Ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ
1. Ραγδαίες εξελίξεις σημειώνονται στην παγκόσμια σκηνή, καθώς συμπληρώνονται 3 χρόνια από τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το Φλεβάρη του 2022, και τον αιματηρό πόλεμο που συνεχίζεται από τότε ασταμάτητα. Μια νέα κατάσταση δρομολογείται τώρα στην Ανατολική Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο ύστερα από την επικοινωνία του Τραμπ με τον Πούτιν και την επίσκεψη κορυφαίων αμερικανών αξιωματούχων στην Ευρώπη, στις Βρυξέλλες, το Μόναχο, και τις «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις» που ξεκίνησαν εσπευσμένα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας για τον τερματισμό του πολέμου, χωρίς την παρουσία των Ευρωπαίων και του Ζελένσκι! Οι εξελίξεις αυτές καθορίζονται από τα δεδομένα στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, τις σοβαρές ανακατατάξεις που έχουν συντελεστεί στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κέντρων και την αλλαγή που σημειώθηκε στην ηγεσία των ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ. Όλα αυτά οδηγούν σε μια κρίσιμη καμπή τις εξελίξεις και συντείνουν στη δραστική αλλαγή της αμερικάνικης πολιτικής για τον πόλεμο στην Ουκρανία κατ’ αρχήν σε επίπεδο θέσεων και διακηρύξεων. Από εκεί που η ηγεσία Μπάιντεν έκανε τα πάντα στα τρία αυτά χρόνια προσφέροντας την αμέριστη στήριξή της -πολιτική, οικονομική, στρατιωτική- στα κυβερνητικά της ανδρείκελα στο Κίεβο για να νικήσουν στον πόλεμο και να πάρουν πίσω τα εδάφη που απέσπασε η Μόσχα. Από εκεί που επέβαλαν τις πιο σκληρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, την εξοστράκισαν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα επιδιώκοντας να πλήξουν αποφασιστικά τη ρωσική οικονομία και να την οδηγήσουν σε «στρατηγική ήττα», τώρα η διοίκηση Τραμπ δηλώνει πως θα κάνει τα πάντα «για να τελειώσει αυτός ο καταστροφικός πόλεμος» και μάλιστα -αν πιστέψουμε τον ίδιο και τους κορυφαίους υπουργούς της- ούτε λίγο-ούτε πολύ, αυτό θα γίνει με τους όρους που θέτει η Μόσχα. Από την πολιτική της ασφυκτικής παγκόσμιας απομόνωσης που προωθούσε ο Μπάιντεν απέναντι στη Μόσχα, τώρα αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις τους και ξεκίνησαν αμερικανορωσικές συνομιλίες με σκοπό τον τερματισμό του πολέμου και την κατάργηση των κυρώσεων, ενώ γίνεται λόγος για προοπτική επανόδου της Ρωσίας στους G7 που θα γίνουν ξανά G8. Ο Τραμπ δηλώνει επίσης πως υπεύθυνη για τον πόλεμο είναι η ηγεσία των Δημοκρατικών υπό τον Μπάιντεν που ήθελε να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, αναπαράγοντας έτσι τη θέση της Μόσχας για τα αίτια που προκάλεσαν τον πόλεμο. Ο νέος υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Πιτ Χέγκσεθ, δήλωσε από τις Βρυξέλλες «ότι η επιστροφή της Ουκρανίας στα παλιά σύνορα του 2014 είναι μια ψευδαίσθηση», δεν είναι «ρεαλιστικό», ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι η Ρωσία θα πάρει όσα εδάφη έχει αποσπάσει με τον πόλεμο και πως τερματίζεται κάθε συζήτηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Επέμεινε ότι κανένα αμερικανικό στρατιωτικό σώμα δεν θα σταλεί στην Ουκρανία και κάλεσε για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης που θα υποστηρίξει μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, τονίζοντας ότι οποιαδήποτε στρατεύματα από χώρες του ΝΑΤΟ που θα αναπτυχθούν στην Ουκρανία μετά τον τερματισμό του πολέμου ως εγγυήσεις ασφαλείας δεν θα καλύπτονται από το Άρθρο 5.
