Τα πρόσφατα ναυάγια σε Λέρο και Λέσβο, με τραγικό απολογισμό δεκάδες νεκρούς (ανάμεσά τους και μικρά παιδιά) και αγνοούμενους, αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά από τον Μητσοτάκη και τους «αρίστους» του, Πλακιωτάκη και Μηταράκη, με πρόδηλο στόχο τον εξωραϊσμό και την κλιμάκωση της (ακρο)δεξιάς αντιμεταναστευτικής πολιτικής τους, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που εκπορεύεται από τα επιτελεία της ΕΕ.
Παπαγαλίζοντας το γνωστό κοινοτικό αφήγημα περί της «παράτυπης μετανάστευσης και εργαλειοποίησης του προσφυγικού από απολυταρχικά καθεστώτα», ο Έλληνας πρωθυπουργός, με τις ευλογίες του ομογάλακτού του, Βέμπερ (ο οποίος τάχθηκε για άλλη μια φορά απροσχημάτιστα υπέρ της κατασκευής φρακτών στα εξωτερικά σύνορα των κρατών-μελών), συνυπέγραψε ως λαγός, παραμονές της επίμαχης συνόδου κορυφής στις 9-10 Φλεβάρη (από κοινού με τους “σκληρούς” προμάχους – καλοθελητές πρωθυπουργούς της Δανίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Σλοβακίας, της Εσθονίας και της Αυστρίας) σχετική επιστολή, προετοιμάζοντας το έδαφος και αποτυπώνοντας πλήρως τις επιδιώξεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου για περαιτέρω σκλήρυνση της αντιδραστικής πολιτικής της καταστολής και των επαναπροωθήσεων, της μηδενικής ανοχής σε βάρος των ξεριζωμένων.
Με προπαγανδιστικό πυροτέχνημα «ότι οι πολιτικές επιστροφών της ΕΕ συνολικά έχουν αποτύχει» και επιχειρώντας στη συγκυρία να επικοινωνήσει με το ακροδεξιό ακροατήριο, ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε με τις ευλογίες των πετσωμένων μέσων να πλειοδοτεί σε «εθνική υπευθυνότητα», διεκδικώντας από τα ξένα αφεντικά του «ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη ώστε να έχουμε όλα τα μέσα στη διάθεσή μας…επιτάχυνση των πολιτικών επιστροφών έτσι ώστε όσοι δεν δικαιούνται άσυλο να επιστρέφουν γρήγορα στις χώρες προέλευσης». Απογείωσε δε τη δηλητηριώδη – φαιά ρητορική του δηλώνοντας με νόημα «σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα χτίζει το δικό της φράχτη και θα το κάνει με ή χωρίς τα ευρωπαϊκά χρήματα».
Όπως ήταν αναμενόμενο, και οι Ευρωπαίοι ταγοί εστίασαν ανερυθρίαστα στην «έμφαση» που πρέπει να δοθεί «στον αποτελεσματικό έλεγχο των εξωτερικών συνόρων, την αυξημένη εξωτερική δράση και τις εσωτερικές πτυχές». Το κείμενο συμπερασμάτων της εν λόγω συνόδου κορυφής ωστόσο, πέρα από την αφειδώλευτη χρηματοδότηση των σιδερόφραχτων μηχανισμών «αποτροπής» που ήδη διαθέτει το ευρωενωσιακό εποικοδόμημα και αποτελούν το μαστίγιο (σ.σ.«ψηφιακά» τείχη, στρατιωτικοποιημένα σώματα και υποδομές τύπου FRONTEX, φράχτης στα σύνορα Βουλγαρίας – Τουρκίας κτλ), προβλέπει και επίσημα, με το καρότο της λεγόμενης «νόμιμης μετανάστευσης», τη δυνατότητα σύναψης συμφωνιών σύγχρονου σκλαβοπάζαρου τύπου Μανωλάδας μεταξύ της ΕΕ και τρίτων χωρών, όπως αυτές που έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση με Μπαγκλαντές και Αίγυπτο. Ωστόσο, βασικό κριτήριο «εισδοχής» θεωρείται πλέον η δουλική υποταγή – συμμόρφωση της ηγεσίας της χώρας καταγωγής των κατατρεγμένων με τους οικονομικοπολιτικούς καταμερισμούς (διάβαζε πχ «επενδύσεις») και τις προτεραιότητες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ.
