Πέντε μήνες μετά τη διεξαγωγή των πρώτων εκλογών του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων τον Οκτώβριο του 2021, το ΔΣ αυτού κάλεσε στις 2 Απρίλη στην πρώτη του γενική συνέλευση, με σκοπό την λήψη αποφάσεων ενόψει της απεργίας στις 6 Απρίλη. Μπροστά σε αυτήν την είδηση, η Αγωνιστική Πρωτοβουλία έθεσε όλες τις δυνάμεις της στην ενίσχυση της ΓΣ και της απεργίας με αφίσες και καλέσματα.
Η γενική συνέλευση κινήθηκε σε κλίμα φοιτητικού αμφιθεάτρου, καθώς οι δυνάμεις της Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΠΑΜΕ) έθεσαν προς ψηφοφορία ως πρόταση του ΔΣ, το οποίο ελέγχουν, ένα τετρασέλιδο πλαίσιο με πλήθος αιτημάτων και αναλύσεων και κατέληγε σε κάλεσμα στην ξεχωριστή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Απέναντι σε αυτό αντιπροτάχθηκαν από την μία το επίσης τετρασέλιδο πλαίσιο της Αντίρρησης (σχήμα που συσπειρώνει πλήθος δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΛΑΕ κλπ) και το πλαίσιο της Ταξικής Πορείας, τα οποία καλούσαν από την άλλη μεριά στην ξεχωριστή συγκέντρωση στα Προπύλαια,
Όπως είναι ήδη προφανές, σελίδες ολόκληρες θα χρειαζόταν για να σχολιάσει κανείς το περιεχόμενο των πλαισίων, τα αιτήματα που τέθηκαν και για την συζήτηση που διεξήχθη, αλλά θα περιοριστούμε στα εξής σημεία που ξεχωρίσαμε και επισημάναμε ως σημαντικότερα :
Οι δυνάμεις της Αγωνιστικής Συσπείρωσης εμμένοντας στη γνωστή γραμμή του ΚΚΕ για τον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» στην Ουκρανία, δεν έκαναν καμία αναφορά στο πολυσέλιδο κείμενό τους στην ανάγκη πάλης του λαού της Ουκρανίας για την εθνική ανεξαρτησία του. Από την άλλη, για τα αιτήματα που πρέπει να θέσει το αντιπολεμικό κίνημα στη χώρα μας έμεινε η τοποθέτησή της στο αίτημα της μη εμπλοκής της χώρας μας στον πόλεμο, χωρίς να συνοδεύεται από τα καθαρά και πρώτης γραμμής αιτήματα για έξοδο της χώρας μας από ΕΕ-ΝΑΤΟ, πολύ δε περισσότερο στην ανάγκη ανάπτυξης αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.
Περαιτέρω, ο αγώνας ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη για τις δυνάμεις της Αγωνιστικής Συσπείρωσης φαίνεται να έχει ήδη γίνει ντεμοντέ, αφού δεν αφιέρωσαν ούτε μία φράση (!) στο πλαίσιό τους για αυτόν, ενώ υποτίμηση επί του κορυφαίου αυτού ζητήματος του συνδικαλιστικού – εργατικού κινήματος υπήρχε και από τις δυνάμεις της Αντίρρησης.
Επιμείναμε στο ζήτημα της διασπαστικής πρακτικής της «άλλης πλατείας» στο όνομα μίας «καθαρής» ταξικότητας απέναντι στις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, και αναδείξαμε την υποκρισία του ΠΑΜΕ, του οποίου οι δυνάμεις τόσο καιρό στην ΑΔΕΔΥ έχουν συνταχθεί πλήρως με τη στάση αναμονής και αναβολής της ηγεσίας της, η οποία έκανε 10 μήνες να κηρύξει απεργία μετά τις 10 Ιουνίου (!) που πέρασε ο νόμος Χατζηδάκη, σιωπώντας μέχρι τώρα, ενώ πέρασαν ματωμένοι προϋπολογισμοί και ενώ η ακρίβεια τσακίζει κόκκαλα.
