«Των ημερών»
Λιγότερο από δύο μήνες μέχρι ν’ ανοίξουν οι κάλπες του Μάη, εξ όσων γνωρίζουμε ως τώρα με ευρωπαϊκό και τοπικό-περιφερειακό άρωμα. Σε επαρχιακό επίπεδο, αν εξαιρέσει κανείς τις ελάχιστες επισκέψεις μεγαλοσχήμονων πολιτικών σε πόλεις, παράδειγμα η περιοδεία Μητσοτάκη στη Βόρεια Ελλάδα, το πολιτικό θερμόμετρο παραμένει υποτονικό, πολιτικά χαμηλό, άσχετα αν στο κεντρικό πολιτικό πεδίο ανεβαίνουν οι τόνοι ,για το θεαθήναι. Θα νόμιζε κανείς πως η κουβέντα θα είχε ανάψει για τα καλά. Όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Δε συμβαίνει όσον αφορά τα μεγάλα προβλήματα του λαού μας, αυτά που φόρτωσε στις πλάτες του η πολιτική των μνημονίων, η Ε.Ε. και άλλοι πολλοί.
Δεν αναμένουμε να συμβεί! Δεν είμαστε αφελείς, να το περιμένουμε από την πλευρά τους! Άλλωστε, είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να κρύψουν για να μην απασχολήσουν, πάση θυσία, τα λαϊκά στρώματα! Δεν υπάρχει κανείς λόγος από την πλευρά τους , όλων όσοι συμμετέχουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι να πουν οτιδήποτε για αυτά. Δεν υπάρχει λόγος να ξύσουν αυτοί τις πληγές που δημιούργησαν! Αυτό είναι έργο άλλων!
Η υπόθεση πέφτει στις δικές μας πλάτες, εμάς βαραίνει. Δε βαρυγκομούμε, δεν αναστενάζουμε. Είμαστε παρόντες γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Για τα αναγκαία, τα δύσκολα, τα όμορφα κι ανθρώπινα.
«Κάρτ-Βιζίτ»
«Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα» λέει το γνωστό τραγούδι για τον Τσε. Αυτό μας έφερε στο νου το τελευταίο χρονικό διάστημα η πληθώρα παραγωγής φωτογραφιών. Όχι όποιων κι όποιων αλλά όλων όσων , ως υποψήφιοι σύμβουλοι κάθε είδους πλημμύρισαν το σύμπαν.
Όμορφες φωτογραφίες ,δε λέμε, ίσως λιγάκι «φτιαγμένες» σε κάποιο πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Πόζες χαριτωμένες, ολόσωμες ή προτομές, χαμογελαστά πρόσωπα, καμαρώνουν σαν παγόνια!
Άνθρωποι που θέλουν, όπως υποστηρίζουν, να προσφέρουν στα τοπικά ζητήματα. Τους συναντάς παντού, αποτυπωμένους σε μικρές κάρτες. Παλιά τις λέγαν καρτ-βιζίτ. Ωραίο όνομα, δηλωτικό ανώτερης τάξης, κάποιου που σε επισκέπτεται. Έτσι και σήμερα. Καρτ-βιζίτ ατελείωτες, σωρός, ακόμη και σε σημεία και περιστάσεις που δε θα το περίμενες! Οι υποψήφιοι με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, την κάρτα ανά χείρας. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς κάποιος χαμογελώντας θα σου πασάρει μία. «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»
Φάμπρικα κανονική χωρίς αμφιβολία. Κι αν αναλογιστεί κανείς τον μεγάλο αριθμό υποψηφίων που συμπληρώνουν τα ψηφοδέλτια των παρατάξεων, γνωρίζει στοιχειώδη μαθηματικά, κάνει τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Επιχείρηση. Η χαρά του τυπογράφου, που αναγνωρίζει μία ευκαιρία να τονώσει τα οικονομικά του.
Όμως αυτό είναι το επιφανειακό. Η πρώτη ανάγνωση μιας ιλλουστρασιόν πραγματικότητας. Αποτελούν αυτά τα φαινόμενα πολιτικό γεγονός, έχουν καμία σχέση με πολιτική; Όχι, θα λέγαμε με πρώτη, γρήγορη ματιά. Πόσο μάλλον που, πέρα από τις όμορφες παρουσίες, ο πολιτικός λόγος που παράγεται απ’ τις εκατοντάδες υποψήφιους ανύπαρκτος, μηδενικός, αφελής, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα. Δεν είναι όμως έτσι. Έχουν τη δική τους πολιτική ατζέντα. Ατζέντα που απεχθάνεται το πραγματικό, το αντικειμενικό κι αληθινό, εξωραΐζει και μεγεθύνει το κάλπικο, το φτιασιδωμένο και εικονικό. Τρόπος της πολιτικής τους και οι κάρτες , δίνουν χέρι βοήθειας στο να απλωθεί, να ποτίσει τη συνείδηση εργατών και λαού το ψέμα τους. Δεν είναι οι κάρτες το θέμα , είναι η αστική πολιτική σε κάθε της παραλλαγή, που δεν έχει σκοπό να ανεβάσει τα μυαλά , τη σκέψη αλλά να την αποκοιμίσει, να την τυλίξει σε «χρυσόχαρτα». Αυτό είναι ένα κομμάτι της πολιτικής τους. Το γνωρίζουμε. Δε μας ταιριάζει, ποτέ δεν ταίριαξε με τους κομμουνιστές κάτι τέτοιο. Γιατί εμείς επιχειρούμε, επιδιώκουμε τη συζήτηση, το ανέβασμα των εργατολαϊκών συνειδήσεων ένα σκαλί παραπάνω.
Εμείς επιμένουμε σε όσα γνωρίζουμε από την πείρα μας πως βρίσκουν απήχηση , ξυπνούν και ξεσηκώνουν. Το ζωντανό, μεστό, απλό πολιτικό λόγο, τη διακήρυξη, την αφίσα και την εφημερίδα. Μ’ αυτά, στο χέρι κι ας φαίνεται πως πάμε κόντρα στο ρεύμα των εποχών.
«Πυξίδα»
Η στήλη της εφημερίδας βρισκόταν εκεί. Στα γενέθλια. Σβήστηκαν κεριά. Μικρό παιδί, βρέφος ενός μόλις χρόνου, αδελφάκι της Σφήνας, του Σήματος, έκανε τα πρώτα της βήματα. Κόσμος πολύς , νεαρόκοσμος οι πιο πολλοί, μελίσσι κανονικό, με χαμόγελο χαράς, για το χώρο , για την παρέα, τις κουβέντες.
Γίναν πολλά σ’ αυτό τον πρώτο χρόνο ύπαρξης του φιλόξενου χώρου της Πυξίδας. Θα γίνουν ακόμη περισσότερα, δίνοντας άλλο νόημα, σημαντικό και ουσιαστικό στην καθημερινή ζωή των νέων μας. Όλα τα μαντάτα αυτό δείχνουν!!