Εξηγώντας ποιοι λόγοι υπαγορεύουν στις ΗΠΑ αυτή τη ριζική στροφή και αλλαγή πολιτικής στον πόλεμο, τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι, επαναλάμβαναν διαρκώς «την απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να μετατοπίσει την εστίαση της αμερικανικής στρατηγικής μακριά από την Ευρώπη, στην Ασία», εκφράζοντας «άμεσα και ξεκάθαρα ότι οι σκληρές στρατηγικές πραγματικότητες εμποδίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν πρωτίστως στην ασφάλεια της Ευρώπης». Και αυτή η σκληρή πραγματικότητα σύμφωνα με τους Αμερικανούς αξιωματούχους είναι η Κίνα, υπογραμμίζοντας με κάθε ευκαιρία ότι«η Αμερική βλέπει στην Κίνα τη μεγαλύτερη απειλή».Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα οι νέοι ιθύνοντες των ΗΠΑ δεν κρύβουν τους βαθύτερους λόγους που τους ωθούν σε ένα τόσο εντυπωσιακό άνοιγμα απέναντι στη Μόσχα. Απώτερος σκοπός τους είναι να «σπάσει η συμμαχία Ρωσίας-Κίνας-Ιράν-Β. Κορέας». Για την ακρίβεια, να αποσπάσουν τη Ρωσία από την αγκαλιά της Κίνας, όπως ακριβώς δήλωσε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέιμς Βανς, σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal, λίγες μέρες πριν επισκεφθεί την Ευρώπη:«Δεν είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας να είναι ο μικρός αδερφός της σε μια συμμαχία με την Κίνα».
2. Στρατηγικός σκοπός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι να ανατρέψει τη διαμορφούμενη τάση απώλειας της παγκόσμιας ηγεμονικής του θέσης, επιδιώκοντας να φρενάρει την ορμητική άνοδο της Κίνας και τη σταθερή επάνοδο της Ρωσίας, αποτρέποντας με κάθε τρόπο μια συμμαχία ανάμεσά τους. Αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα δύο στρατιωτικο-πολιτικά μέτωπα, ένα στην Ασία με την Κίνα και ένα στην Ευρώπη με τη Ρωσία, προκρίνει να κλείσει με κάθε τρόπο και κόστος το μέτωπο με τη Ρωσία. Ιεραρχεί σαν βασικό στρατηγικό του στόχο την αντιμετώπιση της Κίνας, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της αντιπαράθεσής του στην Ασία-Ειρηνικό, επειδή, όπως αποφαίνονται τα επιτελεία του, «η άνοδος της Κίνας μετατοπίζει ριζικά την ισορροπία ισχύος». Είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ στην αντιπαράθεσή τους με την Κίνα, επιχειρούν να παίξουν το «ρωσικό χαρτί». Προσφέρουν προκαταβολικά στον Πούτιν όλα όσα έχει ζητήσει για τον τερματισμό του πολέμου, αλλά ταυτόχρονα στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα για το μεγάλο αντάλλαγμα που θέλουν να πάρουν.Και αυτό που περιμένουν από τη Ρωσία είναι το σπάσιμο της συμμαχίας της με την Κίνα, το φρενάρισμα των BRICS και ο τερματισμός κάθε συζήτησης για αποδολλαριοποίηση. Οι αμερικανορωσικές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου που θα περάσουν από διάφορες φάσεις και σκαμπανεβάσματα, θα προχωρούν ή θα καρκινοβατούν ανάλογα με το αν εκπληρώνονται οι όροι και τα ανταλλάγματα της κάθε πλευράς στο μεγάλο παζάρι που ξεκίνησε.
3. Ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων, τις διάφορες φάσεις που θα ακολουθήσουν και την τελική έκβασή τους, οι εξελίξεις που σημειώνονται προς το παρόν συνιστούν ήδη ένα μεγάλο στραπάτσο για το γόητρο της Δύσης συνολικά, μια πανωλεθρία για την καταρρακωμένη ΕΕ και την κατεστραμμένη Ουκρανία και μια νίκη για τη Ρωσία και τον Πούτιν.