Τέλος, σταθήκαμε με έμφαση στο πρωτόλειο ζήτημα της διαδικασίας διεξαγωγής της γενικής συνέλευσης και ιδίως εναντιωθήκαμε στη λήψη αποφάσεων με ψήφιση πλαισίων-πακέτων. Προβάλαμε την πάγια θέση της ΕΡΓΑΣ, ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται επί συγκεκριμένων αιτημάτων και επί συγκεκριμένων μορφών πάλης και όχι με πλαίσια που μετατρέπουν την ΓΣ του σωματείου σε εκλογές κάθε φορά. Κανένας – μα κανένας αγώνας δεν έχει δοθεί στη βάση αναλύσεων. Όλοι οι αγώνες που μπορεί κανείς να μνημονεύσει έχουν δοθεί και έχουν κερδίσει στην βάση αιτημάτων. Τα πολύ πρόσφατα παραδείγματα της E-food, της Cosco, της Λάρκο, της KAVALA OIL, των φοιτητών ενάντια στον νόμο Κεραμέως, όλοι αυτοί οι αγώνες ξεδιπλώθηκαν πάνω στην ενότητα επί ορισμένων αιτημάτων και όχι επί πλαισίων και αναλύσεων. Η ανάλυση είναι αρωγός στην κατανόησή του γιατί πρέπει να παλέψεις για κάτι, όχι προϋπόθεση. Αυτό το σχήμα η λογική των πλαισίων το γυρνάει ανάποδα και θέτει την ανάλυση προϋπόθεση της πάλης.
Το «αν θες να παλέψεις για ΣΣΕ θα πρέπει να παλέψεις και για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ» στην πραγματικότητα την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου όχι απλά δεν την βοηθάει να αντιληφθεί την ανάγκη για την έξοδο από την ΕΕ, αλλά την απωθεί και από τον αγώνα για τον μισθό. Είμαστε ακλόνητοι στην άποψη ότι η μεγαλύτερη πράξη πολιτικοποίησης είναι ένας εργαζόμενος που ξεπερνάει τα εμπόδια και κατεβαίνει στον δρόμο και ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι μόνο μέσα από τον μαζικό ενωτικό αγώνα θα μπορέσουν να δουν τους εχθρούς τους και τους πραγματικούς φίλους τους.
Άλλωστε, ένα αίτημα προφανώς αποτελεί το καταστάλαγμα μίας ανάλυσης.
Δυστυχώς, όμως, αυτά τα «αυτονόητα» για το εργατικό κίνημα εκατοντάδες χρόνια τώρα, σήμερα πρέπει να υποστηριχθούν ως πρωτάκουστα (όπως ακούσαμε στη συνέλευση) ή ως μέσο απολιτικοποίησης. Παραβλέποντας ακόμα και την απόπειρα αντιδημοκρατικής παραγκώνισης του αιτήματός μας να τεθεί το ζήτημα σε ψηφοφορία με την απίστευτη δικαιολογία «το ΔΣ απέρριψε το αίτημα να τεθεί σε ψηφοφορία η πρότασή μας» κατά την διάρκεια ΓΣ (!!), επιμείναμε και θα επαναφέρουμε το ζήτημα, προκειμένου το σωματείο να μπορέσει πραγματικά να γίνει χώρος που χωράνε όλοι οι συνάδελφοι και η ΓΣ το σπίτι τους.
Αξίζει τέλος να γίνει λόγος για την επαναφορά από τις δυνάμεις της Αντίρρησης του ζητήματος της έμμισθης εντολής, αυτή τη φορά με αφορμή μία απόφαση του ΣτΕ που αναγνωρίζει ότι οι δικηγόροι που εργάζονται με μπλοκάκι σε έναν εργοδότη, τα 2/3 της ασφάλισής τους οφείλουν να τα καλύπτουν ο εργοδότες, καθότι υποκρύπτεται έμμισθη εντολή. Η Αγωνιστική Πρωτοβουλία, όπως σε προηγούμενη ανακοίνωσή της αναλύει ειδικώς, θεωρεί ότι το αίτημα της διεύρυνσης του θεσμού της έμμισθης εντολής, το οποίο υποστηρίχθηκε με μαξιμαλιστικές διατυπώσεις «τα θέλουμε όλα – θέλουμε και τα δικαιώματα τα εργατικά και του ελεύθερου επαγγελματία», όχι απλά δεν συμβαδίζει με τον αγώνα για ΣΣΕ, αλλά τον αποπροσανατολίζει και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αποτέλεσμα να έχει ο εργαζόμενος κουτσουρεμένα ή καθόλου εργατικά δικαιώματα και όλα τα βάρη του ελεύθερου επαγγελματία.
