Ενώ η ελληνική ολιγαρχία παζαρεύει τα κυρίαρχα δικαιώματα της χώρας, για χάρη της «νατοϊκής συνοχής» και ο Μητσοτάκης έφτασε να μιλάει για «νατοϊκά νησιά» προετοιμάζεται παράλληλα και το οριστικό θάψιμο του Κυπριακού. Είναι χαρακτηριστικό δημοσίευμα της τουρκοκυπριακής εφημερίδας, που φιλοξένησε δηλώσεις του ειδικού αντιπροσώπου του γ.γ. του ΟΗΕ στην Κύπρο, Στιούαρτ. Ο αντιπρόσωπος του Γκουτιέρες υποστήριξε: «το βόρειο τμήμα της Κύπρου έχει τώρα ενσωματωθεί οικονομικά και πολιτικά με την Τουρκία. Η ελληνοκυπριακή ηγεσία είναι αυτή που πρέπει να κινητοποιηθεί για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Όμως, μόνο διαμαρτύρονται, καταδικάζουν, κατηγορούν». Επίσης ότι «επιδεινώνεται η οικονομική και κοινωνική κατάσταση (σ.σ. στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού) και ότι οι οικονομικές κυρώσεις προκαλούν περισσότερο πόνο στον λαό», γι’ αυτό και «έρχεται ο καιρός της επανεξέτασης του χαρακτήρα αυτών των κυρώσεων». Και ενώ δεν υπήρξε καμιά διάψευση από την πλευρά Στιούαρτ, ο υπουργός Εξωτερικών, Κασουλίδης, θεωρεί το θέμα λήξαν.
Στο μεταξύ από την Παρασκευή έληξε η προεκλογική περίοδος, ενόψει του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, με τους τρεις επικρατέστερους υποψηφίους έχοντας υπηρετήσει πιστά από διάφορες θέσεις τις κυβερνήσεις Αναστασιάδη να έχουν δυσδιάκριτες διαφορές. Στο προηγούμενο φύλλο αναφερθήκαμε συνοπτικά στο γενικό πολιτικό προφίλ τους. Τώρα καθώς η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) βρέθηκε στην επικαιρότητα με την πραγματοποίηση, την περασμένη βδομάδα στο νησί, πανσυνδικαλιστικής τρίωρης στάσης εργασίας και διαδηλώσεων σε Λευκωσία, Λεμεσό, Πάφο, Λάρνακα και Παραλίμνι, παραθέτουμε τις θέσεις των τριών υποψηφίων για την ΑΤΑ, που έχουν την ίδια κατάληξη. Την φαλκίδευσή της.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ενώ υποστηρίζει στα λόγια τη διατήρηση του θεσμού της ΑΤΑ θέλει την προσαρμογή της στα σημερινά δημοσιονομικά δεδομένα, καθώς «η άμεση, πλήρης καταβολή της ΑΤΑ για όλους τους δικαιούχους είναι κάτι που σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους δεν μπορεί να θεωρηθεί εφικτή». Καταλήγει αναφέροντας ότι «διατηρούμε την εμπιστοσύνη προς τους κοινωνικούς εταίρους, η ωριμότητα και σοβαρότητα των οποίων διατήρησε μέχρι σήμερα, σε πολύ δύσκολες περιόδους, την εργατική ειρήνη».
Στην ίδια τροχιά και ο Aβέρωφ Νεοφύτου ζητά «να βρεθεί η χρυσή τομή για την ΑΤΑ» δηλαδή «ούτε κατάργηση της ΑΤΑ, αλλά προσδιορισμός ρυθμίσεων, που θα την καθιστούν πιο δίκαιη, στοχευμένη και οικονομικά βιώσιμη». Τονίζει ότι «είναι αναγκαία μια ρύθμιση, που να μην υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας, να μην οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο πληθωριστικών πιέσεων, αλλά να αποτελεί μέτρο κοινωνικής στήριξης για αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη».
Τέλος, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης μπλέκει την πλήρη απόδοση της ΑΤΑ στη βάση του διάμεσου μισθού. Ενώ τάσσεται υπέρ της πλήρους απόδοσής της, με βάση τη διακύμανση του πληθωρισμού, θέτει στάδια με στόχο την επέκταση της ΑΤΑ, μέσα από τον κοινωνικό διάλογο, ώστε να καλύψει όλους τους εργαζομένους, με προτεραιότητα στους χαμηλόμισθους και όσους λαμβάνουν τον κατώτατο μισθό.