Η ηγεσία του ρώσικου ιμπεριαλισμού πριν τρία χρόνια, θεωρώντας πως η κατάσταση που καθόριζε μέχρι τότε τις σχέσεις της Ρωσίας με την Δύση μπορούσε να ανατραπεί και να επιβληθεί μια νέα, περισσότερο επωφελής για την ίδια, με βάση τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων, όταν αρνήθηκαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να συζητήσουν τις προτάσεις που τους απηύθυνε, εξαπέλυσε τον πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα αξιοποιούσε τις δυνατότητες που απέκτησε τα τελευταία χρόνια και επίσης εκμεταλλευόταν την αναγκαστική στροφή της Ουάσιγκτον στην Ασία-Ειρηνικό και την αδυναμία της να κρατήσει ταυτόχρονα δύο μέτωπα. Ο στόχος της ήταν να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας, να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να ανακτήσει την επιρροή και τα συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού πάνω σε εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η Μόσχα ξεκαθάρισε με τη δύναμη των όπλων ότι δεν θα αποδεχθεί την τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων -που αντιστοιχούσε σε μια προηγούμενη περίοδο- και πως η Ρωσία και η Δύση πρέπει να επανακαθορίσουν τις σχέσεις τους εξαρχής, στη βάση των σημαντικών ανακατατάξεων που έχουν σημειωθεί και των νέων συσχετισμών δυνάμεων που έχουν πλέον διαμορφωθεί στον πλανήτη.
Οι διαπραγματεύσεις τότε οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, καθώς οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να προβούν σε παραχωρήσεις προς τη Μόσχα, επιδιώκοντας να συνεχίσουν την πολιτική ασφυχτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και ταυτόχρονα να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα τη Γερμανία και τη Γαλλία, να ευθυγραμμιστούν μαζί τους, προλαβαίνοντας ρήγματα και διαφοροποιήσεις που διαφαίνονταν.
Η απορριπτική απάντηση των ΗΠΑ στις προτάσεις της Μόσχας σήμαινε πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν έτοιμος να κλιμακώσει τυχοδιωκτικά την αντιπαράθεσή του ταυτόχρονα και στα δύο μέτωπα, και με την Κίνα και με τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα ήταν τρία χρόνια μετά να οδηγηθεί σε αδιέξοδο και να χάσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ με αυτή την πολιτική έσπρωξε τη Ρωσία σε συμμαχία με την Κίνα, διακινδυνεύοντας να χάσει και το μέτωπο της Ασίας-Ειρηνικού. Αυτές οι εξελίξεις αντανακλούν το βαθύ διχασμό, τα στρατηγικά διλήμματα και αδιέξοδα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, την πορεία παρακμής που διανύει και την εξασθένηση της παγκόσμιας ηγεμονικής του θέσης.
Στην πραγματικότητα, τώρα θα γίνει η διαπραγμάτευση που ζητούσε πριν τρία χρόνια η Ρωσία από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, μόνο που τώρα έχει μεσολαβήσει ένας καταστροφικός πόλεμος που τον έχει χάσει η διασπασμένη Δύση και η Ρωσία είναι αυτή που θα επιβάλλει τους όρους για το σταμάτημα των εχθροπραξιών.
Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι ότι οι όποιες συμφωνίες μπορεί να γίνουν ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αυτές -όπως δείχνει η πραγματικότητα- έχουν προσωρινό χαρακτήρα, υπόκεινται σε συνεχείς αναθεωρήσεις με βάση το δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων κάθε φορά και γίνονται στην προοπτική ενός ακόμη πιο σκληρού ανταγωνισμού για την παγκόσμια ηγεμονία. Το βασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ο άγριος ανταγωνισμός και η διαπάλη τους για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής και το ξαναμοίρασμα των αγορών μέσα από κατακτητικούς πολέμους, προσαρτήσεις και διαμελισμούς κυρίαρχων χωρών, μέσα από τη στυγνή νεοαποικιακή οικονομική εκμετάλλευση, την αρπαγή και καταλήστευση του πλούτου της μεγάλης πλειονότητας των εθνών, την κατάπνιξη του αγώνα των λαών για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση.
