνατή πίεση ώστε να πραγματοποιηθεί απεργία και στις 3 και στις 10 του Ιούνη και να κλιμακωθεί ο απεργιακός αγώνας ακόμα παραπέρα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ταυτίστηκαν με τη συμβιβαστική πολιτική της μιας απεργίας στις παραμονές της ψήφισης.
Αλλά ακόμα και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η στάση τους είναι συνώνυμο της υπονόμευσης των πανεργατικών κινητοποιήσεων. Ενώ νυχθημερόν προπαγανδίζουν τα απογευματινά συλλαλητήρια της Πέμπτης 3/6, στη διοίκηση του ΕΚΑ καταψήφισαν από κοινού με όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και αντιστάθηκαν με σθένος στην πρόταση αυτή. Το ίδιο έπραξαν και στην ΑΔΕΔΥ επιβάλλοντας έτσι όρους υποταγής και φίμωσης των συνδικάτων, ώστε παραποιώντας την πραγματικότητα να εμφανίζεται το ΠΑΜΕ κατ’ αποκλειστικότητα ως η μοναδική δύναμη που πραγματοποιεί κινητοποιήσεις. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι την ίδια στάση κράτησαν και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ καταψηφίζοντας την πρόταση αυτή, αφού κυριαρχούνται από τη γνωστή γραμμή που αναπαράγει σε μικρογραφία αυτή του ΠΑΜΕ.
Το ΠΑΜΕ με τη γραμμή του βάζει ανάχωμα στην ανάπτυξη του απεργιακού αγώνα. Μετατρέπεται σε συμπληρωματική δύναμη του κυβερνητικού συνδικαλισμού οδηγώντας στην υποταγή το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα. Για να συγκαλύψει την φυγομαχία του καταφεύγει στη γνωστή ταξική λογοκοπία που αξιοποιείται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία έσωσαν την τιμή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος
Ο αγώνας πρέπει να κλιμακωθεί!
Μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες ήταν αναγκαίο να υπάρξει απεργιακή και αγωνιστική κινητοποίηση την Πέμπτη 3 Ιούνη. Απέναντι στην υποστολή της απεργιακής σημαίας από τις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, η ΕΡΓ.Α.Σ, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, το ταξικό ρεύμα των Παρεμβάσεων πρωτοστάτησαν και κάλεσαν τις Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία να προχωρήσουν σε στάσεις εργασίας και μεσημεριανό συλλαλητήριο για την Πέμπτη 3 Ιούνη, ώστε να ξεπεραστούν τα αναχώματα που βάζουν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις και να υπάρξει αγωνιστική απάντηση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.
Η γραμμή αυτή ενεργοποίησε σε αγωνιστική κατεύθυνση μια σειρά από πρωτοβάθμια σωματεία τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όπως ο ΣΕΚΑ, που έκανε απεργία, όσο και στο δημόσιο τομέα που κήρυξαν στάσεις εργασίας και τα οποία κάλεσαν σε απεργιακό συλλαλητήριο στην Αθήνα, στα Προπύλαια στις 13:00, στη Θεσσαλονίκη στο άγαλμα Βενιζέλου και σε αρκετές άλλες περιοχές, με κεντρικό σύνθημα τον ανυποχώρητο πανεργατικό απεργιακό αγώνα ενάντια στα αντεργατικά μέτρα.
Αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΣΕΚ που, ενώ μας έχουν συνηθίσει σε «απεργίες διάρκειας» μέχρι «να πέσει η κυβέρνηση», αντί να στηρίξουν το απεργιακό συλλαλητήριο της Πέμπτης 3/6, στην πραγματικότητα στοιχίζονται πίσω από τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ καλώντας να «αξιοποιηθεί η επιπλέον εβδομάδα» για να ενισχυθεί η απεργία στις 10/6.
Εν όψει της κατάθεσης του ν/σ πρέπει να ενταθεί ο αγώνας ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα. Να δυναμώσει το απεργιακό μέτωπο με τη μαζική συμμετοχή συνδικάτων, εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και σωματείων στην πανεργατική απεργία στις 10/6. Πρέπει να ριχτούν στη μάχη όλες οι δυνάμεις, να σπάσει η γραμμή της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, να κλιμακωθεί ο απεργιακός αγώνας… Ξεπερνώντας τα εμπόδια των υποταγμένων ηγεσιών του σ/κ να συγκροτηθεί ένα ενιαίο ρωμαλέο πανεργατικό μέτωπο που θα βάλει φραγμό και θα ανατρέψει τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου.
Όλοι στην πανεργατική μάχη ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα!