4. Η ραγδαία άνοδος της Κίνας, την τελευταία ιδιαίτερα δεκαπενταετία, προκαλεί μεγάλες ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ κηρύσσουν, φανερά και απροσχημάτιστα, τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα και ιεραρχούν σαν βασικό στρατηγικό τους στόχο την αντιμετώπιση της Κίνας. Η αρχή έγινε με τους δασμούς ύψους 25% στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου που θα ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από τις 4 Μαρτίου και 10% επί πλέον πάνω στους δασμούς που ήδη ισχύουν από το 2018 σε όλα τα εισαγόμενα στις ΗΠΑ από την Κίνα αγαθά. Η διαφαινόμενη απόσυρση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Ουκρανία, όπου τρία χρόνια δέσμευε δυνάμεις και σπαταλούσε τεράστιους πόρους, σε συνδυασμό με την απόφασή του να μην εμπλακεί κανένα αμερικανικό στρατιωτικό σώμα στην Ουκρανία, στα πλαίσια στρατιωτικής δύναμης που θα υποστηρίξει μια ειρηνευτική συμφωνία, στέλνει μήνυμα στον κινέζικο ιμπεριαλισμό πως ο Ινδο-Ειρηνικός αποτελεί πρωταρχικό στόχο για τις ΗΠΑ και το επίκεντρο του παγκόσμιου ανταγωνισμού τους. Το Πεκίνο μέχρι τώρα μόνο θετικά εισέπραττε την εμπλοκή της Ουάσιγκτον στον πόλεμο της Ουκρανίας. Κατά πρώτο, μια παρατεταμένη κρίση στην Ευρώπη δέσμευε και απορροφούσε δυνάμεις των ΗΠΑ, θέτοντας σε δοκιμασία την αμερικάνικη επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη, λειτουργώντας ως περισπασμός για την ηγεσία των ΗΠΑ, η οποία είχε τα βλέμματα στραμμένα στην Κίνα. Και κατά δεύτερο, η Ρωσία ωθούνταν σε όλο και πιο στενή σχέση με την Κίνα για να αντιμετωπίσει την αφόρητη πίεση της Δύσης και τις οικονομικές κυρώσεις που της επιβλήθηκαν. Ανεξάρτητα αν η Κίνα εμφανίζεται τώρα ικανοποιημένη από την έναρξη των αμερικανορωσικών συνομιλιών, καθώς υπολογίζει να χαλαρώσει η πίεση που της ασκούσε η Δύση για τη στήριξή της στη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας, δεν μπορεί παρά να διαβλέπει τώρα ότι αυτή θα δεχθεί πρωταρχικά την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική πίεση και τον εκβιασμό των ΗΠΑ. Τόσο η διοίκηση Τραμπ όσο και αυτή του Μπάιντεν θεωρούν ότι τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ απειλούνται από την Κίνα και την αδιάκοπη άνοδό της σε όλους τους τομείς, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, την ψηφιακή οικονομία και τους τομείς των προωθημένων τεχνολογιών. Οι σχέσεις αμερικάνικου και κινέζικου ιμπεριαλισμού θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο. Η κύρια ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση που διαμορφώνεται στην παγκόσμια σκηνή σε οικονομικό, γεωπολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, που θα καθορίσει την πορεία των επόμενων δεκαετιών, είναι αυτή μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.
5. Στην πιο δύσκολη, δεινή και εξευτελιστική θέση βρέθηκαν οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ και το αντιδραστικό καθεστώς του Ζελένσκι από τις τελευταίες εξελίξεις. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορούσε να ήταν πιο σαφής, προκλητικός και σκαιός στην ομιλία του στο Μόναχο, απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους. «Υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη» τους είπε, εννοώντας πως πρέπει να ξεχάσουν ό,τι γνώριζαν μέχρι τώρα στις μεταξύ τους σχέσεις και -ως πρώτο δείγμα της νέας κατάστασης που επικρατεί- τους ξεκαθάρισε πως δεν θα προσκληθούν και δεν θα μετέχουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που έστησαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Θα τους δώσουν, είπαν οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, ένα ερωτηματολόγιο που θα το συμπληρώσουν με τις ιδέες τους, με το αν θα στείλουν και πόσα στρατεύματα στην Ουκρανία σαν εγγυήσεις ασφαλείας κλπ. Ένας πλήρης εξευτελισμός δηλαδή! Και ενώ τους αποκλείουν από τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου, τους κάλεσαν να συνεχίσουν να πληρώσουν το κόστος του πολέμου, το κόστος της ανόρθωσης της Ουκρανίας και της συντήρησης των στρατευμάτων που μπορεί να αναπτυχθούν μετά το τέλος του πολέμου και ακόμη περισσότερο τους κάλεσαν να πληρώσουν το κόστος της στρατιωτικής τους ασφάλειας γιατί δεν μπορούν να το σηκώνουν αυτό ακόμη οι ΗΠΑ, 80 χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου παγκοσμίου πολέμου! Εξάλλου οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ το ξεκαθάρισαν, «οι σκληρές στρατηγικές πραγματικότητες εμποδίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν πρωτίστως στην ασφάλεια της Ευρώπης».Για να τους πλήξουν ακόμη περισσότερο και να τους γονατίσουν προκειμένου να αποδεχθούν ό,τι θα αποφασίσουν για την Ουκρανία και την Ευρώπη γενικότερα, έπλεξαν το εγκώμιο στους ακροδεξιούς και τους φασίστες, προστάζοντας να συμμετέχουν και οι φασίστες στη διακυβέρνηση των χωρών της ΕΕ. Πανικόβλητη η ηγεσία της Ευρώπης, προεξάρχοντος του Μακρόν, συγκάλεσαν έκτακτη Σύνοδο των «σημαντικών» χωρών της Ευρώπης, οκτώ τον αριθμό, η οποία εξελίχθηκε σε φιάσκο, αφού ακούστηκαν οκτώ διαφορετικές θέσεις για την κρίσιμη κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Είναι βέβαιο πως θα ανοίξει ξανά το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας» και του «ανεξάρτητου ευρωστρατού», μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο της όξυνσης ή και του ρήγματος στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια μια πορεία μιλιταρισμού της ΕΕ που θα οδηγήσει σε μια στυγνή οικονομική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών λαών, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι γιγαντιαίοι εξοπλισμοί που θα απαιτηθούν.
Αποκλεισμένος από τις συνομιλίες βρέθηκε και ο επικεφαλής της χώρας που βρίσκεται σε πόλεμο. Όμως αυτή είναι η τύχη των λακέδων! Τώρα ο Ζελένσκι ξιφουλκεί ενάντια στις ΗΠΑ και στη Ρωσία, κραυγάζοντας πως «δεν πρόκειται να δεχθούμε τελεσίγραφα και συμφωνίες πίσω από την πλάτη μας». Αυτά λέγονται από τον ηγέτη μιας χώρας που πρόσφερε το λαό του καύσιμο στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες των ΗΠΑ-ΕΕ, που δεν μπορεί να μείνει μια μέρα στην εξουσία χωρίς τη στήριξη των αφεντικών του, τον οποίο βέβαια έχει προγράψει η ηγεσία Τραμπ και γρήγορα όπως φαίνεται θα τον πετάξει στα αζήτητα.
6. Σε μια περίοδο μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αλλαγής των παγκόσμιων συσχετισμών δυνάμεων με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την επιχείρηση γενοκτονίας του φασιστικού κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως η Ελλάδα βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» σήμαινε την άνευ όρων υποστήριξη του Ζελένσκι και το σφιχταγκάλιασμα με το σφαγέα Νετανιάχου. Εμβαθύνοντας η κυβέρνηση την εμπλοκή και την πρόσδεση της χώρας μας στην αντιρωσική συμπαράταξη της Δύσης, έγινε βασιλικότερη του βασιλέως, έστειλε άφθονο στρατιωτικό υλικό στην κυβέρνηση της Ουκρανίας που το αφαίρεσε από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (ό ίδιος ο πρωθυπουργός ομολόγησε σε συνομιλία του στην Ουάσιγκτον ότι «αδυνατίσαμε την αμυντική μας ικανότητα για να βοηθήσουμε με όπλα την Ουκρανία»), προχώρησε στον ασφυχτικό έλεγχο της πληροφόρησης ώστε να κυριαρχεί συντριπτικά η προπαγάνδα των δυτικών και πρωτοστάτησε σε όλες τις κυρώσεις που αποφασίστηκαν κατά της Ρωσίας φτάνοντας ως το πρωτοφανές σκοταδιστικό σημείο να απαγορεύσει την παρουσία έργων του ρωσικού πολιτισμού. Αυτές είναι οι περίφημες «ισχυρές σχέσεις» με τους ιμπεριαλιστές. Το δυνάμωμα της εξάρτησης και της υποτέλειας. Η Δεξιά είναι η παράταξη που σταθερά πλειοδοτούσε και πλειοδοτεί σε δουλοφροσύνη απέναντι σε ΗΠΑ και ΕΕ. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική που παραδίνει την Ελλάδα στη δίνη των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και την καθιστά στόχο. Τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία όμως αυτής της πολιτικής τής εξάρτησης και της εμπλοκής στον πόλεμο δεν άργησαν να φανούν. Τι θα κάνουν τώρα οι ντόπιοι λακέδες που «η σωστή πλευρά της ιστορίας ηττήθηκε»; Που τα μέχρι χθες ξένα αφεντικά τους που υπηρετούσαν πειθήνια κάθε προσταγή τους είναι σε αποδρομή και «στην πόλη υπάρχει νέος σερίφης»; Και τι γίνεται με τη «σύμμαχο» Γαλλία, που συγκάλεσε σύνοδο ο Μακρόν με τις «σημαντικές» χώρες της Ευρώπης, αγνοώντας τον Μητσοτάκη, αυτόν που φόρτωσε τον ελληνικό λαό με εξοπλιστικά προγράμματα πολλών δισεκατομμυρίων για την αγορά των γαλλικών Rafale και Belhara;
Όμως οι υποτακτικοί είναι υποτακτικοί. Γι’ αυτούς το βασικό είναι να υπηρετούν τον κάθε φορά σερίφη. Κι ας χρειαστεί να γλύψουν σήμερα εκεί που έφτυναν χθες. Γι’ αυτούς «η σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι η πλευρά που βρίσκεται πάντα ο κάθε φορά σερίφης.
7. Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις πολεμικές επεμβάσεις, οι ιμπεριαλιστές και το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές της ενέργειας και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης. Θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση όσων προσφύγων έρχονται από την Ασία και την Αφρική.
Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους πολέμους και τα εγκλήματα των κατακτητών. Στην πρωτοπορία των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων στέκεται σήμερα ο αδούλωτος Παλαιστινιακός λαός που γράφει με το αίμα του τη νέα λαμπρή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας των λαϊκών αγώνων. Απέναντι στον πιο σύγχρονο στρατό του κόσμου, ο οποίος διαθέτει την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ αλλά και της Ευρώπης, απέναντι στα πιο φρικτά εγκλήματα και τις θηριωδίες των ισραηλινών, οι Παλαιστίνιοι αντιπαραθέτουν μια ηρωική, ακατάβλητη, γεμάτη αυταπάρνηση αντίσταση για την εθνική απελευθέρωση από τους φασίστες σιωνιστές κατακτητές και για μια ανεξάρτητη, ελεύθερη παλαιστινιακή πατρίδα.
Η λαϊκή οργή, που απλώνεται παντού, μετασχηματίζεται ήδη σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, σε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες στην Αγγλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, όπου τα τελευταία χρόνια ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν. Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλες δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Όμως, στα εικοσιπέντε χρόνια κατακτητικών πολέμων ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως έδειξε η έκβαση των πολέμων στη Μέση Ανατολή και τώρα στην Ουκρανία- οι δυνάμεις του δέχθηκαν ισχυρά πλήγματα και ηττήθηκε από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών. Την ίδια νικηφόρα εξέλιξη θα έχει στο τέλος και ο ηρωικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και εξαγγέλλονται νέες στρατιωτικές επεμβάσεις, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής και σιωνιστικής επιθετικότητας. Να σταθούμε στο πλευρό του αδούλωτου Π
Παλαιστινιακού λαού στον ανειρήνευτο αγώνα του ενάντια στους σιωνιστές κατακτητές μέχρι την τελική νίκη για πατρίδα και ελευθερία. Ο λαός μας πρέπει να δυναμώσει τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα, να απαιτήσει να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανονατοϊκά επιθετικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, παλεύοντας για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.